Vrolijk en gillend stond onze superman deze ochtend op. Hij mocht immers naar het RC en ze gingen naar de kinderboerderij (dat hadden we goed voorbereid). Met een bang hartje liet ik hem achter daar hij panisch is van dieren, maar hij leek er zich niets van aan te trekken.
Ik was vandaag weer wat te vroeg op het RC, ik rekende wat tijd extra voor het geval ik file moest hebben daar we niet op 5 minuutjes van het RC wonen. Ik zag onze superman (en al de anderen) dus aankomen met de auto. Vrolijk lachend zag ik hem uitstappen en dan... dan zag hij mij in de auto zitten. Hij keek even verward en ging dan vrolijk verder gillen en springen.
Ik werd helemaal goed gezind van hem bezig te zien en stapte dus uit de auto om te vragen of hij het leuk vond op de kinderboerderij. Hij zag me niet uitstappen en keek pas op als ik de deur van de auto dicht had gedaan. Op een luttele seconde veranderde hij van super vrolijk in een hoopje ellende dat huilend op de grond lag. Hij begon te gillen, maar ik verstond niet wat hij gilde. Ik probeerde hem te sussen door te zeggen dat hij heus nog wel even naar het klasje mocht maar hij bleef door gaan. Het duurde misschien hoop en al 30 seconden voor ik hem door had en ik vroeg hem of ik in de auto moest gaan zitten. In horten en stoten zei hij ja dus draaide me om en ding terug zitten. Als bij toverslag begon hij terug te lachen en springen.
Mijn hart scheurde in stukken te zien dat hij mij helemaal niet wou op dat moment. Ik hoorde daar immers nog niet want ze gingen blijkbaar eerst nog iets drinken in het klasje. Zolang ik in de auto zat kon ik hem niet aanraken maar eens er uit moest ik maar enkele stappen zetten natuurlijk. Het idee dat hij niet meer mocht drinken terwijl dat wel zo gepland was, was ondragelijk voor onze superman.
Ik kon hem helemaal begrijpen maar ik moest toch even slikken hoor. Ik kwam op dat moment op de tweede plaats... eerst structuur dan mama en eigenlijk is dat altijd wel zo, nu viel het gewoon harder op.
Toen ik er zeker van was dat hij lang genoeg in het klasje was geweest en ik hem kon gaan halen zat hij voor de deur van het klasje op de grond. Hij keek me kwaad aan. Ai, hij was het nog niet vergeten dat ik zijn planning in de war had gegooid, als dat maar goed kwam. Ik begon rustig tegen hem te praten en zei hem dat ik hem bij drie ging oppakken want een onverwachte aanraking kon hij op dat moment helemaal wel missen volgens mij. Ik nam hem op en hij begon direct huilerig te zeggen dat we zijn broertje niet mochten gaan halen en dat hij geen boterhammen wou. Hij wou direct boven op zijn kamer gaan spelen. Logisch daar is hij alleen en heeft hij rust.
Ik probeerde hem zo goed mogelijk uit te leggen dat we broer wel moesten gaan halen want dat die geen boterhammen bij had en dus niet op school kon blijven. Wat ben ik met ruim 350 pictogrammen en meer dan 10 schema's als ik ze niet bij de hand heb? Juist ja, NIETS!
Ik zette hem aan de auto op zijn voeten en hij ging zitten dus ik besloot er bij te gaan zitten en naar hem te luisteren en het hem rustig uit te leggen maar hij had er geen oren naar. Mits ik niet te laat wou komen aan school zette (lees: duwde) ik onze superman in de auto. Ik moest er bij in kruipen om hem op zijn plaats te houden en de gordel vast te klikken. Huilend liet ik hem achter in zijn stoel en stapte vooraan in.
De hele weg huilde hij en eens aan school nam ik hem even bij me op schoot. Ik haalde zijn vriendenboekje uit zijn boekentasje en begon de foto's van de kindjes te overlopen. Er staan enkel kindjes in van het RC. Hij kalmeerde en ging met het vriendenboekje in de hand mee naar school.
Thuis at hij nog zijn boterhammen om dan uitgeput naar bed te gaan.
Een zware voormiddag voor onze superman maar mentaal ook weer even voor mama. Het doet elke keer weer pijn om hem te zien afzien van elke verandering of onverwachte actie en jammer genoeg kunnen we ze niet allemaal voorkomen. Wennen zal het nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten