De mandarijntrein

Al 3 jaar probeer ik mijn kleine superman ander fruit te laten eten dan bananen. Tevergeefs tot hij een jaar geleden appel wou eten (wanneer het hém uit kwam anders banaan).  Altijd hetzelfde is nu éénmaal voorspelbaar en als je zelf iets veranderd dan kan je daar zelf de controle over houden.
Alles had ik geprobeerd. Fruitpap, fruitsla, smootieh (sloeg drie dagen aan), ... Vorig jaar maakte ik ook een treintje van mandarijnschijfjes maar ook dat sloeg toen niet aan.

Nu vroeg mijn kleine superman daarnet zijn houten treintjes om te spelen en ik zag op de klok dat het tijd was voor fruit, maar die bananen zijn dus nog altijd op. Ik vreesde dus voor weer een fruitloze dag maar ik wou het er toch op wagen. Met mijn goed voornemen om zelf meer fruit te gaan eten pelde ik voor mezelf twee mandarijntjes. Toen kwam het bij mij op om nog is een treintje te proberen maken maar deze keer veel 'cooler' dan vorig jaar.

Ik dus aan de slag, mandarijntjes pellen, schijfjes achter elkaar in een spiraal op een bordje en helemaal vooraan enkele mandarijntjes op hun kant tot een locomotief omgebouwt. (vergeten een foto te trekken door het feit dat ik best onder de indruk was van mijn eigen kunstwerk).

Ik naar de living met het liedje van de thuisbegeleiding maar dan aangepast naar de mandarijntjes.
Tjoek tjoek tjoek, daar komt de mandarijntrein, tjoek tjoek tjoek wat is dat fijn.
Dit zong ik twee keer achter elkaar.

Twee nieuwsgierige gezichtjes keken op naar mij toen ik me op de zetel zette en smakelijk een mandarijntje in mijn mond stak een zeer smakelijk en vooral heel theatraal 'mmmmmm' uit mijn mond liet komen. Ik had actrice moeten worden. In spurttempo kwamen er vier voetjes afgetrappeld met graaiende handjes voor zich uit. 'Tjein mmmm, appelsien mmmm tjein!' Gilde mijn kleine superman. Direct nam hij een stukje en stopte het in zijn mond, ik al klaar in positie om het projectiel dat hij ging afschieten van uit zijn mond op te vangen. Wat een wantrouwen toch! Het was niet nodig direct volgde er nog een stuk en nog één en nog één. Kleine broer aarzelfde maar at toch ook enkele stukjes. Voor ik het wist was mijn bord leeg en had ik zelf niets. Met zijn mond nog vol vroeg mijn kleine superman 'Nog?'. Alsof iets me had gestoken vloog ik naar de keuken en graaide ik nog twee mandarijntjes uit de koelkast. Met een ongeziene snelheid pelde ik ze en toverde ik een nieuwe mandarijntrein op het bord. Welgeteld 5 minuten later waren ze op door mijn kleine superman, kleine  broer had het wel gehad met mijn komedie denk ik ;)

Eindstand: mama 0, kleine broer 1 en mijn kleine superman 3(!) mandarijntjes!

Nu zitten ze terug gezellig samen met hun houten treintjes te spelen en ze vragen niet eens achter een koek, zalig toch!