Ik ben op zoek gegaan naar een nieuwe naam voor mijn blogje... Het gaat namelijk niet meer enkel over Lucas met ASS. Ook de middelste broer zijn onderzoeken zijn gestart en dat niet alleen... Normaal gezien (als alles goed gaat) zouden ook mijn onderzoeken gaan starten nog voor de zomervakantie.
Ook blog ik wel eens graag over de voorruitgang van onze jongste telg (die gelukkig nog veel te jong is om ons zorgen te maken of hij al dan niet ASS heeft) en ons gewone gezinsleven.
Toch blijft ASS voorop staan voor mijn blogje. Het blijft een veel te ongekend iets waardoor er veel onbegrip is, voor kinderen maar nog net dat ietsje meer voor volwassene.
Misschien ook even een korte update...
Voor Lucas ging we intussen kamperen aan een school zodat hij toch een plaatsje binnen het buitengewoon onderwijs heeft, we staan vierdes op de wachtlijst. Willen jullie allemaal duimen dat er nog 4 plaatsjes vrijkomen? Hij krijgt ook thuisonderwijs sinds twee weken omdat hij niet meer naar school kan.
Voor Thibeau zijn de onderzoeken dus gestart. Het doet wel pijn. Pijn om dit alles door te moeten gaan maar ook... we waren er zo zeker van dat hij het niet had. Elke keer ik er aan denk dat hij mogelijks ook een diagnose zou kunnen krijgen trekt mijn maag samen en voel ik een steek door mijn hart. Waarom blijft het toch zo moeilijk? We hebben ASS helemaal aanvaard en weten ondertussen wel wat het is en inhoudt en toch... toch doet het zoveel pijn. Toch kunnen we niet anders dan afwachten wat de onderzoeken ons zullen vertellen.
Victor die groeit als kool, lacht verliefd naar zijn mama en sabbelt sinds gisteren op zijn handjes. Wat een zaligheid!
Mijn man die blijft hard werken om zijn gezin te onderhouden. Hij is een geweldige man en super papa.
En over mezelf... Ik denk niet dat ik het ooit openbaar schreef voor mijn vrienden en familie dat ik mezelf ook wil laten testen op ASS. Ondertussen sta ik 1.5 jaar op de wachtlijst en het duurde een half jaar voor ik de moed had mezelf op die lijst te laten plaatsen. Het is dus niet iets nieuws voor ons gezin maar misschien wel voor sommige anderen.
Vaak krijg ik de opmerking 'Maar ik zie toch niets aan jou.' Njah... makkelijk natuurlijk die commentaar... door die commentaar geloven ze ons vaak niet als het over onze geweldig camouflerende kinderen gaat.
Als volwassene moet je zeker niet op begrip rekenen buiten dan bij mensen die weten wat ASS inhoudt en het kennen. Gelukkig krijg ik veel steun van deze mensen.
Ooit zal ik wel eens wat meer vertellen waarom we (mijn man en ik) ASS vermoeden bij mij hoewel we het eigenlijk al wel vrij zeker weten. Ooit zal ik jullie wel is uit de doeken doen hoe dat nu werkelijk is maar voor nu... Nee daar ben ik nog niet klaar voor.
Laten we nu maar eerst zien dat er een plaatsje in de school voor L. vrijkomt, T. zijn onderzoeken afgerond raken en V. goed blijft groeien.
Buiten dit alles zie ik in mijn omgeving momenteel hier en daar (of laat ons zeggen toch wel wat) mensen die ook bezig zijn met de onderzoeken naar ASS of net de diagnose kregen. Ik wil deze mensen graag een dikke knuffel geven. Na drie jaar vond ik het allemaal zo erg niet meer, maar nu we zelf terug met Thibeau door heel dat proces moeten, weet ik weer dat het toch niet zo evident is als dat het voor ons geworden was bij Lucas.
Ondertussen blijven we genieten van alle kleine en grote dingen.
