Tegenwoordig staat het nieuwsoverzicht op mijn facebookpagina weer vol met artikels over natuurlijk en/of onvoorwaardelijk ouderschap maar tegelijkertijd zie ik toch ook weer op verschillende plaatsen weer de vraag verschijnen over hoe het zit met laten huilen, verwennen, ... al die dingen. Voeg daar bij dat ik tegenwoordig ook wel een keer vaker te horen krijg dat het bij ons allemaal zo makkelijk lijkt te gaan en ik een mega slechte nacht achter de rug heb met Victor en ik heb genoeg voer voor een blog.
Hoe natuurlijk en/of onvoorwaardelijk ouderschap in zijn werk gaat daar ga ik het nu niet zo direct over hebben, daar zijn artikels genoeg over dus met een klein beetje googlekunsten gaan jullie dat al snel zelf kunnen vinden. Waar ik het wel over wil hebben is hoe het er hier thuis aan toe gaat op dit moment.
Laat ik starten met te zeggen dat het niet mijn bedoeling is om steeds over te komen als een perfect gezin, dat zijn we helemaal niet en dat kan je ook al wel terug vinden op de blog. Toch zijn de berichten tegenwoordig veelal positief maar dat heeft zo zijn redenen. Om te beginnen ben ik gestopt met veel te posten op facebook en wat ik post probeer ik toch zo zorgvuldig mogelijk uit te kiezen. De ene dag lukt dat al wat beter dan de andere. Toch ook probeer ik alles wat positiever te zien. Die combinatie maakt dat alles er veel makkelijker uit ziet maar niets is minder waar.
Gaat het hier makkelijker dan toen de kinderen naar school gingen? JA! Véél makkelijker! Is het makkelijk? NEE!
We blijven zo natuurlijk mogelijk opvoeden. Dit wil zeggen dat Victor nog steeds borstvoeding op vraag krijgt, zeer veel gedragen wordt omdat hij daar nood aan heeft en we slapen nog steeds samen. Is dat altijd even leuk? Nee hoor absoluut niet.
Ik verkondig wel overal hoe makkelijk het is maar in realiteit drinkt Victor per nacht tussen de 4 à 10 voedingen en het is vaker 10 dan 4. Dit maakt dat ik niet zoveel slaap heb. Is dit opgelost als we flessen zouden geven? Nee, tenzij we dan natuurlijk van die veel te grote K&G flessen gaan geven waardoor de maag uitgerokken wordt en het kind dus eerder KO ligt van de voeding dan gewoon verzadigd te zijn. Ik zou dus nog steeds moeten opstaan (als ik flessen geef met acceptabele hoeveelheden) en dan is het écht opstaan want een fles maken is nu éénmaal niet zo makkelijk in bed of toch niet zo makkelijk als borstvoeding. Nu trek ik Victor tegen mij aan en de rest doet hij zelf, meestal val ik tegen de tijd dat hij begonnen is met drinken weer in slaap. Flessen zouden me geen garantie geven op een goede nachtrust dus houden we het gezellig en blijft de borstvoeding, het blijft immers ook het beste voor dat kleine ventje.
Even een kleine nota: Ik heb niets tegen flessen... Mijn oudste twee kregen ze maar na veel opzoekwerk en mijn eigen ervaring ben ik er gewoon van overtuigd dat borstvoeding echt wel beter is. Dit is geen verwijt naar mensen die geen borstvoeding geven. Ieder zijn keuzes en daar heb ik alle respect voor!
Het samen slapen... Ik geef toe. Het ging al door mijn hoofd, deze nacht nog, om hem toch maar wat verder van me weg te leggen. Elk half uur à uur wilde hij drinken. Tussendoor kreeg ik hem niet in zijn co-sleeper en sliep hij bij mij, op mijn arm, buik tegen buik. Zo een geweldige manier waarop ik steevast een slapende arm krijg, maar hij slaapt en vind rust en dat telt. En dan heb ik ineens het punt gehad waarom we nog samen slapen. Victor is een kindje dat heel veel contact met zijn mama en/of papa nodig heeft (net zoals elk ander kind, hoewel ik denk dat Victor toch wel net iets meer vraagt). Ook 's nachts heeft hij heel erg die nabijheid nodig. We merken dat ook 's avonds bij het slapen gaan. Je ziet de angst in zijn oogjes staan als we uit de kamer verdwijnen, heel zielig dus doen we dat niet meer. We stellen hem gerust, wiegen hem, zingen voor hem, knuffelen, ... tot we de rust in zijn oogjes zien en dan verlaten we de kamer. Bij de minste kick staan we weer naast hem. Hij wil echt niet meer op zijn 16 in slaap gewiegd worden en op mijn arm slapen dus geniet ik zolang het wel nog kan!
Dragen... nog zo iets. We hebben een écht draagkindje. Ook overdag vind je hem geregeld terug in de draagdoek en wel op heel specifieke momenten. Als zijn broers beneden spelen hoor je hem niet. Hij zit dan tussen zijn broers op de grond te spelen en het liefst van al stiften open te doen en zichzelf vol te kleuren. Echter spelen zijn broers heel graag boven en dat zijn de momenten waarop Victor zich helemaal verloren voelt. Hij is niet enkel een plakkekindje bij mama en papa maar ook heel erg bij zijn broers. Op dat moment komt hij dan bij mij. Soms wil hij gewoon naast mij spelen op de grond maar heel vaak wil hij dan geknuffeld worden. Ik geniet enorm van zijn knuffelmomentjes maar soms moet ik ook gewoon even verder met wat ik bezig was en dan gaat hij dus de doek in. Daar kan hij zo van genieten!
Verwennen we hem? NEE! Hij krijgt liefde, veel liefde. We geven hem het gevoel dat we er voor hem zijn, ook op momenten als hij het lastig heeft. Je laat een volwassene toch ook niet uithuilen als hij verdriet heeft of niet kan slapen toch? Als je als volwassene honger hebt, ook al is dat midden in de nacht sta je toch ook op om iets te eten (ik toch in elk geval)?! En soms, héél soms spookt het door mijn hoofd dat de andere twee met die veel te grote flessen al heel vroeg in een eigen kamer door sliepen en echt wel makkelijker waren maar ach laten we realistisch zijn... Dat is niet zo! De ene kreeg crisissen en de andere was een huilbaby. We zien een groot verschil op sociaal-emotioneel vlak tussen de twee grote broers en nu de kleinste broer. Victor ontwikkelt zoveel anders (en ja ik durf ook beter in de mond te nemen). En de mensen die vast van overtuigd zijn dat, dat gewoon ligt aan het feit dat elk kind anders is (uiteraard is elk kind anders!) en dat vast ook had geweest als we hem ook flessen en een eigen kamer hadden gegeven wel die geloven maar. Ik (en mijn man ook natuurlijk) ben er van overtuigd dat dit niet waar is!Veel ligt in de basis die je je kindje mee geeft volgens ons en die basis is bij ons onvoorwaardelijke liefde op elk moment.
En dan nog even over de twee grote waarbij alles nu zo simpel lijkt te gaan... Je wil niet weten hoe vaak ik rond loop met tranen in mijn ogen. Hoe moeten we dat thuisonderwijs gaan verder zetten? Met wat doe ik het beste? Hoe leer ik ze dat aan? Waarom wil dat nu niet lukken het is toch duidelijk? (niet dus) Hoe hou ik ze gemotiveerd? ...
Maar dit zijn allemaal dingen die we nu zelf in de hand hebben. Dingen wie we zelf kunnen en willen aanpakken. Ten opzicht van de onmacht als je moet vechten tegen scholen die je niet willen geloven en begrijpen en je je kind ten onder ziet gaan. Ja, dan is het nu veel makkelijker! Niet enkel voor mij (en mijn man) maar ook voor de kinderen. Je ziet ze zo'n grote sprongen nemen, sprongen waarvan ik (we) heel zeker ben dat ze, ze nooit zouden nemen in het gewoon onderwijs. En als je ze vraagt of ze weer naar school willen? Wel dan gillen ze zo luid als ze kunnen 'NEEEEEEEEEEEEEHHHHHHHHHH!!!!!!! Wij willen thuis blijven bij mama want dat is veel leuker!!!'
Drie gelukkige kindjes, dus wij doen gezellig verder met wat we bezig zijn. Niet omdat we denken dat dit dé beste manier is, maar wel omdat we er zeker van zijn dat dit dé beste manier is voor ONS gezin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten