Het moment waar ik hier nog vol enthousiasme schreef over het startschot van Lucas zijn ervaring bij akabe Sint-Johan is nog maar een goede maand geleden. Toch moet ik nu al schrijven over zijn einde bij akabe Sint-Johan jammer genoeg.
Laat ik starten met zeer duidelijk te maken dat het NIET aan akabe zelf ligt! Ze doen daar schitterend werk en ik raad het iedereen aan die een kind met beperking heeft, als het kind het aan kan en wil. Ze reageren schitterend op de kinderen, spelen in op hun behoeftes en geven de kinderen echt fantastische ervaringen. Ze oefenen er ook op dagdagelijkse vaardigheden. Kortom niets dan positiefs.
Toch is het voor Lucas al gedaan. Met de keer dat Lucas ging, ging het slechter met hem vlak erna thuis en de dag erna met als dieptepunt twee zondagen geleden. Mijn lieve echtgenoot ging Lucas alleen ophalen en sms'te me al direct dat hij met een groot wrak naar huis kwam en het écht niet goed was. Direct vloog ik de badkamer in om een gigantisch schuimbad klaar te zetten voor Lucas. Toen ze dan ook thuis kwamen en Lucas mij zag viel hij in mijn armen en stortte volledig in. Huilen, huilen, huilen, ... Wanhopig huilen. Waar was mijn lieve, vrolijk, stoere zoon naartoe? Uiteindelijk bleek hij bij het verstoppertje spelen zijn vriendje te zijn kwijt geraakt en is hij daardoor in paniek geraakt (lees: verstoppertje op enkele vierkante meters met een paar bomen dus kwijt kan je echt niemand raken dus geen schuld bij de leiding). Hem geknuffeld in bad gestopt en hem gerust gesteld dat volgende zondag papa met hem mee zou gaan (dat wilde hij graag) en bij hem zou blijven.
Vorige zondag ging dan papa mee. Het was geen probleem voor de leiding dat hij er bij zou blijven. Na een kwartier kreeg ik al bericht dat Lucas al twee keer over zijn limieten was gegaan en er een derde keer aan kwam. Oh nee... dacht ik bij mezelf maar ik troostte me met de gedachte dat Lucas zijn papa had om op terug te vallen en ik probeerde thuis mijn gedachten te verzetten. Na 1.5 uur bericht dat Lucas in zijn broek had geplast. Zo snel als ik kon ruimde ik op, voedde ik Victor en reed ik naar akabe (waar ik tien minuten later dan normaal aan kwam door verloren te rijden in al mijn haast).
Toen het dan 17 uur werd ging Joeri nog even praten met de leiding. We mochten er niet meer bij blijven, dat zou niet eerlijk zijn tov andere ouders en kinderen enzoverder... dezelfde uitleg als scholen ons steeds gaven en ja eerlijk gezegd een uitleg waar ik kriebels van krijg. Hoe kan een kind nu immers vertrouwen krijgen in anderen als dat vertrouwen niet rustig opgebouwd kan worden? Toch deed de leiding wel erg moeite om mee naar een oplossing te zoeken. Zo zouden we hem komen halen op een uur van keuze in plaats van 17 uur zodat hij minder lang daar is of wilden ze hem een eigen hoekje met eigen speelgoed geven om tot rust te komen. We kennen onze zoon... Deze oplossingen zijn niet voldoende. Dus werd er afgesloten met dat we het thuis zouden bespreken. Toen Joeri dan met Lucas aan de auto kwam wist ik genoeg... Dit kon zo niet verder.
Thuis smeekte Lucas om niet meer te moeten gaan als mama of papa er niet bij mogen blijven. We luisterden naar hem en erkenden zijn gevoelens maar beslisten nog niets. Hij ging weer in een schuimbad en hij at in het donker in de speelhoek met een hek rond hem, alleen. Die nacht 40°C en zeer rusteloos, dag erna was de koorts weg (we kennen de stresskoorts inmiddels) maar hij lag een ganse dag als een zombie in de zetel. Helemaal leeg.
Ik mailde intussen ook naar onze lieve thuisbegeleidster om haar mening te horen maar eigenlijk hadden we al beslist. 3 uur akabe is teveel voor Lucas, hij kan het (nog) niet. Ook thuisbegeleiding bevestigde dat het niet zinvol is om verder te gaan als Lucas er teveel stress van ervaart.
Ik mailde dus vandaag met pijn in het hart naar de leiding dat het voor Lucas (voorlopig) stopt bij akabe hoe graag hij het ook doet hij beseft zelf dat hij het niet aan kan en dan moeten we zijn keuze respecteren zeker als hij zelf een keuze maakt die voor hem écht het beste is. En nu hij weet dat hij niet meer hoeft te gaan en hij het een plaats heeft kunnen geven is hij weer onze Lucas, welkom terug lieve zoon!
1000x dankjewel aan de leiding en wie weet tot ziens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten