Nu ja niet exact op de dag van vandaag 6 maand maar over die enkele dagen gaan we niet struikelen toch?
Iets meer dan 6 maanden geleden viel het besluit om thuisonderwijs te gaan geven. Met een bang hartje, vele vraagtekens en nog geen flauw idee hoe of wat begonnen we er aan. Werkboeken werden geleverd, handboeken leenden we bij de 'bib', materiaal werd verzameld en we gingen van start.
Een week goed, een week slecht, een week goed, twee weken slecht, ... en uiteindelijk namen we eind november al pauze tot na de kerstvakantie. 1.5 maand deden we niets. Nu ja niets is absurd natuurlijk want leren doe je altijd en overal. Laat ik het houden op dat we geen werkblaadjes, boekjes, ... deden. Al gauw zag ik dat de kinderen de pedalen kwijt waren. Jah... autisme tover je niet weg natuurlijk en ook voor mezelf merkte ik al snel dat het niet verder kon zo. De angst dat de inspectie kan langst komen en ik het enkel maar moet uitleggen en niets kan tonen... Help!
Voor de kerstvakantie werd er dus al besloten dat Joeri en ik moesten samen zitten om alles te bekijken. Uiteindelijk was het de laatste dag van de vakantie en was er nog niets gezegd buiten dan dat het moest veranderen. Ik kroop dan maar wanhopig achter mijn computer en besloot met thema's te gaan werken. Thema's gebouwd op die beschreven staan in de leerdoelen en eindtermen maar die dat wel in de lijn liggen van interesses en gebeurtenissen op dat moment.
Het werkt! Het werkt echt! De afspraak die ik met de kinderen had gemaakt was 'werken' tijdens Victor zijn middagdutje maar ze mogen zelf kiezen welk vak. Ik leg klaar voor twee weken en als ze eerst al het leuke willen doen dan hebben ze daarna enkel nog dingen die niet zo leuk zijn. Na een week is meestal alles al klaar. Al snel wilden ze meer doen en dat mogen ze. Dus gingen ze eerst zelf knutselen, tekenen, ... aan tafel. Ondertussen willen ze van bij opstaan tot aan het slapen gaan blaadjes en boekjes doen en dat mogen ze maar wel dingen die ze zelf kunnen doen. Victor is er ook nog en ik heb nog een huishouden natuurlijk. Als ze vragen hebben kunnen ze die stellen en help ik met plezier maar het hoofddoel op dat moment is zo zelfstandig mogelijk werken. Zo kan ik ineens 'evalueren' welke leerstof ze onder de knie hebben zonder daar het woord 'toets' of enige puntensysteem aan te hangen. Verbeteren doe ik dan ook samen met hen, met hun potlood en niet met rood, groen, oranje, blauwe, geel, paars of wat dan ook. Ik zie namelijk het nut niet in om een kind continu te wijzen op zijn fouten. Opbouwende 'kritiek' (als je het al zo wil noemen) werkt veel beter vind ik.
Nu zijn we dus zes maanden later. Ze kunnen optellen en aftrekken tot tien (de ene met deelse hulp van vingers, de andere met deelse hulp van blokjes). Ze lezen korte eenvoudige zinnetjes. Ze schrijven enkele woordjes. Weten alles over water, gezonde voeding, familie, ... Lucas kan bijna tot tien tellen in het Frans. En ze kunnen nog zoveel meer dan zes maanden geleden. Zoveel dat ik het allemaal niet meer kan onthouden!
Maar het belangrijkste...
Ze zijn niet alleen zoveel gelukkiger en ontspannender maar zoveel socialer en vooral Lucas dan. Hij toonde me de laatste dagen een stukje sociale vaardigheden die ik nooit maar dan ook nooit had durven dromen.
Enkele voorbeeldjes:
- Sinds kort hebben we een telefoon waar de kinderen mee mogen bellen. Lucas voert echt hele gesprekken met zijn gesprekspartner. Hij neemt zonder angst de telefoon op en kan echt een half uur staan uitleggen EN antwoorden!
- Afgelopen zaterdag stond ik met Lucas alleen in colruyt aan de kassa en hij had twee dozen dinosauruskoeken tegen elkaar gelegd waardoor je een hele dinosaurus op de prent kreeg. Aan de kassa zei de man die onze boodschappen scande 'Wauw een dinosaurus.' Om zich dan tot Lucas te richten met zijn armen omhoog 'Wraaaaaaaaaa!' Direct draaide ik me naar Lucas om, klaar om hem op te vangen in tranen en vol angst maar wat toen gebeurde... Lucas deed zijn armen omhoog 'Wraaaaaaa!!!' terug! Waarop de man het weer deed en Lucas gilde 'Whaaaaa een dinosaurus heeeeelppp!!!' En al snel ontstond er een rollenspel tussen de twee. Een volslagen vreemde die luid 'roept' en Lucas vond het geweldig leuk en reageerde op gepaste manier!
- Gisteren hadden we een verjaardagsfeestje voor Thibeau. (ja hij wordt vandaag 5 jaar al!) Lucas zat op een gegeven moment in de zetel stickers te kleven in een boekje dat Thibeau kreeg en naast hem zat onze buurman. Onze nieuwe buren wonen nog geen jaar naast ons en zowel zij als wij vonden dat we elkaar maar wat beter moesten leren kennen dus nodigden we hen graag uit. Voor Lucas is onze buurman dan ook echt een vreemde maar nee hoor... Samen de stickers zoeken, communiceren (jaja echt gesprekjes), uitleggen, spelen, ... Ongelofelijk! Ook vroeg Lucas zelf of de buurman met hem wilde spelen en toen de buurman voorstelde om deze zomer eens bij hen te gaan spelen (ze hebben ook een kindje) was Lucas onmiddellijk dolenthousiast!
- Op hetzelfde feestje (21 personen waarvan 8 kinderen in onze mini living, om even de prikkels te beschrijven) vroeg hij aan zijn nonkel Sven om mee te spelen! Hem kennen ze beter en nonkel Sven is volgens mij heilig verklaard door Lucas maar toch blijf ik verbaasd over zijn communicatie en sociale vaardigheden ook met zijn nonkel!
- Overprikkeling? Nee niet gezien bij Lucas. Was dat er ooit dan? Nee serieus! Ooit overwogen we om geen feestjes meer te geven. Het was hel! Gillen, krijsen, instorten, agressie, ... steeds weer na een feestje en nu? Niets. Of jawel... 'Mama wanneer doen we nog een feestje?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten