dinsdag 24 februari 2015

Ik dacht dat ik al iemand was.

Na zonet voor de zoveelste keer prentjes als de volgende tegen te komen besloot ik er iets over te schrijven...


De eerste keren dat ik ze zag vond ik ze gewoon grappig eerlijk gezegd maar hoe vaker ik ze zie hoe enger ik ze vind. Veel mensen met kinderen in het gewoon onderwijs vinden ze overdreven. Thuisonderwijzers vinden ze dan vaak weer pure realiteit. Ook ik heb er een mening over en die koppel ik graag aan mijn eigen ervaringen en dan niet aan het onderwijs van de kinderen maar aan mijn eigen onderwijsperiode. Voor de duidelijkheid... Ik ben 25 (nog voor heel eventjes maar ik ben nog 25) dus het is niet dat mijn schoolloopbaan eeuwen geleden is.

Ik herinner me nog levendig hoe ik huilend naar de kleuterschool ging. Ik herinner me nog hoe ik als kleuter werd verplicht mee te danken voor het eten. Hoe ik als kleuter moest zwijgen in de refter en toen ik dat een keer niet deed werd ik op een bank aan de kant gezet en mocht ik van de hele dag niet meer eten. Ik herinner me nog hoe ik doorheen heel het lager en middelbaar gepest werd. Ik was altijd de kleinste van de klas en daar werd gretig mee gelachen, uitgelachen. Hoe ik elke keer ik iets letterlijk nam uitgelachen werd. Hoe men mij uitlachte omdat ik de 'strever' van de klas was, de strever die doodsbang was iets fout te doen en dus puur uit angst mijn best deed want stel je voor dat ik iemand zou teleurstellen. Ik heb altijd al het hart op de tong gehad en daar kon geen leerkracht in het middelbaar mee om. Of die ene leerkracht Frans in het vijfde middelbaar die toen ik na de vakantie met ziekenhuisopname omdat ik sindsdien 50% gehoorverlies heb en ik toen ook een keelontsteking had zei 'Niet alleen doof maar ook stom.' en toen nog kwaad was omdat ik een pen naar hem smeet. Of toen diezelfde leerkracht ooit een volle vuilbak naar mij smeet (ik weet nog steeds de reden niet) en ik deze leeg terug gooide en ik daarvoor gestraft werd maar hij niet. Hoe leerkrachten maar zeiden dat ik moest doen wat de rest deed want later, later, later, ... Hoe mijn ouders zeiden dat ik maar hard moest worden want dat het échte leven nog zoveel harder zou zijn. Die keren dat ik flauw viel op school en mijn ouders me moesten komen halen en ik thuis direct herstelde. Komedie? Nee, schoolziek of stress maar geen komedie.

Kortom ik heb nooit het gevoel gehad MEZELF te MOGEN ZIJN op school. Als ik mezelf was werd ik gepest, uitgelachen, was ik te lief, had ik een te grote mond, ... Het was nooit goed genoeg dus deed ik me maar anders voor zodat ik binnen het systeem paste.

Ik zou nu de positieve dingen kunnen vertellen over mijn schoolloopbaan maar eerlijk? Ik heb geen positieve herinneringen aan school.

Uiteraard hoeft het niet zo te zijn en ik weet dat er vele wel positieve herinneringen hebben aan school maar het is wel de realiteit dat je op school leert van te zwijgen en enkel te praten als je toestemming krijgt nadat je je vinger in de lucht stak. Dat je moet doen wat men je opdraagt en als je een eigen mening hebt daar van leerkrachten uit geen respect voor is, nee dan ben je die lastige leerling met grote mond zelfs als je het beleefd brengt. Hoe je 'juist' moet antwoorden op elke vraag ook al zijn er meerdere antwoorden mogelijk.

Elke leerling moet hetzelfde kunnen, de zelfde vaardigheden verwerven, ... MAAR niet elke leerling is hetzelfde!

Dus ja ook ik vind dat deze prentjes de waarheid weergeven voor de meeste scholen. Niet allemaal. Nee er zijn zeker goede scholen, zeker goede leerkrachten, ... Leerkrachten doen ook maar wat hen wordt opgedragen van hogerop... Het ministerie... De regering... Vaak zelfs tegen hun zin. Ik lees vaak hoe leerkrachten het graag anders zouden zien maar geen keuze krijgen. Ze doen dan hun uiterste best om het leuk en aangenaam te brengen maar op het einde van de rit blijft het hetzelfde... Leerlingen afleveren die allemaal ongeveer hetzelfde niveau hebben.

Zoals ik ooit ergens las (quote van Toon Hermans)... Een juf die vraagt aan de kinderen wat ze willen worden later en het kind antwoord 'Ik dacht dat ik al iemand was.'

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat men van hogerop ooit van onder hun steen kruipt en gaat zien dat 'anders' niet slechter is en dat elk kind anders is. Dat er meer ruimte moet zijn om te ontplooien. Meer leerkrachten, minder grote klassen, meer individualiteit, ...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten