Een bewogen dag vandaag. 10 dagen geleden kregen we te horen dat onze kleine superman zijn amandelen en neuspoliepen er uit moesten, ze zouden ook ineens een allergietest doen. Vandaag was de grote dag. Gisteren stond alles al klaar. Een rugzak met 4 cadeautjes, reserve kleding, de storio, de Ipad, kleurtjes en eten en drinken voor mama.
Vanmorgen stonden mama en papa al vroeg klaar. Op zo'n dagen laten we niets aan het toeval over. Om 8:20 stonden de kindjes op. Mijn kleine superman sprong uit bed en riep direct 'Joepie ziekenhuis!' Hij werd goed voorbereid, hoe kan je hier lezen. Direct kleedjes aan en zeggen dat hij direct naar het ziekenhuis mocht zodat hij niet de kans kreeg om aan zijn melkje en boterham te denken. Zijn structuur is immers heilig. Om 8:30 zat hij al in de auto bij papa die even wat toertjes ging rijden met hem terwijl ik de babysit voor kleine broer binnen liet en de nodige korte uitleg gaf. Veel moest dat niet zijn want de schat kent onze kleine broer heel goed. Daar moesten we ons al zeker geen zorgen over maken vandaag.
Om 8:50 pikte papa mij op en om 9:20 checkten we in aan het onthaal van het ziekenhuis. Mooi op tijd (10 minuutjes te vroeg). Om 11 uur zou het zijn beurt zijn. Wachten, wachten, wachten en nog eens wachten. Hoewel... eigenlijk ging het best vlot. Mijn kleine superman was heel blij dat hij de ganse tijd op de Ipad mocht spelen, iets wat hij anders niet mag. Om 11:15 brachten zijn siroopje om wat suf (in supermannetje zijn opzicht gek :D) te worden. En dan kwamen ze hem halen. Ik had mezelf om 10:30 al enkele druppeltjes kalmerend iets genomen om kalm te zijn. Dit is iets wat ik in het verleden enkel nog maar had gebruikt om te kunnen voorlezen op de begrafenis van mijn bomma 4 jaar geleden, maar nu vond ik het wel nodig om ze nog eens boven te halen en gelukkig maar.
11:30 komen ze ons vanuit die wachtzaal vol bedden halen om naar het operatiekwartier te gaan. Daar kreeg mama een grappig pakje aan en een super grappig hoedje op. Mijn kleine superman giechelde als een verliefd puber meisje en zei de hele tijd 'Mama zotte.'. Een grappig zicht moet het dus zeker geweest zijn. Papa (die normaal mee ging) bleef achter omdat hij verkouden is en dus mama moest mee gaan. Met een flauw lachje probeer ik mijn kleine superman het verhaaltje terug uit te leggen. Hij krijgt drie coole plakkers op zijn borst om zijn hartslag te meten en dat vond hij wel raar en een beetje eng dus kreeg zijn piet piraat knuffel ook zo'n coole plakker die nu nog steeds op zijn buik hangt ;)
Daar komt het maskertje... tot 10 tellen had mama gezegd... Dorie... mama had haar vergist want na 10 was hij nog niet aan het slapen, gevolg hij vond het klaar want mama had gezegd 10. De verpleegster hield hem op dat moment tegen omdat ikzelf te hard bibberde. Mijn kleine superman blokkeert wat in dit geval niet zo erg was omdat hij hierdoor mooi in slaap ging. Eens hij bijna helemaal weg was (of wat hij nu al helemaal weg want hij had niets in de gaten) moest ik buiten. Papa en ik werden naar de wachtzaal gestuurd.
Een half uurtje hadden ze gezegd. Dus ik startte met ijsberen en papa zat met starre uitdrukking voor zich uit te kijken.
11:45
12:00 uur, ze zullen nu wel gauw komen...
12:15... op van de zenuwen.
12:20, de verpleegster. Mama mag terug mee en papa besluit om naar de shop beneden te gaan. Ondanks onze voorraad pakjes die we bij hadden moest en zou hij een knuffel kopen. Hij moest dit doen om zijn zenuwen de baas te kunnen, hij wou gewoon IETS doen voor zijn kleine superman. Wat een lieve papa!
Toen ik bij mijn kleine superman aan kwam (gepakt en gezakt met dekentje, muziekje, twee knuffels, boekje en picto) lag hij nog goed te snurken. Wel een raar zicht hoor. Zijn lippen dik en blauw, zijn neus dik en zijn ogen half open. Hij had precies goed wat slaag gekregen het arm ding. Dan begon hij te woelen, saturatie en hartslag vond hij niet belangrijk want dat ding stampte hij heel de tijd van zijn voet en zijn neus moet ongelofelijk gejeukt hebben want in zijn slaap wreef hij heel de tijd over zijn neus en met zijn neus tegen het bed. Uiteindelijk begint hij stilaan wakker te worden. Eerst een beetje gesnik dat direct stopt als hij mijn hand op zijn hoofdje voelt en mijn sussende stem hoort. Uiteindelijk toch gehuil. 'Pij, pij, pij, ...' huilt hij hulpeloos en hij grijpt naar zijn voetje. Dat wisten we niet op voorhand... een infuus. Daar was hij niet op voorbereid. Ik probeer hem eerst te troosten terwijl hij in zijn bedje ligt maar al snel raden de verpleegsters mij aan om hem bij me op schoot te nemen wat ik dan ook doe. Na een tijdje huilen over pijn, die er eigenlijk niet was want hij had het over het infuus, ging hij over in snikken in mijn armen. Dit veranderde weer in huilen en snikken en dit aan aantal keer. Ik was blij dat het huilen vrij vlot terug over ging in snikken elke keer.
Na een tijdje mochten we terug naar de kamer. Ik met mijn kleine superman op mijn schoot in bed werden vorstelijk vervoerd door de gangen. Mijn kleine superman was nog steeds niet goed wakker en hij begon terug te huilen toen hij papa zag. Papa drukte een super zachte knuffelbeer in zijn superman zijn handjes maar het hielp niet. Het duurde nog een kwartiertje voor hij écht goed wakker was en toen wij hij onmiddellijk op de Ipad. Er moest wel een dekentje over zijn voet met infuus anders deed het pijn ;) verder had hij nergens last van. Ruim een uur speelde hij lustig door terwijl papa een dutje deed op de stoel naast het bed, hij was moe van de zenuwen. Daarna mocht hij wat water drinken. Dat deed wat pijn aan zijn keel dus kreeg hij een neurofen suppo die hij na veel vijven en zessen toch liet opsteken. Weer een uur later... ijsje!!! Feest! Hij at die ijslolly raket op alsof het niets was, nu ja na twee happen had hij pijn maar toen ik zei dat we het ijsje dan maar gingen weg smijten kon het niet snel genoeg op zijn ;D. Nog wat water en terug op de Ipad spelen. Hij was doodop en had beter wat geslapen maar hij wou niet.
Om 15:15 kwam de dokter die hem had geopereerd even kijken. Die vroeg hoe het ging en vertelde dat alles oké was met onze kleine superman. Nog wat korte informatie en om 16 uur zouden we naar huis mogen gaan ALS hij pipi deed want dat had hij al niet meer gedaan van voor de operatie. Om 16 uur stipt ging hij pipi doen en maakten we ons klaar voor vertrek. De verpleegster kwam nog even kijken en zei dat we pas om 17 uur mochten vertrekken... O jee, we hadden het net beloofd. Toen ze hoorde dat de dokter tegen ons had gezegd dat we mochten gaan was het toch geen probleem, fieuw.
Nog even dag en bedankt gaan zeggen aan het onthaal van de dagkliniek en mijn kleine superman liet daar vrolijk vallen dat hij het leuk vond :D De verpleegsters keken hem met verbaasde uitdrukking en open mond aan. Dat hadden ze nog nooit gehoord. Ja, hij is nu éénmaal speciaal die kleine superman van ons.
Hup auto in en naar huis. Thuis had hij na een uurtje pijn. Zoveel pijn dat hij zijn gervais niet kon eten en helemaal bibberde. Normaal moest hij nog een uurtje wachten op medicatie maar hij kon echt niet meer dus gaf ik hem maar perdolan. Hij lag dan nog een uurtje te spelen in het reisbedje dat we voor hem in de living hadden gezet en daarna ging hij naar bed, wel een reisbedje in onze kamer anders wou hij niet slapen maar dat is wel het minste van onze zorgen. Tot nu toe hebben we hem niet meer gehoord maar elke 4 uur krijgt hij toch medicatie van ons. We gaan de pijn voor blijven ;)
Onze kleine superman heeft het heel goed en flink gedaan. We zijn zeer trots op hem. Papa en ik zijn uitgeput na deze dag en gaan dan ook met onze beentje omhoog in de zetel liggen.
En kleine broer... die moest niets van papa en mama weten toen we thuis kwamen, de babysit was véél te leuk! Dank u Nathalie voor de goede zorgen!
Bedankt aan iedereen die vandaag aan ons heeft gedacht, voor de lieve berichtjes op facebook en via sms en voor de lieve telefoontjes. Jullie steun doet deugd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten