Ik wou heel graag naar de musical gaan kijken. De musical
‘Ben X’, maar door omstandigheden leek dat niet te gaan. Heel jammer vond ik
dat maar niets aan te doen, volgende keer meer geluk. Echter zag ik wel een
wedstrijd bij citysecrets om tickets te winnen voor deze musical. Zoals ik met
veel wedstrijden tevergeefs meedeed, deed ik dat ook met deze. Een paar dagen later
kreeg ik plots een mailtje met de tekst: ‘Proficiat! U hebt 2 tickets gewonnen
voor de musical Ben X’ Spontaan liet ik een kreet los en sprong vrolijk rond
van blijdschap, toch gaan kijken! Geweldig!
15 september was het zover… de dag van de musical.
Mijn verwachtingen lagen niet hoog. Ik had het boek niet
gelezen en tevens ook de film niet gezien dus de verhaallijn zou een complete
verassing zijn voor mij. Ik wist echter wel dat het over een jongen ging met
autisme en die heel erg gepest werd. Een typisch vrolijke musical zou het dus
al zeker niet worden maar ik vroeg me toch heel erg af hoe ze het gingen
brengen. Veel gezonde nieuwsgierigheid dus.
Daar aangekomen konden we onze tickets afhalen en moesten we
nog even wachten voor we de zaal in mochten. Raar was dat, ten midden van die
drukte van mensen. Veel geroezemoes, glazen achter de bar die kletterden,
flesjes frisdrank die werden geopend, … Druk, druk, druk. Toen we éénmaal naar
de zaal mochten en we plaats hadden genomen was het weer even wachten. De zaal
zat niet echt vol, halfvol misschien?
Toen de musical uiteindelijk begon was het duidelijk, dit
ging duidelijk over autisme. De musical startte met de jongen die zijn
ochtendritueel vertelde. Minuut per minuut, heel herkenbaar want ook bij ons
gaat het elke dag minuut per minuut hetzelfde… en zo hadden we direct ons
eerste kippenvelmoment en dit was nog maar het begin. De moment dat er werd
terug geblikt op het feit dat Ben zijn diagnose kreeg vond ik raar… ze gaven
hem de diagnose ‘syndroom van asperger’ In mijn ogen niet echt correct want de
musical ging vooral over de typische kenmerken van kernautisme en niet die van
asperger. Best wel een ergernis vond ik want als je toch zo iets brengt zorg
dan dat het klopt. Nu ja, dat is mijn bescheiden mening uiteraard.
Er waren veel pijnlijk herkenbare momenten. Ben die wordt
gepest, heel erg hard en daar enorm onder lijdt, een mama die probeert haar
zoon te begrijpen maar dat niet kan, fascinatie voor cijfers en letterreeksen,
de zoon die zo erg in zichzelf is gekeerd dat hij wegkwijnt, in elkaar gedoken
staan, pesterijen die drijven tot zelfmoord(gedachten), … Elke keer weer kreeg
ik kippenvel en soms ook tranen in mijn ogen. Dat gevoel van machteloosheid is
verschrikkelijk.
Zo bijvoorbeeld zorgen op een bepaald moment de pestkoppen
ervoor dat Ben zijn bus mist. Een regelrechte ramp voor hem dus. Ik herkende
het direct. Dingen die niet gaan zoals gepland zijn voor onze kleine superman
een ramp. Elk ritueel voor hem is zo belangrijk en de moment dat daar van
afgeweken wordt dan ziet hij daar echt van af.
Na drie kwartier was het pauze en toen ik tegen mijn ventje
vertelde over hoe ik het vond zwegen de mensen op de rij achter ons plots en
kwam er zelfs iemand naar voor leunen om te horen wat ik vertelde. Ze waren
duidelijk onder de indruk van wat is er van afwist. Tsjah… mijn leven draait
natuurlijk grotendeels om dat ene ding… autisme. Ik weet er ver van niet alles
over maar een leek ben ik natuurlijk niet meer.
Ik ergerde mij gedurende het eerste deel wel heel erg aan de
mensen die voor me zaten. Kussen, praten, wiebelen op hun stoel, … De musical
interesseerde hun helemaal niet en ze waren er duidelijk alleen maar omdat ze
ook tickets hadden gewonnen. Ik hoopte dat het in het tweede deel beter zou
zijn maar nee hoor het werd erger. Zelfs toen de ganse zaal een staande ovatie
gaf bleven deze vier mensen zitten met een verveelde uitdrukking en een zucht
van verlichting dat het ‘eindelijk’ voorbij was.
Natuurlijk was er het tweede deel waar ik heel erg schrok
van de uitbarsting van Ben die werd getoond. De pestkoppen pesten hem zo hard
dat Ben op een gegeven moment ‘ontploft’. Op dat moment vloog hij op die
pestkop en hield hem vast met de uitdrukking, ‘hij of ik’. Ik maakte dit zelf
ook eens mee met mijn kleine superman. Een kindje duwde en sloeg hem steeds.
Oké het deed geen pijn maar de aanraking is voor supermannetjes als de mijne er
teveel aan. Ik had toen tegen de ouders van dat kindje al meermaals gezegd dat
ze hun kindje moesten tegenhouden maar dat deden ze niet en na een hele tijd
(wat heeft mijn kleine superman een geduld) ‘ontplofte’ hij voor het eerst (en
voorlopig laatst) voor mijn ogen. Hij smeet zich op dat kindje en sloeg alsof
zijn leven er vanaf hing. Ik moest hem toen echt van dat kindje aftrekken
waarna hij bibberend en starend in zichzelf kroop. Ik kon nogal moeilijk kwaad
zijn op mijn kleine superman maar het mag natuurlijk niet en dat heb ik hem ook
uitgelegd. Hij begreep het niet en eerlijk, ik kon hem heel goed begrijpen.
Natuurlijk is hij op die moment de schuldige van alles, verschrikkelijk gewoon.
Wat ook heel herkenbaar was, is dat net zoals in het echte
leven ook in de musical de onwetende mensen woorden als ziekte en aandoening
aanhalen. Dat is het niet! Het is een stoornis en handicap.
Wat me toch het meeste zal bijblijven is het feit dat Ben
zelfmoord wil plegen door alle pesterijen en zijn ouders zelfs vraagt om hem
daarin te helpen. Zo zetten ze uiteindelijk de dood van Ben in scene. Iedereen
is natuurlijk erg aangedaan door zijn dood totdat plots Ben tevoorschijn komt.
De boodschap was pijnlijk mooi. Sommigen mensen beseffen pas wat ze hebben
gedaan als het al te laat is. Ben moest sterven voor dat de mensen beseften dat
Ben de autist (Oh wat haat ik dat woord! Je bent geen autist, je hebt autisme!)
ook gewoon Ben is en ook een persoon en neen hij is niet zot, achterlijk,
debiel, raar, abnormaal, … Ben is ANDERS net zoals mijn kleine superman ook
anders is!
De liefde dat de ouders van Ben voelden voor hun zoon was
prachtig. Ze zien hun zoon zo graag dat ze hem helpen ‘dood’ te gaan want ze
zien hem graag. Graag zien is nu éénmaal mensen helpen en zo simpel is dat voor
iemand met autisme en voor een ‘normaal’ iemand is dat moeilijk te snappen.
Zo zie je maar dat wat voor velen moeilijk is, is voor
anderen normaal en omgekeerd.
De musical was dus heel actueel en ik ben van mening dat de
mensen die niets van autisme kennen maar er wel voor open staan zeker naar de
musical moeten gaan kijken. Zo gaan ze hopelijk begrijpen dat het niet MAAR
autisme is maar veel meer dan dat.
Wel ik kan deze musical kort samenvatten. Onvergetelijk,
indrukwekkend, aangrijpend en vooral herkenbaar.
Lieve kleine superman, weet dat mama je altijd graag zal
zien en je dan ook altijd zal helpen, hoe dan ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten