Vandaag moest ik onverwacht naar de dokter met Thibeau en dan gaat uiteraard de rest van het kroost ook mee. Nee er is niets ergs aan de hand met Thibeau gewoon zijn gekende darmproblemen. Daar wilde ik het ook niet over hebben.
Waar ik het wel over wil hebben is hoe het was bij de dokter.
Het was al enige tijd geleden (gelukkig maar) dat we naar de dokter moesten (daarmee bedoel ik onze huisarts) en toch herinner ik me die laatste keer (en alle keren daarvoor) nog heel levendig. Sowieso gaan we steeds op afspraak. Lang in de wachtzaal tussen veel andere mensen is om problemen vragen maar toch moeten we wel steeds wel heel even wachten in de wachtzaal. Keer op keer werd er daar gerend, gelopen, achter de deur gezeten en vooral geroepen. Ook de speelgoedbak moest keer op keer helemaal leeg en opruimen dat moest mama dan maar doen. Speelgoed vloog naar overal. Ja die kinderen van ons... het is me wat.
Vandaag ging het anders. Ze gingen rustig zitten aan de speelgoedbak en haalde er een puzzel uit. Deze hebben ze samen gemaakt en weer opgeruimd, daarna namen ze het volgende en zo keer op keer. Als ze tegen elkaar gingen praten dan deden ze dat al fluisterend. Ik keek vol verwondering en vooral bewondering toe. De luidste van de bende was Victor met zijn gebrabbel en gekraai.
Toen we na tien minuutjes, een kwartier naar binnen mochten bij de dokter ging Thibeau zonder enig woord of tegen spartelen rustig op de onderzoekstafel en Lucas maakte in volstrekte stilte en rust een vloerpuzzel. Toen Thibeau klaar was ruimde Lucas vrijwillig en in stilte alles weer op.
Ik had hen op voorhand niet gevraagd om rustig of stil te zijn of om flink te spelen ook daar en bij de dokter binnen had ik niets gezegd of gevraagd. Ze deden het helemaal uit zichzelf. En eens thuis vroegen ze zelf achter fruit en hun boekjes om te werken...
Ja je zou kunnen zeggen dat het kindjes uit de boekjes zijn... straks worden ze nog saai!
Nee, dat geloof ik zelf niet en vooral dat wil ik zelf niet! Ik vind het fijn dat ik zo'n uitbundige kindjes heb maar ik vind het stiekem ook wel fijn dat ze op momenten zoals bij de dokter ook wel zelf het nut inzien van het rustig zijn uit respect. Ze leerden duidelijk weer wijze lessen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten