Startschot akabe Sint-Johan

 

Drie weekends terug zou Lucas de eerste keer naar akabe Sint-Johan (akabe is de afkorting voor Anders KAn BEst en is een scouts voor kinderen/personen met een beperking). Echter 1.5 uur voor vertrek viel meneer thuis over zijn eigen voeten en konden we in plaats van richting akabe, richting spoed vertrekken... Het verdict... Een barstje in de duim en dus goed ingepakt en een week geen sport en dus ook geen akabe die namiddag.
De teleurstelling bij Lucas was groot maar hij wist dat het beter was voor zichzelf dus maakte hij er geen groot punt van.

Vorig weekend was dan de eerste keer dat Lucas effectief de eerste keer zou gaan. Wat was het confronterend... Nee, niet de andere kindjes daar, maar onze eigen lieve zoon. Springen, stuiteren, bewegen, bijten op zijn druppel en tics à volonté. Wat deed het pijn hem zo te zien maar hij duwde ons weg. Nee, mama en papa zouden er niet bij blijven dus ze moesten echt vertrekken van hem en dus gingen we. Mijn moederhart brak in duizend stukjes bij het aanzicht van hem. Nog nooit in bijna zes jaar zag ik zo realistisch in hoe slecht het eigenlijk met hem gaat op zo'n momenten. Hoe moeilijk hij het heeft bij nieuwe dingen. Hoe zwaar het is voor hem. Hoe verdomd veel het van hem vraagt! Boos werd ik op mezelf, maar toen besefte ik dat ik het niet kon weten. 5 jaar en 8 maanden heeft hij duidelijk op de toppen van zijn tenen gelopen, zijn best gedaan te zijn als anderen, zich ingehouden, crisissen gehad, ... en nu... nu sinds 1 maand en 3 weken is alle druk er af door het thuisonderwijs en werd hij rustig en vooral... zichzelf! Hij werd na 5 jaar en 8 maanden eindelijk Lucas, ONZE Lucas! En ja, als er dan nieuwe dingen komen dan is het verschil groter dan ooit.

Ik kon gelukkig mijn gedachten verzetten, we hadden immers een nichtje en neefje op bezoek en dus gingen we met de drie kleuters en baby die overbleven naar 'het ster' in Sint-Niklaas dat dicht bij akabe Sint-Johan is. Bij het ophalen rende hij naar me toe met een groot monsterhoofd (dat had hij daar gemaakt), maar ik zag zo de overprikkeling. 'Mijn hoofdje zit vol mama.' zei hij ook zelf. Bij het in de auto plaatsen zag ik dat het niet ging gaan, mits we op dat moment met twee auto's waren besloot ik onmiddellijk Lucas zijn stoel bij mij van de achterbank te halen en hem bij zijn papa op de passagiersstoel te plaatsen. De hele rit zei hij amper een woord tegen zijn papa, maar eens thuis uitgestapt begon hij monster te spelen, te rennen en lachen. Het was leuk en hij wilde terug. We waren nog wat afwachtend voor de nasleep die vroeger van 1 week tot 6 weken kon variëren, maar nee hoor... Maandag een hele dag rustig gedaan want je zag dat hij echt moe was en zijn hoofdje nog vol was maar dinsdag was hij weer ONZE Lucas. 1 dag recupereren dat was het!

Vandaag was dan de tweede keer dat hij ging. Al drie dagen telde hij af 'Nog twee keer slapen.' ...
Toen we er aan kwamen moest ik van hem vragen wat ze gingen doen en daar kreeg ik direct een antwoord op van de begeleiding. Het was oké. Weer liet ik hem stuiterend, bijtend, tickend, springend, ... achter maar ik zag dat het oké was voor hem. Hij kreeg de ruimte.

Bij het ophalen zag ik nog het afsluitmoment waarop ze hun liedje/kreet/yell doen en waarbij hij écht meedoet. Alle leiding nog een handje geven en hij mocht mee met mij. Direct kreeg ik te horen dat hij pannenkoeken had gemaakt en gegeten, kaartjes had verdiend in het bos en handjes had gegeven aan de leiding en dat hij dan daarna mee naar huis ging! Zoveel had hij te vertellen! Spontaan! Ik krijg tranen van geluk als ik er aan terug denk!

Alsof dat nog niet genoeg was kwam hij om 19 uur vertellen dat zijn hoofdje vol zat en hij wilde gaan wandelen om zijn hoofdje leeg te maken. Papa ging met de twee grote wandelen en inderdaad Lucas kwam (nog steeds op de toppen van zijn tenen) rustiger terug en ronde zonder enige crisis het avondritueel af.

Vanaf nu hebben we een echte akabieter!

En nog even alle lof en credits voor de geweldige begeleiding! Jongeren tussen de 18 en beginnende 20 jaar die voor kinderen en volwassenen met een beperking zorgen met zo'n passie, zo'n geduld, zo'n liefde, ... WAUW!! DANK U!!!