Papa ging zonet met de twee jongens de deur uit. Ik ben wat ziek dus ik blijf thuis. Vol enthousiasme trekken de jongens hun schoenen aan. Allé ja papa doet bij kleine broer de schoenen aan en mijn kleine superman die op het laatste moment besliste ook mee te willen die doet het zelf. Vol trots laat hij aan papa zien wat hij deed. Papa schiet in de lach en zegt tegen zijn kleine superman dat die maar even naar mij moet komen. Ik weet natuurlijk direct wat het probleem is... Hij doet het immers altijd omdat hij onze reactie daarop zo leuk vind EN omdat het zijn routine is geworden. Dus nog voor hij goed en wel bij mij is reageer 'Wauw seg zo flink dat jij jou schoenen zelf hebt aangedaan, maar nu... omdraaien die schoenen.' en ik lach lief naar hem. Trots als hij is, hup schoenen uit en wisselen van voet.
Vol trots rent hij terug naar papa die... jawel de deur al los en open had gedaan. Mijn kleine superman barst in huilen, trappelen en gillen uit. Papa die het niet gewoon is probeert hem te sussen met 'Doe jij de deur maar op slot.' maar mijn kleine superman heeft er geen oren naar want HIJ mag altijd de deur los en open doen. Vanuit de zetel roep ik dat als hij binnen het uur wil vertrekken hij best de deur terug toe en op slot kan doen. Papa roept kleine broer terug naar binnen die zoals vaak dit gewillig doet en papa doet wat ik hem had aangeraden.
Het gegil stopt, de deur klikt los en vrolijk roept mijn kleine superman 'Daaaag mamaaaaaa!' met de echo van zijn kleine broer er achteraan 'Daaaaa mamaaaaa!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten