Bij deze dus graag een kleine toelichting over ons gezinnetje en vooral dat kleine wondertje.
Victor werd op 26 december 2013 prematuur geboren (36w4d) dmv een sectio met een prachtig gewichtje van 3020 gram en 47 cm. Voor we allemaal gaan juichen voor het gewicht (wat natuurlijk geweldig is) dat is echt niet alles dat goed moet zijn bij een te vroeg geboren kindje. Hij ademde direct goed en mocht mee naar de kamer maar hij kan zijn temp. niet houden. Ons kleine ventje moe(s)t dus continu bij mij op de buik onder dekens liggen om hem warm te houden. Ook drinken leek hij niet goed te doen. Hij sliep en sliep en sliep maar drinken bij mama? Nee hoor. Al gauw moest ik gaan kolven en werd er over flesjes gesproken (hij viel de eerste 24 uur al direct 180 gram af). Dat wilde ik niet dus werd het strijden. Samen vechten om warm en bij mij op de kamer te blijven en vechten om hem te laten drinken. Elke keer er een vroedvrouw men kamer passeerde zei ze 'Ja 36 weken is te vroeg hé.' terwijl ik zo iets had... Hij is bijna 37 weken. Daar dachten ze in het ziekenhuis dus anders over.
Ook mijn herstel ging niet zo vlot. Er waren veel verklevingen en onze kleine man zat vast dus hebben ze zodanig moeten duwen en trekken dat gans mijn buik er paars van ging zien. Met de normale pijnmedicatie kwam ik er dan ook niet.
Ondertussen hadden we thuis een zoon die de ochtend van de bevalling was opgestaan met een gebroken kleine teen en de dag na de bevalling vond manlief onze jongste kitten van 4.5 maand met een gebroken pootje dat dringend moest geopereerd worden.
Het was dus veel stress en drukte waardoor we dus iedereen even op een afstandje hielden. Eerst aan onszelf denken en bezoek kan later ook nog. Ik weet uit ervaring van mijn vorige twee sectio's dat het heel belangrijk is de rust te nemen die je nodig hebt.
Ondertussen zijn we twee dagen thuis en begint alles wat op zijn plooi te vallen. Onze kitten is thuis aan het herstellen van zijn operatie
T. zegt altijd dat kleine broer weg moet maar gaat stiekem op zijn teentjes kijken aan de draagmand als hij denkt dat niemand het ziet.
L. is dolverliefd op zijn kleine broertje en pakt, aait en kust hem elke keer het nog maar even kan.
Victor slaapt en drinkt en slaapt en drinkt en slaapt... Een klein wondertje is het. Enkel de borstvoeding moet nog wel wat op punt komen (op zijn zachtst gezegd).
Papa veranderde in euhm... nee hij was al een nieuwe man en superpapa maar wauw wat hij nu doet! Hij verdiend een standbeeld!
En ik... ik herstel rustig verder van de sectio.
Voor wie graag een bezoekje brengt, allemaal zeker welkom na een seintje.
We genieten met volle teugen van dit kleine ventje en kunnen ons helemaal niet meer voorstellen dat hij er nooit is geweest. Alle stress en pijn verdwijnen als je naar dat kleine ventje kijkt. Samen onder de dekentjes in de zetel, genieten!
Om het met onze superman zijn woorden te zeggen 'Mama, papa, T., L., Groentje, Geeltje en Victor met 7 voor altijd.'
