Goede voornemens voor 2015

Goede voornemens... Normaal doe ik er niet aan mee. Veel zeggen, weinig doen... Zo gaat het meestal toch bij mij. Zo ben ik namelijk al 16 jaar aan het stoppen met nagelbijten... Njah, ik moet jullie vast niet vertellen dat dat nog niet gelukt is.
Toch wil ik het dit jaar wel doen. Waarom? Omdat ik meer bij de dingen stil sta. Ik sta bewuster langer stil bij keuzes die ik (of samen met mijn man) maak, wat ik doe met de kinderen, hoe ik opvoed, wat ik wil, ... Dus sta ik ook al enkele dagen stil bij wat ik echt wel graag anders wil zien en doen in 2015, daar gaan we dan...

- Geduldiger zijn.
- Meer nadenken voor ik iets zeg of doe.
- Me meer bezig houden met mijn geloof en regelmatig naar de kerk gaan.
- Vaker koken en daarmee bedoel ik dan vooral in het weekend.
- Meer aandacht besteden aan mezelf.
- Een betere mama voor de kindjes en vrouw voor mijn man zijn, maar ook een betere vriendin.
- Meer dingen belangeloos doen voor anderen.
- Vaker dankbaar zijn voor de kleine dingen.
- Die laatste kilo's verliezen en er daarna misschien enkele weer bijkomen (wie weet wat brengt 2015 ons).
- Minder roepen.
- Vaker bloggen.

- Ja en ik zet het er bij... Stoppen met nagelbijten!

Ik ben benieuwd naar jullie goede voornemens...

Die decembermaand

Ik lees de laatste 3 weken op sociale media wel minstens een keertje per dag over het drama van deze maand. Ik blogde er in 2012 ook zelf over, wat je hier kan lezen. Die vervloekte maand december. Sint, kerstavond, kerstdag, oudjaar, nieuwjaar en bij vele, net zoals hier, nog wat jarigen er tussen. Regelrechte hel. Of toch al zeker voor de kinderen met autisme. Wel we zijn al 18 december en euhm... Die decembermaand lijkt hier wel niet te komen.

Lucas verjaarde, de Sint kwam en binnen een week is het alweer kerstavond, kerstdag en aansluitend Victor zijn verjaardag en wat is het hier rustig! We hebben zelfs de kerstboom samen gezet zonder 1 traan of luide stem!
Gisteren kwamen we er achter dat er een probleem is met het kerstcadeau van de grote jongens hier in huis waardoor zij op kerstavond niet echt een cadeau zullen krijgen. We zoeken nog wel iets kleins maar daar zal het bij blijven. We weten ook niet wanneer het wel in orde zal zijn dus we kunnen hen ook geen andere datum geven. Ze zijn boos en terecht maar daar blijft het bij. Ze snappen dat het centjes kost en ze dus moeten wachten. Ze weten dat ze het zullen krijgen maar alleen nog niet wanneer. Geen crisis, geen drama, geen geroep, geen agressie gewoon 'Ik ben boos mama want ik vind dat niet leuk.' en dan krijgt hij gelijk. Het is niet leuk en hij mag er boos om zijn. Dat is dan Lucas. Thibeau die blijft zoals steeds uiterlijk zeer onverschillig. Het veranderd ook niet. Vandaag geen drama en ik verwacht er ook geen rond.

Hoe het komt dat er geen overprikkeling is dit jaar?
- Ze kennen hun pakjes. (maar ze pakten ze zelfs niet mee in dit jaar)
- Lucas kent het geheim van de Sint.
- We houden het rustig dus geen grote feestjes en veel tralala.

Hmmm niet anders dan anders lijkt me buiten dan dat geheim van de Sint... Dus weer een bewijs voor ons dat onze kinderen het gewoon niet aankonden doordat de overprikkeling op school al zodanig veel was dat er niets bij kon thuis, ook niet in de vakanties.

Ze zijn thuis en leven rustig naar alles toe. Ze volgen de komst van Jezus via ons adventboekje dat voor gezellige avondmomenten zorgt met het ganse gezin. We zingen en tekenen dan samen voor Jezus en wat een plezier is dat keer op keer.

Ik heb zo'n gevoel dat ook kerst dit jaar écht genieten wordt met ons gezin.

Moest er geen blogje meer komen voor kerst dan zeker alvast hele fijne feestdagen gewenst voor jullie allemaal!

Een diagnose ASS voor mezelf

De meeste wisten wel al dat ik een vermoeden had van ASS bij mezelf en de meeste wisten ook wel al dat ik me twee jaar geleden op de wachtlijst liet plaatsen. Diegene die met een aandachtig oog de blog volgen hebben ook al kunnen lezen (ook al was het zo hier en daar tussen de soep en de patatten door een korte zin) dat in juli mijn eerste testen waren begonnen.

Sinds dat moment begon ik na te denken... Zou ik er over bloggen? Zou ik het aan mensen vertellen? Zou ik er iets mee doen? Voor- en nadelen kwamen op me af maar vooral ook veel gevoelens. Schaamte? Verdriet? Opluchting? Blijdschap? Woede? Ik worstelde er enorm mee. Uiteindelijk kwam ik tot het besluit dat als ik verwacht van mensen dat ze begrip hebben voor Lucas en zijn ASS en verwacht dat ze hem zien als een persoon en niet als een label dan ben ik als mama wel de eerste die daar mee moet beginnen (uiteraard samen met zijn papa).
Maar ook... We leren Lucas dat hij ondanks zijn drie labeltjes wel een persoon is. Hij evenveel recht heeft als een ander om hier te zijn. Hij gelukkig mag (nee moet ook al ben ik tegen moeten) zijn. Hij zich niet moet schamen om wie hij is maar trots moet zijn. Hij gewoon Lucas is en niet Lucas met ASS, tourette of STOS, nee gewoon Lucas, een Lucas om trots op te zijn!
Het zou dus nogal gek zijn van mezelf om me dan te gaan schamen voor mijn eigen label.

Dus... Vandaag was het zover. Het advies gesprek. Een halfjaar na de testen, 4 jaar na Lucas zijn eerste diagnose kreeg ik een papier mee waarop staat gedrukt:
BESLUIT
De diagnose ASS wordt vanuit het multidisciplinair onderzoek weerhouden.

Of anders gezegd 'U hebt ASS.'

Ik zie me daar enkele uren geleden nog zitten met diezelfde stomme grijns op mijn gezicht. Die grijns die ik nu al 25 jaar met me meedraag. Die grijns die er ALTIJD staat ook als iemand iets verschrikkelijks ergs aan mij verteld. Jah... Alsof ik nog niet wist dat ik ASS zou hebben! Maar nu begint het door te dringen. De papieren voor het VAPH dossier werden daar ineens ingevuld maar dat betekend wel dat ik zal geregistreerd staan als 'een persoon met een handicap'. WOW! Dat is heel wat... Het klinkt vreemd want zo voel ik me immers niet. Ik heb 25 jaar 'gefunctioneerd'. Nu ja... Als ik nuchter nadenk is dat natuurlijk niet helemaal waar. Ik heb vooral overleefd tot mijn 19de en daarna begon ik te functioneren (dankzij mijn man die me neemt zoals ik ben).

Op school had ik geen echte vrienden. Steeds 1 en als die wegviel kwam iemand anders in de plaats.
Ik had mijn obsessie... Mijn twee pony's.
Ik kon niet tegen veranderingen of zoals Tessy al grappend (toen was ik 16) tegen me zei 'Ja als je bij Kimberley iets verplaatst in haar kamer, al is het 1 mm dan heeft ze het gezien hoor en pas dan maar op!'

Ook nu leef ik volgens structuur. Lucas zijn schema's waren niet enkel voor hem maar ook voor mij een geweldig hulpmiddel. Dagen en daguitstappen plannen? Ik doe het met véél plezier want het brengt ook mij rust. En dan staat mijn man daar 'Ja maar ik moet nog 5 minuten dit of dat doen...' 'Nee! Dat gaat niet want dan zijn we te laat en dan en dan en dan!!!' Maar mijn man leerde er mee omgaan. Hij kent me en neemt me zoals ik ben en hij houdt me alert. Hij zorgt er voor dat ik me 'flexibel' opstel daar waar het echt wel moet en geeft me rust als ik dat nodig heb. Een daguitstap? Graag en met veel plezier maar thuis leg ik me neer in de zetel en doe ik mijn ogen toe. Manlief maakt me wel wakker als hij klaar is met de kinderen en ze naar bed toe moeten om me daarna weer in de zetel te laten slapen en het ontplofte huishouden achter mij op te ruimen.

 
In het COS waar ik werd onderzocht kregen we te horen dat het ongelofelijk is hoe Joeri en ik op elkaar zijn afgesteld. Dat het bewonderenswaardig is dat we alle twee mogen zijn wie we zijn met al onze goede en slechte kantjes en dat er gelachen mag worden met ieder zijn mindere kantjes. Ja, dat doet Joeri graag, lachen met mijn slecht gevoel voor humor, naïviteit en letterlijk opnemen van taal. Elke vragenlijst, gesprek en onderzoek dat Joeri of ik ondergingen bleek achteraf perfect gelijk te lopen. Hij kent me blijkbaar door en door die lieve man van mij. Deze eer verdiend hij wel!

Sorry als ik bot reageer, dingen fout interpreteer, lach als je me iets triest vertelt, gevoelloos lijk, je kwets (vast zonder dat ik het wil), sociaal ongepast gedrag stel, ... Ik leef echt wel mee en vind dingen echt wel vreselijk voor anderen maar ik kan me niet verplaatsen in de andere persoon, maar ik kan wel goed luisteren en dat doe ik met veel plezier.
Dat ben ik en het hoort bij mij. Ik heb geleerd hoe me gepast te gedragen op sociale momenten (dat zeiden ze trouwens ook in het COS dat ik heel goed kan camoufleren) maar ik laat vaker dan ik wil steken vallen maar dat ben ik en daar werk ik aan maar weg zal dat nooit gaan.

Hoe het nu verder moet? Niet anders dan anders. Ik ben wie ik ben. Kimberley, vrouw van een geweldige man, mama van drie prachtige zonen en vooral... Ik ben gelukkig!

Eerste keer bowlen

Bijna wekelijks rijden we voorbij een binnenspeeltuin waar je ook kan bowlen en sinds enkele maanden vroeg Lucas elke keer om ook eens bij de kegels te spelen. Hij kende het niet maar ja dat uithangbord sprak hem aan. Uiteindelijk zeiden we dat we voor zijn verjaardag zouden gaan. Ons idee was om dat als gezin te doen maar hij reageerde onmiddellijk met 'Ja met tante Pie en nonkel Bart en bomma en ...'. Ai... om dat met iedereen te doen zoals altijd wordt wel een dure grap. Dat zagen we echt niet zitten. Uiteindelijk besloten we het eerst met enkel mijn tante en bomma te doen maar die stelden zelf voor om zelf hun drank te betalen zodat Lucas meer mensen kon uitnodigen. Lief van hen dus zeiden we tegen Lucas dat hij 4 'koppels' mocht kiezen. Hij koos helemaal zelf waardoor het voor hem een super feestje werd met vriendjes. Hij koos immers niet enkel mijn tante, bomma en een bevriend koppel van ons maar ook een ander bevriend koppel met 4 kindjes want zo kon hij met zijn vriendje Abel spelen. Wat goed bedacht van hem en vooral wat fijn voor ons om te horen dat hij Abel als zijn vriendje ziet. 'Ah ja mama want die speelt graag met water in de tuin en dat vind ik ook leuk.' Kinderlijke logica... een zaligheid!

Zo gezegd zo gedaan. Enkele banen in de bowling gereserveerd en daar gingen we dan. Lucas stuiterde in het rond. Wachten tot iedereen er was voor we konden beginnen was een hel voor hem maar eens begonnen ging het super. Hij wachtte mooi zijn beurt af en genoot met volle teugen en dat was ook zo voor Thibeau. Nu ja niet dat we die veel gezien, daar werd goed voor gezorgd en dat was duidelijk want wat heeft die genoten!
Andere kindjes vonden het dan weer te luid en vond het misschien minder leuk op dat moment. Wij genoten vooral van Lucas die speelde en bij elke kegel die om viel luid 'Jaaaaah!!!' riep en high 5's uitdeelde. Hij wil vaker gaan bowlen!

Na het bowlen vertrokken mijn tante en bomma naar huis en gingen de vrienden nog mee tot bij ons voor jawel... taart. Als je twee jarigen te vieren hebt (ja het was ook een feestje voor Victor, maar die beleefde het vooral mee van op mijn rug in de doek en van bij bomma op schoot) moet er natuurlijk chocoladetaart zijn!!! Allemaal lekker smullen en uiteindelijk het eerste bevriende koppel uit wuiven. Bram en Sofie bleven nog gezellig om samen frietjes te eten. Een opgave... In ons keukentje 7 kindjes en 4 volwassenen krijgen, nu ja voor zolang de kindjes dan aan tafel zitten toch. Gezellig babbelen en genieten om zo de al reeds geslaagde dag nog beter af te sluiten.

Lucas en Victor zeggen nog een welgemeende dankjewel voor het fijne gezelschap en de leuke pakjes.

En zo is het alweer 1 december en start vandaag de advent die we dit jaar niet aftellen met een chocolaatjes kalender maar met een boekje dat hopelijk voor een dagelijks fijn gezinsmoment gaat zorgen.

Akabe - het einde

Het moment waar ik hier nog vol enthousiasme schreef over het startschot van Lucas zijn ervaring bij akabe Sint-Johan is nog maar een goede maand geleden. Toch moet ik nu al schrijven over zijn einde bij akabe Sint-Johan jammer genoeg.

Laat ik starten met zeer duidelijk te maken dat het NIET aan akabe zelf ligt! Ze doen daar schitterend werk en ik raad het iedereen aan die een kind met beperking heeft, als het kind het aan kan en wil. Ze reageren schitterend op de kinderen, spelen in op hun behoeftes en geven de kinderen echt fantastische ervaringen. Ze oefenen er ook op dagdagelijkse vaardigheden. Kortom niets dan positiefs.

Toch is het voor Lucas al gedaan. Met de keer dat Lucas ging, ging het slechter met hem vlak erna thuis en de dag erna met als dieptepunt twee zondagen geleden. Mijn lieve echtgenoot ging Lucas alleen ophalen en sms'te me al direct dat hij met een groot wrak naar huis kwam en het écht niet goed was. Direct vloog ik de badkamer in om een gigantisch schuimbad klaar te zetten voor Lucas. Toen ze dan ook thuis kwamen en Lucas mij zag viel hij in mijn armen en stortte volledig in. Huilen, huilen, huilen, ... Wanhopig huilen. Waar was mijn lieve, vrolijk, stoere zoon naartoe? Uiteindelijk bleek hij bij het verstoppertje spelen zijn vriendje te zijn kwijt geraakt en is hij daardoor in paniek geraakt (lees: verstoppertje op enkele vierkante meters met een paar bomen dus kwijt kan je echt niemand raken dus geen schuld bij de leiding). Hem geknuffeld in bad gestopt en hem gerust gesteld dat volgende zondag papa met hem mee zou gaan (dat wilde hij graag) en bij hem zou blijven.

Vorige zondag ging dan papa mee. Het was geen probleem voor de leiding dat hij er bij zou blijven. Na een kwartier kreeg ik al bericht dat Lucas al twee keer over zijn limieten was gegaan en er een derde keer aan kwam. Oh nee... dacht ik bij mezelf maar ik troostte me met de gedachte dat Lucas zijn papa had om op terug te vallen en ik probeerde thuis mijn gedachten te verzetten. Na 1.5 uur bericht dat Lucas in zijn broek had geplast. Zo snel als ik kon ruimde ik op, voedde ik Victor en reed ik naar akabe (waar ik tien minuten later dan normaal aan kwam door verloren te rijden in al mijn haast).

Toen het dan 17 uur werd ging Joeri nog even praten met de leiding. We mochten er niet meer bij blijven, dat zou niet eerlijk zijn tov andere ouders en kinderen enzoverder... dezelfde uitleg als scholen ons steeds gaven en ja eerlijk gezegd een uitleg waar ik kriebels van krijg. Hoe kan een kind nu immers vertrouwen krijgen in anderen als dat vertrouwen niet rustig opgebouwd kan worden? Toch deed de leiding wel erg moeite om mee naar een oplossing te zoeken. Zo zouden we hem komen halen op een uur van keuze in plaats van 17 uur zodat hij minder lang daar is of wilden ze hem een eigen hoekje met eigen speelgoed geven om tot rust te komen. We kennen onze zoon... Deze oplossingen zijn niet voldoende. Dus werd er afgesloten met dat we het thuis zouden bespreken. Toen Joeri dan met Lucas aan de auto kwam wist ik genoeg... Dit kon zo niet verder.

Thuis smeekte Lucas om niet meer te moeten gaan als mama of papa er niet bij mogen blijven. We luisterden naar hem en erkenden zijn gevoelens maar beslisten nog niets. Hij ging weer in een schuimbad en hij at in het donker in de speelhoek met een hek rond hem, alleen. Die nacht 40°C en zeer rusteloos, dag erna was de koorts weg (we kennen de stresskoorts inmiddels) maar hij lag een ganse dag als een zombie in de zetel. Helemaal leeg.

Ik mailde intussen ook naar onze lieve thuisbegeleidster om haar mening te horen maar eigenlijk hadden we al beslist. 3 uur akabe is teveel voor Lucas, hij kan het (nog) niet. Ook thuisbegeleiding bevestigde dat het niet zinvol is om verder te gaan als Lucas er teveel stress van ervaart.

Ik mailde dus vandaag met pijn in het hart naar de leiding dat het voor Lucas (voorlopig) stopt bij akabe hoe graag hij het ook doet hij beseft zelf dat hij het niet aan kan en dan moeten we zijn keuze respecteren zeker als hij zelf een keuze maakt die voor hem écht het beste is. En nu hij weet dat hij niet meer hoeft te gaan en hij het een plaats heeft kunnen geven is hij weer onze Lucas, welkom terug lieve zoon!

1000x dankjewel aan de leiding en wie weet tot ziens.

Tanderuis vzw - autismebeurs

Vandaag was het de opening van de ASStheek bij thuisbegeleidingsdienst Tanderuis vzw en dit ging gepaard met een autismebeurs.
Vanuit de werking werd gevraagd naar ouders die graag met eigen materiaal op de autismebeurs wilden staan. Daar ik weet dat we behoorlijk wat materiaal hebben besloten we dan ook ons steentje bij te dragen en met ons materiaal tot daar te gaan.

Deze ochtend stonden we op het gewone uur op, achteraf gezien had ik beter mijn wekker gezet of wat vroeger begonnen met alles bij elkaar te zoeken. Ik had in de loop van de week al wel een doos snel snel gevuld maar dat was het dan ook. Deze ochtend begon ik dan vol goede moed... 1 weekschema van de 2 van de muur alsook een dagklok, een klokje uit de kamer, het time timer kastje, hoofdtelefoons, tangles, onze jaarkalender, het verkeerslicht, een schema van de kast, van de andere kast, van de muur, daar van de muur, ginder van de kast, daar van de muur, ginder op de deur, ah daar op de schuif, ... Al snel voelde ons huis niet meer als thuis. Overal zagen we dingen verdwijnen en mensenlief wat hebben we veel. Ook de kinderen krijgen me in de gaten 'Neeeeeeeeeehhhhh!!!! Mama wat doe jij nu?! Geef dat terug! Hoe moet ik nu weten wat ik moet doen?' Totaal verbaasd keek ik hen aan. Zijn dat onze kinderen? Die twee die het zo goed doen? Die twee die totaal geen enkele aandacht meer gaven aan ook maar iets van visualisatie sinds 2.5 maand? Ja dus! Ik legde hen dus snel alles uit en verzekerde hen dat van zodra we thuis waren ik elk ding onmiddellijk ging terug hangen. Ze waren gerustgesteld maar het speelde wel nog lang na in mijn hoofd.

Laat dit voor iedereen die dit leest en visualisatie gebruikt al direct een wijze les zijn... Het is niet omdat ze er niet naar lijken te kijken of het niet meer lijken te gebruiken het weg mag! WETEN dat het er is, is voor hen een enorme steun en gewoon weten dat het er is, is voldoende om het zonder te kunnen doen want stel dat ze overprikkeld raken of het moeilijk hebben dan hebben ze een houvast om er naar terug te kijken. Doe het dus NIET weg zonder overleg!

Ondertussen ook maar alle oude dingen terug gezocht. Dingen van 4 jaar oud... Jah... er zullen vast ook wel mensen komen met jongere en oudere kindjes dus nuttig zal het dan wel zijn. Al snel had ik een ganse tafel vol om nog maar te zwijgen over wat er op het aanrecht en de grond lag! Al lachend zei ik nog dat ik hoopte dat ze voldoende plaats hadden voorzien bij Tanderuis.

Hop alles de auto in en mooi op tijd vertrokken. Daar aangekomen toch maar even vermeld dat ik echt wel veel bij heb. De dame in kwestie toonde me de tafel en vroeg of het bij het materiaal dat er lag bij op kon. Niet dus... Dus schoven we verder door en werden er bureaus vrij gemaakt die ik mocht gebruiken en ik had ze allemaal nodig! Even nog er bij vermelden dat ik niet eens alles bij had!

 

In het begin was het nog rustig maar al snel kwamen er meer mensen binnen. Papa was met de kindjes naar de ASStheek om daar wat te spelen en ik bleef bij het materiaal. Mensen keken vaak met grote ogen naar het materiaal en meermaals kreeg ik een 'Wow!' of 'Amai!' of 'Is dat allemaal van u?' te horen. Na twee uur was ik wel even toe aan een korte pauze dus liet ik Joeri met de kinderen even terug komen zodat ik even bij de andere standjes kon gaan kijken. Ik wilde graag even dag zeggen bij de mensen van VVA en bordspelwereld.

Eens terug nog even iets gedronken en dan de man maar weer met de kindjes naar de ASStheek gestuurd want die stonden te stuiteren in het lokaal met de visualisatie. 

Even op een rij voor alle mensen die dingen hebben gevraagd en het niet hebben opgeschreven... Maar eventueel ook voor anderen want sommige vragen kreeg ik tientallen keren.

De 24 uur klokken komen van Eelke Verschuur alsook de time timers.

De chewnoodles en het spel met de paarse balletjes komen van senso-care.

De bijtketting komt van chewigem/educadora.

De tangels van bij bordspelwereld.

De gehoorsbescherming van oordopjes kopen.

De magneetband van bij supermagnete.

Het geluidsstoplicht van marsival.

Pictogrammen die niet (100%) zelf werden ontworpen komen van sclera en picto-selector.

Lucas zijn handleiding werd ontworpen op basis van een ontwerp van een lieve dame.

Het kastje van de time timer alsook alle magneetpictogrammen werden zelf gemaakt, daarom niet allemaal in eerste instantie uit eigen hoofd maar door te kijken ook bij anderen en dan zelf aan de slag te gaan. Wie graag hulp wil of tips over hoe ik het doe laat het maar weten... Ons mailadres vind je terug op deze pagina. Ook voor andere vragen mag je altijd even mailen, we helpen graag als we dat kunnen.

Oh en de ASStheek? Zeker de moeite om eens binnen te springen!

VVA magazine - Een écht feest!

Al enige tijd ben ik vrijwilliger voor VVA. Sinds de geboorte van Victor kon ik niet zoveel meer doen voor hen. Victor weigert flesjes en hem mee nemen naar getuigenissen ofzo gaat natuurlijk niet. Dit vind ik spijtig. De dingen die ik voor VVA doe, doe ik écht graag maar het is nu even niet anders, Victor blijft vast niet zijn hele leven aan mijn borst hangen dus geniet ik van hem en zal ik daarna er wel weer voor 100% staan voor VVA. Wat ze wel weten is dat ze altijd beroep mogen doen op mij voor dingen waarbij ik Victor kan meenemen of van thuis uit kan doen. En zo kreeg ik enkele maanden geleden al de vraag om teksten door te sturen voor onder andere het info pakket dat je bij hen kan aanvragen.

Nog niet zo heel lang geleden kreeg ik ook de vraag of ik ook iets wilde schrijven voor het VVA magazine. Dit deed ik eerder al eens wat je hier kan terug lezen en hier.
Het onderwerp van het VVA magazine zou deze keer FEEST zijn. Ik mocht schrijven over hoe wij een geboorte ervaren, de kindjes, hoe we het voorbereiden, ... Kortom... Een geboorte, een feestelijk gebeuren.

Uiteraard zag ik dit volledig zitten en schreef dan ook ijverig door. Ik schreef over hoe we de kinderen hebben voorbereid en hoe ze reageerden op de geboorte. Ik vond het fijn om het allemaal weer even te mogen herbeleven. Voor ons was de geboorte van onze jongste dan ook wel een écht feest.

De foto's zijn niet helemaal duidelijk maar wie het wil lezen moet zich maar abonneren op het VVA magazine sorry. Het is echt de moeite om je op te abonneren. Er staan leuke ervaringen en verhalen in, boekentips, een nieuwsflash, ... kortom veel leuke dingen. Ik ben nu al twee jaar abonnee op het magazine en heb er nog geen spijt van gehad.

Het laatste stukje maakte ik wel een duidelijke foto van. Waarom? Omdat ik graag met iedereen wil delen hoe ontzettend trots en gelukkig ik ben op en met onze kindjes!

Kinetic sand

Een week geleden kwam er een pakketje aan van www.musjes.com
We bestelden daar 5 kg kinetic sand en een set letters en cijfers. Deze werden voorzien voor Sinterklaas en de doos ging dus rechtstreeks naar zolder. Echter vinden onze jongens lezen, spellen en schrijven echt niet zo leuk en aangezien we niet zo zijn voor het gedwongen boekjeswerk gingen we op zoek naar speelse manieren om het aan te brengen. Maar ik vond niets (jawel hoor maar dan moest ik weer geld opdoen) buiten dan dat zand dat op zolder lag. Bon... na nog wat nadenken toch maar besloten dat naar beneden te halen. We kunnen immers niet enkel blijven rekenen en tellen en de boekjes en kwartetten zijn ze ondertussen ook wel beu gezien. Voor de Sint vinden we dan wel iets kleins extra om te geven.

Het zand dus...
Doos naar beneden en uitpakken. Ik knip 1 zak van de twee open en laat dus de 2.5 kg op tafel vallen. Nieuwsgierig als ik ben grijp ik er in met mijn handen. Wat een gek en toch wel vies gevoel. Als je het zand uit je handen laat vallen beweegt het op tafel gewoon vanzelf! Het komt 'los' uit zijn 'harde' vorm die ik er mee maakte in mijn hand.

Zakje grote letters er bij en dan roep ik de jongens om te komen kijken. Razend enthousiast vliegen ze er op en hopla daar zijn de eerste woordjes al bij Lucas.

Ik besluit er nog de kleine letters bij te zwieren en ook de cijfers volgen snel. Lucas maakt zelf rekensommen en de standaard korte woordjes die hij al kent. Maar 'nieuwe' wil hij niet maken wat voor mij geen probleem is.

Thibeau die laat zich ondertussen gretig gaan en duwt de letters er 1 na 1 in zonder echt woorden te maken. Maar hij vind het geweldig leuk en zit er niets mee in om met zijn handen door het zand te gaan (wat twee maanden geleden toch wel anders zou zijn geweest).

Ik zet me er naast en begin zelf ook wat mee te spelen, ja het is eigenlijk best wel leuk.
Ik 'stempel' een letter en al snel zeggen Lucas en Thibeau welke letters ik nog moet 'stempelen'. Dan wil Lucas dat ik bepaalde woorden ga maken zoals 'kip'. Goed voor mij maar ik ben vergeten hoe je dat schrijft en al snel spelt hij me feilloos hoe ik 'kip' moet stempelen. Ik ben best onder de indruk want de letter 'p' hebben we helemaal nog niet bekeken. Knap van hem! Ik ben super trots!

Het ene na het andere woordje volgt snel tot ze het beu zijn. Dus geef ik ze plastiek mesjes en beginnen ze dinosaurussen en taarten te maken uit het zand tot ze ook dat na enige tijd beu zijn en na iets meer dan een uur (ja ze speelden echt zolang met hetzelfde) ruimde ik op. Iets dat heel vlot en makkelijk ging. Je veegt het gewoon bij elkaar hop een doos in en klaar. Oké er ligt wel wat op de grond maar hé het zijn kinderen. In principe kan je het gewoon van de grond pakken en er bij smijten het zijn immers geen losse korrels zand maar met de poezen die hier rondlopen en dus ook haar verliezen doe ik dat maar niet, dat is werk voor de stofzuiger.

Nog geen seconde spijt gehad van de koop. Welk kind speelt er nu niet graag buiten in de zandbak? Maar los zand naar binnen breng is niet echt een fijne gedachte. Dit is dus de ideale oplossing en dat we het dan ook nog eens kunnen inzetten als leerrijk materiaal (buiten dan dat je met zand sowieso goed de motoriek kan stimuleren) is natuurlijk meer dan mooi meegenomen.

Dag van de abonnee - planckendael

Geruime tijd geleden schreven we ons in voor de dag van de abonnee en deden we ook ineens mee met de wedstrijd voor een VIP bezoek (dieren eten geven, stallen kuisen, ... het kon van alles zijn). Na enkele weken kregen we een mail dat we 1 van de vele gelukkigen waren. We mochten (namaak)meststalen van de bonobo's gaan analyseren. Super blij waren we daar mee! Met twee personen mochten we gaan en de jongste moest minstens 5 jaar oud zijn dus werd er al snel beslist in het kader van thuisonderwijs dat Lucas en ik zouden gaan.

Vandaag was dan de dag dat we naar planckendael gingen gaan. Om 8:45 moesten we ons al aanmelden en met een uur rijden voor de boeg wilde dat dus zeggen om 7:30 in de auto zitten (we moeten daar tenslotte ook nog de kinderen en tassen uit de auto halen). Ik was nog steeds hopende een bonobo van heel dichtbij te zien.

Om 9 uur stipt was daar dan de persoon die we moesten hebben. Een wetenschapper en we zouden vanuit zijn bureau naar de bonobo's gaan kijken en uitleg krijgen. Geen (namaak)meststalen dus en ook geen bonobo van dichtbij. Dat zou gevaarlijk zijn aangezien ze drie keer zo sterk zijn als wij mensen. Er waren veel kindjes en de man paste zijn taal daar perfect naar aan! Lucas begreep het allemaal perfect!

Heel in het begin kregen we een uniek moment dat er voor niemand anders zou zijn. Ook niet voor alle groepen van gisteren en ook niet voor die na ons. We gingen een zwangerschapstest doen met een urinestaal van 1 van de vrouwtjes bonobo's want er was hoop dat ze zwanger zou zijn. Jammer maar helaas... Negatief.

Daarna kregen we nog uitleg over het feit dat ze dagelijks urinestalen afnemen van de bonobo's. Dit doen ze door middel van het spuitje te laten zien en een apennootje. Ze weten dan dat ze moeten plassen en dan nemen ze met het spuitje de urine van de grond op. Deze stalen gaan allemaal in diepvriezers en worden gebruikt bij onderzoeken over heel de wereld voor onder andere onderzoek te doen naar hormonen.

Toen de bonobo's hun verblijf binnen gingen kwam er al snel eentje bovenaan kijken naar al die kindergezichtjes die tegen het raam kleefden waaronder dat van Lucas. De bonobo vond het geweldig leuk om met een tak en zijn hand kei hard tegen de raam te slaan meestal net op de plaats waar Lucas stond! Plezier van de twee kanten! Geweldig leuk om te zien!

Wat leerden we nog over de bonobo's?
- Mannetjes gaan nooit weg van hun moeder.
- Er zijn 9 bonobo's in planckendael.
- Als ze vruchtbaar zijn krijgen de vrouwtjes een grote roze poep wat de mannetjes sexy vinden.
- Ze kregen vroeger rond de 2.5 kg fruit per dag maar nu nog maar 200 gram omdat het te veel suikers bevat en te weinig vezels. Niet goed dus voor de tandjes die ze niet kunnen poetsen.
- Ze eten heel veel groenten.
- Er zijn naar schatting in het wilde 70 000 bonobo's maar ze verdwijnen snel.
- Mannetjes worden tussen de 30 en 35 jaar oud en vrouwtjes tussen de 40 en 50 jaar oud. Het oudste vrouwtje zit in Duitsland (hoewel ik van het land niet meer 100% zeker ben) en is 63 jaar oud.
- Een bonobo is ongeveer 8 maanden zwanger.
- Een bonobo is 1 van de 2 aap soorten die met zijn handen een rits kan opendoen.
- Hoe ze leren waar de afbakening van hun terrein ligt.
- Hoe ze reageren op een opgezet jachtluipaard.
- Ze verslaafd zijn aan het kijken naar hoe hun eten wordt klaar gemaakt.
- Ze kunnen sterven aan een verkoudheid (nog een reden waarom we niet bij de bonobo's mochten).
- De vrouwtjes zijn de baas.
- ...
Nog veel veel veel meer! Het was heel leerrijk! Ik ben ontzettend blij dat Lucas en ik dit mochten meemaken.

Op het einde mochten we nog vragen stellen en Lucas wilde graag weten of ze bananentaart lusten! Uiteraard lusten ze dat maar ook dat is niet goed voor de tandjes maar bij een jarige bonobo maken ze wel brood met bananen en plattekaas op zodat het op een taart lijkt.
Waarom dat hij dit wilde weten? In kweetet.be (een educatief spel op het internet) moet je de apen van bananentaart voorzien.

Daarna kregen we nog de kans om in de stallen van de giraffen, olifanten en bizons te gaan kijken. Wist je trouwens dat een vrouwtjes giraf wel 4 meter groot kan worden maar een mannetjes giraf 6 meter?! Lucas wilde dit zelf graag weten dus gingen we dat vragen.

We zagen ook hoe de bizons hun voedsel kregen en konden in een (ben de naam kwijt) soort van graafmachine zitten.

Zelf wilden de kinderen ook graag nog weten van welke bomen de blaadjes vallen en van welke niet en hoe het nu juist zit met de waterzuivering in planckendael. Dat hebben we hen dan ook met plezier uitgelegd!

De kinderen hadden een super leuke dag, Victor zat de hele dag in de draagdoek en wij genoten dan ook met volle teugen!

Nog enkele sfeerbeelden.

 

Startschot akabe Sint-Johan

 

Drie weekends terug zou Lucas de eerste keer naar akabe Sint-Johan (akabe is de afkorting voor Anders KAn BEst en is een scouts voor kinderen/personen met een beperking). Echter 1.5 uur voor vertrek viel meneer thuis over zijn eigen voeten en konden we in plaats van richting akabe, richting spoed vertrekken... Het verdict... Een barstje in de duim en dus goed ingepakt en een week geen sport en dus ook geen akabe die namiddag.
De teleurstelling bij Lucas was groot maar hij wist dat het beter was voor zichzelf dus maakte hij er geen groot punt van.

Vorig weekend was dan de eerste keer dat Lucas effectief de eerste keer zou gaan. Wat was het confronterend... Nee, niet de andere kindjes daar, maar onze eigen lieve zoon. Springen, stuiteren, bewegen, bijten op zijn druppel en tics à volonté. Wat deed het pijn hem zo te zien maar hij duwde ons weg. Nee, mama en papa zouden er niet bij blijven dus ze moesten echt vertrekken van hem en dus gingen we. Mijn moederhart brak in duizend stukjes bij het aanzicht van hem. Nog nooit in bijna zes jaar zag ik zo realistisch in hoe slecht het eigenlijk met hem gaat op zo'n momenten. Hoe moeilijk hij het heeft bij nieuwe dingen. Hoe zwaar het is voor hem. Hoe verdomd veel het van hem vraagt! Boos werd ik op mezelf, maar toen besefte ik dat ik het niet kon weten. 5 jaar en 8 maanden heeft hij duidelijk op de toppen van zijn tenen gelopen, zijn best gedaan te zijn als anderen, zich ingehouden, crisissen gehad, ... en nu... nu sinds 1 maand en 3 weken is alle druk er af door het thuisonderwijs en werd hij rustig en vooral... zichzelf! Hij werd na 5 jaar en 8 maanden eindelijk Lucas, ONZE Lucas! En ja, als er dan nieuwe dingen komen dan is het verschil groter dan ooit.

Ik kon gelukkig mijn gedachten verzetten, we hadden immers een nichtje en neefje op bezoek en dus gingen we met de drie kleuters en baby die overbleven naar 'het ster' in Sint-Niklaas dat dicht bij akabe Sint-Johan is. Bij het ophalen rende hij naar me toe met een groot monsterhoofd (dat had hij daar gemaakt), maar ik zag zo de overprikkeling. 'Mijn hoofdje zit vol mama.' zei hij ook zelf. Bij het in de auto plaatsen zag ik dat het niet ging gaan, mits we op dat moment met twee auto's waren besloot ik onmiddellijk Lucas zijn stoel bij mij van de achterbank te halen en hem bij zijn papa op de passagiersstoel te plaatsen. De hele rit zei hij amper een woord tegen zijn papa, maar eens thuis uitgestapt begon hij monster te spelen, te rennen en lachen. Het was leuk en hij wilde terug. We waren nog wat afwachtend voor de nasleep die vroeger van 1 week tot 6 weken kon variëren, maar nee hoor... Maandag een hele dag rustig gedaan want je zag dat hij echt moe was en zijn hoofdje nog vol was maar dinsdag was hij weer ONZE Lucas. 1 dag recupereren dat was het!

Vandaag was dan de tweede keer dat hij ging. Al drie dagen telde hij af 'Nog twee keer slapen.' ...
Toen we er aan kwamen moest ik van hem vragen wat ze gingen doen en daar kreeg ik direct een antwoord op van de begeleiding. Het was oké. Weer liet ik hem stuiterend, bijtend, tickend, springend, ... achter maar ik zag dat het oké was voor hem. Hij kreeg de ruimte.

Bij het ophalen zag ik nog het afsluitmoment waarop ze hun liedje/kreet/yell doen en waarbij hij écht meedoet. Alle leiding nog een handje geven en hij mocht mee met mij. Direct kreeg ik te horen dat hij pannenkoeken had gemaakt en gegeten, kaartjes had verdiend in het bos en handjes had gegeven aan de leiding en dat hij dan daarna mee naar huis ging! Zoveel had hij te vertellen! Spontaan! Ik krijg tranen van geluk als ik er aan terug denk!

Alsof dat nog niet genoeg was kwam hij om 19 uur vertellen dat zijn hoofdje vol zat en hij wilde gaan wandelen om zijn hoofdje leeg te maken. Papa ging met de twee grote wandelen en inderdaad Lucas kwam (nog steeds op de toppen van zijn tenen) rustiger terug en ronde zonder enige crisis het avondritueel af.

Vanaf nu hebben we een echte akabieter!

En nog even alle lof en credits voor de geweldige begeleiding! Jongeren tussen de 18 en beginnende 20 jaar die voor kinderen en volwassenen met een beperking zorgen met zo'n passie, zo'n geduld, zo'n liefde, ... WAUW!! DANK U!!!

Bij de dokter

Vandaag moest ik onverwacht naar de dokter met Thibeau en dan gaat uiteraard de rest van het kroost ook mee. Nee er is niets ergs aan de hand met Thibeau gewoon zijn gekende darmproblemen. Daar wilde ik het ook niet over hebben.

Waar ik het wel over wil hebben is hoe het was bij de dokter.
Het was al enige tijd geleden (gelukkig maar) dat we naar de dokter moesten (daarmee bedoel ik onze huisarts) en toch herinner ik me die laatste keer (en alle keren daarvoor) nog heel levendig. Sowieso gaan we steeds op afspraak. Lang in de wachtzaal tussen veel andere mensen is om problemen vragen maar toch moeten we wel steeds wel heel even wachten in de wachtzaal. Keer op keer werd er daar gerend, gelopen, achter de deur gezeten en vooral geroepen. Ook de speelgoedbak moest keer op keer helemaal leeg en opruimen dat moest mama dan maar doen. Speelgoed vloog naar overal. Ja die kinderen van ons... het is me wat.

Vandaag ging het anders. Ze gingen rustig zitten aan de speelgoedbak en haalde er een puzzel uit. Deze hebben ze samen gemaakt en weer opgeruimd, daarna namen ze het volgende en zo keer op keer. Als ze tegen elkaar gingen praten dan deden ze dat al fluisterend. Ik keek vol verwondering en vooral bewondering toe. De luidste van de bende was Victor met zijn gebrabbel en gekraai.
Toen we na tien minuutjes, een kwartier naar binnen mochten bij de dokter ging Thibeau zonder enig woord of tegen spartelen rustig op de onderzoekstafel en Lucas maakte in volstrekte stilte en rust een vloerpuzzel. Toen Thibeau klaar was ruimde Lucas vrijwillig en in stilte alles weer op.

Ik had hen op voorhand niet gevraagd om rustig of stil te zijn of om flink te spelen ook daar en bij de dokter binnen had ik niets gezegd of gevraagd. Ze deden het helemaal uit zichzelf. En eens thuis vroegen ze zelf achter fruit en hun boekjes om te werken...

Ja je zou kunnen zeggen dat het kindjes uit de boekjes zijn... straks worden ze nog saai!

Nee, dat geloof ik zelf niet en vooral dat wil ik zelf niet! Ik vind het fijn dat ik zo'n uitbundige kindjes heb maar ik vind het stiekem ook wel fijn dat ze op momenten zoals bij de dokter ook wel zelf het nut inzien van het rustig zijn uit respect. Ze leerden duidelijk weer wijze lessen.

Boomgaard en tekenen

Deze ochtend vroeg Lucas al gauw achter zijn Bumba memo spel. Dat kreeg hij maar na enige tijd samen spelen met Thibeau was hij dat beu. 'Mama wil jij met ons het spel van de kraai spelen?' En we gingen dus aan tafel zitten met zijn viertjes. En wat een lol was het tijdens het spelen! Victor lachte bij elk woord dat zijn grote broers zeiden en elke keer iemand de kraai gooide werd er uitbundig gelachen. Om hun taal te stimuleren zei ik bij elke keer dat ik iets mocht pakken 'Ik pak de rode kers.', 'Ik pak de gele peer.', ... Al snel merkte ik dat ze me spontaan nadeden wat ik wel fijn vond want hun taal blijft een zwak punt maar ik dwong ze niet. Ik sprak zelf gewoon iets meer uitgesproken correct dan anders (tsjah dat Antwerps zit er nu éénmaal in hé) en ze deden het vanzelf na zonder dat ik er iets van zei.

Na twee keer spelen liet ik het spel aan hen over. Ze mochten zelf verder spelen maar ik wilde graag nog wat verder doen in het huishouden maar daar kreeg ik geen kans toe want plots ging het als volgt:

'Mama ik heb 4 appels, 4 peren, 2 kersen en 3 pruimen dat is samen dan 13 fruiten.' 

'Hier heb ik twee pruimen en hier heb ik 1 pruim, hoeveel pruimen zijn dat dan mama?'

En zo ging het maar door en door. Ongelofelijk hoe ze zelf met deze dingen afkomen en vooral ongelofelijk hoeveel ze al weten en kennen.

Later op de dag zag Lucas plots een brooddoos vol wasco's staan en ja als hij iets 'nieuw' ziet (we hebben ze al van voor we ooit kleurtjes hadden denk ik maar bon) wil hij het. Ik gaf hem de doos en kroop met mijn hoofd ergens in een bak. Ahaaa gevonden! Een grote rol papier uit ikea. Ideaal! De vraag over ze samen een super grote tekening wilden maken moest ik niet stellen ah nee dat sprak toch wel voor zich zeker. En zo gingen ze samen, maar toch alleen aan de slag.

Eerst tekenden ze echt samen... Een hele grote glijbaan.

Om vervolgens apart te gaan tekenen. Lucas tekende een grote bloem met oogjes, een neus met snot aan, wangetjes en een mondje. Ondertussen tekende Thibeau auto's. Toen hij dat zei ging ik vol verwachting zitten kijken hoe hij die ging tekenen en tot alle hilariteit alom had hij daar een geweldig systeem voor bedacht.

Lucas hard aan het werk aan zijn bloem.

Thibeau en zijn geniale manier van auto's tekenen.

Daarna ging Lucas plots vanuit het niets woordjes schrijven 'ik', 'is', 'mol', 'beer' en 'an'. Met open mond keek ik toe... Sinds wanneer kan hij zoveel letters schrijven? Daarna volgde er nog een grote regenboog van zijn kant terwijl Thibeau zich concentreerde op zijn reuze racebaan. Het resultaat is een indrukwekkende tekening!