Dag van de abonnee - planckendael

Geruime tijd geleden schreven we ons in voor de dag van de abonnee en deden we ook ineens mee met de wedstrijd voor een VIP bezoek (dieren eten geven, stallen kuisen, ... het kon van alles zijn). Na enkele weken kregen we een mail dat we 1 van de vele gelukkigen waren. We mochten (namaak)meststalen van de bonobo's gaan analyseren. Super blij waren we daar mee! Met twee personen mochten we gaan en de jongste moest minstens 5 jaar oud zijn dus werd er al snel beslist in het kader van thuisonderwijs dat Lucas en ik zouden gaan.

Vandaag was dan de dag dat we naar planckendael gingen gaan. Om 8:45 moesten we ons al aanmelden en met een uur rijden voor de boeg wilde dat dus zeggen om 7:30 in de auto zitten (we moeten daar tenslotte ook nog de kinderen en tassen uit de auto halen). Ik was nog steeds hopende een bonobo van heel dichtbij te zien.

Om 9 uur stipt was daar dan de persoon die we moesten hebben. Een wetenschapper en we zouden vanuit zijn bureau naar de bonobo's gaan kijken en uitleg krijgen. Geen (namaak)meststalen dus en ook geen bonobo van dichtbij. Dat zou gevaarlijk zijn aangezien ze drie keer zo sterk zijn als wij mensen. Er waren veel kindjes en de man paste zijn taal daar perfect naar aan! Lucas begreep het allemaal perfect!

Heel in het begin kregen we een uniek moment dat er voor niemand anders zou zijn. Ook niet voor alle groepen van gisteren en ook niet voor die na ons. We gingen een zwangerschapstest doen met een urinestaal van 1 van de vrouwtjes bonobo's want er was hoop dat ze zwanger zou zijn. Jammer maar helaas... Negatief.

Daarna kregen we nog uitleg over het feit dat ze dagelijks urinestalen afnemen van de bonobo's. Dit doen ze door middel van het spuitje te laten zien en een apennootje. Ze weten dan dat ze moeten plassen en dan nemen ze met het spuitje de urine van de grond op. Deze stalen gaan allemaal in diepvriezers en worden gebruikt bij onderzoeken over heel de wereld voor onder andere onderzoek te doen naar hormonen.

Toen de bonobo's hun verblijf binnen gingen kwam er al snel eentje bovenaan kijken naar al die kindergezichtjes die tegen het raam kleefden waaronder dat van Lucas. De bonobo vond het geweldig leuk om met een tak en zijn hand kei hard tegen de raam te slaan meestal net op de plaats waar Lucas stond! Plezier van de twee kanten! Geweldig leuk om te zien!

Wat leerden we nog over de bonobo's?
- Mannetjes gaan nooit weg van hun moeder.
- Er zijn 9 bonobo's in planckendael.
- Als ze vruchtbaar zijn krijgen de vrouwtjes een grote roze poep wat de mannetjes sexy vinden.
- Ze kregen vroeger rond de 2.5 kg fruit per dag maar nu nog maar 200 gram omdat het te veel suikers bevat en te weinig vezels. Niet goed dus voor de tandjes die ze niet kunnen poetsen.
- Ze eten heel veel groenten.
- Er zijn naar schatting in het wilde 70 000 bonobo's maar ze verdwijnen snel.
- Mannetjes worden tussen de 30 en 35 jaar oud en vrouwtjes tussen de 40 en 50 jaar oud. Het oudste vrouwtje zit in Duitsland (hoewel ik van het land niet meer 100% zeker ben) en is 63 jaar oud.
- Een bonobo is ongeveer 8 maanden zwanger.
- Een bonobo is 1 van de 2 aap soorten die met zijn handen een rits kan opendoen.
- Hoe ze leren waar de afbakening van hun terrein ligt.
- Hoe ze reageren op een opgezet jachtluipaard.
- Ze verslaafd zijn aan het kijken naar hoe hun eten wordt klaar gemaakt.
- Ze kunnen sterven aan een verkoudheid (nog een reden waarom we niet bij de bonobo's mochten).
- De vrouwtjes zijn de baas.
- ...
Nog veel veel veel meer! Het was heel leerrijk! Ik ben ontzettend blij dat Lucas en ik dit mochten meemaken.

Op het einde mochten we nog vragen stellen en Lucas wilde graag weten of ze bananentaart lusten! Uiteraard lusten ze dat maar ook dat is niet goed voor de tandjes maar bij een jarige bonobo maken ze wel brood met bananen en plattekaas op zodat het op een taart lijkt.
Waarom dat hij dit wilde weten? In kweetet.be (een educatief spel op het internet) moet je de apen van bananentaart voorzien.

Daarna kregen we nog de kans om in de stallen van de giraffen, olifanten en bizons te gaan kijken. Wist je trouwens dat een vrouwtjes giraf wel 4 meter groot kan worden maar een mannetjes giraf 6 meter?! Lucas wilde dit zelf graag weten dus gingen we dat vragen.

We zagen ook hoe de bizons hun voedsel kregen en konden in een (ben de naam kwijt) soort van graafmachine zitten.

Zelf wilden de kinderen ook graag nog weten van welke bomen de blaadjes vallen en van welke niet en hoe het nu juist zit met de waterzuivering in planckendael. Dat hebben we hen dan ook met plezier uitgelegd!

De kinderen hadden een super leuke dag, Victor zat de hele dag in de draagdoek en wij genoten dan ook met volle teugen!

Nog enkele sfeerbeelden.

 

Startschot akabe Sint-Johan

 

Drie weekends terug zou Lucas de eerste keer naar akabe Sint-Johan (akabe is de afkorting voor Anders KAn BEst en is een scouts voor kinderen/personen met een beperking). Echter 1.5 uur voor vertrek viel meneer thuis over zijn eigen voeten en konden we in plaats van richting akabe, richting spoed vertrekken... Het verdict... Een barstje in de duim en dus goed ingepakt en een week geen sport en dus ook geen akabe die namiddag.
De teleurstelling bij Lucas was groot maar hij wist dat het beter was voor zichzelf dus maakte hij er geen groot punt van.

Vorig weekend was dan de eerste keer dat Lucas effectief de eerste keer zou gaan. Wat was het confronterend... Nee, niet de andere kindjes daar, maar onze eigen lieve zoon. Springen, stuiteren, bewegen, bijten op zijn druppel en tics à volonté. Wat deed het pijn hem zo te zien maar hij duwde ons weg. Nee, mama en papa zouden er niet bij blijven dus ze moesten echt vertrekken van hem en dus gingen we. Mijn moederhart brak in duizend stukjes bij het aanzicht van hem. Nog nooit in bijna zes jaar zag ik zo realistisch in hoe slecht het eigenlijk met hem gaat op zo'n momenten. Hoe moeilijk hij het heeft bij nieuwe dingen. Hoe zwaar het is voor hem. Hoe verdomd veel het van hem vraagt! Boos werd ik op mezelf, maar toen besefte ik dat ik het niet kon weten. 5 jaar en 8 maanden heeft hij duidelijk op de toppen van zijn tenen gelopen, zijn best gedaan te zijn als anderen, zich ingehouden, crisissen gehad, ... en nu... nu sinds 1 maand en 3 weken is alle druk er af door het thuisonderwijs en werd hij rustig en vooral... zichzelf! Hij werd na 5 jaar en 8 maanden eindelijk Lucas, ONZE Lucas! En ja, als er dan nieuwe dingen komen dan is het verschil groter dan ooit.

Ik kon gelukkig mijn gedachten verzetten, we hadden immers een nichtje en neefje op bezoek en dus gingen we met de drie kleuters en baby die overbleven naar 'het ster' in Sint-Niklaas dat dicht bij akabe Sint-Johan is. Bij het ophalen rende hij naar me toe met een groot monsterhoofd (dat had hij daar gemaakt), maar ik zag zo de overprikkeling. 'Mijn hoofdje zit vol mama.' zei hij ook zelf. Bij het in de auto plaatsen zag ik dat het niet ging gaan, mits we op dat moment met twee auto's waren besloot ik onmiddellijk Lucas zijn stoel bij mij van de achterbank te halen en hem bij zijn papa op de passagiersstoel te plaatsen. De hele rit zei hij amper een woord tegen zijn papa, maar eens thuis uitgestapt begon hij monster te spelen, te rennen en lachen. Het was leuk en hij wilde terug. We waren nog wat afwachtend voor de nasleep die vroeger van 1 week tot 6 weken kon variëren, maar nee hoor... Maandag een hele dag rustig gedaan want je zag dat hij echt moe was en zijn hoofdje nog vol was maar dinsdag was hij weer ONZE Lucas. 1 dag recupereren dat was het!

Vandaag was dan de tweede keer dat hij ging. Al drie dagen telde hij af 'Nog twee keer slapen.' ...
Toen we er aan kwamen moest ik van hem vragen wat ze gingen doen en daar kreeg ik direct een antwoord op van de begeleiding. Het was oké. Weer liet ik hem stuiterend, bijtend, tickend, springend, ... achter maar ik zag dat het oké was voor hem. Hij kreeg de ruimte.

Bij het ophalen zag ik nog het afsluitmoment waarop ze hun liedje/kreet/yell doen en waarbij hij écht meedoet. Alle leiding nog een handje geven en hij mocht mee met mij. Direct kreeg ik te horen dat hij pannenkoeken had gemaakt en gegeten, kaartjes had verdiend in het bos en handjes had gegeven aan de leiding en dat hij dan daarna mee naar huis ging! Zoveel had hij te vertellen! Spontaan! Ik krijg tranen van geluk als ik er aan terug denk!

Alsof dat nog niet genoeg was kwam hij om 19 uur vertellen dat zijn hoofdje vol zat en hij wilde gaan wandelen om zijn hoofdje leeg te maken. Papa ging met de twee grote wandelen en inderdaad Lucas kwam (nog steeds op de toppen van zijn tenen) rustiger terug en ronde zonder enige crisis het avondritueel af.

Vanaf nu hebben we een echte akabieter!

En nog even alle lof en credits voor de geweldige begeleiding! Jongeren tussen de 18 en beginnende 20 jaar die voor kinderen en volwassenen met een beperking zorgen met zo'n passie, zo'n geduld, zo'n liefde, ... WAUW!! DANK U!!!

Bij de dokter

Vandaag moest ik onverwacht naar de dokter met Thibeau en dan gaat uiteraard de rest van het kroost ook mee. Nee er is niets ergs aan de hand met Thibeau gewoon zijn gekende darmproblemen. Daar wilde ik het ook niet over hebben.

Waar ik het wel over wil hebben is hoe het was bij de dokter.
Het was al enige tijd geleden (gelukkig maar) dat we naar de dokter moesten (daarmee bedoel ik onze huisarts) en toch herinner ik me die laatste keer (en alle keren daarvoor) nog heel levendig. Sowieso gaan we steeds op afspraak. Lang in de wachtzaal tussen veel andere mensen is om problemen vragen maar toch moeten we wel steeds wel heel even wachten in de wachtzaal. Keer op keer werd er daar gerend, gelopen, achter de deur gezeten en vooral geroepen. Ook de speelgoedbak moest keer op keer helemaal leeg en opruimen dat moest mama dan maar doen. Speelgoed vloog naar overal. Ja die kinderen van ons... het is me wat.

Vandaag ging het anders. Ze gingen rustig zitten aan de speelgoedbak en haalde er een puzzel uit. Deze hebben ze samen gemaakt en weer opgeruimd, daarna namen ze het volgende en zo keer op keer. Als ze tegen elkaar gingen praten dan deden ze dat al fluisterend. Ik keek vol verwondering en vooral bewondering toe. De luidste van de bende was Victor met zijn gebrabbel en gekraai.
Toen we na tien minuutjes, een kwartier naar binnen mochten bij de dokter ging Thibeau zonder enig woord of tegen spartelen rustig op de onderzoekstafel en Lucas maakte in volstrekte stilte en rust een vloerpuzzel. Toen Thibeau klaar was ruimde Lucas vrijwillig en in stilte alles weer op.

Ik had hen op voorhand niet gevraagd om rustig of stil te zijn of om flink te spelen ook daar en bij de dokter binnen had ik niets gezegd of gevraagd. Ze deden het helemaal uit zichzelf. En eens thuis vroegen ze zelf achter fruit en hun boekjes om te werken...

Ja je zou kunnen zeggen dat het kindjes uit de boekjes zijn... straks worden ze nog saai!

Nee, dat geloof ik zelf niet en vooral dat wil ik zelf niet! Ik vind het fijn dat ik zo'n uitbundige kindjes heb maar ik vind het stiekem ook wel fijn dat ze op momenten zoals bij de dokter ook wel zelf het nut inzien van het rustig zijn uit respect. Ze leerden duidelijk weer wijze lessen.

Boomgaard en tekenen

Deze ochtend vroeg Lucas al gauw achter zijn Bumba memo spel. Dat kreeg hij maar na enige tijd samen spelen met Thibeau was hij dat beu. 'Mama wil jij met ons het spel van de kraai spelen?' En we gingen dus aan tafel zitten met zijn viertjes. En wat een lol was het tijdens het spelen! Victor lachte bij elk woord dat zijn grote broers zeiden en elke keer iemand de kraai gooide werd er uitbundig gelachen. Om hun taal te stimuleren zei ik bij elke keer dat ik iets mocht pakken 'Ik pak de rode kers.', 'Ik pak de gele peer.', ... Al snel merkte ik dat ze me spontaan nadeden wat ik wel fijn vond want hun taal blijft een zwak punt maar ik dwong ze niet. Ik sprak zelf gewoon iets meer uitgesproken correct dan anders (tsjah dat Antwerps zit er nu éénmaal in hé) en ze deden het vanzelf na zonder dat ik er iets van zei.

Na twee keer spelen liet ik het spel aan hen over. Ze mochten zelf verder spelen maar ik wilde graag nog wat verder doen in het huishouden maar daar kreeg ik geen kans toe want plots ging het als volgt:

'Mama ik heb 4 appels, 4 peren, 2 kersen en 3 pruimen dat is samen dan 13 fruiten.' 

'Hier heb ik twee pruimen en hier heb ik 1 pruim, hoeveel pruimen zijn dat dan mama?'

En zo ging het maar door en door. Ongelofelijk hoe ze zelf met deze dingen afkomen en vooral ongelofelijk hoeveel ze al weten en kennen.

Later op de dag zag Lucas plots een brooddoos vol wasco's staan en ja als hij iets 'nieuw' ziet (we hebben ze al van voor we ooit kleurtjes hadden denk ik maar bon) wil hij het. Ik gaf hem de doos en kroop met mijn hoofd ergens in een bak. Ahaaa gevonden! Een grote rol papier uit ikea. Ideaal! De vraag over ze samen een super grote tekening wilden maken moest ik niet stellen ah nee dat sprak toch wel voor zich zeker. En zo gingen ze samen, maar toch alleen aan de slag.

Eerst tekenden ze echt samen... Een hele grote glijbaan.

Om vervolgens apart te gaan tekenen. Lucas tekende een grote bloem met oogjes, een neus met snot aan, wangetjes en een mondje. Ondertussen tekende Thibeau auto's. Toen hij dat zei ging ik vol verwachting zitten kijken hoe hij die ging tekenen en tot alle hilariteit alom had hij daar een geweldig systeem voor bedacht.

Lucas hard aan het werk aan zijn bloem.

Thibeau en zijn geniale manier van auto's tekenen.

Daarna ging Lucas plots vanuit het niets woordjes schrijven 'ik', 'is', 'mol', 'beer' en 'an'. Met open mond keek ik toe... Sinds wanneer kan hij zoveel letters schrijven? Daarna volgde er nog een grote regenboog van zijn kant terwijl Thibeau zich concentreerde op zijn reuze racebaan. Het resultaat is een indrukwekkende tekening!

 

Grimms

Eerste wilde ik er niet over bloggen... Twee blogs over speelgoed op 1 dag leek me wat veel van het goede maar toen bekeek ik de reeks foto's die ik had van onze grimms regenboog en toen dacht ik aan de aankomende feestdagen... Jah... Nee ik word niet gesponsord en nee ik krijg niets voor reclame... De fabrikant is zelfs niet op de hoogte van deze blog. Het is eerder zo iets van 'Waar het hart van vol is, loopt de mond van over.'

Sinds een dikke twee maanden hebben wij twee sets van grimms speelgoed in huis. De regenboog en de aarde. Beiden de grote versie.

Op internet vind je er tal van leuke dingen over en ook wij ontdekten er al de leuke kanten van of eerder... de kinderen. Ze zeggen dan dat kinderen geen fantasiespel hebben maar we zagen al tal van dingen passeren. Poppenhuizen, dierentuin, garages, bruggen, tunnels en vandaag zelfs een levend schommelpaard, wiebelschoenen en een tol. Goed voor evenwicht, fijne en grove motoriek, kleuren leren kennen, fantasiespel, ...

Op zolder staat nog water, vuur, de lelie en enkele potjes van grimms... Laat die feestdagen maar snel komen zodat deze snel van zolder kunnen komen. Ik kan nu al niet meer wachten om te ontdekken welke leuke dingen de kinderen er dan weer van gaan maken.

Een schommelpaard

Rondjes draaien op 1 voet op een stukje regenboog en ondertussen proberen de andere stukken aan je buik te laten hangen zonder dat ze vallen.

Wiebelschoenen

Bruggen en tunnels in autoland

Dierentuin

Poppenhuisje in de tuin

Poppenhuis met garage in de tuin

Een doorkruip tunnel voor poppen

Het prijskaartje van de grote versies is iets minder maar toch vind ik het, het meer dan waard! Ze zijn stevig, leuk en garanderen uren speelplezier! Hier is het 1 van de favoriete dingen van zowel de jongste als de middelste als van de oudste (en ook van mama en papa).

En ondertussen zitten ze nu weer gezellig te rijden in hun ingebeelde auto waarin ze zich keurig vast klikken en bellen met een machientje (carkit) want anders is het gevaarlijk.

Playmaïs

Lucas vroeg deze ochtend of hij met de strijkparels mocht spelen. Dat mag natuurlijk dus ik vraag hem wat hij er mee wil doen. Iets maken of iets anders? Hij wil ze sorteren. Dus neem ik de bak met vakjes en de pot met strijkparels. Thibeau nestelt zich er naast en samen gaan ze aan de slag voor zeker euhm... 5 minuten. Hun oog was namelijk op iets anders gevallen toen ik de strijkparels uit de kast nam.

'Mamaaaaaaaah... mogen wij met de kleine sponsjes spelen?' Even moest ik diep nadenken. 'Kleine sponsjes welke bedoel je Lucas?' 'Die in het mandje in de kast.' En toen viel mijn euro. Hij bedoelde de playmaïs. Strijkparels opruimen en playmaïs uit de kast. Ik geef hen een klamme vaatdoek en ze gaan met veel concentratie en plezier aan het werk.

Ik pols af en toe wat ze aan het maken zijn. Twee zwaarden! Een paard! Een olifant! Een ridder! Elke keer als ik denk dat ze een kunstwerkje af hebben omdat ze het opzij zetten, pakken ze het weer terug om het verder uit te bouwen.

Tijdens het spelen en knutselen gaat het van '1 rode plus 1 gele plus 3 roze  is 5 sponsjes! 2 roze plus 2 blauwe is 5 sponsjes!' 'Neeeheeee dat is maar 4 sponsjes!' 'Ik heb 1, 2, 3, 4, 5, 6, ... sponsjes' 'En ik heb er ...' En zo wisselen ze elkaar de hele tijd af.
Ze leren tellen, rekenen, de kleuren, ... helemaal vanzelf zonder ze ook maar enige sturing nodig hebben. Is de ene mis verbeterd de andere het wel gewoon en dat gaat in twee richtingen!

Bij Lucas veranderen zijn twee zwaarden in een paard, zijn paard in een paard met ridder dat vervolgens nog twee zwaarden krijgt en daarna... daarna wordt het een duikboot!

Thibeau zijn paard wordt dan weer een olifant.

Na afloop krijg ik een reeks prachtige kunstwerken voorgeschoteld. Ik vraag hen wat ze hebben gemaakt en ze vertellen vol overgave! Prachtig om te zien en horen! 'Mama dit is een dino wraaaaaaa! Die heeft vier hoofden en 8 poten en dit is een duikboot en een schiete en die schiet baaaaaaaaam!!! En kijk die duikboot die doet pwiet pwiet pwiet!!!' Krijg ik van Lucas te horen en Thibeau die is dan weer helemaal enthousiast wat als volgt gaat: 'Dit is een schommel en een wiebel en een glijbaan en een draaiedraaie! Mama en dit is mijn olifant en dat geel is zijn slurf! Dat rood is een ster mama! Zo eentje uit de lucht als het donker is en de maan er is!'

Benieuwd hoe de kunstwerkjes er uiteindelijk uit zien? Raad maar wat welk is.