Groentjes, een keerpunt?

Sommigen onder jullie zullen mijn wanhopige post van een paar weken geleden nog wel herinneren die ik op facebook plaatste in verband met het eetprobleem van mijn kleine superman... meer genaamd het probleem met de groentjes.
Wel zoals steeds had ik toen een dipje. Mijn kleine superman had al een jaar geen groentjes gegeten en begon er tegen te kokhalzen tot eergisteren. Er stond rode kool op de menu (uit zo'n glazen bokaal met appeltjes, lekker zoet dus). Zoals steeds zette ik zijn bordje (zo eentje met drie vakjes) met het grote vakje naar beneden (o wee als ik het anders zet hoor) met zijn eten reeds voorgesneden op zijn bord.
Daar ging hij dan. Mijn kleine superman overloopt altijd wat hij wel en wat hij niet gaat opeten van zijn bord. Hij beslist dat dus op voorhand op het zicht en wijkt daar niet van af.
Hij wijst naar zijn vlees 'Die ook', dan de aardappeltjes 'Die ook' en dan de rode kool en daar kwam het dan, het onverwachte 'Die ook'. Ik doe alsof ik niets hoor en eet gewoon verder en wacht rustig af of hij het ook meent (hoewel hij nog nooit van zijn eigen ongeschreven regel af is geweken). Eerst het vlees, dan de aardappelen en tot mijn verbazing ging ook alle rode kool naar binnen. Ik prijs hem uitbundig met alle mogelijke high fives, bravo's en noem maar op. Plots zegt hij heel leuk 'Nog mama'. Heel verbaasd geef ik hem nog een vol bordje en ook dat ging helemaal naar binnen, hij wou zelfs een derde dat hij ook snel naar binnen speelde en dan 'Mama, Lucasje koek?' Ja natuurlijk kreeg mijn klein superman een koek! Hij had zo flink gegeten!
Zijn kleine broertje begon te huilen, hij wou ook een koek maar ik wijk niet meer. Eerst bord leeg eten en dan koek. Even ter verduidelijking, een vol bord is 1/4de aardappel, 1 soeplepel groentjes en 1/6de (ofzo) stukje vlees. Het is dus niet dat ik mijn kinderen aan tafel zet met een berg eten voor hun neus. Zijn kleine broertje eet altijd hetzelfde als mijn kleine superman niet meer, niet minder maar natuurlijk wou hij zijn groentjes niet opeten. Een half uur crisis ging voorbij zonder dat hij zijn groentjes op at en dan ging hij spelen. De dag erna gaat het misschien beter?

Gisteren... macaroni... Oké zonder groentjes maar neemt niet weg dat ze dat nooit opeten. Ik zet het voor hun neus en daar ging mijn kleine superman weer 'Die ook' bij het vlees en verbazingwekkend 'Die ook' bij de macaroni. Toch stopte hij na 1 hapje macaroni en vroeg zijn koek dus ik moedig hem aan dat als zijn bordje leeg is dat hij dan zijn koek krijgt en ja hoor zonder verder protest verdwijnt alle macaroni in zijn mond. Groot feest en een koek! Bij kleine broer jammer genoeg een kwartier crisis, hij had niets gegeten dus geen koek.

Vandaag... ik test hem verder en wil kijken of we op een keerpunt zijn beland. Bloemkool in witte saus met aardappel en cordon'blue. Lef heb ik wel hoor ;) Bloemkool... waar haal ik het om dat klaar te maken voor mijn kleine superman?! Het begon bij het koken, hij wou kijken dus met zijn hoge stoel plaatste ik hem op ongeveer 1 meter van het aanrecht. 'Kijk Lucas mama gaat lekkere bloemkool maken met sausje mmmmmmmmmmm' Waarop hij reageert 'Lekkeje boeme saus mmmmm' Oh wat is hij toch schattig! Nu jah... het zeggen is nog iets anders dan het eten natuurlijk. Ik blijf dus afwachtend maar toch positief ingesteld. Eten klaar hup aan tafel. Vlees verdwijnt, aardappel verdwijnt en dan... 'Mama, Lucasje klaa, Lucas geen boeme eten, Lucasje koek.' Ik probeer hem dus terug te overtuigen dat als zijn bordje leeg is hij dan pas een koek krijgt. Geen reactie... Oh nee toch niet weer van dat? Ik neem een grote schep bloemkool van mijn bord en stop die in mijn mond. Mijn kleine superman kijkt aandachtig naar wat ik doe. Ik bijt en trek mijn ogen ver open, ik bijt nog is roep 'Wauw!', ik bijt nog is en begin te dansen en zeg tegen mijn kleine superman dat ik moet dansen als ik bloemkool eet. Hij kijkt me aan alsof ik een spook ben en dus doe ik het nog eens. Mijn kleine superman begint te lachen en gaat het zelf ook testen :D Hij stopt bloemkool in zijn mond en begint te dansen... dan moet zijn kleine broer aiai... Zijn kleine broertje geeft mij de lepel en zegt helpen dus verbaasd schep ik bloemkool op en geeft het hem en ja hoor zijn mondje gaat open :D Feest alom aan tafel. Het gaat zo door tot eerst mama en dan ook kleine superman zijn bord leeg is. Kleine broertje haakte halverwege af.

Zouden we nu echt op een keerpunt zijn gekomen dat mijn kleine superman groentjes gaat eten? En gaat zijn kleine broertje ook volgen? Oké ik ben er me van bewust dat er zeker nog dipjes zullen zijn maar hé... alle begin is moeilijk. Oké autisme en eetproblemen gaan wel vaker (lang niet altijd hoor) hand-in-hand maar hoop doet leven en kijk waar we nu weer staan! Deze mama is dus zeker weer dolgelukkig en trots op haar twee flinke jongens!