Nog niet zo super lang geleden sprak ik hier over hoe moeilijk ik het heb om met de medicatie te starten. Wel ondertussen zijn we dag 8 van de medicatie en het blijft een heel dubbel gevoel.
Je zal me nooit horen roepen dat je het 'moet' proberen of dat het een 'aanrader' is en van zodra ik de medicatie weer kan buiten smijten zal dat gebeuren ook maar voor nu heb ik er 'vrede' meegenomen. Hoewel... het blijft toch nog even wennen hoor.
Waar is onze superman naartoe stel ik me nu al 4 dagen de vraag? Straks ga ik nog even vergeten dat hij een diagnose ASS heeft. Oké nee dat laatste is overdreven. Hij zegt elke avond dat ik zijn dagklok niet mag vergeten en zal dat 's morgens ook als eerste ding checken. Zijn schema's blijven van het grootste belang voor hem en dat zegt hij nu ook zelf.
MAAR...
Hij kleed zich al 4 dagen elke ochtend zelf aan, is 'rustig' in die mate dat hij niet met alles smijt maar hij is wel hyperactief, hij luistert als ik iets vraag, aanvaard mijn 'nee', gaat mee in wat ik vraag, geeft toe als zijn broer iets wil spelen waar hij mee speelt, gaat conflicten met zijn broer uit de weg, hij speelt ook écht, ...
Superpapa heeft het er moeilijk mee. 'Is dit mijn zoon wel?' hoor ik hem meermaals per dag vragen. Hij herkent zijn eigen zoon niet meer en zou het liefst van al de medicatie alweer buiten zwieren. Ik begrijp hem maar ik kan er nuchterder over nadenken. JA dit is onze zoon. Onze superman is altijd van karakter een lief en zacht ventje geweest en heeft altijd voor iedereen goed willen doen ook voor zichzelf maar dat lukte maar niet. Hij kon het gewoon nooit tonen door de overdaad aan prikkels en stress. Nu pas beseffen we hoeveel we in die bijna 5 jaar dat hij er is van hem hebben gevraagd maar ik heb GEEN spijt dat we niet eerder op het aanbod van medicatie zijn ingegaan. We kunnen onszelf niet verwijten dat we niet alles hebben geprobeerd om het hem zo aangenaam mogelijk te maken maar het punt dat het niet meer ging kennen jullie al wel.
Mijn man probeert het dus een plaatsje te geven en probeert ook echt te zien dat dit inderdaad écht onze superman is maar dat hij gewoon 5 jaar kei hard heeft moeten vechten om zich staande te houden van baby tot peuter tot kleuter. Nu heeft hij rust.
Onze superman lacht, zegt zelf dat hij blij is en bedankt mij voor het leeg maken van zijn hoofdje ook al weet hij dat het aan de druppeltjes ligt. Hij is zichtbaar gelukkiger en ontspannen. Daar waar mijn man zich op dit moment een stuk voelt falen omdat hij het niet kon zonder medicatie ben ik nu opgelucht en kan ik het loslaten.
Zoals een fijne vriendin het zei... 'Een goede ouder zijn is geven dat wat je kind nodig heeft.' en in onze superman zijn geval is dat op dit moment dat kleine beetje druppeltjes.
Er heerst nog een groot taboe rond medicatie en daarom dat ik er over blog... Niet om het aan te raden verre van als het kan zonder zeker zonder blijven doen hoe hard het soms ook vechten is, maar als het niet meer lukt schaam je dan niet sommige kinderen zijn er nu éénmaal echt mee geholpen.
We hopen snel weer te kunnen afbouwen maar voor nu geniet ik van de rust en ontspan ik, geven we kleine broer tijd om te wennen aan onze 'nieuwe' gezinssituatie en luister ik naar mijn man zijn zorgen en probeer ik hem keer op keer uit te leggen waarom. Hij weet dat het het beste is hij moet er enkel nog vrede mee nemen en dat vraagt voor de ene persoon nu éénmaal meer tijd dan voor de andere.
Alles komt zoals steeds ook hier weer op zijn pootjes terecht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten