Weer eens terug van weggeweest

Zoals me wel vaker overkomt, is het ook deze keer weer een tijd geleden dat ik blogde. Hoe het komt?
Wel voor diegene die me enkel via blog volgen en het dus nog niet moesten weten... Morgen ben ik alweer 12 weken gelukkig en (intussen) stralend zwanger. We mogen begin december ons vierde spruit verwelkomen. Ik heb net zoals bij de vorige twee de afgelopen weken niet veel in mij gehad. Ik was misselijk en vooral futloos. Ik lag en deed niet veel buiten dan kijken of de kindjes niet verongelukte en tijdig iets te eten kregen.

In deze periode vertrokken we op 10 mei met de wagen naar het zuiden van het Gardameer in Italië. Doodsbenauwd was is voor de rit (ja ik word reisziek en als zwanger ben is dat nog eens tien keer zo erg) maar die viel gelukkig razend goed mee. Eens aangekomen verdween mijn misselijkheid en futloos zijn. Wat wil je... Je doet je ogen open, gaat naar buiten en gaat weer naar binnen als je je ogen gaat toedoen. Je leeft buiten, in de gezonde lucht. Logisch dat ik tonnen energie kreeg. Over de reis zelf blog ik later wel weer (eerst nog wat uitpakken enzo).

Dus bij deze hoop ik weer stilaan de blog op te nemen. Ik twijfel over wat veranderingen ivm het bloggen maar daarover vertel ik dan wel weer meer als ik er voor mezelf uit ben.

Leven met autisme

Zoals ik eerder hier al schreef, schrijf ik op tijd en stond een artikel voor Vol Leven. Ik vermeld niet elk artikel hier op mijn pagina, maar deze wilde ik toch graag even delen. Al mijn artikels voor hun zijn persoonlijk. Ze gaan over ons gezin, over onze manier van leven, onze manier van opvoeden, wat we doen en laten, ... Maar deze gaat over mijn autisme. Over 'Leven met autisme' en dat maakt het voor mij toch net dat tikkeltje extra persoonlijker.

http://volleven.be/leven-met-autisme/

Daar is de lente!

Net zoals velen hebben ook wij dit weekend voor 200% genoten van het eerste echte lente weekend. Lente staat samen met herfst bovenaan mijn lijsten van favoriete seizoenen. Beiden hebben namelijk prachtige kleuren en geuren en het is niet té warm of té koud.

Mijn lieve echtgenoot was zaterdagochtend zijn negende dag met hoge koorts ingegaan en ik kan jullie verzekeren... Een man die zolang koorts heeft is echt niet aangenaam. Maar ik kon hem begrijpen want hij lag nu al de hele week dag en nacht neer in de zetel en sliep alleen maar. Zaterdag wilde hij er dus op uit. Met de kinderen naar de speeltuin (die is op de hoek van onze straat). Jassen, sjaals en mutsen aan en weg waren we die voormiddag. Thibeau was in zijn gebruikelijke trage (hiermee bedoel ik dat je over de 2 minuten wandeltrip dus 10 minuten of meer doet) tempo dus besloot ik met Lucas al voor te gaan zodat hij eens goed kon door steppen. Dit kan namelijk niet als we zonder papa gaan (wat meestal het geval is omdat papa veel werkt).

Ik kom met hem aan in de speeltuin en we zien er een papa met zijn zoontje. Ze zijn met de bal aan het spelen. Lucas zegt direct tegen me dat hij gaat meespelen waarop ik even voorstel dat hij het misschien kan vragen aan de mensen of hij wel mee mag spelen. Niet iedereen vind dat namelijk even leuk als je er plots tussen springt. Ik verwachtte me aan een Lucas die of niets ging zeggen (een half jaar geleden zou hij huilend en mopperend in elkaar zijn gedoken bij het idee dat hij zo iets zou 'moeten' vragen) of hij het mij zou laten vragen. Het ergste daar dacht ik niet aan want ik besef dat hij zeer grote sprongen maakte het voorbije half jaar. Toch verraste hij me weer maar eens.

Met stevige stap gaat hij naar de man (niet het kindje dus) en vraag luid, duidelijk en vooral zeer zelfzeker 'Mag ik ALSTUBLIEFT meespelen?' en steekt dan apetrots zijn duim naar me op met een grijns tot achter zijn oren. Onze oudste zoon toch! De hele tijd dat we daar waren speelde hij met het kindje en de man samen. Voetballen, schommelen, zandtaartjes maken, ... Thibeau speelde ook even mee maar vond het toch leuker te genieten van zijn papa.
Ook Victor genoot op en top. Het was de eerste keer dat hij in de speeltuin uit de doek ging en leuk rond kroop door het gras en even van de natuur proefde.

Na de speeltuin hebben de kinderen zich nog heerlijk laten gaan in de tuin. Op en af de glijbaan, op de trampoline springen, met de ballen spelen, ... Heerlijk genieten. En ook ik mocht genieten... Je man die het gras maait met een baby (peuter blijf ik ontkennen) op zijn rug... Ja het kon erger!

Zondag gingen we in de voormiddag naar het bos (en in de namiddag deden we weer verder in de tuin). Het bos is amper 2 km van bij ons thuis dus we zijn er toch wel op tijd en stond te vinden. Een wandelingetje van 4 km met de kinderen. Het doet elke keer deugd. Manlief was intussen koortsvrij (de buitenlucht deed duidelijk deugd). We doen altijd de route voor wandelaars zonder honden. Dan kom je op stukken waar dieren vrij rond lopen maar buiten in de verre verte zagen we nog nooit een paard ofzo dichtbij tot gisteren dus... Plots werden we achtervolgt door tientallen van die grote viervoeters en twee bokken! We leerden over schors, mos, slijk, bloemen en planten, dieren, de lente, ... Leerrijke uitstap dus.

 

26 jaar...

26 jaar en al (bijna) 7 jaar samen met mijn man,  meer dan 6 jaar mama van Lucas, 5 jaar mama van Thibeau, 1 jaar mama van Victor, 1.5 jaar getrouwd, ...

26 jaar... De tijd vliegt en toch nog zo jong. Want dat hoor ik vaak 'Ben jij nog maar 26?!' Nee dat bedoelen ze niet omdat ik er oud uitzie! Of wel? Nee, dat bedoelen ze niet... Hoop ik...

5 maart 2015:
00:10 mijn man zijn euro valt 'Gelukkige verjaardag!'
00:30 Victor komt om zijn nachtvoeding, de eerste in mijn 26ste levensjaar! Zalig!
7:00 gefluister aan mijn bed: 'Mamaaaaah, maamaaaahhhh, ik heb een idee! Gefeliciteerd!!!' Lucas...
8:00 mijn man,die me ondanks zijn ziek zijn en koorts, me ontbijt op bed brengt maar die ik maar even weer naar beneden stuur met de boodschap dat ik er aan kom want dat Victor nog slaapt.
8:05 Lucas die een hartje tekent op zijn ipad en me nogmaals feliciteert en Thibeau die er achteraan fluistert.
Aansluitend eet ik mijn klaargemaakte ontbijt op bed, aan de keukentafel.
8:30 Cadeau'tjes tijd!
10:00 De postbode! Een kaartje en cadeautje van Sofie en haar gezin! Pralines mmmmmm!

Vanaf dat moment stromen ook de sms'jes, telefoontjes en facebookberichtjes binnen.

Wat een gezegende verjaardag zo!

Dat dit levensjaar eentje mag zijn zoals het vorige. Vol liefde en geluk samen met mijn prachtige gezin, vrienden en familie.

Dankjewel voor de vele gelukwensen! Ik ga nog wat genieten van mijn verjaardag!

 Dit kaartjes koos Lucas uit naam van het gezin!

Ik dacht dat ik al iemand was.

Na zonet voor de zoveelste keer prentjes als de volgende tegen te komen besloot ik er iets over te schrijven...

De eerste keren dat ik ze zag vond ik ze gewoon grappig eerlijk gezegd maar hoe vaker ik ze zie hoe enger ik ze vind. Veel mensen met kinderen in het gewoon onderwijs vinden ze overdreven. Thuisonderwijzers vinden ze dan vaak weer pure realiteit. Ook ik heb er een mening over en die koppel ik graag aan mijn eigen ervaringen en dan niet aan het onderwijs van de kinderen maar aan mijn eigen onderwijsperiode. Voor de duidelijkheid... Ik ben 25 (nog voor heel eventjes maar ik ben nog 25) dus het is niet dat mijn schoolloopbaan eeuwen geleden is.

Ik herinner me nog levendig hoe ik huilend naar de kleuterschool ging. Ik herinner me nog hoe ik als kleuter werd verplicht mee te danken voor het eten. Hoe ik als kleuter moest zwijgen in de refter en toen ik dat een keer niet deed werd ik op een bank aan de kant gezet en mocht ik van de hele dag niet meer eten. Ik herinner me nog hoe ik doorheen heel het lager en middelbaar gepest werd. Ik was altijd de kleinste van de klas en daar werd gretig mee gelachen, uitgelachen. Hoe ik elke keer ik iets letterlijk nam uitgelachen werd. Hoe men mij uitlachte omdat ik de 'strever' van de klas was, de strever die doodsbang was iets fout te doen en dus puur uit angst mijn best deed want stel je voor dat ik iemand zou teleurstellen. Ik heb altijd al het hart op de tong gehad en daar kon geen leerkracht in het middelbaar mee om. Of die ene leerkracht Frans in het vijfde middelbaar die toen ik na de vakantie met ziekenhuisopname omdat ik sindsdien 50% gehoorverlies heb en ik toen ook een keelontsteking had zei 'Niet alleen doof maar ook stom.' en toen nog kwaad was omdat ik een pen naar hem smeet. Of toen diezelfde leerkracht ooit een volle vuilbak naar mij smeet (ik weet nog steeds de reden niet) en ik deze leeg terug gooide en ik daarvoor gestraft werd maar hij niet. Hoe leerkrachten maar zeiden dat ik moest doen wat de rest deed want later, later, later, ... Hoe mijn ouders zeiden dat ik maar hard moest worden want dat het échte leven nog zoveel harder zou zijn. Die keren dat ik flauw viel op school en mijn ouders me moesten komen halen en ik thuis direct herstelde. Komedie? Nee, schoolziek of stress maar geen komedie.

Kortom ik heb nooit het gevoel gehad MEZELF te MOGEN ZIJN op school. Als ik mezelf was werd ik gepest, uitgelachen, was ik te lief, had ik een te grote mond, ... Het was nooit goed genoeg dus deed ik me maar anders voor zodat ik binnen het systeem paste.

Ik zou nu de positieve dingen kunnen vertellen over mijn schoolloopbaan maar eerlijk? Ik heb geen positieve herinneringen aan school.

Uiteraard hoeft het niet zo te zijn en ik weet dat er vele wel positieve herinneringen hebben aan school maar het is wel de realiteit dat je op school leert van te zwijgen en enkel te praten als je toestemming krijgt nadat je je vinger in de lucht stak. Dat je moet doen wat men je opdraagt en als je een eigen mening hebt daar van leerkrachten uit geen respect voor is, nee dan ben je die lastige leerling met grote mond zelfs als je het beleefd brengt. Hoe je 'juist' moet antwoorden op elke vraag ook al zijn er meerdere antwoorden mogelijk.

Elke leerling moet hetzelfde kunnen, de zelfde vaardigheden verwerven, ... MAAR niet elke leerling is hetzelfde!

Dus ja ook ik vind dat deze prentjes de waarheid weergeven voor de meeste scholen. Niet allemaal. Nee er zijn zeker goede scholen, zeker goede leerkrachten, ... Leerkrachten doen ook maar wat hen wordt opgedragen van hogerop... Het ministerie... De regering... Vaak zelfs tegen hun zin. Ik lees vaak hoe leerkrachten het graag anders zouden zien maar geen keuze krijgen. Ze doen dan hun uiterste best om het leuk en aangenaam te brengen maar op het einde van de rit blijft het hetzelfde... Leerlingen afleveren die allemaal ongeveer hetzelfde niveau hebben.

Zoals ik ooit ergens las (quote van Toon Hermans)... Een juf die vraagt aan de kinderen wat ze willen worden later en het kind antwoord 'Ik dacht dat ik al iemand was.'

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat men van hogerop ooit van onder hun steen kruipt en gaat zien dat 'anders' niet slechter is en dat elk kind anders is. Dat er meer ruimte moet zijn om te ontplooien. Meer leerkrachten, minder grote klassen, meer individualiteit, ...

6 maand thuisonderwijs

Ik zal maar al starten met een sorry voor de slechte samenhang van mijn tekst. Ik loop over van euforie voor mijn geweldige kinderen, ja ze zijn écht fantastisch! Maar er zijn ook wat minder leuke dingen aan de gang waardoor ik er niet 100% met mijn gedachten bij ben.

Nu ja niet exact op de dag van vandaag 6 maand maar over die enkele dagen gaan we niet struikelen toch?

Iets meer dan 6 maanden geleden viel het besluit om thuisonderwijs te gaan geven. Met een bang hartje, vele vraagtekens en nog geen flauw idee hoe of wat begonnen we er aan. Werkboeken werden geleverd, handboeken leenden we bij de 'bib', materiaal werd verzameld en we gingen van start.
Een week goed, een week slecht, een week goed, twee weken slecht, ... en uiteindelijk namen we eind november al pauze tot na de kerstvakantie. 1.5 maand deden we niets. Nu ja niets is absurd natuurlijk want leren doe je altijd en overal. Laat ik het houden op dat we geen werkblaadjes, boekjes, ... deden. Al gauw zag ik dat de kinderen de pedalen kwijt waren. Jah... autisme tover je niet weg natuurlijk en ook voor mezelf merkte ik al snel dat het niet verder kon zo. De angst dat de inspectie kan langst komen en ik het enkel maar moet uitleggen en niets kan tonen... Help!
Voor de kerstvakantie werd er dus al besloten dat Joeri en ik moesten samen zitten om alles te bekijken. Uiteindelijk was het de laatste dag van de vakantie en was er nog niets gezegd buiten dan dat het moest veranderen. Ik kroop dan maar wanhopig achter mijn computer en besloot met thema's te gaan werken. Thema's gebouwd op die beschreven staan in de leerdoelen en eindtermen maar die dat wel in de lijn liggen van interesses en gebeurtenissen op dat moment.

Het werkt! Het werkt echt! De afspraak die ik met de kinderen had gemaakt was 'werken' tijdens Victor zijn middagdutje maar ze mogen zelf kiezen welk vak. Ik leg klaar voor twee weken en als ze eerst al het leuke willen doen dan hebben ze daarna enkel nog dingen die niet zo leuk zijn. Na een week is meestal alles al klaar. Al snel wilden ze meer doen en dat mogen ze. Dus gingen ze eerst zelf knutselen, tekenen, ... aan tafel. Ondertussen willen ze van bij opstaan tot aan het slapen gaan blaadjes en boekjes doen en dat mogen ze maar wel dingen die ze zelf kunnen doen. Victor is er ook nog en ik heb nog een huishouden natuurlijk. Als ze vragen hebben kunnen ze die stellen en help ik met plezier maar het hoofddoel op dat moment is zo zelfstandig mogelijk werken. Zo kan ik ineens 'evalueren' welke leerstof ze onder de knie hebben zonder daar het woord 'toets' of enige puntensysteem aan te hangen. Verbeteren doe ik dan ook samen met hen, met hun potlood en niet met rood, groen, oranje, blauwe, geel, paars of wat dan ook. Ik zie namelijk het nut niet in om een kind continu te wijzen op zijn fouten. Opbouwende 'kritiek' (als je het al zo wil noemen) werkt veel beter vind ik.

Nu zijn we dus zes maanden later. Ze kunnen optellen en aftrekken tot tien (de ene met deelse hulp van vingers, de andere met deelse hulp van blokjes). Ze lezen korte eenvoudige zinnetjes. Ze schrijven enkele woordjes. Weten alles over water, gezonde voeding, familie, ... Lucas kan bijna tot tien tellen in het Frans. En ze kunnen nog zoveel meer dan zes maanden geleden. Zoveel dat ik het allemaal niet meer kan onthouden!

Maar het belangrijkste...
Ze zijn niet alleen zoveel gelukkiger en ontspannender maar zoveel socialer en vooral Lucas dan. Hij toonde me de laatste dagen een stukje sociale vaardigheden die ik nooit maar dan ook nooit had durven dromen.

Enkele voorbeeldjes:
- Sinds kort hebben we een telefoon waar de kinderen mee mogen bellen. Lucas voert echt hele gesprekken met zijn gesprekspartner. Hij neemt zonder angst de telefoon op en kan echt een half uur staan uitleggen EN antwoorden!
- Afgelopen zaterdag stond ik met Lucas alleen in colruyt aan de kassa en hij had twee dozen dinosauruskoeken tegen elkaar gelegd waardoor je een hele dinosaurus op de prent kreeg. Aan de kassa zei de man die onze boodschappen scande 'Wauw een dinosaurus.' Om zich dan tot Lucas te richten met zijn armen omhoog 'Wraaaaaaaaaa!' Direct draaide ik me naar Lucas om, klaar om hem op te vangen in tranen en vol angst maar wat toen gebeurde... Lucas deed zijn armen omhoog 'Wraaaaaaa!!!' terug! Waarop de man het weer deed en Lucas gilde 'Whaaaaa een dinosaurus heeeeelppp!!!' En al snel ontstond er een rollenspel tussen de twee. Een volslagen vreemde die luid 'roept' en Lucas vond het geweldig leuk en reageerde op gepaste manier!
- Gisteren hadden we een verjaardagsfeestje voor Thibeau. (ja hij wordt vandaag 5 jaar al!) Lucas zat op een gegeven moment in de zetel stickers te kleven in een boekje dat Thibeau kreeg en naast hem zat onze buurman. Onze nieuwe buren wonen nog geen jaar naast ons en zowel zij als wij vonden dat we elkaar maar wat beter moesten leren kennen dus nodigden we hen graag uit. Voor Lucas is onze buurman dan ook echt een vreemde maar nee hoor... Samen de stickers zoeken, communiceren (jaja echt gesprekjes), uitleggen, spelen, ... Ongelofelijk! Ook vroeg Lucas zelf of de buurman met hem wilde spelen en toen de buurman voorstelde om deze zomer eens bij hen te gaan spelen (ze hebben ook een kindje) was Lucas onmiddellijk dolenthousiast!
- Op hetzelfde feestje (21 personen waarvan 8 kinderen in onze mini living, om even de prikkels te beschrijven) vroeg hij aan zijn nonkel Sven om mee te spelen! Hem kennen ze beter en nonkel Sven is volgens mij heilig verklaard door Lucas maar toch blijf ik verbaasd over zijn communicatie en sociale vaardigheden ook met zijn nonkel!
- Overprikkeling? Nee niet gezien bij Lucas. Was dat er ooit dan? Nee serieus! Ooit overwogen we om geen feestjes meer te geven. Het was hel! Gillen, krijsen, instorten, agressie, ... steeds weer na een feestje en nu? Niets. Of jawel... 'Mama wanneer doen we nog een feestje?'

Vol leven

Weer een hele tijd geleden dat ik een blogje schreef maar het is dan ook druk druk druk. Diegene die me ook volgen op facebook zien dat er veel foto's verschijnen daar en dat komt omdat de kinderen zeer gemotiveerd zijn. Ze willen niets anders dan 'werken' en leren. Ik krijg ze amper van de tafel en dat wil zeggen dat ik dus ook continu bezig ben met hen. Verbeteren, uitleggen, samen dingen doen, ... Ondertussen wil Victor ook graag mee doen en ik heb nog een huishouden (jammer genoeg geen kaboutertjes die dat voor mij doen).

Toch  heb ik nog een heel klein beetje vrije tijd gevonden en die besteed ik nu aan volleven.be (ja ja ga maar kijken op die site). Vol leven werd opgericht door een dame die ik tegen kwam in een thuisonderwijsgroep op facebook. Ze zocht mensen die mee wilden werken aan de site en daar ik graag schrijf heb ik me er maar op gesmeten. Volleven.be is een site over bewust anders leven. Bewust gaan nadenken over de dingen die je doet. Zoals de opvoeding van je kinderen, hun onderwijs maar ook hoe je dingen aan pakt in je leven.
Dit sprak me helemaal aan met mijn dragen, melkvrij eten, wasbare luiers, natuurlijk ouderschap, thuisonderwijs, enzovoort enzovoort (jullie kennen me ondertussen wel). Sinds ik bewuster ging nadenken over alles heb ik echt het gevoel dat ik dicht bij mezelf blijf waardoor ik ook veel ontspannender en gelukkiger door het leven ga.
Dus schreef ik al een eerste tekst die je hier kan lezen over heftige emoties bij kleine kinderen.

De site gaat viraal vanaf 14 februari om 00:00 uur (NU dus) en ik wil jullie dan zeker ook niet tegenhouden om een kijkje te gaan nemen. Er zullen allerhande leuke artikels, ervaringen, reviews, recepten, ... op verschijnen. Je gaat de site zien groeien tot een mooi online magazine met een continue stroom aan informatie.

Veel leesgenot daar en ik hoop snel weer wat meer tijd vrij te kunnen maken voor mijn eigen blog, maar wie me op dit moment wil volgen kan beter op facebook gaan kijken, hoewel ik beloof mijn best te doen snel weer te bloggen!

Een allergie?

'Heb je al aan KMA (koemelkallergie) gedacht?' vroeg een goede vriendin me begin vorige week toen ik weer mijn hart bij haar luchtte over Victor zijn dagelijks gekrijs van 's avonds tot midden in de nacht (soms zelfs van 20 tot 4 uur), zijn gebrek aan slapen overdag, zijn krampen, zijn constipatie, zijn achterwerk met diepe open wonden, zijn groei (lengte) die al 4 maanden stil staat, ... Triiiiiiiinngggg ging het in mijn hoofd. Op zes maanden ongeveer had ik het er met de kinderarts nog over maar toen leek het onwaarschijnlijk omdat ik zelf nooit pure melkproducten gebruik. Ik drink af en toe een warme chocomelk maar dat is eerder uitzonderlijk. Nooit melk, yoghurt, ... Nu ging ik toch maar eens googlen. Natuurlijk googlen naar ziektes en al die dingen zijn altijd wat gevaarlijk. Je vind altijd enge dingen maar bon...

Bij KMA kwam ik toch wel verdacht veel dingen tegen die er op leken. Wat gepraat met mensen met kindjes met allergieën, facebookgroepen opgezocht en info gevraagd en uiteindelijk de kinderarts gebeld die me direct een bloedtest aanraadde en me vroeg waarom we dat niet eerder hadden gedaan... Het is een goede kinderarts hoor, zoals ik zei we (en ik dus ook) vonden het vrij onwaarschijnlijk. Het blad voor de bloedtest ligt hier nog. Ik ga heus niet alleen met drie kinderen naar het ziekenhuis om bij 1 kind bloed te laten trekken dus dat moet maar wachten tot manlief er bij kan zijn. Onverantwoord? Nee hoor ik stopte diezelfde dag met het eten van melkproducten. Ons brood werd tijdelijk gebakken met water en al de rest liet ik gewoon. Vrijdag in de winkel direct vervangers gezocht zoals rijstmelk in het brood, sojaboter voor het koken, choco met soja op mijn boterham, ... enzoverder, enzoverder.

Na 1 dag ging ik ook serieus mijn voedingsschema bekijken. Ik at echt niet zoveel met melk. Brood, af en toe wat boter om vlees te bakken, eens een koekje, ... het viel best wel mee. Echter was er iets dat wel prominent aanwezig was in mijn voeding... Aardappelen! 5x per week staan er bij ons aardappelen op de menu. Gekookt, uit de airfryer, frietvorm, gebakken, ... Aardappelen alom! Een goede vriendin met twee kindjes met allergieën had me de dag ervoor al laten weten dat dit ook wel eens een grote boosdoener kon zijn. Dus liet ik ook de aardappelen.

Stop toch met die borstvoeding hoorde ik meerdere mensen zeggen. Dan moet jij toch niet op dieet en voor je kind is het makkelijker aanpassen... Jaaaaa... Als je 60 euro per week aan pap wil geven (ah ja want Thibeau kreeg die pap als baby) en dan moet ik nog apart koken en het kind mag misschien heel zijn leven geen lekkere melkdingen eten dus ga ik echt niet dood vallen van een jaartje ofzo die dingen te laten.

1.5 week verder zijn we ongeveer en Victor gaat al 1.5 week goed slapen 's avonds zonder huilen en krijsen, slaapt 's middags ruim 2 tot 3 uur, zijn uitslag en droge huid beginnen te verdwijnen, zijn diepe wonden op zijn achterwerk verdwenen als sneeuw voor de zon, hij begint plots in sneltreintempo te ontwikkelen, een eerste en tweede tandje komen piepen, drie volle luiers per dag en hij lacht en lacht en lacht! Dit kan dus geen toeval zijn! Het dieet werkt! Binnen x-aantal tijd ga ik testen of het nu aan beide dingen ligt of toch enkel aan koemelk of aardappelen maar nog niet nu. Eerst zorgen dat zowel ik al hij helemaal zuiver zijn van deze dingen.

Twee dagen geleden zei diezelfde eerste vriendin tegen mij 'En Thibeau?' daar had ik intussen ook al aan zitten denken. Hij kon immers enkel lactose vrije pap verdragen, is al zijn hele leventje geconstipeerd en neemt daar al even lang laxeermiddelen voor, heeft krampen, gaat nog steeds het eerste 1.5 uur niet slapen maar eerst zingen, klaagt continu van buikpijn, had 4.5 jaar lang grote diepe wonden op zijn achterwerk, ... Ja, je moet natuurlijk al onnozel zijn om de gelijkenissen niet te zien. Momenteel hebben we niet voldoende in huis om hem 's morgens en 's avonds geen koemelk te geven, hij wil ook geen mama (soja) choco en al zeker geen rijstkoek. Dit weekend haal ik dus alles in huis om er voor te zorgen dat ook hij koemelkvrij kan gaan leven (aardappelen zijn sowieso al weg natuurlijk want die maak ik niet meer). Benieuwd welk effect het gaat geven maar mijn moedergevoel zegt me nu al dat ik het eigenlijk al weet.

Een allergie... Ik besefte nooit wat het is om er mee te leven. Manlief heeft wel heel erge hooikoorts dus ja... dat de kinderen allergiegevoelig konden zijn wisten we wel maar ik besefte nooit de impact op zijn leven ervan. Nu wel want ook al heb ik zelf geen allergie, ik voel het via de kinderen maar al te goed nu. Het brengt ons weer wat dichter bij elkaar. En het lijkt op afstand zo makkelijk om mee om te gaan, maar het mag toch niet onderschat worden. Vanaf nu heb ik niets dan diep respect voor mensen die met een allergie leven.

Naar de speeltuin

Zoals wel vaker kan gebeuren bij stralend weer ging we vandaag naar de speeltuin nadat we een wandeling door de straten deden. Zoals steeds doe ik dat ook weer vlak na de schooluren (waar ik mezelf op betrap dat ik ze stilaan aan het vergeten ben) te doen in de hoop dat er andere kindjes zijn. 99% van de tijd is er niemand... eigenlijk nog nooit sinds september. Jammer vind ik dat. Groot was dan ook mijn verbazing dat ik van ver al twee kindjes zag in de speeltuin. De kinderen renden zoals steeds dol enthousiast ver voor me uit de speeltuin in.

Toen ik er aan kwam stond de oma van de kindje net recht. Ze was de boef en zette het op een lopen. Haar twee kleinkinderen renden er vol enthousiasme als echte politieagenten achteraan en nog voor ze vertrokken waren kwam er ook een politiegevoel in mijn kinderen naar boven. Als gekken renden ze mee achter de oma aan. Toen ze de oma hadden gevangen werd het meisje (5 jaar zo bleek) de boef en daarna Lucas. Lucas rende weg maar rende niet voor zijn leven zoals steeds omdat hij niet zou willen worden aangeraakt. Nee hij rende gewoon. Het meisje ving hem en sloot hem dicht in haar armen. Even hield ik mijn hart vast. Zou hij gaan gillen? Zou hij gaan slaan? Nee! Hij lachte luid en genoot. Toen werd het jongetje (2.5) de boef. Lucas rende er achteraan en bleef er achter. Hij ging hem niet direct vangen, nee hoor want dat jongetje kon niet zo snel lopen dus dat zou niet lief zijn dan.

Intussen rende Thibeau maar mee en lachte uitbundig.

Toen Lucas na een tijdje een tennisbal vond gooiden ze die mooi om beurten weg zonder enige ruzie.

Ik zag mijn jongens praten tegen de oma, tegen de kinderen, aangeraakt worden, aanraken, spelen, lachen, genieten, ... en toen de oma met haar kleinkinderen door gingen en de onze kinderen een handje wilde geven, gaven mijn twee jongens met een grijns tot achter hun oren zonder enige aarzeling en volledig vrijwillig een hand terug!

Daarna speelden de mijn nog gezellig verder om wat later moe maar voldaan naar huis te gaan.

Ik typ deze blog nu met stijf bevroren vinger maar een heel warm hart en een grijns tot achter mijn oren. Dit is wat we wilden bereiken met thuisonderwijs maar echt hopen durfden we niet. Maar kijk! Thuisonderwijs maakt onze kinderen écht sociaal!

Ik ben trots en ga nu gezellig nagenieten met de kinderen terwijl ze hun knutselwerkjes van deze middag afwerken.

Daar zijn de vooroordelen weer...

Na een tijdje denk je wel dat je ze hebt gehad die vooroordelen maar nee hoor dan plots gaat het weer van:
- Vraagt dat niet veel van u?
- Vogels voor de kat.
- Wat moet daar van komen?
- Zo leren ze toch nooit meedraaien in de maatschappij?!
- Zo worden ze toch asociaal?!
- Je isoleert ze.
- Leren die wel voldoende?
- Kuisvrouwen en arbeiders heb je natuurlijk altijd nodig.
- Mijn begeleider/therapeut/... zei dat ...
- ...

Wel een kleine evaluatie na het eerste half schooljaar...
Onze kinderen zijn open gebloeid tot kinderen die sociaal en gelukkig zijn. Kinderen die plots veel dingen leren, lachen en genieten van het leven. Kinderen die vol levenslust zitten en zelfstandig zijn. Kinderen die leergierig zijn en vragen achter hun boekjes. Kinderen die vragen om naar plaatsen te gaan waar het drukker is zoals de kerk met zondagsschool, waar ze andere kinderen ontmoeten en mee spelen of de 'opvang' van ikea.

Verder laat ik nog even heel duidelijk zijn... Thuisonderwijs wordt gecontroleerd. Er is inspectie dat langst komt die kijkt of je kind wel aan de leerplicht voldoet en ze moeten examens doen bij een examencommissie. Examens die hetzelfde zijn als voor eender elk ander kind dat op school zit.

Ook... als je als ouder voelt dat iets niet meer gaat... Luister dan zeker naar begeleiders en anderen maar volg steeds je oudergevoel want dat weet het meestal het beste.

Lieve mensen wees gerust. Wij als ouders van onze kinderen hebben het beste met onze kinderen voor. Wij begeleiden ze op hun niveau, naar hun kunnen, op hun maat, ... tot verantwoordelijke, respectvolle, zelfstandige volwassenen. Wie kent er nu zijn kind het beste? Een leerkracht of z'n ouders?

Dus geen paniek we laten ze niet aan hun lot over. En als ze weer naar school willen? Wel dan zal dat allemaal bekeken worden en zullen ze daar zeker de kans toe krijgen.

Niet zo simpel als het lijkt.

Tegenwoordig staat het nieuwsoverzicht op mijn facebookpagina weer vol met artikels over natuurlijk en/of onvoorwaardelijk ouderschap maar tegelijkertijd zie ik toch ook weer op verschillende plaatsen weer de vraag verschijnen over hoe het zit met laten huilen, verwennen, ... al die dingen. Voeg daar bij dat ik tegenwoordig ook wel een keer vaker te horen krijg dat het bij ons allemaal zo makkelijk lijkt te gaan en ik een mega slechte nacht achter de rug heb met Victor en ik heb genoeg voer voor een blog.

Hoe natuurlijk en/of onvoorwaardelijk ouderschap in zijn werk gaat daar ga ik het nu  niet zo direct over hebben, daar zijn artikels genoeg over dus met een klein beetje googlekunsten gaan jullie dat al snel zelf kunnen vinden. Waar ik het wel over wil hebben is hoe het er hier thuis aan toe gaat op dit moment.

Laat ik starten met te zeggen dat het niet mijn bedoeling is om steeds over te komen als een perfect gezin, dat zijn we helemaal niet en dat kan je ook al wel terug vinden op de blog. Toch zijn de berichten tegenwoordig veelal positief maar dat heeft zo zijn redenen. Om te beginnen ben ik gestopt met veel te posten op facebook en wat ik post probeer ik toch zo zorgvuldig mogelijk uit te kiezen. De ene dag lukt dat al wat beter dan de andere. Toch ook probeer ik alles wat positiever te zien. Die combinatie maakt dat alles er veel makkelijker uit ziet maar niets is minder waar.

Gaat het hier makkelijker dan toen de kinderen naar school gingen? JA! Véél makkelijker! Is het makkelijk? NEE!

We blijven zo natuurlijk mogelijk opvoeden. Dit wil zeggen dat Victor nog steeds borstvoeding op vraag krijgt, zeer veel gedragen wordt omdat hij daar nood aan heeft en we slapen nog steeds samen. Is dat altijd even leuk? Nee hoor absoluut niet.
Ik verkondig wel overal hoe makkelijk het is maar in realiteit drinkt Victor per nacht tussen de 4 à 10 voedingen en het is vaker 10 dan 4. Dit maakt dat ik niet zoveel slaap heb. Is dit opgelost als we flessen zouden geven? Nee, tenzij we dan natuurlijk van die veel te grote K&G flessen gaan geven waardoor de maag uitgerokken wordt en het kind dus eerder KO ligt van de voeding dan gewoon verzadigd te zijn. Ik zou dus nog steeds moeten opstaan (als ik flessen geef met acceptabele hoeveelheden) en dan is het écht opstaan want een fles maken is nu éénmaal niet zo makkelijk in bed of toch niet zo makkelijk als borstvoeding. Nu trek ik Victor tegen mij aan en de rest doet hij zelf, meestal val ik tegen de tijd dat hij begonnen is met drinken weer in slaap. Flessen zouden me geen garantie geven op een goede nachtrust dus houden we het gezellig en blijft de borstvoeding, het blijft immers ook het beste voor dat kleine ventje.
Even een kleine nota: Ik heb niets tegen flessen... Mijn oudste twee kregen ze maar na veel opzoekwerk en mijn eigen ervaring ben ik er gewoon van overtuigd dat borstvoeding echt wel beter is. Dit is geen verwijt naar mensen die geen borstvoeding geven. Ieder zijn keuzes en daar heb ik alle respect voor!

Het samen slapen... Ik geef toe. Het ging al door mijn hoofd, deze nacht nog, om hem toch maar wat verder van me weg te leggen. Elk half uur à uur wilde hij drinken. Tussendoor kreeg ik hem niet in zijn co-sleeper en sliep hij bij mij, op mijn arm, buik tegen buik. Zo een geweldige manier waarop ik steevast een slapende arm krijg, maar hij slaapt en vind rust en dat telt. En dan heb ik ineens het punt gehad waarom we nog samen slapen. Victor is een kindje dat heel veel contact met zijn mama en/of papa nodig heeft (net zoals elk ander kind, hoewel ik denk dat Victor toch wel net iets meer vraagt). Ook 's nachts heeft hij heel erg die nabijheid nodig. We merken dat ook 's avonds bij het slapen gaan. Je ziet de angst in zijn oogjes staan als we uit de kamer verdwijnen, heel zielig dus doen we dat niet meer. We stellen hem gerust, wiegen hem, zingen voor hem, knuffelen, ... tot we de rust in zijn oogjes zien en dan verlaten we de kamer. Bij de minste kick staan we weer naast hem. Hij wil echt niet meer op zijn 16 in slaap gewiegd worden en op mijn arm slapen dus geniet ik zolang het wel nog kan!

Dragen... nog zo iets. We hebben een écht draagkindje. Ook overdag vind je hem geregeld terug in de draagdoek en wel op heel specifieke momenten. Als zijn broers beneden spelen hoor je hem niet. Hij zit dan tussen zijn broers op de grond te spelen en het liefst van al stiften open te doen en zichzelf vol te kleuren. Echter spelen zijn broers heel graag boven en dat zijn de momenten waarop Victor zich helemaal verloren voelt. Hij is niet enkel een plakkekindje bij mama en papa maar ook heel erg bij zijn broers. Op dat moment komt hij dan bij mij. Soms wil hij gewoon naast mij spelen op de grond maar heel vaak wil hij dan geknuffeld worden. Ik geniet enorm van zijn knuffelmomentjes maar soms moet ik ook gewoon even verder met wat ik bezig was en dan gaat hij dus de doek in. Daar kan hij zo van genieten!

Verwennen we hem? NEE! Hij krijgt liefde, veel liefde. We geven hem het gevoel dat we er voor hem zijn, ook op momenten als hij het lastig heeft. Je laat een volwassene toch ook niet uithuilen als hij verdriet heeft of niet kan slapen toch? Als je als volwassene honger hebt, ook al is dat midden in de nacht sta je toch ook op om iets te eten (ik toch in elk geval)?! En soms, héél soms spookt het door mijn hoofd dat de andere twee met die veel te grote flessen al heel vroeg in een eigen kamer door sliepen en echt wel makkelijker waren maar ach laten we realistisch zijn... Dat is niet zo! De ene kreeg crisissen en de andere was een huilbaby. We zien een groot verschil op sociaal-emotioneel vlak tussen de twee grote broers en nu de kleinste broer. Victor ontwikkelt zoveel anders (en ja ik durf ook beter in de mond te nemen). En de mensen die vast van overtuigd zijn dat, dat gewoon ligt aan het feit dat elk kind anders is (uiteraard is elk kind anders!) en dat vast ook had geweest als we hem ook flessen en een eigen kamer hadden gegeven wel die geloven maar. Ik (en mijn man ook natuurlijk) ben er van overtuigd dat dit niet waar is!Veel ligt in de basis die je je kindje mee geeft volgens ons en die basis is bij ons onvoorwaardelijke liefde op elk moment.

En dan nog even over de twee grote waarbij alles nu zo simpel lijkt te gaan... Je wil niet weten hoe vaak ik rond loop met tranen in mijn ogen. Hoe moeten we dat thuisonderwijs gaan verder zetten? Met wat doe ik het beste? Hoe leer ik ze dat aan? Waarom wil dat nu niet lukken het is toch duidelijk? (niet dus) Hoe hou ik ze gemotiveerd? ...
Maar dit zijn allemaal dingen die we nu zelf in de hand hebben. Dingen wie we zelf kunnen en willen aanpakken. Ten opzicht van de onmacht als je moet vechten tegen scholen die je niet willen geloven en begrijpen en je je kind ten onder ziet gaan. Ja, dan is het nu veel makkelijker! Niet enkel voor mij (en mijn man) maar ook voor de kinderen. Je ziet ze zo'n grote sprongen nemen, sprongen waarvan ik (we) heel zeker ben dat ze, ze nooit zouden nemen in het gewoon onderwijs. En als je ze vraagt of ze weer naar school willen? Wel dan gillen ze zo luid als ze kunnen 'NEEEEEEEEEEEEEHHHHHHHHHH!!!!!!! Wij willen thuis blijven bij mama want dat is veel leuker!!!'

Drie gelukkige kindjes, dus wij doen gezellig verder met wat we bezig zijn. Niet omdat we denken dat dit dé beste manier is, maar wel omdat we er zeker van zijn dat dit dé beste manier is voor ONS gezin.

Kleurenanalyse door Colorful Life - Sofie Lambrecht

Al een tijdje wil ik iets schrijven over de kleurenanalyse die ik kreeg maar door de grote drukte hier in huis kwam het er maar niet van. Door omstandigheden vandaag geen bewust thuisonderwijs dus kan ik er eindelijk even tijd voor maken, kan ik ineens even ontspannen na een behoorlijk slopende week.

Op 28 december 2014 kreeg ik een kleurenanalyse bij Colorful Life - Sofie Lambrecht. Ik stond er wat afwachtend tegenover. Ik en mode gaan al niet bepaald samen laat staan dat ik ook nog eens daar dieper op zou ingaan. Ik heb altijd aan winkelen een hekel gehad laat staan dat ik nog is extra zou moeten nadenken in de winkel over welke kleur wel of niet bij me past.

Het eerste waar ik aan denk als ik terug denk aan mijn kleurenanalyse is dat er steeds ruimte is om je baby te voeden tussendoor. Handig! Maar veel fijner is natuurlijk dat je helemaal kan ontspannen en er dus even een man in de buurt is om voor je baby te zorgen. Zo kan je je helemaal laten onderdompelen in de wereld van de kleuren.

Ik kwam moeizaam op gang, maar dat lag niet aan Sofie maar aan mezelf. Ik zag écht niet of ik nu warme of koude kleuren nodig had en welke kleuren me al dan niet beter stonden. Sofie bleef geduldig en legde uit hoe ik kon zien welke kleur bij me past. Zag ik het niet deed ze gewoon haar handelingen even opnieuw en legde het uit en al zeg ik het zelf, tegen het einde zag ik het toch wel (een beetje). Maar ik vertrouwde op Sofie haar deskundigheid.

Het moeilijkste vond ik het los laten van kleuren die ik wel en niet mooi vind. Ik heb namelijke een hekel aan roze. Elke keer er dus een roze tint voorbij kwam ging het moeilijker. Sofie bleef geduldig en uiteindelijk zat er op het einde toch wel 1 roze tint bij (maar wel een donkere).

Ik bleek van het type winter te zijn met de donkerdere kleuren voorop. Als ik dan ga kijken naar mijn laatste aankopen kan ik trots zijn op mezelf. Ik heb toch een beetje gevoel voor mode!

 

Sofie toonde me nog hoe ik kleuren kan combineren en wat bij mij het beste zou passen.

Ik hield er een heel fijn gevoel aan over en ga nu zelfs liever winkelen dan ervoor want ik kan veel gerichter gaan winkelen. Ik weet dat ik best bij de felle en pastelkleuren weg blijf dus hoef ik dat al niet in de rekken te gaan zoeken om dan in de paskamer tot de conclusie te komen dat ik het toch niet mooi vind staan. Voor mij een hele verademing.

Ik hoop dat Sofie gauw haar diensten uitbreid zodat ik ook bij haar kan gaan om te leren hoe je basis make-up op doet en als extra'tje voor mezelf verschillende soorten manieren om sjaaltjes te leren knopen. Gewoon omdat het leuk is!

Nog eens een welgemeende dankjewel Sofie voor je persoonlijke en geduldige aanpak!
Een aanrader, zelfs voor mensen zonder gevoel voor mode, zoals ik!

Want ook ik ben meer dan een mama. Ik ben vrouw, echtgenote en mama en ook ik mag stralen!

De laatste dag van de vakantie...

... nu ja van mijn man zijn vakantie dan toch. Vakantie kennen we immers niet meer echt tenzij je dan onze reis naar Italië mee telt die we dit jaar gaan maken hoewel thuisonderwijs ook dan zal doorgaan.

Het was kortweg een ZALIGE vakantie! Samen de feesten vieren met het gezin maar ook met familie. Op bezoek bij bomma en tante (+ partners) op kerstdag en bij mijn schoonbroer op nieuwjaarsdag. De schoonbroer die dan ook weer bij ons kwam op de verjaardag van zijn petekind of wij die naar lieve vrienden gingen om samen naar de kerk te gaan en mijn kleuren te laten bepalen. De man die daar dan weer tijdens mijn kleurbepaling naar de winkel ging met Bram om daar samen de tijd van hun leven te beleven. Of samen met ons gezin gaan wandelen tussen de velden. Kortom... Genieten!

We sloten de vakantie vandaag af met jawel... een babybezoek bij een vriendin ah ja juist en dat is onze kapster dus ook met een kappersbezoek. Zoals jullie in het verleden al konden lezen is dat altijd weer heel erg spannend en volgens velen van jullie dus vast niet de ideale afsluiter van onze vakantie maar pas op... Eerst de man, dan Thibeau en dan wilde Lucas al... Hij wilde niet laatst! Zonder time timer, zonder zachte borstel, MET kam (wauw!!!), zonder muziek in de oren, zonder hand voor zijn mond en een minimum aan blazen in zijn gezicht doorstond hij met een minimum aan spanning zijn kappersbeurt. WAUW!!! Ik nog op de stoel en klaar! In tussentijd genoten van dat kleine hummeltje van 6 weken oud. Wat is dat toch klein, je vergeet dat toch snel hoor dat ze zo klein zijn geweest. Zie je je man daar met dat kleine lieve ventje rond lopen op zijn arm. Hem troosten, knuffelen, ... Ja, je zou er voor minder nog eentje willen hé!
Al snel werd het veel later dan voorzien en onderweg naar huis werd er op de achterbank gegild door Lucas dat hij moest plassen. Halfweg dus een dringende stop op een parking voor een plas en ja ook even een bezoekje aan de lunch garden gezien het late uur. Verder naar huis waar de jongens nog in alle geuren en kleuren verkondigden over hoe hard ze papa morgen wel niet zouden missen. Zou het opvallen als ik hem vast bind zodat hij niet kan gaan werken?

Hop naar morgen... Het wordt een dag om de draad weer op te nemen van het gewone leven met thuisonderwijs maar ook om nieuwe voornemens te gaan waarmaken. Dagelijks (?) buiten komen met de kinderen in weer en wind (klinkt mooi hé zo geschreven), administratie strak bijhouden, wat meer knutselen, meer huishouden doen, ... Het komt allemaal goed. De batterijen zijn opgeladen!