Alleen met mama

Mijn kleine superman is ziek, nu ja, ziek... Hij heeft mond en klauwzeer. Ziek is hij dus niet echt maar hij heeft wel veel pijn de arme schat. Het gevolg hiervan is dat hij een hele week niet naar school mag. Zijn lieve kleine broertje moest natuurlijk wel gaan dus dat wil zeggen dat mijn kleine superman vier halve dagen alleen thuis was met mama en daar hebben we beiden erg van genoten.

Het begon dinsdag... we kwamen thuis nadat we kleine broer op school hadden afgezet en het eerste dat hij vroeg 'pelke pele?'. Ja natuurlijk ging ik met hem een gezelschapsspelletje spelen en het bleef niet bij eentje. Pooh's wiebelboom, muscito, pino sortino, bumba memory, little observation... het ene na het andere ging over tafel. Nu geruime tijd wou hij met zijn smartgame spelen, daar kan en mag mama niet bij helpen ;) Mama ging wat huishouden doen en geloof het of niet ik ging af en toe kijken of hij nog wel oké was! Muisstil was het in huis, even stil als dat hij op school is! Ongelofelijk! Hij heeft zich een uur bezig gehouden met dat ene spelletje zonder ook maar een millimeter op zijn stoeltje te verschuiven. Wat kreeg ik een andere kleine superman te zien dan dat ik gewoon ben. Uiteindelijk moest hij stoppen met spelen omdat we zijn kleine broer gingen halen. We waren natuurlijk geen 5 minuten thuis of het huis stond op stelten! Roepen, duwen, trekken, slaan, ... ze waren vertrokken. Tijd om te eten en dan bed in voor goede middagdut maar daarna was het niet veel beter hoor. Toch was ik blij dat er terug wat meer leven in huis was, ik zou er niet aan kunnen wennen aan die volstrekte stilte dus ik ben heel blij dat ze nog geen volle dagen naar school gaan.

Woensdag... hetzelfde.
Donderdag... hetzelfde.
Vandaag... net iets anders. We kwamen thuis en net zoals de vorige dagen wou hij eerst een spelletje spelen. Hij koos voor een ander soort smartgame waarmee hij drie kwartier speelde daarna wou hij een puzzel. Hij koos de puzzel van pooh met 36 stukken... een makkie voor hem. Nadat hij zijn puzzel opgeruimd had en ik de doos had weggezet ging in de zetel zitten. Mijn kleine superman is niet zo gek op knuffelen... fout! Hij is er wel gek op maar enkel als hij zelf de aanzet geeft wat niet zo vaak is want kleine supermannetjes als de mijne houden niet zo van (onverwachte) aanrakingen. Nu ging het dus anders. Ik ging in de zetel zitten en hij kwam op mijn schoot zitten met zijn typische neutrale uitdrukking dus ik vraag hem of hij een knuffel wil en zachtjes knikt hij. Ik neem hem dus zacht in mijn armen met de gedachte in mijn achterhoofd dat als ik hem ineens stevig vastneem hij angstig weg wil. Hij legt zijn hoofdje tegen mij en ik ga zachtjes liggen met hem in mijn armen. Hij beweegt niet dus ik vraag hem of hij het fijn vind en weer knikt hij heel zachtjes. Ik geniet van het moment. Spontaan denk ik terug aan de voorbije dagen. De rust, de stilte, de gelukkige blik achter het neutrale gezichtje van mijn kleine superman, de concentratie, ... Ik denk terug aan mijn werk als onthaalmoeder. Voor het eerst sinds ik ben gestopt mis ik het niet, nu ja missen is een fout woord ervoor was ik al opgelucht dat ik was gestopt met werken maar nu... nee ik besef nu pas hoeveel ik van mijn kleine superman heb gevraagd en kan nu echt zeggen dat ik gelukkig ben met de keuze die ik (wij, mijn ventje is er ook nog natuurlijk) heb gemaakt. Ik denk dat we er zeker een kwartier hebben gelegen, een record! ZALIG! Ik wil meer van dat maar besef dat dit alles zijn tijd vraagt bij onze kleine superman. Hij wil terug puzzelen en dat is hij nu al een geruime tijd aan het doen. Zijn talent... puzzelen!

Even voelde ik me schuldig ten opzicht van mijn crimineel schattig andere zoontje maar hé... mijn kleine superman vraagt niet om deze pijn en als kleine broertje ziek thuis is en mijn kleine superman naar school gaat zal ik even hard genieten van de dagen alleen met hem.

Ondertussen is mijn kleine superman hard aan het roepen en stampen tegen mijn stoel... Hij gilt 'stoute mama, Dora moet puzzel maken, stoute mama, mijn puzzel van peter pan, Dora maken, nu' Dan rent hij even rond de living om dan terug te gillen tegen Dora dat zijn mama stout is. Zijn moment dat hij weer even verdwijnt in zijn wereld. Het went maar niet, het doet mijn moederhart pijn want ik weet dat ik hem hier niet kan helpen. Toch zal ik de voorbije dagen niet gauw vergeten, ze waren zo anders dan anders, bijna magisch.

De VVA kalender

Hij kwam gisteren aan! Op de eerste pagina al direct voor januari 2013 (een voorpagina is er niet) mijn kleine superman! Hij straalt!

De Efteling

Vorige zondag gingen we met het gezin en een bevriend koppel naar de Efteling. We hadden daar afgesproken om kwart voor 10. Om 9:35 stond we aan de ingang te wachten op 'Lie' en 'Tinoly', zoals mijn kleine superman ze noemt, in alle drukte. Mijn kleine superman trok direct een beetje wit weg en staarde onrustig om zich heen. Hij verteerde duidelijk de immense drukte niet. Hierdoor begon hij wat lastig te worden, hij begon op bloemen te trappen in de bloemperkjes, duwen en slaan op mama en papa, ronddraaien, trappelen, ... Wat we ook zeiden niets hielp. We stelden hem voor om in de rugzak (zo eentje voor op je rug) te gaan zitten maar nee dat wou hij niet. We besloten hem dan maar even te laten doen en hem alles op zijn manier in zich op te laten nemen.
Toen uiteindelijk 'Lie' en 'Tinoly' er waren vloog hij op hen af. Hij zocht direct bescherming in 'Lie' haar armen. Ik was opgelucht dat hij toch ergens naar die bescherming zocht en dat dat op die moment niet bij mij was dat maakte mij zelfs niet echt zoveel uit, ik was al lang blij een kleine glimlach op mijn kleine superman zijn gezichtje te zien.
Nu konden we tot aan de gastenservice gaan voor het documentje dat we via de uitgang op de attracties mochten met hem, vlotte service en afhandeling waarvoor een dikke pluim aan de Efteling!

En zo ging onze dag van start, hop het park in en toch maar eerst even een toiletbezoekje na die lange rit want mijn kleine superman is natuurlijk nog maar 2 maand zindelijk maar hij doet het super! Hij moest en zou met 'Lie' naar het toilet gaan en niet met mama. Eens mijn kleine superman iets in zijn hoofd heeft kan je hem niet op andere gedachten brengen dus 'Lie' gaat met hem naar het toilet maar als ze zelf even naar het toilet moet, geeft ze mijn kleine superman even naar mij. Die moet dus even met mij mee naar het toilet... gevolg... een kleine crisis. Huilen, deur willen los doen, er uit vliegen eens mama klaar is en in 'Lie' haar armen rennen. Zo is hij nu éénmaal, hij weet wat hij wil :)

Hop naar het sprookjesbos, nostalgie ten top maar niets voor onze jongens. Mijn kleine superman keek maar wat om zich heen maar zijn broertje vond de paddenstoelen wel héél leuk!

Toen we aan die man met zijn lang nek kwamen was kleine broer niet meer te houden. Daar waar mijn kleine superman maar angstig naar keek daar was zijn kleine broer vol van. We kregen hem niet mee verder :)
Ik vond het bordje bij de prullenmand wel leuk :) ideaal voor hier in de straten te zetten vind ik :)

Na het sprookjesbos tijd voor actie. Mijn kleine superman is er vol van! Hoe sneller, hoger en heviger hoe liever, raar toch voor een supermannetje als hij. Over de verwerking achteraf gaan we het nu niet hebben ;) We begonnen met een paardenmolen, stoeltjes die rond vlogen en waar mama mee in moest mits papa en 'Lie' dit niet zagen zitten en 'Tinoly' ging al met mijn kleine superman dus iemand moest met kleine broer mee natuurlijk. Oh wat had ik daar een spijt van, gelukkig had ik al een half uur niet gegeten :p De kinderen vonden het fantastisch.
Daarna gingen alle kindjes in de rups :)
Ook de slakken in de hoogte waren een succes hoewel 'Lie' met haar hoogtevrees daar misschien iets anders over dacht :)

Dan tijd voor wat meer actie. Het leuke aan een bevriend koppel mee hebben is dat mama en papa ook is iets kunnen doen! Dat was lang geleden en toch wel heel fijn! Een houten achtbaan, de Python, de vogel rock, ... Het was zeker leuk!
Na de middag begon het wat te regenen maar dat kon onze dag niet verpesten! We hadden onze regenjassen bij en konden er nog wel even tegen.
Mijn kleine superman vroeg al van bij het begin achter de 'tjoek tjoek tjein' dus gingen we daar ook op uiteindelijk. Het is zijn nieuwe passie sinds twee weken en hij was er dus heel enthousiast over :)

We sloten de dag af in de souvenirshop. Terwijl mama een knuffeltje koos voor kleine broer die ondertussen uitgeput in de rugzak sliep, koos mijn kleine superman, heel verrassend ;) voor een stoomtreintje.


Moe maar voldaan namen van afscheid van 'Lie' en 'Tinoly' die we weer heel dankbaar zijn voor alles wat ze doen voor ons en hun omgang met onze kindjes die zoooo zot zijn van hen en trekken we terug naar ons kleine Belgiëlandje.

Mijn kleine superman zag op het einde van de dag lijkbleek en je zag dat zijn hoofdje vol indrukken zaten maar hij heeft er echt van genoten. Hij laat het dan misschien niet zien in zijn neutrale gelaatsuitdrukking maar ik ken hem en ik weet dat hij het super vond. Als hij nu de foto's ziet van die dag wil hij direct terug!

Het was een dag waar we met plezier aan zullen terug denken!

Fantasiespel een hele opgave

Fantasiespel is voor mijn kleine superman geen evidentie. Daar waar zijn broertje torens met blokken maakt en trots roept huis of met een potloodjes door het 'huis' rent en gilt 'toek toek tjein' daar is onze kleine superman allemaal maar vreemd van.

We kochten verschillende dingen om hem te stimuleren zoals een keukentje, winkeltje, werkbank, ... en ik oefende er vaak op met hem en ja hij deed me flink na hoor! Je kan onze kleine superman alles aanleren, ja jullie lezen het goed, aanleren. Uit zichzelf zal hij niet zo heel veel doen en al zeker geen fantasiespel. Nu jah... hoe kan je fantasiespel aanleren zou je denken? Wel ik geloofde er ook nooit in want dat is iets in je hoofd en mijn kleine supermandeed het altijd wel mooi mee hoor. Soep koken, huisjes bouwen met blokken, ... maar hij deed enkel wat ik voordeed.

Tot daarnet. Plots hoor ik achter me mijn kleine superman gillen 'Kom Dora, komaan, Let's go!' Dus ik draai me vliegensvlug om zodat ik kan kijken wat hij doet en hij doet het opnieuw. Hij steekt zijn handje uit naar opzij en roept opnieuw heel luid 'Kom Dora, Komaan, Let's go!' en hij rent rond de tafel om vervolgens te zeggen 'Goed gedaan Dora! Well done!'

Ik kreeg een glimlach tot achter mijn oren want hij deed alsof! Dit is nieuw, niet iets wat hij van mij leerde! Hij deed het spontaan en helemaal uit zichzelf! Wat ben ik toch weer trots op mijn kleine superman dat hij deze stap heeft gezet!

Mijn ervaring met Ben X, de musical.

Ik wou heel graag naar de musical gaan kijken. De musical ‘Ben X’, maar door omstandigheden leek dat niet te gaan. Heel jammer vond ik dat maar niets aan te doen, volgende keer meer geluk. Echter zag ik wel een wedstrijd bij citysecrets om tickets te winnen voor deze musical. Zoals ik met veel wedstrijden tevergeefs meedeed, deed ik dat ook met deze. Een paar dagen later kreeg ik plots een mailtje met de tekst: ‘Proficiat! U hebt 2 tickets gewonnen voor de musical Ben X’ Spontaan liet ik een kreet los en sprong vrolijk rond van blijdschap, toch gaan kijken! Geweldig!

15 september was het zover… de dag van de musical.

Mijn verwachtingen lagen niet hoog. Ik had het boek niet gelezen en tevens ook de film niet gezien dus de verhaallijn zou een complete verassing zijn voor mij. Ik wist echter wel dat het over een jongen ging met autisme en die heel erg gepest werd. Een typisch vrolijke musical zou het dus al zeker niet worden maar ik vroeg me toch heel erg af hoe ze het gingen brengen. Veel gezonde nieuwsgierigheid dus.

Daar aangekomen konden we onze tickets afhalen en moesten we nog even wachten voor we de zaal in mochten. Raar was dat, ten midden van die drukte van mensen. Veel geroezemoes, glazen achter de bar die kletterden, flesjes frisdrank die werden geopend, … Druk, druk, druk. Toen we éénmaal naar de zaal mochten en we plaats hadden genomen was het weer even wachten. De zaal zat niet echt vol, halfvol misschien?

Toen de musical uiteindelijk begon was het duidelijk, dit ging duidelijk over autisme. De musical startte met de jongen die zijn ochtendritueel vertelde. Minuut per minuut, heel herkenbaar want ook bij ons gaat het elke dag minuut per minuut hetzelfde… en zo hadden we direct ons eerste kippenvelmoment en dit was nog maar het begin. De moment dat er werd terug geblikt op het feit dat Ben zijn diagnose kreeg vond ik raar… ze gaven hem de diagnose ‘syndroom van asperger’ In mijn ogen niet echt correct want de musical ging vooral over de typische kenmerken van kernautisme en niet die van asperger. Best wel een ergernis vond ik want als je toch zo iets brengt zorg dan dat het klopt. Nu ja, dat is mijn bescheiden mening uiteraard.

Er waren veel pijnlijk herkenbare momenten. Ben die wordt gepest, heel erg hard en daar enorm onder lijdt, een mama die probeert haar zoon te begrijpen maar dat niet kan, fascinatie voor cijfers en letterreeksen, de zoon die zo erg in zichzelf is gekeerd dat hij wegkwijnt, in elkaar gedoken staan, pesterijen die drijven tot zelfmoord(gedachten), … Elke keer weer kreeg ik kippenvel en soms ook tranen in mijn ogen. Dat gevoel van machteloosheid is verschrikkelijk.

Zo bijvoorbeeld zorgen op een bepaald moment de pestkoppen ervoor dat Ben zijn bus mist. Een regelrechte ramp voor hem dus. Ik herkende het direct. Dingen die niet gaan zoals gepland zijn voor onze kleine superman een ramp. Elk ritueel voor hem is zo belangrijk en de moment dat daar van afgeweken wordt dan ziet hij daar echt van af.

Na drie kwartier was het pauze en toen ik tegen mijn ventje vertelde over hoe ik het vond zwegen de mensen op de rij achter ons plots en kwam er zelfs iemand naar voor leunen om te horen wat ik vertelde. Ze waren duidelijk onder de indruk van wat is er van afwist. Tsjah… mijn leven draait natuurlijk grotendeels om dat ene ding… autisme. Ik weet er ver van niet alles over maar een leek ben ik natuurlijk niet meer.

Ik ergerde mij gedurende het eerste deel wel heel erg aan de mensen die voor me zaten. Kussen, praten, wiebelen op hun stoel, … De musical interesseerde hun helemaal niet en ze waren er duidelijk alleen maar omdat ze ook tickets hadden gewonnen. Ik hoopte dat het in het tweede deel beter zou zijn maar nee hoor het werd erger. Zelfs toen de ganse zaal een staande ovatie gaf bleven deze vier mensen zitten met een verveelde uitdrukking en een zucht van verlichting dat het ‘eindelijk’ voorbij was.

Natuurlijk was er het tweede deel waar ik heel erg schrok van de uitbarsting van Ben die werd getoond. De pestkoppen pesten hem zo hard dat Ben op een gegeven moment ‘ontploft’. Op dat moment vloog hij op die pestkop en hield hem vast met de uitdrukking, ‘hij of ik’. Ik maakte dit zelf ook eens mee met mijn kleine superman. Een kindje duwde en sloeg hem steeds. Oké het deed geen pijn maar de aanraking is voor supermannetjes als de mijne er teveel aan. Ik had toen tegen de ouders van dat kindje al meermaals gezegd dat ze hun kindje moesten tegenhouden maar dat deden ze niet en na een hele tijd (wat heeft mijn kleine superman een geduld) ‘ontplofte’ hij voor het eerst (en voorlopig laatst) voor mijn ogen. Hij smeet zich op dat kindje en sloeg alsof zijn leven er vanaf hing. Ik moest hem toen echt van dat kindje aftrekken waarna hij bibberend en starend in zichzelf kroop. Ik kon nogal moeilijk kwaad zijn op mijn kleine superman maar het mag natuurlijk niet en dat heb ik hem ook uitgelegd. Hij begreep het niet en eerlijk, ik kon hem heel goed begrijpen. Natuurlijk is hij op die moment de schuldige van alles, verschrikkelijk gewoon.

Wat ook heel herkenbaar was, is dat net zoals in het echte leven ook in de musical de onwetende mensen woorden als ziekte en aandoening aanhalen. Dat is het niet! Het is een stoornis en handicap.

Wat me toch het meeste zal bijblijven is het feit dat Ben zelfmoord wil plegen door alle pesterijen en zijn ouders zelfs vraagt om hem daarin te helpen. Zo zetten ze uiteindelijk de dood van Ben in scene. Iedereen is natuurlijk erg aangedaan door zijn dood totdat plots Ben tevoorschijn komt. De boodschap was pijnlijk mooi. Sommigen mensen beseffen pas wat ze hebben gedaan als het al te laat is. Ben moest sterven voor dat de mensen beseften dat Ben de autist (Oh wat haat ik dat woord! Je bent geen autist, je hebt autisme!) ook gewoon Ben is en ook een persoon en neen hij is niet zot, achterlijk, debiel, raar, abnormaal, … Ben is ANDERS net zoals mijn kleine superman ook anders is!

De liefde dat de ouders van Ben voelden voor hun zoon was prachtig. Ze zien hun zoon zo graag dat ze hem helpen ‘dood’ te gaan want ze zien hem graag. Graag zien is nu éénmaal mensen helpen en zo simpel is dat voor iemand met autisme en voor een ‘normaal’ iemand is dat moeilijk te snappen.

Zo zie je maar dat wat voor velen moeilijk is, is voor anderen normaal en omgekeerd.

De musical was dus heel actueel en ik ben van mening dat de mensen die niets van autisme kennen maar er wel voor open staan zeker naar de musical moeten gaan kijken. Zo gaan ze hopelijk begrijpen dat het niet MAAR autisme is maar veel meer dan dat.

Wel ik kan deze musical kort samenvatten. Onvergetelijk, indrukwekkend, aangrijpend en vooral herkenbaar.

Lieve kleine superman, weet dat mama je altijd graag zal zien en je dan ook altijd zal helpen, hoe dan ook!

Mijn kleine superman

Lieve kleine superman

Het lijkt wel gisteren dat je je eerste erge crisis kreeg. Ik zie  het nog zo voor me, net geen 1.5 jaar oud en jezelf op de grond smijtend. Gillend en tierend met je hoofd op de grond aan het bonken zonder aanleiding. Alles deed ik om je te troosten maar ik kon je niet eens vast houden zo hevig ging je tekeer. Helemaal van de wereld was je. Eerst dacht ik dat het kuren waren maar toen kwamen de crisissen steeds vaker en nog geen maand later sloeg je je eigen hoofd tegen de rand van de vensterbank. Het bloed kwam uit je neus en in allerijl reden we met je naar spoed. Verdict… misschien een gebroken neus maar dat is niet zeker want ze nemen bij zo’n kleine kindjes geen foto’s omdat ze een neus toch niet kunnen in gipsen. Een week lang was je neus dik en paars en voelde ik me de slechtste moeder die er bestond. Ik deed mijn verhaal bij een ‘internetvriendin’ en die raadde me aan om bij de huisarts eens te informeren in verband met het COS. COS… centrum voor ontwikkelingsstoornissen… Ik wist, want ja als moeder weet je het gewoon op voorhand dat voel je, dat er iets mis was met je maar toch klonk die naam zo verschrikkelijk. De huisarts gaf zonder aarzelen een doorverwijzing mee maar dat kon ook niet anders hij je immers een tweetal week ervoor nog met je hoofd tegen de kast bonken en gillend rond de tafel rennen zonder remmen en vooral zonder nadenken.
1 telefoontje naar het COS en een week later konden we al op intake gaan. Daar werd kort alles overlopen en een maand later waren al jou onderzoekjes al gepland. Wat gaat het snel zeg! Vlak voor je tweede verjaardag had je al je onderzoekjes afgerond op eentje na. Resultaat zouden we krijgen op 24 december 2010. Dat wordt alvast een fijne kerst *zucht*.

24 december 2010 is het dan zover. Het laatste onderzoekje en de resultaten. Het verdict luidde… verhoogd risico op ASS. Mijn vermoeden werd bevestigd. Onze kleine man was/is niet ‘normaal’, zo dacht ik er toen toch over. We vroegen thuisbegeleiding aan en die konden gelukkig dankzij jou jonge leeftijd snel starten, echter werkte in het begin niets van de tips die we kregen. Je kreeg ondertussen een gemiddelde van 9 crisissen per dag, soms maar 3 en andere dagen dan weer 16 maar het gemiddelde was 9. Hels waren de weken, dagen, uren en zelfs minuten. Elke keer weer bij het minste dat we ‘nee’ zeiden, er teveel geluid was, we ergens moesten aanschuiven, … crisis. Supermarkt was een hel want elke keer we aan de kassa kwamen moest je een dvd hebben en nee we gingen nooit naar huis zonder dvd want je ging in het midden van de supermarkt liggen hoofdbonken tot je hem kreeg. Pijn dat kende je niet met als gevolg dat je een gevaar was voor jezelf. Normaal gingen ze je opnieuw testen in januari 2013 maar in juli 2011 waren we zo radeloos en was het zo overduidelijk voor ons dat je ASS hebt dat ik ging smeken bij het COS om je al veel eerder opnieuw te testen en gelukkig konden ze me ook helpen daar. In september 2011 onderging je opnieuw alle testen en op 6 oktober 2011 kregen we dan je definitieve diagnose. ASS en verhoogd risico op spraakstoornis maar daar bleef het niet bij. Je moest een EEG voor epilepsie laten doen en ook je bloed moest geprikt worden om na te kijken of je geen genetische afwijkingen zou hebben. Het was dus nog niet gedaan, het bleef maar duren! EEG kon vrij snel en gelukkig niets aan de hand ook je bloed prikken ging vlot, wat een held ben jij toch, mijn kleine superman! Drie maanden moesten we wachten op je uitslag van het genetisch onderzoek maar toen kwam het verlossende antwoord, helemaal gezond!

Ondertussen kregen we de tip van onze thuisbegeleidster om met een dagschema te starten wat we dan ook deden en een wonder gebeurde. Van de ene dag op de andere gingen we van een gemiddelde van 9 crisissen per dag naar, je gelooft het nooit, 1 crisis per dag!  Een hele andere wereld ging voor ons open. We zagen jou gelukkiger worden en de rust keerde weer in huis althans even toch. Ook het winkelprobleem raakte opgelost door eens te luisteren naar andere ouders van kindjes met ASS dus ook dat ging veel vlotter. De crisissen werden wel minder maar al gauw doken er nieuwe problemen op. Je kon de drukte thuis niet aan omdat ik onthaalouder was, geluiden maakte je hysterisch, je at maanden niet, aanrakingen werden je teveel, school dat niet lukte, je viel uit de boot voor allerhande therapieën want dan ben je te goed maar voor het andere te slecht, … We kunnen wel een tijdje doorgaan maar hierdoor besefte ik vooral dat de diagnose niet het einde van onze strijd was maar een heel nieuw begin. Een strijd waar nooit een einde aan zal komen. Elke dag opnieuw strijden wij (mama en papa), je kleine broer, de thuisbegeleiding, kinderpsycholoog, alle mensen van het revalidatiecentrum, … voor jou geluk. We zullen er alles aan doen om jou problemen op te lossen en er voor te zorgen dat je gelukkig groot kan worden en alle kansen krijgt die je maar verdiend en niemand, maar dan ook niemand zal ons dat in de weg staan daar zal ik zelf voor zorgen.

ASS zorgde er voor dat jij maar ook ik nu geworden zijn zoals we zijn en ik zou het nooit maar dan ook nooit anders willen. Je doet uniek, je denkt uniek, je handelt uniek maar bovenal je bent uniek en daar mag of nee… moet je trots op zijn! En ik… ik zal er altijd voor je zijn waar en wanneer dan ook!

Dikke knuffel van je mama xxx