Gewoon Wij

Al heel lang geleden dat ik hier blogde en dat zal ook niet meer gebeuren. Wij zijn te volgen via onze huidige blog www.gewoon-wij.be

Weer eens terug van weggeweest

Zoals me wel vaker overkomt, is het ook deze keer weer een tijd geleden dat ik blogde. Hoe het komt?
Wel voor diegene die me enkel via blog volgen en het dus nog niet moesten weten... Morgen ben ik alweer 12 weken gelukkig en (intussen) stralend zwanger. We mogen begin december ons vierde spruit verwelkomen. Ik heb net zoals bij de vorige twee de afgelopen weken niet veel in mij gehad. Ik was misselijk en vooral futloos. Ik lag en deed niet veel buiten dan kijken of de kindjes niet verongelukte en tijdig iets te eten kregen.

In deze periode vertrokken we op 10 mei met de wagen naar het zuiden van het Gardameer in Italië. Doodsbenauwd was is voor de rit (ja ik word reisziek en als zwanger ben is dat nog eens tien keer zo erg) maar die viel gelukkig razend goed mee. Eens aangekomen verdween mijn misselijkheid en futloos zijn. Wat wil je... Je doet je ogen open, gaat naar buiten en gaat weer naar binnen als je je ogen gaat toedoen. Je leeft buiten, in de gezonde lucht. Logisch dat ik tonnen energie kreeg. Over de reis zelf blog ik later wel weer (eerst nog wat uitpakken enzo).

Dus bij deze hoop ik weer stilaan de blog op te nemen. Ik twijfel over wat veranderingen ivm het bloggen maar daarover vertel ik dan wel weer meer als ik er voor mezelf uit ben.

Leven met autisme

Zoals ik eerder hier al schreef, schrijf ik op tijd en stond een artikel voor Vol Leven. Ik vermeld niet elk artikel hier op mijn pagina, maar deze wilde ik toch graag even delen. Al mijn artikels voor hun zijn persoonlijk. Ze gaan over ons gezin, over onze manier van leven, onze manier van opvoeden, wat we doen en laten, ... Maar deze gaat over mijn autisme. Over 'Leven met autisme' en dat maakt het voor mij toch net dat tikkeltje extra persoonlijker.

http://volleven.be/leven-met-autisme/

Daar is de lente!

Net zoals velen hebben ook wij dit weekend voor 200% genoten van het eerste echte lente weekend. Lente staat samen met herfst bovenaan mijn lijsten van favoriete seizoenen. Beiden hebben namelijk prachtige kleuren en geuren en het is niet té warm of té koud.

Mijn lieve echtgenoot was zaterdagochtend zijn negende dag met hoge koorts ingegaan en ik kan jullie verzekeren... Een man die zolang koorts heeft is echt niet aangenaam. Maar ik kon hem begrijpen want hij lag nu al de hele week dag en nacht neer in de zetel en sliep alleen maar. Zaterdag wilde hij er dus op uit. Met de kinderen naar de speeltuin (die is op de hoek van onze straat). Jassen, sjaals en mutsen aan en weg waren we die voormiddag. Thibeau was in zijn gebruikelijke trage (hiermee bedoel ik dat je over de 2 minuten wandeltrip dus 10 minuten of meer doet) tempo dus besloot ik met Lucas al voor te gaan zodat hij eens goed kon door steppen. Dit kan namelijk niet als we zonder papa gaan (wat meestal het geval is omdat papa veel werkt).

Ik kom met hem aan in de speeltuin en we zien er een papa met zijn zoontje. Ze zijn met de bal aan het spelen. Lucas zegt direct tegen me dat hij gaat meespelen waarop ik even voorstel dat hij het misschien kan vragen aan de mensen of hij wel mee mag spelen. Niet iedereen vind dat namelijk even leuk als je er plots tussen springt. Ik verwachtte me aan een Lucas die of niets ging zeggen (een half jaar geleden zou hij huilend en mopperend in elkaar zijn gedoken bij het idee dat hij zo iets zou 'moeten' vragen) of hij het mij zou laten vragen. Het ergste daar dacht ik niet aan want ik besef dat hij zeer grote sprongen maakte het voorbije half jaar. Toch verraste hij me weer maar eens.

Met stevige stap gaat hij naar de man (niet het kindje dus) en vraag luid, duidelijk en vooral zeer zelfzeker 'Mag ik ALSTUBLIEFT meespelen?' en steekt dan apetrots zijn duim naar me op met een grijns tot achter zijn oren. Onze oudste zoon toch! De hele tijd dat we daar waren speelde hij met het kindje en de man samen. Voetballen, schommelen, zandtaartjes maken, ... Thibeau speelde ook even mee maar vond het toch leuker te genieten van zijn papa.
Ook Victor genoot op en top. Het was de eerste keer dat hij in de speeltuin uit de doek ging en leuk rond kroop door het gras en even van de natuur proefde.

Na de speeltuin hebben de kinderen zich nog heerlijk laten gaan in de tuin. Op en af de glijbaan, op de trampoline springen, met de ballen spelen, ... Heerlijk genieten. En ook ik mocht genieten... Je man die het gras maait met een baby (peuter blijf ik ontkennen) op zijn rug... Ja het kon erger!

Zondag gingen we in de voormiddag naar het bos (en in de namiddag deden we weer verder in de tuin). Het bos is amper 2 km van bij ons thuis dus we zijn er toch wel op tijd en stond te vinden. Een wandelingetje van 4 km met de kinderen. Het doet elke keer deugd. Manlief was intussen koortsvrij (de buitenlucht deed duidelijk deugd). We doen altijd de route voor wandelaars zonder honden. Dan kom je op stukken waar dieren vrij rond lopen maar buiten in de verre verte zagen we nog nooit een paard ofzo dichtbij tot gisteren dus... Plots werden we achtervolgt door tientallen van die grote viervoeters en twee bokken! We leerden over schors, mos, slijk, bloemen en planten, dieren, de lente, ... Leerrijke uitstap dus.

 

26 jaar...

26 jaar en al (bijna) 7 jaar samen met mijn man,  meer dan 6 jaar mama van Lucas, 5 jaar mama van Thibeau, 1 jaar mama van Victor, 1.5 jaar getrouwd, ...

26 jaar... De tijd vliegt en toch nog zo jong. Want dat hoor ik vaak 'Ben jij nog maar 26?!' Nee dat bedoelen ze niet omdat ik er oud uitzie! Of wel? Nee, dat bedoelen ze niet... Hoop ik...

5 maart 2015:
00:10 mijn man zijn euro valt 'Gelukkige verjaardag!'
00:30 Victor komt om zijn nachtvoeding, de eerste in mijn 26ste levensjaar! Zalig!
7:00 gefluister aan mijn bed: 'Mamaaaaah, maamaaaahhhh, ik heb een idee! Gefeliciteerd!!!' Lucas...
8:00 mijn man,die me ondanks zijn ziek zijn en koorts, me ontbijt op bed brengt maar die ik maar even weer naar beneden stuur met de boodschap dat ik er aan kom want dat Victor nog slaapt.
8:05 Lucas die een hartje tekent op zijn ipad en me nogmaals feliciteert en Thibeau die er achteraan fluistert.
Aansluitend eet ik mijn klaargemaakte ontbijt op bed, aan de keukentafel.
8:30 Cadeau'tjes tijd!
10:00 De postbode! Een kaartje en cadeautje van Sofie en haar gezin! Pralines mmmmmm!

Vanaf dat moment stromen ook de sms'jes, telefoontjes en facebookberichtjes binnen.

Wat een gezegende verjaardag zo!

Dat dit levensjaar eentje mag zijn zoals het vorige. Vol liefde en geluk samen met mijn prachtige gezin, vrienden en familie.

Dankjewel voor de vele gelukwensen! Ik ga nog wat genieten van mijn verjaardag!

 Dit kaartjes koos Lucas uit naam van het gezin!

Ik dacht dat ik al iemand was.

Na zonet voor de zoveelste keer prentjes als de volgende tegen te komen besloot ik er iets over te schrijven...

De eerste keren dat ik ze zag vond ik ze gewoon grappig eerlijk gezegd maar hoe vaker ik ze zie hoe enger ik ze vind. Veel mensen met kinderen in het gewoon onderwijs vinden ze overdreven. Thuisonderwijzers vinden ze dan vaak weer pure realiteit. Ook ik heb er een mening over en die koppel ik graag aan mijn eigen ervaringen en dan niet aan het onderwijs van de kinderen maar aan mijn eigen onderwijsperiode. Voor de duidelijkheid... Ik ben 25 (nog voor heel eventjes maar ik ben nog 25) dus het is niet dat mijn schoolloopbaan eeuwen geleden is.

Ik herinner me nog levendig hoe ik huilend naar de kleuterschool ging. Ik herinner me nog hoe ik als kleuter werd verplicht mee te danken voor het eten. Hoe ik als kleuter moest zwijgen in de refter en toen ik dat een keer niet deed werd ik op een bank aan de kant gezet en mocht ik van de hele dag niet meer eten. Ik herinner me nog hoe ik doorheen heel het lager en middelbaar gepest werd. Ik was altijd de kleinste van de klas en daar werd gretig mee gelachen, uitgelachen. Hoe ik elke keer ik iets letterlijk nam uitgelachen werd. Hoe men mij uitlachte omdat ik de 'strever' van de klas was, de strever die doodsbang was iets fout te doen en dus puur uit angst mijn best deed want stel je voor dat ik iemand zou teleurstellen. Ik heb altijd al het hart op de tong gehad en daar kon geen leerkracht in het middelbaar mee om. Of die ene leerkracht Frans in het vijfde middelbaar die toen ik na de vakantie met ziekenhuisopname omdat ik sindsdien 50% gehoorverlies heb en ik toen ook een keelontsteking had zei 'Niet alleen doof maar ook stom.' en toen nog kwaad was omdat ik een pen naar hem smeet. Of toen diezelfde leerkracht ooit een volle vuilbak naar mij smeet (ik weet nog steeds de reden niet) en ik deze leeg terug gooide en ik daarvoor gestraft werd maar hij niet. Hoe leerkrachten maar zeiden dat ik moest doen wat de rest deed want later, later, later, ... Hoe mijn ouders zeiden dat ik maar hard moest worden want dat het échte leven nog zoveel harder zou zijn. Die keren dat ik flauw viel op school en mijn ouders me moesten komen halen en ik thuis direct herstelde. Komedie? Nee, schoolziek of stress maar geen komedie.

Kortom ik heb nooit het gevoel gehad MEZELF te MOGEN ZIJN op school. Als ik mezelf was werd ik gepest, uitgelachen, was ik te lief, had ik een te grote mond, ... Het was nooit goed genoeg dus deed ik me maar anders voor zodat ik binnen het systeem paste.

Ik zou nu de positieve dingen kunnen vertellen over mijn schoolloopbaan maar eerlijk? Ik heb geen positieve herinneringen aan school.

Uiteraard hoeft het niet zo te zijn en ik weet dat er vele wel positieve herinneringen hebben aan school maar het is wel de realiteit dat je op school leert van te zwijgen en enkel te praten als je toestemming krijgt nadat je je vinger in de lucht stak. Dat je moet doen wat men je opdraagt en als je een eigen mening hebt daar van leerkrachten uit geen respect voor is, nee dan ben je die lastige leerling met grote mond zelfs als je het beleefd brengt. Hoe je 'juist' moet antwoorden op elke vraag ook al zijn er meerdere antwoorden mogelijk.

Elke leerling moet hetzelfde kunnen, de zelfde vaardigheden verwerven, ... MAAR niet elke leerling is hetzelfde!

Dus ja ook ik vind dat deze prentjes de waarheid weergeven voor de meeste scholen. Niet allemaal. Nee er zijn zeker goede scholen, zeker goede leerkrachten, ... Leerkrachten doen ook maar wat hen wordt opgedragen van hogerop... Het ministerie... De regering... Vaak zelfs tegen hun zin. Ik lees vaak hoe leerkrachten het graag anders zouden zien maar geen keuze krijgen. Ze doen dan hun uiterste best om het leuk en aangenaam te brengen maar op het einde van de rit blijft het hetzelfde... Leerlingen afleveren die allemaal ongeveer hetzelfde niveau hebben.

Zoals ik ooit ergens las (quote van Toon Hermans)... Een juf die vraagt aan de kinderen wat ze willen worden later en het kind antwoord 'Ik dacht dat ik al iemand was.'

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat men van hogerop ooit van onder hun steen kruipt en gaat zien dat 'anders' niet slechter is en dat elk kind anders is. Dat er meer ruimte moet zijn om te ontplooien. Meer leerkrachten, minder grote klassen, meer individualiteit, ...

6 maand thuisonderwijs

Ik zal maar al starten met een sorry voor de slechte samenhang van mijn tekst. Ik loop over van euforie voor mijn geweldige kinderen, ja ze zijn écht fantastisch! Maar er zijn ook wat minder leuke dingen aan de gang waardoor ik er niet 100% met mijn gedachten bij ben.

Nu ja niet exact op de dag van vandaag 6 maand maar over die enkele dagen gaan we niet struikelen toch?

Iets meer dan 6 maanden geleden viel het besluit om thuisonderwijs te gaan geven. Met een bang hartje, vele vraagtekens en nog geen flauw idee hoe of wat begonnen we er aan. Werkboeken werden geleverd, handboeken leenden we bij de 'bib', materiaal werd verzameld en we gingen van start.
Een week goed, een week slecht, een week goed, twee weken slecht, ... en uiteindelijk namen we eind november al pauze tot na de kerstvakantie. 1.5 maand deden we niets. Nu ja niets is absurd natuurlijk want leren doe je altijd en overal. Laat ik het houden op dat we geen werkblaadjes, boekjes, ... deden. Al gauw zag ik dat de kinderen de pedalen kwijt waren. Jah... autisme tover je niet weg natuurlijk en ook voor mezelf merkte ik al snel dat het niet verder kon zo. De angst dat de inspectie kan langst komen en ik het enkel maar moet uitleggen en niets kan tonen... Help!
Voor de kerstvakantie werd er dus al besloten dat Joeri en ik moesten samen zitten om alles te bekijken. Uiteindelijk was het de laatste dag van de vakantie en was er nog niets gezegd buiten dan dat het moest veranderen. Ik kroop dan maar wanhopig achter mijn computer en besloot met thema's te gaan werken. Thema's gebouwd op die beschreven staan in de leerdoelen en eindtermen maar die dat wel in de lijn liggen van interesses en gebeurtenissen op dat moment.

Het werkt! Het werkt echt! De afspraak die ik met de kinderen had gemaakt was 'werken' tijdens Victor zijn middagdutje maar ze mogen zelf kiezen welk vak. Ik leg klaar voor twee weken en als ze eerst al het leuke willen doen dan hebben ze daarna enkel nog dingen die niet zo leuk zijn. Na een week is meestal alles al klaar. Al snel wilden ze meer doen en dat mogen ze. Dus gingen ze eerst zelf knutselen, tekenen, ... aan tafel. Ondertussen willen ze van bij opstaan tot aan het slapen gaan blaadjes en boekjes doen en dat mogen ze maar wel dingen die ze zelf kunnen doen. Victor is er ook nog en ik heb nog een huishouden natuurlijk. Als ze vragen hebben kunnen ze die stellen en help ik met plezier maar het hoofddoel op dat moment is zo zelfstandig mogelijk werken. Zo kan ik ineens 'evalueren' welke leerstof ze onder de knie hebben zonder daar het woord 'toets' of enige puntensysteem aan te hangen. Verbeteren doe ik dan ook samen met hen, met hun potlood en niet met rood, groen, oranje, blauwe, geel, paars of wat dan ook. Ik zie namelijk het nut niet in om een kind continu te wijzen op zijn fouten. Opbouwende 'kritiek' (als je het al zo wil noemen) werkt veel beter vind ik.

Nu zijn we dus zes maanden later. Ze kunnen optellen en aftrekken tot tien (de ene met deelse hulp van vingers, de andere met deelse hulp van blokjes). Ze lezen korte eenvoudige zinnetjes. Ze schrijven enkele woordjes. Weten alles over water, gezonde voeding, familie, ... Lucas kan bijna tot tien tellen in het Frans. En ze kunnen nog zoveel meer dan zes maanden geleden. Zoveel dat ik het allemaal niet meer kan onthouden!

Maar het belangrijkste...
Ze zijn niet alleen zoveel gelukkiger en ontspannender maar zoveel socialer en vooral Lucas dan. Hij toonde me de laatste dagen een stukje sociale vaardigheden die ik nooit maar dan ook nooit had durven dromen.

Enkele voorbeeldjes:
- Sinds kort hebben we een telefoon waar de kinderen mee mogen bellen. Lucas voert echt hele gesprekken met zijn gesprekspartner. Hij neemt zonder angst de telefoon op en kan echt een half uur staan uitleggen EN antwoorden!
- Afgelopen zaterdag stond ik met Lucas alleen in colruyt aan de kassa en hij had twee dozen dinosauruskoeken tegen elkaar gelegd waardoor je een hele dinosaurus op de prent kreeg. Aan de kassa zei de man die onze boodschappen scande 'Wauw een dinosaurus.' Om zich dan tot Lucas te richten met zijn armen omhoog 'Wraaaaaaaaaa!' Direct draaide ik me naar Lucas om, klaar om hem op te vangen in tranen en vol angst maar wat toen gebeurde... Lucas deed zijn armen omhoog 'Wraaaaaaa!!!' terug! Waarop de man het weer deed en Lucas gilde 'Whaaaaa een dinosaurus heeeeelppp!!!' En al snel ontstond er een rollenspel tussen de twee. Een volslagen vreemde die luid 'roept' en Lucas vond het geweldig leuk en reageerde op gepaste manier!
- Gisteren hadden we een verjaardagsfeestje voor Thibeau. (ja hij wordt vandaag 5 jaar al!) Lucas zat op een gegeven moment in de zetel stickers te kleven in een boekje dat Thibeau kreeg en naast hem zat onze buurman. Onze nieuwe buren wonen nog geen jaar naast ons en zowel zij als wij vonden dat we elkaar maar wat beter moesten leren kennen dus nodigden we hen graag uit. Voor Lucas is onze buurman dan ook echt een vreemde maar nee hoor... Samen de stickers zoeken, communiceren (jaja echt gesprekjes), uitleggen, spelen, ... Ongelofelijk! Ook vroeg Lucas zelf of de buurman met hem wilde spelen en toen de buurman voorstelde om deze zomer eens bij hen te gaan spelen (ze hebben ook een kindje) was Lucas onmiddellijk dolenthousiast!
- Op hetzelfde feestje (21 personen waarvan 8 kinderen in onze mini living, om even de prikkels te beschrijven) vroeg hij aan zijn nonkel Sven om mee te spelen! Hem kennen ze beter en nonkel Sven is volgens mij heilig verklaard door Lucas maar toch blijf ik verbaasd over zijn communicatie en sociale vaardigheden ook met zijn nonkel!
- Overprikkeling? Nee niet gezien bij Lucas. Was dat er ooit dan? Nee serieus! Ooit overwogen we om geen feestjes meer te geven. Het was hel! Gillen, krijsen, instorten, agressie, ... steeds weer na een feestje en nu? Niets. Of jawel... 'Mama wanneer doen we nog een feestje?'