Alleen met mama

Mijn kleine superman is ziek, nu ja, ziek... Hij heeft mond en klauwzeer. Ziek is hij dus niet echt maar hij heeft wel veel pijn de arme schat. Het gevolg hiervan is dat hij een hele week niet naar school mag. Zijn lieve kleine broertje moest natuurlijk wel gaan dus dat wil zeggen dat mijn kleine superman vier halve dagen alleen thuis was met mama en daar hebben we beiden erg van genoten.

Het begon dinsdag... we kwamen thuis nadat we kleine broer op school hadden afgezet en het eerste dat hij vroeg 'pelke pele?'. Ja natuurlijk ging ik met hem een gezelschapsspelletje spelen en het bleef niet bij eentje. Pooh's wiebelboom, muscito, pino sortino, bumba memory, little observation... het ene na het andere ging over tafel. Nu geruime tijd wou hij met zijn smartgame spelen, daar kan en mag mama niet bij helpen ;) Mama ging wat huishouden doen en geloof het of niet ik ging af en toe kijken of hij nog wel oké was! Muisstil was het in huis, even stil als dat hij op school is! Ongelofelijk! Hij heeft zich een uur bezig gehouden met dat ene spelletje zonder ook maar een millimeter op zijn stoeltje te verschuiven. Wat kreeg ik een andere kleine superman te zien dan dat ik gewoon ben. Uiteindelijk moest hij stoppen met spelen omdat we zijn kleine broer gingen halen. We waren natuurlijk geen 5 minuten thuis of het huis stond op stelten! Roepen, duwen, trekken, slaan, ... ze waren vertrokken. Tijd om te eten en dan bed in voor goede middagdut maar daarna was het niet veel beter hoor. Toch was ik blij dat er terug wat meer leven in huis was, ik zou er niet aan kunnen wennen aan die volstrekte stilte dus ik ben heel blij dat ze nog geen volle dagen naar school gaan.

Woensdag... hetzelfde.
Donderdag... hetzelfde.
Vandaag... net iets anders. We kwamen thuis en net zoals de vorige dagen wou hij eerst een spelletje spelen. Hij koos voor een ander soort smartgame waarmee hij drie kwartier speelde daarna wou hij een puzzel. Hij koos de puzzel van pooh met 36 stukken... een makkie voor hem. Nadat hij zijn puzzel opgeruimd had en ik de doos had weggezet ging in de zetel zitten. Mijn kleine superman is niet zo gek op knuffelen... fout! Hij is er wel gek op maar enkel als hij zelf de aanzet geeft wat niet zo vaak is want kleine supermannetjes als de mijne houden niet zo van (onverwachte) aanrakingen. Nu ging het dus anders. Ik ging in de zetel zitten en hij kwam op mijn schoot zitten met zijn typische neutrale uitdrukking dus ik vraag hem of hij een knuffel wil en zachtjes knikt hij. Ik neem hem dus zacht in mijn armen met de gedachte in mijn achterhoofd dat als ik hem ineens stevig vastneem hij angstig weg wil. Hij legt zijn hoofdje tegen mij en ik ga zachtjes liggen met hem in mijn armen. Hij beweegt niet dus ik vraag hem of hij het fijn vind en weer knikt hij heel zachtjes. Ik geniet van het moment. Spontaan denk ik terug aan de voorbije dagen. De rust, de stilte, de gelukkige blik achter het neutrale gezichtje van mijn kleine superman, de concentratie, ... Ik denk terug aan mijn werk als onthaalmoeder. Voor het eerst sinds ik ben gestopt mis ik het niet, nu ja missen is een fout woord ervoor was ik al opgelucht dat ik was gestopt met werken maar nu... nee ik besef nu pas hoeveel ik van mijn kleine superman heb gevraagd en kan nu echt zeggen dat ik gelukkig ben met de keuze die ik (wij, mijn ventje is er ook nog natuurlijk) heb gemaakt. Ik denk dat we er zeker een kwartier hebben gelegen, een record! ZALIG! Ik wil meer van dat maar besef dat dit alles zijn tijd vraagt bij onze kleine superman. Hij wil terug puzzelen en dat is hij nu al een geruime tijd aan het doen. Zijn talent... puzzelen!

Even voelde ik me schuldig ten opzicht van mijn crimineel schattig andere zoontje maar hé... mijn kleine superman vraagt niet om deze pijn en als kleine broertje ziek thuis is en mijn kleine superman naar school gaat zal ik even hard genieten van de dagen alleen met hem.

Ondertussen is mijn kleine superman hard aan het roepen en stampen tegen mijn stoel... Hij gilt 'stoute mama, Dora moet puzzel maken, stoute mama, mijn puzzel van peter pan, Dora maken, nu' Dan rent hij even rond de living om dan terug te gillen tegen Dora dat zijn mama stout is. Zijn moment dat hij weer even verdwijnt in zijn wereld. Het went maar niet, het doet mijn moederhart pijn want ik weet dat ik hem hier niet kan helpen. Toch zal ik de voorbije dagen niet gauw vergeten, ze waren zo anders dan anders, bijna magisch.