Nieuwe hulpmiddeltjes

Al 1.5 week ondertussen krijgt onze kleine superman weer de ene crisis na de andere. Ik werd er zo stilaan zot van de tijd voor verandering of nee... verduidelijking. De situaties waar we momenteel de meeste problemen bij hebben heb ik in kleine schema's gegooid in de hoop dat ze werken.

Onze superman springt tegenwoordig nogal graag in en uit de zetel met de nodige ongelukken als gevolg dus...

Hij testte deze reeds even uit en bekeek mijn reactie toen hij in de zetel sprong en als hij mooi ging zitten. Hij besefte dat zitten toch wel veel fijner is!

Hij slaat tegenwoordig ook zeer vaak, vooral op zijn papa en broertje dus...

's Morgens is het tegenwoordig de gewoonte van te treuzelen, alles 10 keer te vragen en mij alles 10 keer te laten herhalen dus bij deze...

Elke keer moet ik tot het oneindige aan toe herhalen dat hij pas een koek krijgt als zijn bord leeg is en keer op keer blijft hij vragen 'Nu koek?' dus dat is vanaf nu ook opgelost...

Sinds hij zichzelf kan uit- en aankleden wil hij het ook écht zélf doen maar dat duurt lang. Elke keer een toertje rond de tafel, enkele keren vragen of hij echt wel dat kledingstuk nu moet aandoen, ... dus vanaf nu een schema met duidelijk de volgorde van de kleding op zowel voor 's morgens als 's avonds...

De kapper

Al twee dagen was ik mijn kleine superman aan het voorbereiden op ons kappersbezoek. Hij wou écht niet gaan. Uiteindelijk besloot hij zaterdagochtend dat hij toch wou gaan, niets te vroeg dus mits we die namiddag naar de kapper gingen. Met het Anna boekje in de hand vertrokken we. Hij ging net als Anna zijn haartje flink laten knippen en niet zoals dat andere jongetje in het boekje heel hard huilen. Ik ben benieuwd ;)

Eens aangekomen bij de kapper moesten we nog even wachten maar na een kwartiertje was het dan zo ver. Trots ging Lucas op die hele hoge stoel zitten die naar boven en beneden kan, wel een beetje eng hoor! Muisstil zit hij, geen mm bewoog hij toen de kapper zijn haartjes begon te knippen. Eerst bovenaan, dan opzij, dan achteraan. Mijn kleine superman vond het allemaal maar spannend en zat helemaal geblokkeerd in die spiegel te staren maar gaf geen krimp. Tot de kapper de tondeuse bovenhaalde. Nog voor ik kon reageren gilde mijn kleine superman de hele kapperszaak bij elkaar: 'Auw pijn, auw pijn, auw pijn!' Gilt hij de hele tijd. We weten allemaal dat een tondeuse geen pijn doet maar bij hem wel. Daarom niet fysiek maar psychisch doet het hem zoveel pijn dat het ook écht pijn doet. Hij is panisch van het geluid en trillende gevoel maar jah... eens een cm gedaan moet al de rest ook gebeuren natuurlijk. Met alles wat in mijn vermogen ligt probeer ik hem te kalmeren. We tellen tot 20 en de kapper stopt heel even en dan opnieuw terug tot 20 tellen en opnieuw en opnieuw. Elke keer zegt de kapper dat die bijna klaar is maar ja... wat is bijna, heel onduidelijk dus. Ik was op dat moment zo bezig met mijn kleine superman te kalmeren, terwijl er ondertussen nog een kleine broertje aan mijn been hing omdat papa ook in een kappersstoel zat om zijn haren te laten knippen dat ik er dus niet bij nadacht om aan de kapper te vragen wat 'bijna' is. Volgende keer gaat in ieder geval de timetimer mee (hoe dom van mij om die te vergeten) en krijgt de kapper een tijdlimiet.

Uiteindelijk is het klaar, nog een beetje gel er in en hij mag uit de stoel. 1 ding besluit mijn kleine superman onmiddellijk... Hij gaat nooit meer naar de kapper. Dat beloofd dus voor de volgende keer want zo iets vergeet hij nooit!

Dan is het kleine broer zijn beurt. Met een grijns zet ik hem op mijn schoot want hij is nog wat te klein om alleen op de stoel te zitten. Ik krijg een mooie jas aan en ook kleine broer moet er nog één aandoen. Hij ziet de kapper met zijn jas komen en hupla zijn keel gaat open. De kapper wist ineens waarom ik met een grijns hem op mijn schoot had gezet. De hele kappersbeurt gilt kleine broer de kapperszaak bij elkaar. Wat ik ook probeer hij is niet te kalmeren. Ondertussen is mijn kleine superman de stoel naast de onze stuk aan het maken maar ik kan niet weg en papa zit ook nog altijd in zijn stoel.

Ook kleine broer besluit in zijn half uur nasnikken dat hij nooit meer naar de kapper wil.

Het eindresultaat mag er zijn, drie kort geknipte kopjes maar pfieuw ben ik even blij dat we er voor een tijdje vanaf zijn want ik laat hun haartjes nu terug lekker lang groeien en ik ga me niet meer aantrekken wat anderen er van zeggen. Liever lang haar dan mijn kindjes zo kwellen.

Structuur!

Gisteren ging ik reeds lezen in mijn kleine superman zijn klas, hier was hij helemaal op voorbereid dus geen probleem. Vandaag ging ik koken en lezen bij kleine broer in de klas.
Ik vertrok met een bak vol spullen omstreeks 9 uur naar school.

Het was super leuk! Alle peutertjes sneden mango en paprika en ze vonden het geweldig. Ik sneed de kip en de overige paprika, mixen, wafeltjes bakken en opeten uiteraard. Heel leuk was het allemaal en we hebben er allemaal van genoten. Tegen de middag kon ik naar huis en moest kleine broer boterhammetjes gaan eten op school. Met wat gemopper ging hij toch mee naar de refter.

Plots liep mijn kleine superman voorbij de klas van kleine broer en hij ziet mij staan. Hij stopt, kijkt me met grote ogen aan en wandelt verder. Ik voel een steek in mijn hart, hij keek zo hard naar mij. Hij wist wel dat ik bij kleine broer ging koken en lezen maar hij ging er dus niet van uit dat hij mij daar ook ging zien. Niet veel later zie ik hem door een andere deur van kleine broer zijn klaslokaal staan. Weer kijkt hij me met grote ogen aan. Ik reageer deze keer onmiddellijk en vraag hem of hij een knuffel wil en ik krijg volgend antwoord:
'Nee mama weg, eerst boke eten, weg!'
Hij gilt het kwaad naar mijn hoofd. Jah, ik had vanmorgen gezegd dat hij boterhammetjes ging eten op school en dat zal dan ook zo moeten gebeuren en niets zal daar tussen komen ook mama niet.

Hij leek even van slag en geen blijf meer met zichzelf maar toen ik zei dat hij boterhammetjes mocht gaan eten, herpakte hij zijn structuur en ging mee met de klas.

Niet lachen

Bij het lezen van het boek 'Zoon met een gebruiksaanwijzing' las ik meermaals de ervaring dat als iets niet mag of als hij gestraft werd dat dat een geruime tijd bleef na zinderen als 'het mag nooit meer'. Met een glimlach dacht ik elke keer 'Gelukkig dat mijn kleine superman enkel van mening is bij de positieve 1x en altijd weer, maar dus niet bij de negatieve dingen want dat moet slopend zijn.' Nu jah... mijn glimlach trek ik terug.

Daarnet aan het avond eten was kleine broer stout en hij slaat met zijn lepel op tafel om vervolgens kwaad weg te lopen. Mijn kleine superman begint te lachen en heel serieus zeg ik hem dat ik dat niet om te lachen vind. Hij stopt dan ook direct, hij zag dat ik het meende.

Niet veel later ben ik aan het vertellen tegen hen en ik glimlach waarop mijn kleine superman heel boos 'Mama niet lachen!' Oké ik stop en laat hem maar even doen. Weer wat later glimlach ik naar hem om te kijken of het al beter is maar weer 'Nee mama niet lachen!'. Dus ik vraag hem of ik dan moet huilen.
'Nee mama niet wenen, mama niet lachen, mama zo doen!' En hij tuit zijn lippen en kijkt 'boos' naar de tafel waarop ik me natuurlijk niet kan houden en in de lach schiet. Kwaad gilt hij dat ik niet mag lachen. Ik stop en doe zijn gezichtje na waarop hij het ook terug doet. Ik schiet terug in de lach en weer 'Mama niet lachen, zo doen!' Hij meent het maar ik kom niet meer bij. Ik voel me schuldig tegenover hem terwijl ik lach maar ik kan er niets aan doen.
Net op het moment dat ik dan toch mijn gezicht terug in de plooi krijg trekt hij weer zijn 'boos' gezicht waarop hij zelf in de lach schiet. Zijn bui is na 20 minuten boos zijn over en hij eet weer rustig verder.

Uit- en aankleden

Hij kon al een tijdje zichzelf uitkleden, nu ja een tijdje... een maand of twee. Sinds een week kon hij ook helemaal zelf zijn pyjama aan doen, dat rekt immers langst alle kanten mee. Deze ochtend was het plots een 'Neeeeeeeee' gegil omdat ik hem ging aankleden nadat hij zichzelf had uitgekleed. Daarna volgende de 'Self toen!' Oké doe het dan maar zelf hé, dacht ik bij mezelf. Vol verbazing stond ik te kijken hoe hij kledingstuk na kledingstuk feilloos aan deed. Oké ik moest ze wel op de juiste manier voor hem op de grond leggen, uiteraard in de juiste volgorde zoals altijd ;)
Eens klaar moest ik hier en daar nog een hoekje recht trekken en zijn sokken juist draaien en klaar was hij voor school.

Hij deed dit alles weer zonder enige oefening. Hij wou hier nooit op oefenen dus kleedde ik hem gewoon altijd aan. Zo is mijn kleine superman nu gewoon. Hij kan het of hij kan het niet en oefenen hoort daar niet bij.

En terecht trots dat hij was op zichzelf hoor!

De deur los doen, een routine

Papa ging zonet met de twee jongens de deur uit. Ik ben wat ziek dus ik blijf thuis. Vol enthousiasme trekken de jongens hun schoenen aan. Allé ja papa doet bij kleine broer de schoenen aan en mijn kleine superman die op het laatste moment besliste ook mee te willen die doet het zelf. Vol trots laat hij aan papa zien wat hij deed. Papa schiet in de lach en zegt tegen zijn kleine superman dat die maar even naar mij moet komen. Ik weet natuurlijk direct wat het probleem is... Hij doet het immers altijd omdat hij onze reactie daarop zo leuk vind EN omdat het zijn routine is geworden. Dus nog voor hij goed en wel bij mij is reageer 'Wauw seg zo flink dat jij jou schoenen zelf hebt aangedaan, maar nu... omdraaien die schoenen.' en ik lach lief naar hem. Trots als hij is, hup schoenen uit en wisselen van voet.
Vol trots rent hij terug naar papa die... jawel de deur al los en open had gedaan. Mijn kleine superman barst in huilen, trappelen en gillen uit. Papa die het niet gewoon is probeert hem te sussen met 'Doe jij de deur maar op slot.' maar mijn kleine superman heeft er geen oren naar want HIJ mag altijd de deur los en open doen. Vanuit de zetel roep ik dat als hij binnen het uur wil vertrekken hij best de deur terug toe en op slot kan doen. Papa roept kleine broer terug naar binnen die zoals vaak dit gewillig doet en papa doet wat ik hem had aangeraden.
Het gegil stopt, de deur klikt los en vrolijk roept mijn kleine superman 'Daaaag mamaaaaaa!' met de echo van zijn kleine broer er achteraan 'Daaaaa mamaaaaa!'