Da ga ni

Daarnet tijd om zijn pyjama aan te doen. Ik ga nog een onderbroek halen mits hij een accidentje had gehad. Ik leg ze klaar op de grond zodat hij ze zelf kan aandoen en zijn omkleedmoment zelf kan afwerken waarop hij zegt 'Da ga ni.' Ik negeer hem mits hij dit nogal snel en vaak zegt en het meestal dan wel vanzelf gaat maar nu bleef hij zitten. Na enkele minuten zeg ik dat hij zijn onderbroek moet aandoen waarop hij weer 'Da ga ni.' Ik vraag waarom het niet gaat en hij pakt boos de onderbroek op en smijt ze in de lucht en roept 'Da is fout!' En plots snap ik hem. Ik had zijn onderbroek met de onderkant naar beneden gelegd waardoor hij ze dus achterstevoren zou aan hebben als hij ze had aangedaan. Ik draai ze om en hij werkt alles verder vlot aan.

Hij weet het, hij weet hoe hij ze moet omdraaien, hij weet hoe het wel moet en bovenal hij kan dat ook zelf veranderen MAAR hij heeft het moeilijk, al weken en dan lukt het hem niet meer. Hij kan nu al enkele weken dus niet meer zijn gedachten tot uitvoering brengen en ze al zeker niet meer verwoorden.

Het accidentje is ook geen vreemd iets hier zeker niet de laatste weken. Hij voelt dat hij pipi moet doen. Hij loopt dan te trappelen en met zijn handje tussen zijn benen en als ik vraag of hij pipi moet doen krijg ik 90% van de tijd ook een 'ja' als antwoord maar daar stopt het dan ook. Hij kan gewoon niet doen wat hij op dat moment zou moeten doen. Vanaf dat ik zeg dat hij naar het toilet moet gaan doet hij dat ook zonder problemen hé, maar de stap naar...

Ook heeft hij op twee dagen tijd een blauw oog met verwonding en een ferme buil opgelopen. Niet van druk doen ofzo maar doordat hij het zo moeilijk heeft krijgt hij voor het minste ding dat we zeggen of doen dat niet in zijn hoofd zit een crisis. In die crisissen gaat hij zich nu doorgaan op bed of in de zetel werpen waar hij dan veilig en rustig kan uitrazen enkel... Hij heeft geen controle over zijn lichaam op dat moment en hij staat het niet toe dat we hem aanraken. Gevolg... woensdagavond vloog hij in volle crisis met zijn oog op de rand van de tafel en vandaag met zijn voorhoofd op de rand van zijn bed. Voor ons als ouders zijn dit verschrikkelijke momenten. Je ziet dat je kind het moeilijk heeft en je kan hem niet helpen en daarbovenop verwond hij zichzelf onbewust.

Zijn hoofd zit vol, te vol en dat al weken lang. Het doet zoveel pijn om te zien en buiten meer visualisaties kunnen we niets doen.

Maar laten we het positief zien, het glas is immers halfvol. Door al deze dingen gaat onze superman in tegenstelling tot veel andere kinderen met ASS wel fysiek contact zoeken. Gedurende zijn moeilijke periode worden we overstelpt met knuffels en kusjes zoveel en zo vaak als het maar kan, dan smelt je hart toch weer helemaal hoor.