Een allergie?

'Heb je al aan KMA (koemelkallergie) gedacht?' vroeg een goede vriendin me begin vorige week toen ik weer mijn hart bij haar luchtte over Victor zijn dagelijks gekrijs van 's avonds tot midden in de nacht (soms zelfs van 20 tot 4 uur), zijn gebrek aan slapen overdag, zijn krampen, zijn constipatie, zijn achterwerk met diepe open wonden, zijn groei (lengte) die al 4 maanden stil staat, ... Triiiiiiiinngggg ging het in mijn hoofd. Op zes maanden ongeveer had ik het er met de kinderarts nog over maar toen leek het onwaarschijnlijk omdat ik zelf nooit pure melkproducten gebruik. Ik drink af en toe een warme chocomelk maar dat is eerder uitzonderlijk. Nooit melk, yoghurt, ... Nu ging ik toch maar eens googlen. Natuurlijk googlen naar ziektes en al die dingen zijn altijd wat gevaarlijk. Je vind altijd enge dingen maar bon...

Bij KMA kwam ik toch wel verdacht veel dingen tegen die er op leken. Wat gepraat met mensen met kindjes met allergieën, facebookgroepen opgezocht en info gevraagd en uiteindelijk de kinderarts gebeld die me direct een bloedtest aanraadde en me vroeg waarom we dat niet eerder hadden gedaan... Het is een goede kinderarts hoor, zoals ik zei we (en ik dus ook) vonden het vrij onwaarschijnlijk. Het blad voor de bloedtest ligt hier nog. Ik ga heus niet alleen met drie kinderen naar het ziekenhuis om bij 1 kind bloed te laten trekken dus dat moet maar wachten tot manlief er bij kan zijn. Onverantwoord? Nee hoor ik stopte diezelfde dag met het eten van melkproducten. Ons brood werd tijdelijk gebakken met water en al de rest liet ik gewoon. Vrijdag in de winkel direct vervangers gezocht zoals rijstmelk in het brood, sojaboter voor het koken, choco met soja op mijn boterham, ... enzoverder, enzoverder.

Na 1 dag ging ik ook serieus mijn voedingsschema bekijken. Ik at echt niet zoveel met melk. Brood, af en toe wat boter om vlees te bakken, eens een koekje, ... het viel best wel mee. Echter was er iets dat wel prominent aanwezig was in mijn voeding... Aardappelen! 5x per week staan er bij ons aardappelen op de menu. Gekookt, uit de airfryer, frietvorm, gebakken, ... Aardappelen alom! Een goede vriendin met twee kindjes met allergieën had me de dag ervoor al laten weten dat dit ook wel eens een grote boosdoener kon zijn. Dus liet ik ook de aardappelen.

Stop toch met die borstvoeding hoorde ik meerdere mensen zeggen. Dan moet jij toch niet op dieet en voor je kind is het makkelijker aanpassen... Jaaaaa... Als je 60 euro per week aan pap wil geven (ah ja want Thibeau kreeg die pap als baby) en dan moet ik nog apart koken en het kind mag misschien heel zijn leven geen lekkere melkdingen eten dus ga ik echt niet dood vallen van een jaartje ofzo die dingen te laten.

1.5 week verder zijn we ongeveer en Victor gaat al 1.5 week goed slapen 's avonds zonder huilen en krijsen, slaapt 's middags ruim 2 tot 3 uur, zijn uitslag en droge huid beginnen te verdwijnen, zijn diepe wonden op zijn achterwerk verdwenen als sneeuw voor de zon, hij begint plots in sneltreintempo te ontwikkelen, een eerste en tweede tandje komen piepen, drie volle luiers per dag en hij lacht en lacht en lacht! Dit kan dus geen toeval zijn! Het dieet werkt! Binnen x-aantal tijd ga ik testen of het nu aan beide dingen ligt of toch enkel aan koemelk of aardappelen maar nog niet nu. Eerst zorgen dat zowel ik al hij helemaal zuiver zijn van deze dingen.

Twee dagen geleden zei diezelfde eerste vriendin tegen mij 'En Thibeau?' daar had ik intussen ook al aan zitten denken. Hij kon immers enkel lactose vrije pap verdragen, is al zijn hele leventje geconstipeerd en neemt daar al even lang laxeermiddelen voor, heeft krampen, gaat nog steeds het eerste 1.5 uur niet slapen maar eerst zingen, klaagt continu van buikpijn, had 4.5 jaar lang grote diepe wonden op zijn achterwerk, ... Ja, je moet natuurlijk al onnozel zijn om de gelijkenissen niet te zien. Momenteel hebben we niet voldoende in huis om hem 's morgens en 's avonds geen koemelk te geven, hij wil ook geen mama (soja) choco en al zeker geen rijstkoek. Dit weekend haal ik dus alles in huis om er voor te zorgen dat ook hij koemelkvrij kan gaan leven (aardappelen zijn sowieso al weg natuurlijk want die maak ik niet meer). Benieuwd welk effect het gaat geven maar mijn moedergevoel zegt me nu al dat ik het eigenlijk al weet.

Een allergie... Ik besefte nooit wat het is om er mee te leven. Manlief heeft wel heel erge hooikoorts dus ja... dat de kinderen allergiegevoelig konden zijn wisten we wel maar ik besefte nooit de impact op zijn leven ervan. Nu wel want ook al heb ik zelf geen allergie, ik voel het via de kinderen maar al te goed nu. Het brengt ons weer wat dichter bij elkaar. En het lijkt op afstand zo makkelijk om mee om te gaan, maar het mag toch niet onderschat worden. Vanaf nu heb ik niets dan diep respect voor mensen die met een allergie leven.

Naar de speeltuin

Zoals wel vaker kan gebeuren bij stralend weer ging we vandaag naar de speeltuin nadat we een wandeling door de straten deden. Zoals steeds doe ik dat ook weer vlak na de schooluren (waar ik mezelf op betrap dat ik ze stilaan aan het vergeten ben) te doen in de hoop dat er andere kindjes zijn. 99% van de tijd is er niemand... eigenlijk nog nooit sinds september. Jammer vind ik dat. Groot was dan ook mijn verbazing dat ik van ver al twee kindjes zag in de speeltuin. De kinderen renden zoals steeds dol enthousiast ver voor me uit de speeltuin in.

Toen ik er aan kwam stond de oma van de kindje net recht. Ze was de boef en zette het op een lopen. Haar twee kleinkinderen renden er vol enthousiasme als echte politieagenten achteraan en nog voor ze vertrokken waren kwam er ook een politiegevoel in mijn kinderen naar boven. Als gekken renden ze mee achter de oma aan. Toen ze de oma hadden gevangen werd het meisje (5 jaar zo bleek) de boef en daarna Lucas. Lucas rende weg maar rende niet voor zijn leven zoals steeds omdat hij niet zou willen worden aangeraakt. Nee hij rende gewoon. Het meisje ving hem en sloot hem dicht in haar armen. Even hield ik mijn hart vast. Zou hij gaan gillen? Zou hij gaan slaan? Nee! Hij lachte luid en genoot. Toen werd het jongetje (2.5) de boef. Lucas rende er achteraan en bleef er achter. Hij ging hem niet direct vangen, nee hoor want dat jongetje kon niet zo snel lopen dus dat zou niet lief zijn dan.

Intussen rende Thibeau maar mee en lachte uitbundig.

Toen Lucas na een tijdje een tennisbal vond gooiden ze die mooi om beurten weg zonder enige ruzie.

Ik zag mijn jongens praten tegen de oma, tegen de kinderen, aangeraakt worden, aanraken, spelen, lachen, genieten, ... en toen de oma met haar kleinkinderen door gingen en de onze kinderen een handje wilde geven, gaven mijn twee jongens met een grijns tot achter hun oren zonder enige aarzeling en volledig vrijwillig een hand terug!

Daarna speelden de mijn nog gezellig verder om wat later moe maar voldaan naar huis te gaan.

Ik typ deze blog nu met stijf bevroren vinger maar een heel warm hart en een grijns tot achter mijn oren. Dit is wat we wilden bereiken met thuisonderwijs maar echt hopen durfden we niet. Maar kijk! Thuisonderwijs maakt onze kinderen écht sociaal!

Ik ben trots en ga nu gezellig nagenieten met de kinderen terwijl ze hun knutselwerkjes van deze middag afwerken.

Daar zijn de vooroordelen weer...

Na een tijdje denk je wel dat je ze hebt gehad die vooroordelen maar nee hoor dan plots gaat het weer van:
- Vraagt dat niet veel van u?
- Vogels voor de kat.
- Wat moet daar van komen?
- Zo leren ze toch nooit meedraaien in de maatschappij?!
- Zo worden ze toch asociaal?!
- Je isoleert ze.
- Leren die wel voldoende?
- Kuisvrouwen en arbeiders heb je natuurlijk altijd nodig.
- Mijn begeleider/therapeut/... zei dat ...
- ...

Wel een kleine evaluatie na het eerste half schooljaar...
Onze kinderen zijn open gebloeid tot kinderen die sociaal en gelukkig zijn. Kinderen die plots veel dingen leren, lachen en genieten van het leven. Kinderen die vol levenslust zitten en zelfstandig zijn. Kinderen die leergierig zijn en vragen achter hun boekjes. Kinderen die vragen om naar plaatsen te gaan waar het drukker is zoals de kerk met zondagsschool, waar ze andere kinderen ontmoeten en mee spelen of de 'opvang' van ikea.

Verder laat ik nog even heel duidelijk zijn... Thuisonderwijs wordt gecontroleerd. Er is inspectie dat langst komt die kijkt of je kind wel aan de leerplicht voldoet en ze moeten examens doen bij een examencommissie. Examens die hetzelfde zijn als voor eender elk ander kind dat op school zit.

Ook... als je als ouder voelt dat iets niet meer gaat... Luister dan zeker naar begeleiders en anderen maar volg steeds je oudergevoel want dat weet het meestal het beste.

Lieve mensen wees gerust. Wij als ouders van onze kinderen hebben het beste met onze kinderen voor. Wij begeleiden ze op hun niveau, naar hun kunnen, op hun maat, ... tot verantwoordelijke, respectvolle, zelfstandige volwassenen. Wie kent er nu zijn kind het beste? Een leerkracht of z'n ouders?

Dus geen paniek we laten ze niet aan hun lot over. En als ze weer naar school willen? Wel dan zal dat allemaal bekeken worden en zullen ze daar zeker de kans toe krijgen.

Niet zo simpel als het lijkt.

Tegenwoordig staat het nieuwsoverzicht op mijn facebookpagina weer vol met artikels over natuurlijk en/of onvoorwaardelijk ouderschap maar tegelijkertijd zie ik toch ook weer op verschillende plaatsen weer de vraag verschijnen over hoe het zit met laten huilen, verwennen, ... al die dingen. Voeg daar bij dat ik tegenwoordig ook wel een keer vaker te horen krijg dat het bij ons allemaal zo makkelijk lijkt te gaan en ik een mega slechte nacht achter de rug heb met Victor en ik heb genoeg voer voor een blog.

Hoe natuurlijk en/of onvoorwaardelijk ouderschap in zijn werk gaat daar ga ik het nu  niet zo direct over hebben, daar zijn artikels genoeg over dus met een klein beetje googlekunsten gaan jullie dat al snel zelf kunnen vinden. Waar ik het wel over wil hebben is hoe het er hier thuis aan toe gaat op dit moment.

Laat ik starten met te zeggen dat het niet mijn bedoeling is om steeds over te komen als een perfect gezin, dat zijn we helemaal niet en dat kan je ook al wel terug vinden op de blog. Toch zijn de berichten tegenwoordig veelal positief maar dat heeft zo zijn redenen. Om te beginnen ben ik gestopt met veel te posten op facebook en wat ik post probeer ik toch zo zorgvuldig mogelijk uit te kiezen. De ene dag lukt dat al wat beter dan de andere. Toch ook probeer ik alles wat positiever te zien. Die combinatie maakt dat alles er veel makkelijker uit ziet maar niets is minder waar.

Gaat het hier makkelijker dan toen de kinderen naar school gingen? JA! Véél makkelijker! Is het makkelijk? NEE!

We blijven zo natuurlijk mogelijk opvoeden. Dit wil zeggen dat Victor nog steeds borstvoeding op vraag krijgt, zeer veel gedragen wordt omdat hij daar nood aan heeft en we slapen nog steeds samen. Is dat altijd even leuk? Nee hoor absoluut niet.
Ik verkondig wel overal hoe makkelijk het is maar in realiteit drinkt Victor per nacht tussen de 4 à 10 voedingen en het is vaker 10 dan 4. Dit maakt dat ik niet zoveel slaap heb. Is dit opgelost als we flessen zouden geven? Nee, tenzij we dan natuurlijk van die veel te grote K&G flessen gaan geven waardoor de maag uitgerokken wordt en het kind dus eerder KO ligt van de voeding dan gewoon verzadigd te zijn. Ik zou dus nog steeds moeten opstaan (als ik flessen geef met acceptabele hoeveelheden) en dan is het écht opstaan want een fles maken is nu éénmaal niet zo makkelijk in bed of toch niet zo makkelijk als borstvoeding. Nu trek ik Victor tegen mij aan en de rest doet hij zelf, meestal val ik tegen de tijd dat hij begonnen is met drinken weer in slaap. Flessen zouden me geen garantie geven op een goede nachtrust dus houden we het gezellig en blijft de borstvoeding, het blijft immers ook het beste voor dat kleine ventje.
Even een kleine nota: Ik heb niets tegen flessen... Mijn oudste twee kregen ze maar na veel opzoekwerk en mijn eigen ervaring ben ik er gewoon van overtuigd dat borstvoeding echt wel beter is. Dit is geen verwijt naar mensen die geen borstvoeding geven. Ieder zijn keuzes en daar heb ik alle respect voor!

Het samen slapen... Ik geef toe. Het ging al door mijn hoofd, deze nacht nog, om hem toch maar wat verder van me weg te leggen. Elk half uur à uur wilde hij drinken. Tussendoor kreeg ik hem niet in zijn co-sleeper en sliep hij bij mij, op mijn arm, buik tegen buik. Zo een geweldige manier waarop ik steevast een slapende arm krijg, maar hij slaapt en vind rust en dat telt. En dan heb ik ineens het punt gehad waarom we nog samen slapen. Victor is een kindje dat heel veel contact met zijn mama en/of papa nodig heeft (net zoals elk ander kind, hoewel ik denk dat Victor toch wel net iets meer vraagt). Ook 's nachts heeft hij heel erg die nabijheid nodig. We merken dat ook 's avonds bij het slapen gaan. Je ziet de angst in zijn oogjes staan als we uit de kamer verdwijnen, heel zielig dus doen we dat niet meer. We stellen hem gerust, wiegen hem, zingen voor hem, knuffelen, ... tot we de rust in zijn oogjes zien en dan verlaten we de kamer. Bij de minste kick staan we weer naast hem. Hij wil echt niet meer op zijn 16 in slaap gewiegd worden en op mijn arm slapen dus geniet ik zolang het wel nog kan!

Dragen... nog zo iets. We hebben een écht draagkindje. Ook overdag vind je hem geregeld terug in de draagdoek en wel op heel specifieke momenten. Als zijn broers beneden spelen hoor je hem niet. Hij zit dan tussen zijn broers op de grond te spelen en het liefst van al stiften open te doen en zichzelf vol te kleuren. Echter spelen zijn broers heel graag boven en dat zijn de momenten waarop Victor zich helemaal verloren voelt. Hij is niet enkel een plakkekindje bij mama en papa maar ook heel erg bij zijn broers. Op dat moment komt hij dan bij mij. Soms wil hij gewoon naast mij spelen op de grond maar heel vaak wil hij dan geknuffeld worden. Ik geniet enorm van zijn knuffelmomentjes maar soms moet ik ook gewoon even verder met wat ik bezig was en dan gaat hij dus de doek in. Daar kan hij zo van genieten!

Verwennen we hem? NEE! Hij krijgt liefde, veel liefde. We geven hem het gevoel dat we er voor hem zijn, ook op momenten als hij het lastig heeft. Je laat een volwassene toch ook niet uithuilen als hij verdriet heeft of niet kan slapen toch? Als je als volwassene honger hebt, ook al is dat midden in de nacht sta je toch ook op om iets te eten (ik toch in elk geval)?! En soms, héél soms spookt het door mijn hoofd dat de andere twee met die veel te grote flessen al heel vroeg in een eigen kamer door sliepen en echt wel makkelijker waren maar ach laten we realistisch zijn... Dat is niet zo! De ene kreeg crisissen en de andere was een huilbaby. We zien een groot verschil op sociaal-emotioneel vlak tussen de twee grote broers en nu de kleinste broer. Victor ontwikkelt zoveel anders (en ja ik durf ook beter in de mond te nemen). En de mensen die vast van overtuigd zijn dat, dat gewoon ligt aan het feit dat elk kind anders is (uiteraard is elk kind anders!) en dat vast ook had geweest als we hem ook flessen en een eigen kamer hadden gegeven wel die geloven maar. Ik (en mijn man ook natuurlijk) ben er van overtuigd dat dit niet waar is!Veel ligt in de basis die je je kindje mee geeft volgens ons en die basis is bij ons onvoorwaardelijke liefde op elk moment.

En dan nog even over de twee grote waarbij alles nu zo simpel lijkt te gaan... Je wil niet weten hoe vaak ik rond loop met tranen in mijn ogen. Hoe moeten we dat thuisonderwijs gaan verder zetten? Met wat doe ik het beste? Hoe leer ik ze dat aan? Waarom wil dat nu niet lukken het is toch duidelijk? (niet dus) Hoe hou ik ze gemotiveerd? ...
Maar dit zijn allemaal dingen die we nu zelf in de hand hebben. Dingen wie we zelf kunnen en willen aanpakken. Ten opzicht van de onmacht als je moet vechten tegen scholen die je niet willen geloven en begrijpen en je je kind ten onder ziet gaan. Ja, dan is het nu veel makkelijker! Niet enkel voor mij (en mijn man) maar ook voor de kinderen. Je ziet ze zo'n grote sprongen nemen, sprongen waarvan ik (we) heel zeker ben dat ze, ze nooit zouden nemen in het gewoon onderwijs. En als je ze vraagt of ze weer naar school willen? Wel dan gillen ze zo luid als ze kunnen 'NEEEEEEEEEEEEEHHHHHHHHHH!!!!!!! Wij willen thuis blijven bij mama want dat is veel leuker!!!'

Drie gelukkige kindjes, dus wij doen gezellig verder met wat we bezig zijn. Niet omdat we denken dat dit dé beste manier is, maar wel omdat we er zeker van zijn dat dit dé beste manier is voor ONS gezin.

Kleurenanalyse door Colorful Life - Sofie Lambrecht

Al een tijdje wil ik iets schrijven over de kleurenanalyse die ik kreeg maar door de grote drukte hier in huis kwam het er maar niet van. Door omstandigheden vandaag geen bewust thuisonderwijs dus kan ik er eindelijk even tijd voor maken, kan ik ineens even ontspannen na een behoorlijk slopende week.

Op 28 december 2014 kreeg ik een kleurenanalyse bij Colorful Life - Sofie Lambrecht. Ik stond er wat afwachtend tegenover. Ik en mode gaan al niet bepaald samen laat staan dat ik ook nog eens daar dieper op zou ingaan. Ik heb altijd aan winkelen een hekel gehad laat staan dat ik nog is extra zou moeten nadenken in de winkel over welke kleur wel of niet bij me past.

Het eerste waar ik aan denk als ik terug denk aan mijn kleurenanalyse is dat er steeds ruimte is om je baby te voeden tussendoor. Handig! Maar veel fijner is natuurlijk dat je helemaal kan ontspannen en er dus even een man in de buurt is om voor je baby te zorgen. Zo kan je je helemaal laten onderdompelen in de wereld van de kleuren.

Ik kwam moeizaam op gang, maar dat lag niet aan Sofie maar aan mezelf. Ik zag écht niet of ik nu warme of koude kleuren nodig had en welke kleuren me al dan niet beter stonden. Sofie bleef geduldig en legde uit hoe ik kon zien welke kleur bij me past. Zag ik het niet deed ze gewoon haar handelingen even opnieuw en legde het uit en al zeg ik het zelf, tegen het einde zag ik het toch wel (een beetje). Maar ik vertrouwde op Sofie haar deskundigheid.

Het moeilijkste vond ik het los laten van kleuren die ik wel en niet mooi vind. Ik heb namelijke een hekel aan roze. Elke keer er dus een roze tint voorbij kwam ging het moeilijker. Sofie bleef geduldig en uiteindelijk zat er op het einde toch wel 1 roze tint bij (maar wel een donkere).

Ik bleek van het type winter te zijn met de donkerdere kleuren voorop. Als ik dan ga kijken naar mijn laatste aankopen kan ik trots zijn op mezelf. Ik heb toch een beetje gevoel voor mode!

 

Sofie toonde me nog hoe ik kleuren kan combineren en wat bij mij het beste zou passen.

Ik hield er een heel fijn gevoel aan over en ga nu zelfs liever winkelen dan ervoor want ik kan veel gerichter gaan winkelen. Ik weet dat ik best bij de felle en pastelkleuren weg blijf dus hoef ik dat al niet in de rekken te gaan zoeken om dan in de paskamer tot de conclusie te komen dat ik het toch niet mooi vind staan. Voor mij een hele verademing.

Ik hoop dat Sofie gauw haar diensten uitbreid zodat ik ook bij haar kan gaan om te leren hoe je basis make-up op doet en als extra'tje voor mezelf verschillende soorten manieren om sjaaltjes te leren knopen. Gewoon omdat het leuk is!

Nog eens een welgemeende dankjewel Sofie voor je persoonlijke en geduldige aanpak!
Een aanrader, zelfs voor mensen zonder gevoel voor mode, zoals ik!

Want ook ik ben meer dan een mama. Ik ben vrouw, echtgenote en mama en ook ik mag stralen!

De laatste dag van de vakantie...

... nu ja van mijn man zijn vakantie dan toch. Vakantie kennen we immers niet meer echt tenzij je dan onze reis naar Italië mee telt die we dit jaar gaan maken hoewel thuisonderwijs ook dan zal doorgaan.

Het was kortweg een ZALIGE vakantie! Samen de feesten vieren met het gezin maar ook met familie. Op bezoek bij bomma en tante (+ partners) op kerstdag en bij mijn schoonbroer op nieuwjaarsdag. De schoonbroer die dan ook weer bij ons kwam op de verjaardag van zijn petekind of wij die naar lieve vrienden gingen om samen naar de kerk te gaan en mijn kleuren te laten bepalen. De man die daar dan weer tijdens mijn kleurbepaling naar de winkel ging met Bram om daar samen de tijd van hun leven te beleven. Of samen met ons gezin gaan wandelen tussen de velden. Kortom... Genieten!

We sloten de vakantie vandaag af met jawel... een babybezoek bij een vriendin ah ja juist en dat is onze kapster dus ook met een kappersbezoek. Zoals jullie in het verleden al konden lezen is dat altijd weer heel erg spannend en volgens velen van jullie dus vast niet de ideale afsluiter van onze vakantie maar pas op... Eerst de man, dan Thibeau en dan wilde Lucas al... Hij wilde niet laatst! Zonder time timer, zonder zachte borstel, MET kam (wauw!!!), zonder muziek in de oren, zonder hand voor zijn mond en een minimum aan blazen in zijn gezicht doorstond hij met een minimum aan spanning zijn kappersbeurt. WAUW!!! Ik nog op de stoel en klaar! In tussentijd genoten van dat kleine hummeltje van 6 weken oud. Wat is dat toch klein, je vergeet dat toch snel hoor dat ze zo klein zijn geweest. Zie je je man daar met dat kleine lieve ventje rond lopen op zijn arm. Hem troosten, knuffelen, ... Ja, je zou er voor minder nog eentje willen hé!
Al snel werd het veel later dan voorzien en onderweg naar huis werd er op de achterbank gegild door Lucas dat hij moest plassen. Halfweg dus een dringende stop op een parking voor een plas en ja ook even een bezoekje aan de lunch garden gezien het late uur. Verder naar huis waar de jongens nog in alle geuren en kleuren verkondigden over hoe hard ze papa morgen wel niet zouden missen. Zou het opvallen als ik hem vast bind zodat hij niet kan gaan werken?

Hop naar morgen... Het wordt een dag om de draad weer op te nemen van het gewone leven met thuisonderwijs maar ook om nieuwe voornemens te gaan waarmaken. Dagelijks (?) buiten komen met de kinderen in weer en wind (klinkt mooi hé zo geschreven), administratie strak bijhouden, wat meer knutselen, meer huishouden doen, ... Het komt allemaal goed. De batterijen zijn opgeladen!