Mijn eigen echo, vermoeiend

Vandaag was een dag dat ik me vaak weer machteloos voelde. Het begon al deze ochtend.
'Lucas doe je pyjama uit.' zeg ik neutraal, vragen heeft geen zin want dan is het antwoord toch 'Nee!'
'Lucas doe je pyjama uit.'
'Lucas doe je pyjama uit.'
'Lucas doe je pyjama uit.'
'Lucas doe je pyjama uit.'
'Lucas doe je pyjama uit.'
'Lucas doe je pyjama uit.'
7 keer op een neutrale manier zonder opwinding, pfieuw wat een start seg om 7:30 uur. Hij mag naar het RC dus al bij al zal het dan wel beter gaan deze namiddag, dacht ik...

Hem gaan halen in het RC ging uitermate goed, raar seg zo'n kind dat gillend 'Mamaaaa!' roept en rond je nek vliegt! Opgelucht en dolgelukkig gingen we naar huis. Thuis had mijn kleine superman honger dus kreeg hij zijn boterhammetjes om vervolgens te gaan slapen. Wauw dat ging allemaal vlot.

Eens mijn kleine superman om 16 uur wakker werd, ging het jammer genoeg helemaal anders.
'Mamaaaa, banaan.' vraagt hij me.
Ik antwoord 'Sorry Lucas maar de bananen zijn op.'
'Mamaaaa, banaan.'
'Sorry Lucas maar de bananen zijn op.'
'Mamaaaa, banaan!' Gilt hij nu bevelend.
Ik dus weer 'Lucas de bananen zijn op, kijk maar.' en ik laat hem zien waar de bananen normaal gezien liggen.
'Mamaaaa, banaan!' Gilt hij weer.
'Lucas de bananen zijn, op mama moet er eerst gaan kopen en dan zijn er terug bananen.'
'Aaaaaah oké.'
*zucht* Ik had het kunnen weten, mijn kleine superman wil gewoon voor alles een uitleg en dan is het goed en ja soms vergeet ik dat wel eens.

Hij had vandaag wel niet veel nodig om in crisis te gaan. Zo wou hij zijn Mickey uitnodiging voor zijn verjaardagsfeestje niet los laten en als hij dat dan deed en broer nam het vast, crisis. Teveel water in zijn glas, crisis. Twee snoepjes die aan elkaar kleefden (hij krijgt er eentje als al zijn groentjes op zijn), crisis. Bon keer op keer bleef ik uitermate rustig, niet mijn gewoonte op zo'n dagen dus ik was al best trots op mezelf.

Dan kwam papa thuis oh help! Mijn kleine superman had van mij een setje dinosaurussen gekregen en hij wou met mama en papa spelen en ook kleine broer mocht met zijn nieuwe setje diertjes meespelen. Na een kwartiertje hadden mama en papa besloten dat we nog andere dingen ook moesten doen want dat het al laat werd en ze naar hun bedje moesten. We staan recht en daar gaan we.
Mijn kleine superman huilt (op zo'n manier van echt diep verdriet) en zegt tussen het uithalen door 'Dino pelen'. Oké nog heel even dan. Tien minuutjes later weer hetzelfde. Oké timetimer erbij op een 5-tal minuutjes en dat ging prima, waarom denk ik er toch weer niet eerder aan?!

We kunnen melkjes maken. Mijn kleine superman krijgt zijn melkje en uiteraard ook daar was iets mis mee, te warm. Weer gesnik. Ik proef even, lauw, maar bon hij vind ze te melk dus doen we er koude melk bij. Oké hij is tevreden en drinkt ze leeg. Plots moet hij naar het toilet, goed plan vind ik dat, tot blijkt dat hij daar weer niet meer af wil. Oké nog even wachten en anders de timetimer erbij. Gelukkig wil hij na een kwartier er vrijwillig af. We maken immers liever geen scene bij het toiletmoment. Nu kan papa hem een pamper aandoen, maar dat is buiten mijn kleine superman gerekend. Crisis in papa zijn armen en ik moet hem overnemen voor er ongelukken gebeuren mits mijn kleine superman zich in alle bochten wringt en hij dreigt te vallen uit papa's armen. Ik neem hem over en hij gaat direct over in gesnik. Oké mama doet de pamper aan.

'Lucas zet de tv uit.' Lucas blijft roerloos staan.
'Lucas zet de tv uit.'
'Lucas zet de tv uit.'
'Lucas zet de tv uit.'
'Lucas zet de tv uit.'
'Lucas zet de tv uit.'
'Lucas zet de tv uit.'
'Lucas zet de tv uit.'
Na 8 keer 'Oké mama zet hem uit.' wat ik dan ook doe.
Hopla, daar gaat hij weer. 'Zet hem dan terug aan en zet hem zelf uit.' Zeg ik hem, wat hij dan ook doet waardoor hij terug kalm is.

Ik ga met kleine broer naar zijn bed en laat hem kiezen wie er leest, mama moet lezen. Oké mij goed. Ondertussen probeert papa mijn kleine superman een boekje te laten kiezen (dat hij overigens uit kleine broer zijn kamer wil). Mijn kleine superman smijt eerst de slaapzak van broertje op de grond.

'Lucas raap de slaapzak op.' Hij blijft roerloos staan.
'Lucas raap de slaapzak op.'
'Lucas raap de slaapzak op.'
'Lucas raap de NU slaapzak op.'  en ja hoor mijn kleine superman raapt hem op. Hoe dom ben ik wel dat ik er niet eerder was opgekomen om hem nog duidelijker te maken wat hij moest doen.

'Lucas kies een boek.' Weer geen beweging.
'Lucas kies NU een boek.' Hmmm dat werkt blijkbaar toch maar 1 keer.
'Lucas kies NU een boek.' Fieuw al reactie, hij kiest een boek.

'Lucas ga NU naar u bed.'
'Lucas ga NU naar u bed.' Hij gaat in het deurgat staan.

Oké dan duw ik de deur maar een stukje toe, ik heb er nu écht geen zin meer in na een hele dag mijn eigen echo te horen. Ik lees kleine broer voor uit het boekje en vraag nog aan mijn kleine superman of hij een kusje wil geven aan zijn broertje. Hij negeert mij, niet dan.

Papa neemt mijn kleine superman op en wil hem naar de kamer dragen want hij weigert een voet te verzetten, en ja hoor crisis. Ik neem hem direct over en laat hem weer uit snikken in mijn armen, maar het is niet voldoende. Ik krijg hem niet rustig genoeg om hem te laten lezen en slapen. Oké een oplossing... timetimer en ipad. 5 minuutjes puzzelen op de ipad en dan lezen was de afspraak waarmee hij akkoord ging.
2x waarschuwde ik hem dat als de timetimer afging hij moest stoppen, twee keer kreeg ik een knikje. Na 5 minuten was het dan zover. Ipad weg en ja hoor crisis. Ik begin dus zonder hem aandacht te geven een verhaal voor te lezen, verhaaltje uit en ja hoor meneer wil zelf lezen, oké dan. Hij doet 1 verhaaltje en dan leg ik zijn boek weg. Hij gaat ondersteboven in zijn bed liggen dus ik geef hem een dekentje en ga de kamer uit. Gesnik komt door de babyfoon dus ik ga terug. Hij gaat mooi liggen in zijn bedje maar hij blijft snikken terwijl ik hem onder stop. Ik geef hem nog een dikke knuffel en hij wil water. Oké maar dan gaat hij echt flink slapen zeg ik hem klaar en duidelijk want dat het goed is geweest voor vandaag. Hij bevestigd. Hij krijgt water, ik geef mijn snikkende zoon nog een dikke knuffel, trek aan zijn muziekje en wacht nog even tot hij helemaal kalm is en ga de deur uit. Stilte... Rust...

Het was een vermoeiende dag en ben onder de indruk van het geduld dat ik vandaag heb gehad, toch voel ik me niet goed na vandaag. Mijn kleine superman zijn hoofdje zit vol, overvol en het is wachten tot hij volledig ontploft waardoor hij weer een wrak zal zijn. We zijn voorbereid, we weten dat het er aan komt. Kon hij maar zeggen wat er in dat hoofdje van hem omging en we zouden hem veel beter kunnen helpen.