De strijd om een geschikte school

Sinds een jaar is de strijd om een geschikte school voor onze superman bezig. Eerst MOEST hij van zijn eerste school naar buitengewoon onderwijs. Er werd zoveel druk op ons gelegd want hij mocht immers niet meer terug komen het jaar erna. Wij hebben toen een school gezocht en gevonden in type 3. Hij raakte ondanks alle wachtlijsten toch aan een plaatsje en werd ingeschreven echter voelden wij ons daar helemaal niet goed bij. De school was in onze ogen helemaal niet wat onze superman nodig had/heeft en ze was veel te ver.

Uiteindelijk gingen we er nuchter tegenaan kijken en besloten we toch maar om nog eens een school te zoeken binnen het gewoon onderwijs. Na enkele gesprekken zowel met ons als intern besloot de school waar onze superman nu zit dat hij daar in de tweede kleuterklas mocht starten. Aanvankelijk verliep alles goed maar naarmate we eind 2012 bereikten zagen we het bergaf gaan met onze superman. Op school ging alles goed maar thuis niet meer. Een pudding of een gigantische crisis maar er niets tussenin. We weten het aan de drukke feestperiode met aansluitend onze verhuis en al gauw waren we eind februari. Alles leek even goed te gaan maar niets was minder waar.

Al gauw werd onze superman thuis terug onhandelbaar of een pudding. Na een goed gesprek met de GON juf en school kwam er een dagschema op school, maar dit kwam net te laat. Het weekend voordat het schema in voege ging, werd onze superman ziek. Koorts en buikpijn van zodra ik het woord school in men mond nam en van zodra ik zei dat hij thuis mocht blijven, verdween de koorts en buikpijn. Zei ik terug school dan kreeg ik bijna onmiddellijk koorts en buikpijn. Buikpijn kan hij nog over liegen maar koorts kan hij niet 'faken' hé.

Nadat hij koortsvrij bleef, stuurde ik hem weer naar school met schema. Het schema deed duidelijk deugd. Hij vertelde spontaan wat hij op school had gedaan en was enthousiast om erna weer terug naar school te gaan... nadeel... eens thuis stort hij in. Hij ligt op de zetel en er komt niets meer uit. Hij gaat vrijwillig zijn tandjes poetsen, eet minder (tot niet), drinkt nog maar de helft van zijn melk, speelt niet om vervolgens ook vrijwillig naar bed te gaan.

Hierdoor gingen wij dus als een gek op zoek naar een school in het buitengewoon onderwijs.
Type 8, te jong. Type 7, wachtlijsten om 'U' tegen te zeggen. Type 3, geen optie voor onze superman. Type 1, is er niet voor kleuters. Type 4, 5 en 6 komt hij niet voor in aanmerking. Type 9, wel tijd dat onze regering dat eindelijk is gaat invoeren maar bestaat dus nog niet. Als laatste... type 2. Jaaaaa een school in de buurt mét plaats! Alleen... 'Mevrouw uw zoon is 'te goed' voor onze werking.' Ik smeekte bijna en ze zeiden dat ze eerst wouden weten wat het CLB en school zei. Als een gek begon ik te bellen.
RC zegt dat hij er te goed voor is.
De school gaat akkoord (ik heb trouwens op hun aanraden naar die school in type 2 gebeld).
CLB wil eerst de type 2 school spreken maar vind onze superman ook te goed.
Thuisbegeleiding weet het allemaal niet meer (wat wil je).
GON mag geen advies geven.
COS waar hij zijn diagnose kreeg die wil eerst alle hulpverleners spreken maar vind onze superman dus ook te goed voor type 2.

Maak de balans op en iedereen ziet dat ook onze laatste optie een dikke nee krijgt.

Onze mening als ouders? Wel, de kinderen met ASS worden samen in een klasje gezet wat dus maakt dat ze een klein auti-klasje hebben ook al hebben ze geen auti-werking in hun kleuterafdeling. Als ze hem op maat kunnen begeleiden en kunnen stimuleren op zij niveau zien wij geen probleem. Al is het maar een overbruggingsjaartje zodat hij op zijn minst op zijn positieven kan komen. Dan kan hij daarna eventueel overstappen naar type 8.
Maar onze mening... tsjah doet die er eigenlijk wel toe? Waarschijnlijk wel hoor en ik begrijp al hun 'Ja maars' ook wel maar daar is onze superman niet mee geholpen en dat doet pijn, veel pijn. We zien onze superman afzien en willen hem helpen maar overal valt hij tussenuit. Dit is al sinds zijn twee jaar zo. Het begon met de logopedie en het eindigt... Nergens???

Oh ja en ik hoor jullie al komen... nog 1 jaartje gewoon onderwijs en dan kan hij toch naar type 7 (dan is het zijn beurt op de wachtlijst) of type 8 maar dat gaat gewoon niet. Het is niet van niet willen maar onze superman kan dat gewoon niet. Echter zijn wij als ouders de enige die dat écht zien blijkbaar.

Oh ja ik verwijt geen enkele hulpverlener, school of wat dan ook iets enkel maar het feit dat er niets voor handen is voor kindjes als onze superman.

Ik ben de eerste om altijd te zeggen 'Het glas is halfvol.' Ik ben de eerste om onze superman zijn autisme positief te zien en positief te ervaren maar soms is het verdikke zwaar. Hoeveel hulpverlening je ook hebt en hoeveel mensen je ook rondom je hebt, er is niemand die iets kan doen aan al die stomme regeltjes die de overheid op papier zet waarmee ze iedereen in vakjes duwen en kinderen die aan geen enkel regeltje voldoen die vallen overal maar tussen en daar is geen oplossing voor. Wat moeten we dan zeggen als ouders van zo'n kind?

Deze strijd wordt vervolgt...