Leven met autisme

Zoals ik eerder hier al schreef, schrijf ik op tijd en stond een artikel voor Vol Leven. Ik vermeld niet elk artikel hier op mijn pagina, maar deze wilde ik toch graag even delen. Al mijn artikels voor hun zijn persoonlijk. Ze gaan over ons gezin, over onze manier van leven, onze manier van opvoeden, wat we doen en laten, ... Maar deze gaat over mijn autisme. Over 'Leven met autisme' en dat maakt het voor mij toch net dat tikkeltje extra persoonlijker.

http://volleven.be/leven-met-autisme/

Daar is de lente!

Net zoals velen hebben ook wij dit weekend voor 200% genoten van het eerste echte lente weekend. Lente staat samen met herfst bovenaan mijn lijsten van favoriete seizoenen. Beiden hebben namelijk prachtige kleuren en geuren en het is niet té warm of té koud.

Mijn lieve echtgenoot was zaterdagochtend zijn negende dag met hoge koorts ingegaan en ik kan jullie verzekeren... Een man die zolang koorts heeft is echt niet aangenaam. Maar ik kon hem begrijpen want hij lag nu al de hele week dag en nacht neer in de zetel en sliep alleen maar. Zaterdag wilde hij er dus op uit. Met de kinderen naar de speeltuin (die is op de hoek van onze straat). Jassen, sjaals en mutsen aan en weg waren we die voormiddag. Thibeau was in zijn gebruikelijke trage (hiermee bedoel ik dat je over de 2 minuten wandeltrip dus 10 minuten of meer doet) tempo dus besloot ik met Lucas al voor te gaan zodat hij eens goed kon door steppen. Dit kan namelijk niet als we zonder papa gaan (wat meestal het geval is omdat papa veel werkt).

Ik kom met hem aan in de speeltuin en we zien er een papa met zijn zoontje. Ze zijn met de bal aan het spelen. Lucas zegt direct tegen me dat hij gaat meespelen waarop ik even voorstel dat hij het misschien kan vragen aan de mensen of hij wel mee mag spelen. Niet iedereen vind dat namelijk even leuk als je er plots tussen springt. Ik verwachtte me aan een Lucas die of niets ging zeggen (een half jaar geleden zou hij huilend en mopperend in elkaar zijn gedoken bij het idee dat hij zo iets zou 'moeten' vragen) of hij het mij zou laten vragen. Het ergste daar dacht ik niet aan want ik besef dat hij zeer grote sprongen maakte het voorbije half jaar. Toch verraste hij me weer maar eens.

Met stevige stap gaat hij naar de man (niet het kindje dus) en vraag luid, duidelijk en vooral zeer zelfzeker 'Mag ik ALSTUBLIEFT meespelen?' en steekt dan apetrots zijn duim naar me op met een grijns tot achter zijn oren. Onze oudste zoon toch! De hele tijd dat we daar waren speelde hij met het kindje en de man samen. Voetballen, schommelen, zandtaartjes maken, ... Thibeau speelde ook even mee maar vond het toch leuker te genieten van zijn papa.
Ook Victor genoot op en top. Het was de eerste keer dat hij in de speeltuin uit de doek ging en leuk rond kroop door het gras en even van de natuur proefde.

Na de speeltuin hebben de kinderen zich nog heerlijk laten gaan in de tuin. Op en af de glijbaan, op de trampoline springen, met de ballen spelen, ... Heerlijk genieten. En ook ik mocht genieten... Je man die het gras maait met een baby (peuter blijf ik ontkennen) op zijn rug... Ja het kon erger!

Zondag gingen we in de voormiddag naar het bos (en in de namiddag deden we weer verder in de tuin). Het bos is amper 2 km van bij ons thuis dus we zijn er toch wel op tijd en stond te vinden. Een wandelingetje van 4 km met de kinderen. Het doet elke keer deugd. Manlief was intussen koortsvrij (de buitenlucht deed duidelijk deugd). We doen altijd de route voor wandelaars zonder honden. Dan kom je op stukken waar dieren vrij rond lopen maar buiten in de verre verte zagen we nog nooit een paard ofzo dichtbij tot gisteren dus... Plots werden we achtervolgt door tientallen van die grote viervoeters en twee bokken! We leerden over schors, mos, slijk, bloemen en planten, dieren, de lente, ... Leerrijke uitstap dus.

 

26 jaar...

26 jaar en al (bijna) 7 jaar samen met mijn man,  meer dan 6 jaar mama van Lucas, 5 jaar mama van Thibeau, 1 jaar mama van Victor, 1.5 jaar getrouwd, ...

26 jaar... De tijd vliegt en toch nog zo jong. Want dat hoor ik vaak 'Ben jij nog maar 26?!' Nee dat bedoelen ze niet omdat ik er oud uitzie! Of wel? Nee, dat bedoelen ze niet... Hoop ik...

5 maart 2015:
00:10 mijn man zijn euro valt 'Gelukkige verjaardag!'
00:30 Victor komt om zijn nachtvoeding, de eerste in mijn 26ste levensjaar! Zalig!
7:00 gefluister aan mijn bed: 'Mamaaaaah, maamaaaahhhh, ik heb een idee! Gefeliciteerd!!!' Lucas...
8:00 mijn man,die me ondanks zijn ziek zijn en koorts, me ontbijt op bed brengt maar die ik maar even weer naar beneden stuur met de boodschap dat ik er aan kom want dat Victor nog slaapt.
8:05 Lucas die een hartje tekent op zijn ipad en me nogmaals feliciteert en Thibeau die er achteraan fluistert.
Aansluitend eet ik mijn klaargemaakte ontbijt op bed, aan de keukentafel.
8:30 Cadeau'tjes tijd!
10:00 De postbode! Een kaartje en cadeautje van Sofie en haar gezin! Pralines mmmmmm!

Vanaf dat moment stromen ook de sms'jes, telefoontjes en facebookberichtjes binnen.

Wat een gezegende verjaardag zo!

Dat dit levensjaar eentje mag zijn zoals het vorige. Vol liefde en geluk samen met mijn prachtige gezin, vrienden en familie.

Dankjewel voor de vele gelukwensen! Ik ga nog wat genieten van mijn verjaardag!

 Dit kaartjes koos Lucas uit naam van het gezin!