Niet lachen

Bij het lezen van het boek 'Zoon met een gebruiksaanwijzing' las ik meermaals de ervaring dat als iets niet mag of als hij gestraft werd dat dat een geruime tijd bleef na zinderen als 'het mag nooit meer'. Met een glimlach dacht ik elke keer 'Gelukkig dat mijn kleine superman enkel van mening is bij de positieve 1x en altijd weer, maar dus niet bij de negatieve dingen want dat moet slopend zijn.' Nu jah... mijn glimlach trek ik terug.

Daarnet aan het avond eten was kleine broer stout en hij slaat met zijn lepel op tafel om vervolgens kwaad weg te lopen. Mijn kleine superman begint te lachen en heel serieus zeg ik hem dat ik dat niet om te lachen vind. Hij stopt dan ook direct, hij zag dat ik het meende.

Niet veel later ben ik aan het vertellen tegen hen en ik glimlach waarop mijn kleine superman heel boos 'Mama niet lachen!' Oké ik stop en laat hem maar even doen. Weer wat later glimlach ik naar hem om te kijken of het al beter is maar weer 'Nee mama niet lachen!'. Dus ik vraag hem of ik dan moet huilen.
'Nee mama niet wenen, mama niet lachen, mama zo doen!' En hij tuit zijn lippen en kijkt 'boos' naar de tafel waarop ik me natuurlijk niet kan houden en in de lach schiet. Kwaad gilt hij dat ik niet mag lachen. Ik stop en doe zijn gezichtje na waarop hij het ook terug doet. Ik schiet terug in de lach en weer 'Mama niet lachen, zo doen!' Hij meent het maar ik kom niet meer bij. Ik voel me schuldig tegenover hem terwijl ik lach maar ik kan er niets aan doen.
Net op het moment dat ik dan toch mijn gezicht terug in de plooi krijg trekt hij weer zijn 'boos' gezicht waarop hij zelf in de lach schiet. Zijn bui is na 20 minuten boos zijn over en hij eet weer rustig verder.