Ik had een nachtje nodig om het te verwerken... Hoewel ik kan het nog steeds moeilijk geloven.
Gisteren hadden we een ijverige dag. De jongens waren enthousiast en kwamen met het ene na het andere aansleuren. Wat WO en ja waar anders rond werken in deze periode dan de herfst?! Dus wat brainstormen waar we aan denken bij herfst, vertellen bij plaatjes, vertellen over hoe dagen en nachten veranderen, ...
Daarna taal. We zitten al eventjes vast bij het leren lezen. De jongens kunnen perfect de woordjes lezen die hen zijn 'geleerd' maar die lettertjes van die woordjes mixen en andere woordjes van maken leek onmogelijk. Ik besloot dus nu ik de handleiding eindelijk in huis heb terug bij nul te starten.
I en K
IK
IS
Het gaat vlot, deze kennen ze door en door. En op een bepaald moment kwam ik aan prenten. Ik bedacht zelf maar even de prenten van elkaar te knippen en ze door elkaar te halen. De kinderen gingen ze dan in volgorde leggen aan de hand van het verhaaltje dat ik vertelde.
Ik vertelde over An en Tom en hun mama en papa die naar tante José gaan (blijf maar is namen bedenken hé). Het verhaaltje lag in volgorde en toen vroeg ik aan Lucas of hij verhaaltje wilde vertellen. Zoals steeds kroop hij in elkaar en schudde van nee. Oké geen probleem. Thibeau misschien? Jaaaaa voor bomma! Oké dan maar de Ipad op en facetimen maar... Blijkt bomma haar Ipad niet in de buurt te hebben dus proberen we tante Pie. Die is gelukkig hard aan het werk en dus aanwezig achter haar Ipad. Thibeau blokkeert hij wil niet meer. Geen probleem dan niet tot plots Lucas (die Thibeau stond aan te moedigen) zegt 'Ik ga het dan wel doen hé.' Een geluk dat ik buiten beeld stond want mijn tante had volgens mij anders hard gelachen met mijn blik van verbazing.
En ja hoor daar ging Lucas. Hij vertelde luid en duidelijk het verhaaltje en veranderde zelfs volledig uit zichzelf tante José in tante Pie! Wauw! Wat een zelfvertrouwen!
Dit hadden we nooit durven dromen! Zoveel zelfvertrouwen dat hij gewoon durfde praten (ook al was het via de Ipad) voor iemand anders. Normaal durft hij zo'n dingen nog niet eens voor zijn eigen mama of papa. Normaal piept en roept hij maar wat als facetime op staat en nu... Een klaar en duidelijk verhaaltje!
Je merkt het... ik ben trots! Apetrots!
De eerste maand is nog niet om en wauw wat een stappen hebben ze al gezet en dan vooral op sociaal-emotioneel vlak!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten