Dat dubbel gevoel dat je krijgt als je zoon van 5.5
- verkleed als Mega Mindy broer naar school wil brengen en naar het RC wil.
- geluidjes loopt te maken die niet altijd even gepast zijn.
- met piepstemmetjes praat.
- loopt te fladderen.
- dingen verteld die eigenlijk bij het niveau van een peutertje horen.
- ...
Je ziet op dat moment die pretlichtjes in zijn ogen. Dolgelukkig is hij. En dat maakt mij ook gelukkig. Ik straal als ik hem zie stralen maar diep vanbinnen doet het pijn te zien dat onze vrolijke kleuter die binnen ene half jaar eigenlijk kleuter af is zich gedraagt als een peuter/beginnend kleuter. Sociaal-emotioneel staat hij niet daar waar een ander kind staat maar hij straalt en dat is wat telt. Hij is gelukkig en meer kan ik me als ouder niet wensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten