Toen ik er aan kwam stond de oma van de kindje net recht. Ze was de boef en zette het op een lopen. Haar twee kleinkinderen renden er vol enthousiasme als echte politieagenten achteraan en nog voor ze vertrokken waren kwam er ook een politiegevoel in mijn kinderen naar boven. Als gekken renden ze mee achter de oma aan. Toen ze de oma hadden gevangen werd het meisje (5 jaar zo bleek) de boef en daarna Lucas. Lucas rende weg maar rende niet voor zijn leven zoals steeds omdat hij niet zou willen worden aangeraakt. Nee hij rende gewoon. Het meisje ving hem en sloot hem dicht in haar armen. Even hield ik mijn hart vast. Zou hij gaan gillen? Zou hij gaan slaan? Nee! Hij lachte luid en genoot. Toen werd het jongetje (2.5) de boef. Lucas rende er achteraan en bleef er achter. Hij ging hem niet direct vangen, nee hoor want dat jongetje kon niet zo snel lopen dus dat zou niet lief zijn dan.
Intussen rende Thibeau maar mee en lachte uitbundig.
Toen Lucas na een tijdje een tennisbal vond gooiden ze die mooi om beurten weg zonder enige ruzie.
Ik zag mijn jongens praten tegen de oma, tegen de kinderen, aangeraakt worden, aanraken, spelen, lachen, genieten, ... en toen de oma met haar kleinkinderen door gingen en de onze kinderen een handje wilde geven, gaven mijn twee jongens met een grijns tot achter hun oren zonder enige aarzeling en volledig vrijwillig een hand terug!
Daarna speelden de mijn nog gezellig verder om wat later moe maar voldaan naar huis te gaan.
Ik typ deze blog nu met stijf bevroren vinger maar een heel warm hart en een grijns tot achter mijn oren. Dit is wat we wilden bereiken met thuisonderwijs maar echt hopen durfden we niet. Maar kijk! Thuisonderwijs maakt onze kinderen écht sociaal!
Ik ben trots en ga nu gezellig nagenieten met de kinderen terwijl ze hun knutselwerkjes van deze middag afwerken.
Zalig om te lezen!! Geweldig :)
BeantwoordenVerwijderen