Helemaal als nieuw! Twee weken zit hij nu thuis sinds de kinderarts onze superman thuis schreef en hij is helemaal terug! Eten, spelen, dansen, springen, lachen en leren. Alles doet hij terug. Hij kan zich (mits de schema's en structuur) weer zelf aan- en uitkleden, wassen, ... Echt ongelofelijk.
Hij doet terug zijn best en na enkele maanden zien we hem thuis terug ontwikkelen. Hij doet weer zijn best om 'mooi' te praten!
Fantasiespel is sowieso niet onze superman zijn ding maar nu doet hij het weer wel!
Ook qua schema's is hij terug wat 'soepeler' in hoeverre dat kan bij onze superman, maar je ziet een verschil. Hij heeft minder detailschema's nodig wat toch een hele opluchting is.
Ook op het revalidatiecentrum zien ze de ommekeer in zijn gedrag, fantastisch toch!
Er zijn er die blijven volhouden dat de drukte en chaos op school hier niets mee te maken hebben maar dit bewijst het weer maar eens. Onze superman heeft meer rust en structuur nodig en dan functioneert hij naar behoren.
We zijn bang voor volgend schooljaar want mits hij geen attest type 2 kreeg en er verder vele wachtlijsten zijn, zijn we verplicht hem weer naar het gewoon onderwijs te sturen. Er zijn er die vinden dat we hem geen kansen geven doordat we nu al zeggen dat het weer niet goed zal gaan want hij wordt toch immers ouder hé tegen september (drie maanden ouder dan nu zal hij zijn). Dit is het bewijs dat er niet naar ouders geluisterd wordt door sommige 'professionelen'. Wie ken onze superman nu het beste? Zij of wij?
Nu ja, het is zo en we hebben ons er bij neergelegd. We starten vol goede moed en zullen onze superman heel erg aanmoedigen (zoals we altijd doen) maar als we zien dat het niet meer gaat dan zullen we het zeker niet zover laten komen als dit jaar!
En tot september? GENIETEN van onze superman!
vrijdag 31 mei 2013
donderdag 16 mei 2013
De strijd om een geschikte school, het einde?
Ging deze ochtend om 10 uur naar de kinderarts. Verdict... geen school meer voor onze superman voor de rest van het jaar en volgend jaar moet hij naar het buitengewoon onderwijs anders gaat het er nog slechter aan toe gaan met onze superman. Oké... ik moest om 12:30 in het COS zijn dus we zouden zien.
CLB zou het attest niet uitschrijven hoewel ze niet eens weten op welk RC onze superman zit (hoewel het in zijn dossier staat) en ze leugens vertellen.
COS dus. Op tijd mogen we binnen en krijgen we daar te horen na een hele uitleg die we ondertussen al kennen dat hij geen attest type 2 krijgt. Een andere oplossing? Is er niet. CLB beweert tegen COS dat ze voor ons een gepaste oplossing zullen zoeken. Via de GON weet ik ondertussen dat dat is om hem op alle wachtlijsten te laten zetten in type 7 voor september 2014. Wat een schitterende oplossing, NOT!
Oplossing van het COS, nog meer begeleiding thuis! Snappen ze dan niet dat dat niet helpt! Het probleem ligt NIET thuis maar aan de drukte op school!
Ik moet als mama meer begeleiding krijgen om met zijn crisissen om te gaan... Wel straf dat die crisissen er niet zijn tijdens de vakanties en wel tijdens de schoolperiode... maar het zal aan de aanpak thuis liggen zeker?
Onze superman zegt zelf dat er veel te veel lawaai is op school en dat hij te vaak wordt aangeraakt en dat hij dat niet leuk vind, maar zelfs daar wordt niet naar geluisterd. Er wordt enkel gekeken naar zijn IQ en niets anders. Zijn welbevinden maakt niets uit blijkbaar.
Hun oooh zo mooie woorden zijn overal elke keer weer 'We willen hem geen kansen afnemen.' en wat denken ze te doen met dit? Nu kan hij een jaar niet naar school. Dat is kansen geven dan?
De strijd om een geschikte school is voor volgend jaar dus gestreden en we hebben verloren. Onze zoon zal een jaar geen kansen krijgen in het onderwijs en zijn recht op aangepast onderwijs dat geldt niet meer. Al wat we konden doen hebben we gedaan maar niets mocht baten. Cijferkes en verslagen (van instanties waar onze superman extreem camoufleert) die tellen maar wij als ouders en hoe het er thuis aan toe gaat? Dat niet, zelfs niet met beeldmateriaal.
In het eerste leerjaar krijgt hij zijn attest want dan is er plaats in type 7 en 8 maar dat laatste jaar kleuteren??? Geen oplossing voor.
Autisme en normaal begaafd... overheid... doe iets aan je buitengewoon kleuteronderwijs!
CLB zou het attest niet uitschrijven hoewel ze niet eens weten op welk RC onze superman zit (hoewel het in zijn dossier staat) en ze leugens vertellen.
COS dus. Op tijd mogen we binnen en krijgen we daar te horen na een hele uitleg die we ondertussen al kennen dat hij geen attest type 2 krijgt. Een andere oplossing? Is er niet. CLB beweert tegen COS dat ze voor ons een gepaste oplossing zullen zoeken. Via de GON weet ik ondertussen dat dat is om hem op alle wachtlijsten te laten zetten in type 7 voor september 2014. Wat een schitterende oplossing, NOT!
Oplossing van het COS, nog meer begeleiding thuis! Snappen ze dan niet dat dat niet helpt! Het probleem ligt NIET thuis maar aan de drukte op school!
Ik moet als mama meer begeleiding krijgen om met zijn crisissen om te gaan... Wel straf dat die crisissen er niet zijn tijdens de vakanties en wel tijdens de schoolperiode... maar het zal aan de aanpak thuis liggen zeker?
Onze superman zegt zelf dat er veel te veel lawaai is op school en dat hij te vaak wordt aangeraakt en dat hij dat niet leuk vind, maar zelfs daar wordt niet naar geluisterd. Er wordt enkel gekeken naar zijn IQ en niets anders. Zijn welbevinden maakt niets uit blijkbaar.
Hun oooh zo mooie woorden zijn overal elke keer weer 'We willen hem geen kansen afnemen.' en wat denken ze te doen met dit? Nu kan hij een jaar niet naar school. Dat is kansen geven dan?
De strijd om een geschikte school is voor volgend jaar dus gestreden en we hebben verloren. Onze zoon zal een jaar geen kansen krijgen in het onderwijs en zijn recht op aangepast onderwijs dat geldt niet meer. Al wat we konden doen hebben we gedaan maar niets mocht baten. Cijferkes en verslagen (van instanties waar onze superman extreem camoufleert) die tellen maar wij als ouders en hoe het er thuis aan toe gaat? Dat niet, zelfs niet met beeldmateriaal.
In het eerste leerjaar krijgt hij zijn attest want dan is er plaats in type 7 en 8 maar dat laatste jaar kleuteren??? Geen oplossing voor.
Autisme en normaal begaafd... overheid... doe iets aan je buitengewoon kleuteronderwijs!
maandag 13 mei 2013
De strijd om een geschikte school, deel 3...
Deel 1 en deel 2 konden jullie eerder al op deze blog lezen en nu dus deel 3.
Eerst en vooral sorry als er schrijffouten in staan maar ik sta in overdrive...
Afgelopen woensdag kreeg onze superman zijn IQ onderzoek en zoals verwacht was zijn resultaat veel beter dan vorige keer met als verandering dat we in de toekomst rekening moeten gaan houden met een mogelijke taalstoornis. Zijn verbaal IQ = 81, non-verbaal IQ = 104 en totaal IQ = 94. Op zich goed en we zijn blij met de vooruitgang maar het zorgt er wel voor dat onze superman geen attest krijgt van het CLB. Ik stapte daarop naar onze huisarts die me aanraadde van onze superman nog maar 2.5 dag per week naar school te gaan... Hij gaat ook 1.5 dag naar het RC... Dat zou maken dat hij nog maar 1 dag naar school mag gaan. Dat is helemaal te stom voor woorden natuurlijk. Hij ging vandaag contact opnemen met het CLB maar dat haalt niets uit natuurlijk.
Nu ik had nog hoop tot ik deze ochtend om 7:45 stipt telefoon kreeg van de school waar we hem naartoe willen laten gaan... Mijn afspraak van 9:00 uur werd geannuleerd mits CLB geen attest uit schrijft en ze het nogal stom vinden een rondleiding te geven als er geen zekerheid is op attest. In de eerste plaats hadden wij die school moeten inlichten en niet het CLB en dat wou ik daar doen omdat we nog steeds de optie COS hebben en in de tweede plaats mogen we blij zijn dat superpapa geen dagje vrij had genomen hiervoor. De vakantiedagen liggen niet voor het rapen en om dan zomaar voor niets een dag vrij te hebben genomen dat is ook te belachelijk voor woorden.
Toen ik de directie aansprak op school deze ochtend en haar er op wees dat zij me garandeerde dat het attest er zeker zou komen en zei me zei dat ik contact moest opnemen met de desbetreffende school zei ze plots dat onze superman het goed doe op school, ze doelde op een attest type 7 (waar de wachtlijsten lopen tot september 2014) en dat ze enkel de type 2 school zei omdat ze dat een goede school vond. Héél professioneel moet ik zeggen...
Ik probeerde dus nu de directie van het CLB was te krijgen maar uiteraard is die pas deze namiddag aanwezig en COS gingen ze de contactpersoon om 9:00 later terug bellen en ondertussen zijn we 9:27 en hoorde ik ze nog niet en belde ik zonet zelf weer en blijkt ze er nog niet te zijn... Waar zijn ze nu weer met hun belofte om VOOR 13 mei iets te laten weten? NERGENS!
JA onze zoon doet het goed op school maar het gaat mentaal NIET goed met hem! Ik had filmpjes en foto's bij en foto's van alle hulpmiddelen die wij thuis nodig hebben om hem toch maar een beetje te laten functioneren en ze willen er zelfs niet naar kijken!
Type 2 is ook niet onze eerste keuze maar als moeten kiezen tussen een zoon die op een school zit waar naar zijn niveau wordt gekeken en waar hij ondertussen doodongelukkig is en niet meer door kan functioneren OF een school waar hij onder zijn niveau zit maar waar hij hoogst waarschijnlijk gelukkiger gaat zijn en veel beter gaat functioneren en dat alles voor 1 stom jaartje?! Awel onze keuze is snel gemaakt!
Ik ben razend maar vooral radeloos. Je kind zien afzien en afhankelijk zijn van een stom papier dat vind ik absoluut niet normaal! Sommige mensen hebben veel te veel macht in dit land... mogen beslissen over de toekomst van kinderen terwijl ze amper hun naam en geboortedatum kennen, maar dat is allemaal normaal.
Dit wordt nog steeds vervolgt...
Eerst en vooral sorry als er schrijffouten in staan maar ik sta in overdrive...
Afgelopen woensdag kreeg onze superman zijn IQ onderzoek en zoals verwacht was zijn resultaat veel beter dan vorige keer met als verandering dat we in de toekomst rekening moeten gaan houden met een mogelijke taalstoornis. Zijn verbaal IQ = 81, non-verbaal IQ = 104 en totaal IQ = 94. Op zich goed en we zijn blij met de vooruitgang maar het zorgt er wel voor dat onze superman geen attest krijgt van het CLB. Ik stapte daarop naar onze huisarts die me aanraadde van onze superman nog maar 2.5 dag per week naar school te gaan... Hij gaat ook 1.5 dag naar het RC... Dat zou maken dat hij nog maar 1 dag naar school mag gaan. Dat is helemaal te stom voor woorden natuurlijk. Hij ging vandaag contact opnemen met het CLB maar dat haalt niets uit natuurlijk.
Nu ik had nog hoop tot ik deze ochtend om 7:45 stipt telefoon kreeg van de school waar we hem naartoe willen laten gaan... Mijn afspraak van 9:00 uur werd geannuleerd mits CLB geen attest uit schrijft en ze het nogal stom vinden een rondleiding te geven als er geen zekerheid is op attest. In de eerste plaats hadden wij die school moeten inlichten en niet het CLB en dat wou ik daar doen omdat we nog steeds de optie COS hebben en in de tweede plaats mogen we blij zijn dat superpapa geen dagje vrij had genomen hiervoor. De vakantiedagen liggen niet voor het rapen en om dan zomaar voor niets een dag vrij te hebben genomen dat is ook te belachelijk voor woorden.
Toen ik de directie aansprak op school deze ochtend en haar er op wees dat zij me garandeerde dat het attest er zeker zou komen en zei me zei dat ik contact moest opnemen met de desbetreffende school zei ze plots dat onze superman het goed doe op school, ze doelde op een attest type 7 (waar de wachtlijsten lopen tot september 2014) en dat ze enkel de type 2 school zei omdat ze dat een goede school vond. Héél professioneel moet ik zeggen...
Ik probeerde dus nu de directie van het CLB was te krijgen maar uiteraard is die pas deze namiddag aanwezig en COS gingen ze de contactpersoon om 9:00 later terug bellen en ondertussen zijn we 9:27 en hoorde ik ze nog niet en belde ik zonet zelf weer en blijkt ze er nog niet te zijn... Waar zijn ze nu weer met hun belofte om VOOR 13 mei iets te laten weten? NERGENS!
JA onze zoon doet het goed op school maar het gaat mentaal NIET goed met hem! Ik had filmpjes en foto's bij en foto's van alle hulpmiddelen die wij thuis nodig hebben om hem toch maar een beetje te laten functioneren en ze willen er zelfs niet naar kijken!
Type 2 is ook niet onze eerste keuze maar als moeten kiezen tussen een zoon die op een school zit waar naar zijn niveau wordt gekeken en waar hij ondertussen doodongelukkig is en niet meer door kan functioneren OF een school waar hij onder zijn niveau zit maar waar hij hoogst waarschijnlijk gelukkiger gaat zijn en veel beter gaat functioneren en dat alles voor 1 stom jaartje?! Awel onze keuze is snel gemaakt!
Ik ben razend maar vooral radeloos. Je kind zien afzien en afhankelijk zijn van een stom papier dat vind ik absoluut niet normaal! Sommige mensen hebben veel te veel macht in dit land... mogen beslissen over de toekomst van kinderen terwijl ze amper hun naam en geboortedatum kennen, maar dat is allemaal normaal.
Dit wordt nog steeds vervolgt...
vrijdag 10 mei 2013
Da ga ni
Daarnet tijd om zijn pyjama aan te doen. Ik ga nog een onderbroek halen mits hij een accidentje had gehad. Ik leg ze klaar op de grond zodat hij ze zelf kan aandoen en zijn omkleedmoment zelf kan afwerken waarop hij zegt 'Da ga ni.' Ik negeer hem mits hij dit nogal snel en vaak zegt en het meestal dan wel vanzelf gaat maar nu bleef hij zitten. Na enkele minuten zeg ik dat hij zijn onderbroek moet aandoen waarop hij weer 'Da ga ni.' Ik vraag waarom het niet gaat en hij pakt boos de onderbroek op en smijt ze in de lucht en roept 'Da is fout!' En plots snap ik hem. Ik had zijn onderbroek met de onderkant naar beneden gelegd waardoor hij ze dus achterstevoren zou aan hebben als hij ze had aangedaan. Ik draai ze om en hij werkt alles verder vlot aan.
Hij weet het, hij weet hoe hij ze moet omdraaien, hij weet hoe het wel moet en bovenal hij kan dat ook zelf veranderen MAAR hij heeft het moeilijk, al weken en dan lukt het hem niet meer. Hij kan nu al enkele weken dus niet meer zijn gedachten tot uitvoering brengen en ze al zeker niet meer verwoorden.
Het accidentje is ook geen vreemd iets hier zeker niet de laatste weken. Hij voelt dat hij pipi moet doen. Hij loopt dan te trappelen en met zijn handje tussen zijn benen en als ik vraag of hij pipi moet doen krijg ik 90% van de tijd ook een 'ja' als antwoord maar daar stopt het dan ook. Hij kan gewoon niet doen wat hij op dat moment zou moeten doen. Vanaf dat ik zeg dat hij naar het toilet moet gaan doet hij dat ook zonder problemen hé, maar de stap naar...
Ook heeft hij op twee dagen tijd een blauw oog met verwonding en een ferme buil opgelopen. Niet van druk doen ofzo maar doordat hij het zo moeilijk heeft krijgt hij voor het minste ding dat we zeggen of doen dat niet in zijn hoofd zit een crisis. In die crisissen gaat hij zich nu doorgaan op bed of in de zetel werpen waar hij dan veilig en rustig kan uitrazen enkel... Hij heeft geen controle over zijn lichaam op dat moment en hij staat het niet toe dat we hem aanraken. Gevolg... woensdagavond vloog hij in volle crisis met zijn oog op de rand van de tafel en vandaag met zijn voorhoofd op de rand van zijn bed. Voor ons als ouders zijn dit verschrikkelijke momenten. Je ziet dat je kind het moeilijk heeft en je kan hem niet helpen en daarbovenop verwond hij zichzelf onbewust.
Zijn hoofd zit vol, te vol en dat al weken lang. Het doet zoveel pijn om te zien en buiten meer visualisaties kunnen we niets doen.
Maar laten we het positief zien, het glas is immers halfvol. Door al deze dingen gaat onze superman in tegenstelling tot veel andere kinderen met ASS wel fysiek contact zoeken. Gedurende zijn moeilijke periode worden we overstelpt met knuffels en kusjes zoveel en zo vaak als het maar kan, dan smelt je hart toch weer helemaal hoor.
Hij weet het, hij weet hoe hij ze moet omdraaien, hij weet hoe het wel moet en bovenal hij kan dat ook zelf veranderen MAAR hij heeft het moeilijk, al weken en dan lukt het hem niet meer. Hij kan nu al enkele weken dus niet meer zijn gedachten tot uitvoering brengen en ze al zeker niet meer verwoorden.
Het accidentje is ook geen vreemd iets hier zeker niet de laatste weken. Hij voelt dat hij pipi moet doen. Hij loopt dan te trappelen en met zijn handje tussen zijn benen en als ik vraag of hij pipi moet doen krijg ik 90% van de tijd ook een 'ja' als antwoord maar daar stopt het dan ook. Hij kan gewoon niet doen wat hij op dat moment zou moeten doen. Vanaf dat ik zeg dat hij naar het toilet moet gaan doet hij dat ook zonder problemen hé, maar de stap naar...
Ook heeft hij op twee dagen tijd een blauw oog met verwonding en een ferme buil opgelopen. Niet van druk doen ofzo maar doordat hij het zo moeilijk heeft krijgt hij voor het minste ding dat we zeggen of doen dat niet in zijn hoofd zit een crisis. In die crisissen gaat hij zich nu doorgaan op bed of in de zetel werpen waar hij dan veilig en rustig kan uitrazen enkel... Hij heeft geen controle over zijn lichaam op dat moment en hij staat het niet toe dat we hem aanraken. Gevolg... woensdagavond vloog hij in volle crisis met zijn oog op de rand van de tafel en vandaag met zijn voorhoofd op de rand van zijn bed. Voor ons als ouders zijn dit verschrikkelijke momenten. Je ziet dat je kind het moeilijk heeft en je kan hem niet helpen en daarbovenop verwond hij zichzelf onbewust.
Zijn hoofd zit vol, te vol en dat al weken lang. Het doet zoveel pijn om te zien en buiten meer visualisaties kunnen we niets doen.
Maar laten we het positief zien, het glas is immers halfvol. Door al deze dingen gaat onze superman in tegenstelling tot veel andere kinderen met ASS wel fysiek contact zoeken. Gedurende zijn moeilijke periode worden we overstelpt met knuffels en kusjes zoveel en zo vaak als het maar kan, dan smelt je hart toch weer helemaal hoor.
woensdag 8 mei 2013
Transfer RC/thuis
Een kort maar super positief berichtje...
Die transfer is zoals bij vele met autisme ook hier niet altijd makkelijk. Wat hij thuis kan, kan hij niet op een ander en omgekeerd. Thuis kan hij met moeite stapvoets fietsen mét zijwieltjes. Vandaag mochten ze hun fiets meenemen naar het RC en daar fietste meneertje superman zonder meer zonder zijwieltjes...
Dolgelukkig zijn we dat hij dat kan natuurlijk en wanneer hij dat thuis gaat doen? Dat zien we dan wel weer!
Die transfer is zoals bij vele met autisme ook hier niet altijd makkelijk. Wat hij thuis kan, kan hij niet op een ander en omgekeerd. Thuis kan hij met moeite stapvoets fietsen mét zijwieltjes. Vandaag mochten ze hun fiets meenemen naar het RC en daar fietste meneertje superman zonder meer zonder zijwieltjes...
Dolgelukkig zijn we dat hij dat kan natuurlijk en wanneer hij dat thuis gaat doen? Dat zien we dan wel weer!
dinsdag 7 mei 2013
24-uurs klok
Al geruime tijd stak de 24-uurs klok mijn ogen uit. Ik zag ze bij mensen rondom mij, die ook kinderen met autisme hebben, opduiken. Stiekem was ik jaloers... ik wist welk nut ze zou hebben op onze superman maar tegelijk was ik bang dat we de kost voor niets zouden doen omdat hij ze misschien niet zou snappen. Uiteindelijk besloot ik vorige vrijdag van ze toch te bestellen en vandaag kwam ze aan.
Zonder dat ik als mama ook maar 1 woordje uitleg gaf, zei onze superman nadat ik er een pictogrammen had opgehangen dat als de wijzer (het stokje) op de boterhammen stond hij dan boterhammen mocht eten. Het kon niet makkelijker gaan. Hij snapt het volledig en is een groot succes. De hele namiddag en avond was ze in gebruik en het ging alsof het niets is.
Een tevreden mama...
Zonder dat ik als mama ook maar 1 woordje uitleg gaf, zei onze superman nadat ik er een pictogrammen had opgehangen dat als de wijzer (het stokje) op de boterhammen stond hij dan boterhammen mocht eten. Het kon niet makkelijker gaan. Hij snapt het volledig en is een groot succes. De hele namiddag en avond was ze in gebruik en het ging alsof het niets is.
Een tevreden mama...
maandag 6 mei 2013
De strijd om een geschikte school, deel 2...
Deel 1 kon je hier alvast lezen...
Wel na een ontspannende dag gisteren werden we vandaag prompt met onze twee voeten op de grond... gezet? Nee, eerder gesmeten.
Vandaag moest onze superman op medisch onderzoek op school en ik had op voorhand aangegeven dat ik er bij wou zijn of dat ik anders verzet zou aantekenen en het bij mijn eigen huisarts zou laten doorgaan. Directie verzekerde me dat het in orde is en als ik tegen 12 uur zou komen dan kon ik meegaan met onze superman. Zo gezegd zo gedaan... om half 12 kom ik aan op school en ik loop in de gang de verpleegster van het CLB al tegen het lijf waarop ze zegt 'Ik wou L. net gaan halen se.' ... en wat als ik er niet net toekwam? Bon maar gezwegen en mee gevolgd en zegt ze ineens... 'Oh ik heb het gehoor en zich al onderzocht.' IK WOU OVERAL BIJ ZIJN!!! Echt wat begrijpen ze niet... bon ik zweeg omdat ik dacht dat ze enig begrip had en we hebben ze nodig voor ons attest.
Het onderzoek bij de dokter gaat goed en hij sluit af met 'Deze jongen ziet er goed uit, is perfect gelukkig en heeft geen enkele aanleiding om naar het BuBaO te moeten gaan.' Toen ik hem wat uitleg gaf waarom hij dat wel zou moeten zei hij 'Ja teveel hulpverlening is nooit goed, zijn IQ is veel te goed en een depressie zal hij zeker niet krijgen.'
Oké... even kort op een rijtje... Die dokter zag onze zoon welgeteld voor het eerst in 4.5 jaar dat mijn zoon op deze planeet rond loopt en dat voor maar liefst de volle 5 minuten en die zijn mening telt dan mee voor dat vervloekt stom velletje papier! Dat noemen ze dan 'normaal' zeker?!
Bon ik wandel terug met L. naar de klas en als ik de verpleegster terug tegen kom en die me vraagt hoe het ging vertel ik haar wat de dokter zei waarop zei 'Ja maar zijn IQ is het belangrijkste en als hij meer dan 55 heeft krijgt hij geen attest, maar we wachten de onderzoeken af.' Onze superman heeft nu een IQ van 83 (net niet gemiddeld begaafd) en woensdag hertesten ze hem op het RC waar hij ongetwijfeld minstens de 85 zal halen en dus normaal begaafd zal zijn, maar dat kan ons dus niets schelen! Onze zoon zijn niveau voor dat 1 jaar kleuteren maakt ons echt niet uit! Hij is mentaal op, helemaal uitgeput maar blijft zich goed voordoen op school en nog blijven ze zagen over zijn IQ. Hij moet eerst volledig mentaal crashen op school voor ze hem doorverwijzen naar het BuBaO en dat hij zich ondertussen diep ongelukkig voelt dat kan hen geen fluit schelen!
Ik ben uiteindelijk in tranen uitgebarsten in het midden van de schoolgang toen ik de GON juf van onze superman tegen kwam. Ik vertelde haar kort het verhaal maar die kon niet veel anders zeggen dan 'Ik begrijp het.' En dat is dan nog niet eens waar maar bon.
Ook op het RC hield ik het niet droog, zo kwaad en gefrustreerd was/ben ik. Ze zeiden hetzelfde... ze begrepen me en we moeten de IQ test afwachten maar waarom? Om bevestigd te zien dat wat we al lang weten?!
Zowel wij als onze superman worden niet serieus genomen omdat onze zoon camouflagegedrag vertoont en ondertussen moeten we me verder ploeteren en spartelen. Wij zien onze superman afzien en het enige waarmee we hem nog meer kunnen helpen dat wordt in de weg gestaan door iemand die een stom stukje papier moet schrijven en niets weet over ASS buiten dat wat ze ooit geleerd heeft. Tsjah... dat is dan het land waarin we leven zeker...
Wel na een ontspannende dag gisteren werden we vandaag prompt met onze twee voeten op de grond... gezet? Nee, eerder gesmeten.
Vandaag moest onze superman op medisch onderzoek op school en ik had op voorhand aangegeven dat ik er bij wou zijn of dat ik anders verzet zou aantekenen en het bij mijn eigen huisarts zou laten doorgaan. Directie verzekerde me dat het in orde is en als ik tegen 12 uur zou komen dan kon ik meegaan met onze superman. Zo gezegd zo gedaan... om half 12 kom ik aan op school en ik loop in de gang de verpleegster van het CLB al tegen het lijf waarop ze zegt 'Ik wou L. net gaan halen se.' ... en wat als ik er niet net toekwam? Bon maar gezwegen en mee gevolgd en zegt ze ineens... 'Oh ik heb het gehoor en zich al onderzocht.' IK WOU OVERAL BIJ ZIJN!!! Echt wat begrijpen ze niet... bon ik zweeg omdat ik dacht dat ze enig begrip had en we hebben ze nodig voor ons attest.
Het onderzoek bij de dokter gaat goed en hij sluit af met 'Deze jongen ziet er goed uit, is perfect gelukkig en heeft geen enkele aanleiding om naar het BuBaO te moeten gaan.' Toen ik hem wat uitleg gaf waarom hij dat wel zou moeten zei hij 'Ja teveel hulpverlening is nooit goed, zijn IQ is veel te goed en een depressie zal hij zeker niet krijgen.'
Oké... even kort op een rijtje... Die dokter zag onze zoon welgeteld voor het eerst in 4.5 jaar dat mijn zoon op deze planeet rond loopt en dat voor maar liefst de volle 5 minuten en die zijn mening telt dan mee voor dat vervloekt stom velletje papier! Dat noemen ze dan 'normaal' zeker?!
Bon ik wandel terug met L. naar de klas en als ik de verpleegster terug tegen kom en die me vraagt hoe het ging vertel ik haar wat de dokter zei waarop zei 'Ja maar zijn IQ is het belangrijkste en als hij meer dan 55 heeft krijgt hij geen attest, maar we wachten de onderzoeken af.' Onze superman heeft nu een IQ van 83 (net niet gemiddeld begaafd) en woensdag hertesten ze hem op het RC waar hij ongetwijfeld minstens de 85 zal halen en dus normaal begaafd zal zijn, maar dat kan ons dus niets schelen! Onze zoon zijn niveau voor dat 1 jaar kleuteren maakt ons echt niet uit! Hij is mentaal op, helemaal uitgeput maar blijft zich goed voordoen op school en nog blijven ze zagen over zijn IQ. Hij moet eerst volledig mentaal crashen op school voor ze hem doorverwijzen naar het BuBaO en dat hij zich ondertussen diep ongelukkig voelt dat kan hen geen fluit schelen!
Ik ben uiteindelijk in tranen uitgebarsten in het midden van de schoolgang toen ik de GON juf van onze superman tegen kwam. Ik vertelde haar kort het verhaal maar die kon niet veel anders zeggen dan 'Ik begrijp het.' En dat is dan nog niet eens waar maar bon.
Ook op het RC hield ik het niet droog, zo kwaad en gefrustreerd was/ben ik. Ze zeiden hetzelfde... ze begrepen me en we moeten de IQ test afwachten maar waarom? Om bevestigd te zien dat wat we al lang weten?!
Zowel wij als onze superman worden niet serieus genomen omdat onze zoon camouflagegedrag vertoont en ondertussen moeten we me verder ploeteren en spartelen. Wij zien onze superman afzien en het enige waarmee we hem nog meer kunnen helpen dat wordt in de weg gestaan door iemand die een stom stukje papier moet schrijven en niets weet over ASS buiten dat wat ze ooit geleerd heeft. Tsjah... dat is dan het land waarin we leven zeker...
zondag 5 mei 2013
Nieuwe mensen ontmoeten
Vandaag was een fijne, drukke en super gezellige dag en dat het weer mee zat daar kunnen we alleen maar dankbaar voor zijn.
Het stond al enige tijd in de agenda geplant en vooraf ging ik al eens mee op verkenning in het rivierenhof maar wat die dag echt ging brengen was ook voor mij een groot vraagteken.
De facebook groep ASS netwerk Antwerpen had al eerder bijeenkomsten gedaan maar daar was ik niet bij mits ik nog geen lid was van de groep maar deze keer konden we er dus wel bij zijn en dat met veel plezier.
In de voormiddag zwemles en dan volle gas naar de plaats van afspraak. Mooi op tijd aangekomen en samen met enkele anderen nog wachten op de rest van de groep.
Van zodra (bijna, want ja er waren laatkomers ;) ) er was konden we gaan picknicken. Allemaal gezellig op een dekentje in het gras. Sommigen hadden elkaar al eens gezien en anderen dan weer niet maar dat maakte niet uit. Iedereen praatte met iedereen en we leerden elkaar allemaal heel vlot kennen.
De kinderen fietsten, voetbalden, speelden in de speeltuin en gingen met elkaar om alsof ze elkaar al jaren kenden en de volwassenen... die babbelden er lustig op los.
Na het picknicken en tetteren hop naar het verkeerspark en kinderboerderij om aansluitend nog een wandeling te maken.
Tijdens dit alles zagen we onze superman heerlijk ongedwongen rennen, gillen, spelen, lachen en vooral... genieten. Hij was helemaal zichzelf en ging voluit. Hij vertrouwde onmiddellijk twee andere volwassenen. Hij kroop bij hen op schoot, vroeg hen om hulp en praatte honderduit met hen. Ook naar de andere kinderen toe legde hij onmiddellijk contact. Praten, spelen en samen lachen. Zo zagen we hem nog nooit met vreemden bezig want dat waren ze uiteindelijk wel.
Vanaf het begin was er ook een dame met een hondje bij. Ai, ai dacht ik bij mezelf. Onze superman is zooooo panisch van honden maar hij bleef zelf op een meter afstand en werd niet hysterisch. 1 stap de goede richting uit dacht ik maar nee hoor hij ging nog verder. Na een uurtje of twee stapte hij op het hondje af en aaide het snel om zich daarna weer om te draaien. Ik wist niet waar ik het had tot ik hem op het einde van de wandeling plots hoorde roepen 'Mamaaaaa kijk!!!' Ik draai me om en zie hem daar wandelen met het hondje. Ja hoor hij hield zelf de leiband vast. Ongelofelijk!
Voor mij is het bewijs geleverd. Een groep mensen, hoe groot ook, die je aanvaard zoals je bent, geen oordeel velt als je lastig doet of het moeilijk hebt en die volledig zien als een volwaardig persoon ook al heb je ASS dat doet wonderen. Je krijgt zelfvertrouwen, gaat groeien en je kan plots de hele wereld aan. Ja onze superman is misschien nog geen 4,5 jaar oud maar dit voelde hij goed aan.
Het was een geweldige dag, voor herhaling vatbaar en vooral... bedankt aan al diegene die er bij waren en deze dag mee maakten als een mooie en waardevolle herinnering.
Het stond al enige tijd in de agenda geplant en vooraf ging ik al eens mee op verkenning in het rivierenhof maar wat die dag echt ging brengen was ook voor mij een groot vraagteken.
De facebook groep ASS netwerk Antwerpen had al eerder bijeenkomsten gedaan maar daar was ik niet bij mits ik nog geen lid was van de groep maar deze keer konden we er dus wel bij zijn en dat met veel plezier.
In de voormiddag zwemles en dan volle gas naar de plaats van afspraak. Mooi op tijd aangekomen en samen met enkele anderen nog wachten op de rest van de groep.
Van zodra (bijna, want ja er waren laatkomers ;) ) er was konden we gaan picknicken. Allemaal gezellig op een dekentje in het gras. Sommigen hadden elkaar al eens gezien en anderen dan weer niet maar dat maakte niet uit. Iedereen praatte met iedereen en we leerden elkaar allemaal heel vlot kennen.
De kinderen fietsten, voetbalden, speelden in de speeltuin en gingen met elkaar om alsof ze elkaar al jaren kenden en de volwassenen... die babbelden er lustig op los.
Na het picknicken en tetteren hop naar het verkeerspark en kinderboerderij om aansluitend nog een wandeling te maken.
Tijdens dit alles zagen we onze superman heerlijk ongedwongen rennen, gillen, spelen, lachen en vooral... genieten. Hij was helemaal zichzelf en ging voluit. Hij vertrouwde onmiddellijk twee andere volwassenen. Hij kroop bij hen op schoot, vroeg hen om hulp en praatte honderduit met hen. Ook naar de andere kinderen toe legde hij onmiddellijk contact. Praten, spelen en samen lachen. Zo zagen we hem nog nooit met vreemden bezig want dat waren ze uiteindelijk wel.
Vanaf het begin was er ook een dame met een hondje bij. Ai, ai dacht ik bij mezelf. Onze superman is zooooo panisch van honden maar hij bleef zelf op een meter afstand en werd niet hysterisch. 1 stap de goede richting uit dacht ik maar nee hoor hij ging nog verder. Na een uurtje of twee stapte hij op het hondje af en aaide het snel om zich daarna weer om te draaien. Ik wist niet waar ik het had tot ik hem op het einde van de wandeling plots hoorde roepen 'Mamaaaaa kijk!!!' Ik draai me om en zie hem daar wandelen met het hondje. Ja hoor hij hield zelf de leiband vast. Ongelofelijk!
Voor mij is het bewijs geleverd. Een groep mensen, hoe groot ook, die je aanvaard zoals je bent, geen oordeel velt als je lastig doet of het moeilijk hebt en die volledig zien als een volwaardig persoon ook al heb je ASS dat doet wonderen. Je krijgt zelfvertrouwen, gaat groeien en je kan plots de hele wereld aan. Ja onze superman is misschien nog geen 4,5 jaar oud maar dit voelde hij goed aan.
Het was een geweldige dag, voor herhaling vatbaar en vooral... bedankt aan al diegene die er bij waren en deze dag mee maakten als een mooie en waardevolle herinnering.
vrijdag 3 mei 2013
Een dagschema op school
Sinds kort is er een dagschema op school. Na de zoveelste keer met
een overspannen zoon te hebben gezeten op school werd ik toch wel even
kwaad. Want op school deed hij het immers goed. Toen zei ik dat er een
dagschema MOEST komen om het draaglijker te maken voor onze superman. Na
een overleg met de GON juf kreeg ik de toestemming om helemaal zelf een
dagschema te maken voor onze superman. Niet té gedetailleerd maar wel
duidelijk genoeg voor onze superman. Zo eindigden we met 16
verschillende pictogrammen die konden bevestigd worden op onze mobiele
magneetbordjes. Deze laatste hangen nu in de klas omhoog en ik leverde
een propere en afgewerkte doos af op school.
De eerste dag dat het in gebruik werd genomen, begon onze superman SPONTAAN te vertellen wat hij op school had gedaan, nu ja... hij ratelde het dagschema af maar het is een stap voorwaarts. Het nadeel... hij houdt er zoals verwacht te zéér aan vast en deze week veranderde er met de aanloop naar het schoolfeest al iets... Geen koek die namiddag... Het stond ook niet op het schema dus de juf had het wel heel goed gedaan maar jah... het is wel een routine die koek. Hij deed lastig, begon te zagen en liet voor het eerst in twee jaar tijd op school een heel klein stukje van zichzelf zien. Hij werd boos en triest. Uiteraard niet zoals wij hem kennen maar hij liet het wel zien. Goed zou je denken maar dat is niet helemaal waar. De moment dat onze superman aan de buitenwereld laat zien dat hij zich niet goed voelt dan moet het al héél diep zitten MAAR de school doet zijn best.
Ze zoeken mee naar oplossing, staan open voor tips van ons als ouders en werken samen mee om het schooljaar nog goed af te sluiten en we hopen nog steeds op een nieuwe school voor volgend jaar.
Oh ja... Om duidelijk te maken dat het zijn schema is staat zijn symbooltje vast bovenaan met een dikke lijn onder zodat het voor hem duidelijk is dat, dat geen 'activiteit' is zoals wij thuis zijn symbooltje voor school gebruiken. Het werkt.
De eerste dag dat het in gebruik werd genomen, begon onze superman SPONTAAN te vertellen wat hij op school had gedaan, nu ja... hij ratelde het dagschema af maar het is een stap voorwaarts. Het nadeel... hij houdt er zoals verwacht te zéér aan vast en deze week veranderde er met de aanloop naar het schoolfeest al iets... Geen koek die namiddag... Het stond ook niet op het schema dus de juf had het wel heel goed gedaan maar jah... het is wel een routine die koek. Hij deed lastig, begon te zagen en liet voor het eerst in twee jaar tijd op school een heel klein stukje van zichzelf zien. Hij werd boos en triest. Uiteraard niet zoals wij hem kennen maar hij liet het wel zien. Goed zou je denken maar dat is niet helemaal waar. De moment dat onze superman aan de buitenwereld laat zien dat hij zich niet goed voelt dan moet het al héél diep zitten MAAR de school doet zijn best.
Ze zoeken mee naar oplossing, staan open voor tips van ons als ouders en werken samen mee om het schooljaar nog goed af te sluiten en we hopen nog steeds op een nieuwe school voor volgend jaar.
Oh ja... Om duidelijk te maken dat het zijn schema is staat zijn symbooltje vast bovenaan met een dikke lijn onder zodat het voor hem duidelijk is dat, dat geen 'activiteit' is zoals wij thuis zijn symbooltje voor school gebruiken. Het werkt.
donderdag 2 mei 2013
De strijd om een geschikte school
Sinds een jaar is de strijd om een geschikte school voor onze
superman bezig. Eerst MOEST hij van zijn eerste school naar buitengewoon
onderwijs. Er werd zoveel druk op ons gelegd want hij mocht immers niet
meer terug komen het jaar erna. Wij hebben toen een school gezocht en
gevonden in type 3. Hij raakte ondanks alle wachtlijsten toch aan een
plaatsje en werd ingeschreven echter voelden wij ons daar helemaal niet
goed bij. De school was in onze ogen helemaal niet wat onze superman
nodig had/heeft en ze was veel te ver.
Uiteindelijk gingen we er nuchter tegenaan kijken en besloten we toch maar om nog eens een school te zoeken binnen het gewoon onderwijs. Na enkele gesprekken zowel met ons als intern besloot de school waar onze superman nu zit dat hij daar in de tweede kleuterklas mocht starten. Aanvankelijk verliep alles goed maar naarmate we eind 2012 bereikten zagen we het bergaf gaan met onze superman. Op school ging alles goed maar thuis niet meer. Een pudding of een gigantische crisis maar er niets tussenin. We weten het aan de drukke feestperiode met aansluitend onze verhuis en al gauw waren we eind februari. Alles leek even goed te gaan maar niets was minder waar.
Al gauw werd onze superman thuis terug onhandelbaar of een pudding. Na een goed gesprek met de GON juf en school kwam er een dagschema op school, maar dit kwam net te laat. Het weekend voordat het schema in voege ging, werd onze superman ziek. Koorts en buikpijn van zodra ik het woord school in men mond nam en van zodra ik zei dat hij thuis mocht blijven, verdween de koorts en buikpijn. Zei ik terug school dan kreeg ik bijna onmiddellijk koorts en buikpijn. Buikpijn kan hij nog over liegen maar koorts kan hij niet 'faken' hé.
Nadat hij koortsvrij bleef, stuurde ik hem weer naar school met schema. Het schema deed duidelijk deugd. Hij vertelde spontaan wat hij op school had gedaan en was enthousiast om erna weer terug naar school te gaan... nadeel... eens thuis stort hij in. Hij ligt op de zetel en er komt niets meer uit. Hij gaat vrijwillig zijn tandjes poetsen, eet minder (tot niet), drinkt nog maar de helft van zijn melk, speelt niet om vervolgens ook vrijwillig naar bed te gaan.
Hierdoor gingen wij dus als een gek op zoek naar een school in het buitengewoon onderwijs.
Type 8, te jong. Type 7, wachtlijsten om 'U' tegen te zeggen. Type 3, geen optie voor onze superman. Type 1, is er niet voor kleuters. Type 4, 5 en 6 komt hij niet voor in aanmerking. Type 9, wel tijd dat onze regering dat eindelijk is gaat invoeren maar bestaat dus nog niet. Als laatste... type 2. Jaaaaa een school in de buurt mét plaats! Alleen... 'Mevrouw uw zoon is 'te goed' voor onze werking.' Ik smeekte bijna en ze zeiden dat ze eerst wouden weten wat het CLB en school zei. Als een gek begon ik te bellen.
RC zegt dat hij er te goed voor is.
De school gaat akkoord (ik heb trouwens op hun aanraden naar die school in type 2 gebeld).
CLB wil eerst de type 2 school spreken maar vind onze superman ook te goed.
Thuisbegeleiding weet het allemaal niet meer (wat wil je).
GON mag geen advies geven.
COS waar hij zijn diagnose kreeg die wil eerst alle hulpverleners spreken maar vind onze superman dus ook te goed voor type 2.
Maak de balans op en iedereen ziet dat ook onze laatste optie een dikke nee krijgt.
Onze mening als ouders? Wel, de kinderen met ASS worden samen in een klasje gezet wat dus maakt dat ze een klein auti-klasje hebben ook al hebben ze geen auti-werking in hun kleuterafdeling. Als ze hem op maat kunnen begeleiden en kunnen stimuleren op zij niveau zien wij geen probleem. Al is het maar een overbruggingsjaartje zodat hij op zijn minst op zijn positieven kan komen. Dan kan hij daarna eventueel overstappen naar type 8.
Maar onze mening... tsjah doet die er eigenlijk wel toe? Waarschijnlijk wel hoor en ik begrijp al hun 'Ja maars' ook wel maar daar is onze superman niet mee geholpen en dat doet pijn, veel pijn. We zien onze superman afzien en willen hem helpen maar overal valt hij tussenuit. Dit is al sinds zijn twee jaar zo. Het begon met de logopedie en het eindigt... Nergens???
Oh ja en ik hoor jullie al komen... nog 1 jaartje gewoon onderwijs en dan kan hij toch naar type 7 (dan is het zijn beurt op de wachtlijst) of type 8 maar dat gaat gewoon niet. Het is niet van niet willen maar onze superman kan dat gewoon niet. Echter zijn wij als ouders de enige die dat écht zien blijkbaar.
Oh ja ik verwijt geen enkele hulpverlener, school of wat dan ook iets enkel maar het feit dat er niets voor handen is voor kindjes als onze superman.
Ik ben de eerste om altijd te zeggen 'Het glas is halfvol.' Ik ben de eerste om onze superman zijn autisme positief te zien en positief te ervaren maar soms is het verdikke zwaar. Hoeveel hulpverlening je ook hebt en hoeveel mensen je ook rondom je hebt, er is niemand die iets kan doen aan al die stomme regeltjes die de overheid op papier zet waarmee ze iedereen in vakjes duwen en kinderen die aan geen enkel regeltje voldoen die vallen overal maar tussen en daar is geen oplossing voor. Wat moeten we dan zeggen als ouders van zo'n kind?
Deze strijd wordt vervolgt...
Uiteindelijk gingen we er nuchter tegenaan kijken en besloten we toch maar om nog eens een school te zoeken binnen het gewoon onderwijs. Na enkele gesprekken zowel met ons als intern besloot de school waar onze superman nu zit dat hij daar in de tweede kleuterklas mocht starten. Aanvankelijk verliep alles goed maar naarmate we eind 2012 bereikten zagen we het bergaf gaan met onze superman. Op school ging alles goed maar thuis niet meer. Een pudding of een gigantische crisis maar er niets tussenin. We weten het aan de drukke feestperiode met aansluitend onze verhuis en al gauw waren we eind februari. Alles leek even goed te gaan maar niets was minder waar.
Al gauw werd onze superman thuis terug onhandelbaar of een pudding. Na een goed gesprek met de GON juf en school kwam er een dagschema op school, maar dit kwam net te laat. Het weekend voordat het schema in voege ging, werd onze superman ziek. Koorts en buikpijn van zodra ik het woord school in men mond nam en van zodra ik zei dat hij thuis mocht blijven, verdween de koorts en buikpijn. Zei ik terug school dan kreeg ik bijna onmiddellijk koorts en buikpijn. Buikpijn kan hij nog over liegen maar koorts kan hij niet 'faken' hé.
Nadat hij koortsvrij bleef, stuurde ik hem weer naar school met schema. Het schema deed duidelijk deugd. Hij vertelde spontaan wat hij op school had gedaan en was enthousiast om erna weer terug naar school te gaan... nadeel... eens thuis stort hij in. Hij ligt op de zetel en er komt niets meer uit. Hij gaat vrijwillig zijn tandjes poetsen, eet minder (tot niet), drinkt nog maar de helft van zijn melk, speelt niet om vervolgens ook vrijwillig naar bed te gaan.
Hierdoor gingen wij dus als een gek op zoek naar een school in het buitengewoon onderwijs.
Type 8, te jong. Type 7, wachtlijsten om 'U' tegen te zeggen. Type 3, geen optie voor onze superman. Type 1, is er niet voor kleuters. Type 4, 5 en 6 komt hij niet voor in aanmerking. Type 9, wel tijd dat onze regering dat eindelijk is gaat invoeren maar bestaat dus nog niet. Als laatste... type 2. Jaaaaa een school in de buurt mét plaats! Alleen... 'Mevrouw uw zoon is 'te goed' voor onze werking.' Ik smeekte bijna en ze zeiden dat ze eerst wouden weten wat het CLB en school zei. Als een gek begon ik te bellen.
RC zegt dat hij er te goed voor is.
De school gaat akkoord (ik heb trouwens op hun aanraden naar die school in type 2 gebeld).
CLB wil eerst de type 2 school spreken maar vind onze superman ook te goed.
Thuisbegeleiding weet het allemaal niet meer (wat wil je).
GON mag geen advies geven.
COS waar hij zijn diagnose kreeg die wil eerst alle hulpverleners spreken maar vind onze superman dus ook te goed voor type 2.
Maak de balans op en iedereen ziet dat ook onze laatste optie een dikke nee krijgt.
Onze mening als ouders? Wel, de kinderen met ASS worden samen in een klasje gezet wat dus maakt dat ze een klein auti-klasje hebben ook al hebben ze geen auti-werking in hun kleuterafdeling. Als ze hem op maat kunnen begeleiden en kunnen stimuleren op zij niveau zien wij geen probleem. Al is het maar een overbruggingsjaartje zodat hij op zijn minst op zijn positieven kan komen. Dan kan hij daarna eventueel overstappen naar type 8.
Maar onze mening... tsjah doet die er eigenlijk wel toe? Waarschijnlijk wel hoor en ik begrijp al hun 'Ja maars' ook wel maar daar is onze superman niet mee geholpen en dat doet pijn, veel pijn. We zien onze superman afzien en willen hem helpen maar overal valt hij tussenuit. Dit is al sinds zijn twee jaar zo. Het begon met de logopedie en het eindigt... Nergens???
Oh ja en ik hoor jullie al komen... nog 1 jaartje gewoon onderwijs en dan kan hij toch naar type 7 (dan is het zijn beurt op de wachtlijst) of type 8 maar dat gaat gewoon niet. Het is niet van niet willen maar onze superman kan dat gewoon niet. Echter zijn wij als ouders de enige die dat écht zien blijkbaar.
Oh ja ik verwijt geen enkele hulpverlener, school of wat dan ook iets enkel maar het feit dat er niets voor handen is voor kindjes als onze superman.
Ik ben de eerste om altijd te zeggen 'Het glas is halfvol.' Ik ben de eerste om onze superman zijn autisme positief te zien en positief te ervaren maar soms is het verdikke zwaar. Hoeveel hulpverlening je ook hebt en hoeveel mensen je ook rondom je hebt, er is niemand die iets kan doen aan al die stomme regeltjes die de overheid op papier zet waarmee ze iedereen in vakjes duwen en kinderen die aan geen enkel regeltje voldoen die vallen overal maar tussen en daar is geen oplossing voor. Wat moeten we dan zeggen als ouders van zo'n kind?
Deze strijd wordt vervolgt...
Abonneren op:
Posts (Atom)