Goede voornemens... Normaal doe ik er niet aan mee. Veel zeggen, weinig doen... Zo gaat het meestal toch bij mij. Zo ben ik namelijk al 16 jaar aan het stoppen met nagelbijten... Njah, ik moet jullie vast niet vertellen dat dat nog niet gelukt is.
Toch wil ik het dit jaar wel doen. Waarom? Omdat ik meer bij de dingen stil sta. Ik sta bewuster langer stil bij keuzes die ik (of samen met mijn man) maak, wat ik doe met de kinderen, hoe ik opvoed, wat ik wil, ... Dus sta ik ook al enkele dagen stil bij wat ik echt wel graag anders wil zien en doen in 2015, daar gaan we dan...
- Geduldiger zijn.
- Meer nadenken voor ik iets zeg of doe.
- Me meer bezig houden met mijn geloof en regelmatig naar de kerk gaan.
- Vaker koken en daarmee bedoel ik dan vooral in het weekend.
- Meer aandacht besteden aan mezelf.
- Een betere mama voor de kindjes en vrouw voor mijn man zijn, maar ook een betere vriendin.
- Meer dingen belangeloos doen voor anderen.
- Vaker dankbaar zijn voor de kleine dingen.
- Die laatste kilo's verliezen en er daarna misschien enkele weer bijkomen (wie weet wat brengt 2015 ons).
- Minder roepen.
- Vaker bloggen.
- Ja en ik zet het er bij... Stoppen met nagelbijten!
Ik ben benieuwd naar jullie goede voornemens...
woensdag 31 december 2014
donderdag 18 december 2014
Die decembermaand
Ik lees de laatste 3 weken op sociale media wel minstens een keertje per dag over het drama van deze maand. Ik blogde er in 2012 ook zelf over, wat je hier kan lezen. Die vervloekte maand december. Sint, kerstavond, kerstdag, oudjaar, nieuwjaar en bij vele, net zoals hier, nog wat jarigen er tussen. Regelrechte hel. Of toch al zeker voor de kinderen met autisme. Wel we zijn al 18 december en euhm... Die decembermaand lijkt hier wel niet te komen.
Lucas verjaarde, de Sint kwam en binnen een week is het alweer kerstavond, kerstdag en aansluitend Victor zijn verjaardag en wat is het hier rustig! We hebben zelfs de kerstboom samen gezet zonder 1 traan of luide stem!
Gisteren kwamen we er achter dat er een probleem is met het kerstcadeau van de grote jongens hier in huis waardoor zij op kerstavond niet echt een cadeau zullen krijgen. We zoeken nog wel iets kleins maar daar zal het bij blijven. We weten ook niet wanneer het wel in orde zal zijn dus we kunnen hen ook geen andere datum geven. Ze zijn boos en terecht maar daar blijft het bij. Ze snappen dat het centjes kost en ze dus moeten wachten. Ze weten dat ze het zullen krijgen maar alleen nog niet wanneer. Geen crisis, geen drama, geen geroep, geen agressie gewoon 'Ik ben boos mama want ik vind dat niet leuk.' en dan krijgt hij gelijk. Het is niet leuk en hij mag er boos om zijn. Dat is dan Lucas. Thibeau die blijft zoals steeds uiterlijk zeer onverschillig. Het veranderd ook niet. Vandaag geen drama en ik verwacht er ook geen rond.
Hoe het komt dat er geen overprikkeling is dit jaar?
- Ze kennen hun pakjes. (maar ze pakten ze zelfs niet mee in dit jaar)
- Lucas kent het geheim van de Sint.
- We houden het rustig dus geen grote feestjes en veel tralala.
Hmmm niet anders dan anders lijkt me buiten dan dat geheim van de Sint... Dus weer een bewijs voor ons dat onze kinderen het gewoon niet aankonden doordat de overprikkeling op school al zodanig veel was dat er niets bij kon thuis, ook niet in de vakanties.
Ze zijn thuis en leven rustig naar alles toe. Ze volgen de komst van Jezus via ons adventboekje dat voor gezellige avondmomenten zorgt met het ganse gezin. We zingen en tekenen dan samen voor Jezus en wat een plezier is dat keer op keer.
Ik heb zo'n gevoel dat ook kerst dit jaar écht genieten wordt met ons gezin.
Moest er geen blogje meer komen voor kerst dan zeker alvast hele fijne feestdagen gewenst voor jullie allemaal!
Lucas verjaarde, de Sint kwam en binnen een week is het alweer kerstavond, kerstdag en aansluitend Victor zijn verjaardag en wat is het hier rustig! We hebben zelfs de kerstboom samen gezet zonder 1 traan of luide stem!
Gisteren kwamen we er achter dat er een probleem is met het kerstcadeau van de grote jongens hier in huis waardoor zij op kerstavond niet echt een cadeau zullen krijgen. We zoeken nog wel iets kleins maar daar zal het bij blijven. We weten ook niet wanneer het wel in orde zal zijn dus we kunnen hen ook geen andere datum geven. Ze zijn boos en terecht maar daar blijft het bij. Ze snappen dat het centjes kost en ze dus moeten wachten. Ze weten dat ze het zullen krijgen maar alleen nog niet wanneer. Geen crisis, geen drama, geen geroep, geen agressie gewoon 'Ik ben boos mama want ik vind dat niet leuk.' en dan krijgt hij gelijk. Het is niet leuk en hij mag er boos om zijn. Dat is dan Lucas. Thibeau die blijft zoals steeds uiterlijk zeer onverschillig. Het veranderd ook niet. Vandaag geen drama en ik verwacht er ook geen rond.
Hoe het komt dat er geen overprikkeling is dit jaar?
- Ze kennen hun pakjes. (maar ze pakten ze zelfs niet mee in dit jaar)
- Lucas kent het geheim van de Sint.
- We houden het rustig dus geen grote feestjes en veel tralala.
Hmmm niet anders dan anders lijkt me buiten dan dat geheim van de Sint... Dus weer een bewijs voor ons dat onze kinderen het gewoon niet aankonden doordat de overprikkeling op school al zodanig veel was dat er niets bij kon thuis, ook niet in de vakanties.
Ze zijn thuis en leven rustig naar alles toe. Ze volgen de komst van Jezus via ons adventboekje dat voor gezellige avondmomenten zorgt met het ganse gezin. We zingen en tekenen dan samen voor Jezus en wat een plezier is dat keer op keer.
Ik heb zo'n gevoel dat ook kerst dit jaar écht genieten wordt met ons gezin.
Moest er geen blogje meer komen voor kerst dan zeker alvast hele fijne feestdagen gewenst voor jullie allemaal!
vrijdag 12 december 2014
Een diagnose ASS voor mezelf
De meeste wisten wel al dat ik een vermoeden had van ASS bij mezelf en de meeste wisten ook wel al dat ik me twee jaar geleden op de wachtlijst liet plaatsen. Diegene die met een aandachtig oog de blog volgen hebben ook al kunnen lezen (ook al was het zo hier en daar tussen de soep en de patatten door een korte zin) dat in juli mijn eerste testen waren begonnen.
Sinds dat moment begon ik na te denken... Zou ik er over bloggen? Zou ik het aan mensen vertellen? Zou ik er iets mee doen? Voor- en nadelen kwamen op me af maar vooral ook veel gevoelens. Schaamte? Verdriet? Opluchting? Blijdschap? Woede? Ik worstelde er enorm mee. Uiteindelijk kwam ik tot het besluit dat als ik verwacht van mensen dat ze begrip hebben voor Lucas en zijn ASS en verwacht dat ze hem zien als een persoon en niet als een label dan ben ik als mama wel de eerste die daar mee moet beginnen (uiteraard samen met zijn papa).
Maar ook... We leren Lucas dat hij ondanks zijn drie labeltjes wel een persoon is. Hij evenveel recht heeft als een ander om hier te zijn. Hij gelukkig mag (nee moet ook al ben ik tegen moeten) zijn. Hij zich niet moet schamen om wie hij is maar trots moet zijn. Hij gewoon Lucas is en niet Lucas met ASS, tourette of STOS, nee gewoon Lucas, een Lucas om trots op te zijn!
Het zou dus nogal gek zijn van mezelf om me dan te gaan schamen voor mijn eigen label.
Dus... Vandaag was het zover. Het advies gesprek. Een halfjaar na de testen, 4 jaar na Lucas zijn eerste diagnose kreeg ik een papier mee waarop staat gedrukt:
BESLUIT
De diagnose ASS wordt vanuit het multidisciplinair onderzoek weerhouden.
Of anders gezegd 'U hebt ASS.'
Ik zie me daar enkele uren geleden nog zitten met diezelfde stomme grijns op mijn gezicht. Die grijns die ik nu al 25 jaar met me meedraag. Die grijns die er ALTIJD staat ook als iemand iets verschrikkelijks ergs aan mij verteld. Jah... Alsof ik nog niet wist dat ik ASS zou hebben! Maar nu begint het door te dringen. De papieren voor het VAPH dossier werden daar ineens ingevuld maar dat betekend wel dat ik zal geregistreerd staan als 'een persoon met een handicap'. WOW! Dat is heel wat... Het klinkt vreemd want zo voel ik me immers niet. Ik heb 25 jaar 'gefunctioneerd'. Nu ja... Als ik nuchter nadenk is dat natuurlijk niet helemaal waar. Ik heb vooral overleefd tot mijn 19de en daarna begon ik te functioneren (dankzij mijn man die me neemt zoals ik ben).
Op school had ik geen echte vrienden. Steeds 1 en als die wegviel kwam iemand anders in de plaats.
Ik had mijn obsessie... Mijn twee pony's.
Ik kon niet tegen veranderingen of zoals Tessy al grappend (toen was ik 16) tegen me zei 'Ja als je bij Kimberley iets verplaatst in haar kamer, al is het 1 mm dan heeft ze het gezien hoor en pas dan maar op!'
Ook nu leef ik volgens structuur. Lucas zijn schema's waren niet enkel voor hem maar ook voor mij een geweldig hulpmiddel. Dagen en daguitstappen plannen? Ik doe het met véél plezier want het brengt ook mij rust. En dan staat mijn man daar 'Ja maar ik moet nog 5 minuten dit of dat doen...' 'Nee! Dat gaat niet want dan zijn we te laat en dan en dan en dan!!!' Maar mijn man leerde er mee omgaan. Hij kent me en neemt me zoals ik ben en hij houdt me alert. Hij zorgt er voor dat ik me 'flexibel' opstel daar waar het echt wel moet en geeft me rust als ik dat nodig heb. Een daguitstap? Graag en met veel plezier maar thuis leg ik me neer in de zetel en doe ik mijn ogen toe. Manlief maakt me wel wakker als hij klaar is met de kinderen en ze naar bed toe moeten om me daarna weer in de zetel te laten slapen en het ontplofte huishouden achter mij op te ruimen.
In het COS waar ik werd onderzocht kregen we te horen dat het ongelofelijk is hoe Joeri en ik op elkaar zijn afgesteld. Dat het bewonderenswaardig is dat we alle twee mogen zijn wie we zijn met al onze goede en slechte kantjes en dat er gelachen mag worden met ieder zijn mindere kantjes. Ja, dat doet Joeri graag, lachen met mijn slecht gevoel voor humor, naïviteit en letterlijk opnemen van taal. Elke vragenlijst, gesprek en onderzoek dat Joeri of ik ondergingen bleek achteraf perfect gelijk te lopen. Hij kent me blijkbaar door en door die lieve man van mij. Deze eer verdiend hij wel!
Sorry als ik bot reageer, dingen fout interpreteer, lach als je me iets triest vertelt, gevoelloos lijk, je kwets (vast zonder dat ik het wil), sociaal ongepast gedrag stel, ... Ik leef echt wel mee en vind dingen echt wel vreselijk voor anderen maar ik kan me niet verplaatsen in de andere persoon, maar ik kan wel goed luisteren en dat doe ik met veel plezier.
Dat ben ik en het hoort bij mij. Ik heb geleerd hoe me gepast te gedragen op sociale momenten (dat zeiden ze trouwens ook in het COS dat ik heel goed kan camoufleren) maar ik laat vaker dan ik wil steken vallen maar dat ben ik en daar werk ik aan maar weg zal dat nooit gaan.
Hoe het nu verder moet? Niet anders dan anders. Ik ben wie ik ben. Kimberley, vrouw van een geweldige man, mama van drie prachtige zonen en vooral... Ik ben gelukkig!
Sinds dat moment begon ik na te denken... Zou ik er over bloggen? Zou ik het aan mensen vertellen? Zou ik er iets mee doen? Voor- en nadelen kwamen op me af maar vooral ook veel gevoelens. Schaamte? Verdriet? Opluchting? Blijdschap? Woede? Ik worstelde er enorm mee. Uiteindelijk kwam ik tot het besluit dat als ik verwacht van mensen dat ze begrip hebben voor Lucas en zijn ASS en verwacht dat ze hem zien als een persoon en niet als een label dan ben ik als mama wel de eerste die daar mee moet beginnen (uiteraard samen met zijn papa).
Maar ook... We leren Lucas dat hij ondanks zijn drie labeltjes wel een persoon is. Hij evenveel recht heeft als een ander om hier te zijn. Hij gelukkig mag (nee moet ook al ben ik tegen moeten) zijn. Hij zich niet moet schamen om wie hij is maar trots moet zijn. Hij gewoon Lucas is en niet Lucas met ASS, tourette of STOS, nee gewoon Lucas, een Lucas om trots op te zijn!
Het zou dus nogal gek zijn van mezelf om me dan te gaan schamen voor mijn eigen label.
Dus... Vandaag was het zover. Het advies gesprek. Een halfjaar na de testen, 4 jaar na Lucas zijn eerste diagnose kreeg ik een papier mee waarop staat gedrukt:
BESLUIT
De diagnose ASS wordt vanuit het multidisciplinair onderzoek weerhouden.
Of anders gezegd 'U hebt ASS.'
Ik zie me daar enkele uren geleden nog zitten met diezelfde stomme grijns op mijn gezicht. Die grijns die ik nu al 25 jaar met me meedraag. Die grijns die er ALTIJD staat ook als iemand iets verschrikkelijks ergs aan mij verteld. Jah... Alsof ik nog niet wist dat ik ASS zou hebben! Maar nu begint het door te dringen. De papieren voor het VAPH dossier werden daar ineens ingevuld maar dat betekend wel dat ik zal geregistreerd staan als 'een persoon met een handicap'. WOW! Dat is heel wat... Het klinkt vreemd want zo voel ik me immers niet. Ik heb 25 jaar 'gefunctioneerd'. Nu ja... Als ik nuchter nadenk is dat natuurlijk niet helemaal waar. Ik heb vooral overleefd tot mijn 19de en daarna begon ik te functioneren (dankzij mijn man die me neemt zoals ik ben).
Op school had ik geen echte vrienden. Steeds 1 en als die wegviel kwam iemand anders in de plaats.
Ik had mijn obsessie... Mijn twee pony's.
Ik kon niet tegen veranderingen of zoals Tessy al grappend (toen was ik 16) tegen me zei 'Ja als je bij Kimberley iets verplaatst in haar kamer, al is het 1 mm dan heeft ze het gezien hoor en pas dan maar op!'
Ook nu leef ik volgens structuur. Lucas zijn schema's waren niet enkel voor hem maar ook voor mij een geweldig hulpmiddel. Dagen en daguitstappen plannen? Ik doe het met véél plezier want het brengt ook mij rust. En dan staat mijn man daar 'Ja maar ik moet nog 5 minuten dit of dat doen...' 'Nee! Dat gaat niet want dan zijn we te laat en dan en dan en dan!!!' Maar mijn man leerde er mee omgaan. Hij kent me en neemt me zoals ik ben en hij houdt me alert. Hij zorgt er voor dat ik me 'flexibel' opstel daar waar het echt wel moet en geeft me rust als ik dat nodig heb. Een daguitstap? Graag en met veel plezier maar thuis leg ik me neer in de zetel en doe ik mijn ogen toe. Manlief maakt me wel wakker als hij klaar is met de kinderen en ze naar bed toe moeten om me daarna weer in de zetel te laten slapen en het ontplofte huishouden achter mij op te ruimen.
In het COS waar ik werd onderzocht kregen we te horen dat het ongelofelijk is hoe Joeri en ik op elkaar zijn afgesteld. Dat het bewonderenswaardig is dat we alle twee mogen zijn wie we zijn met al onze goede en slechte kantjes en dat er gelachen mag worden met ieder zijn mindere kantjes. Ja, dat doet Joeri graag, lachen met mijn slecht gevoel voor humor, naïviteit en letterlijk opnemen van taal. Elke vragenlijst, gesprek en onderzoek dat Joeri of ik ondergingen bleek achteraf perfect gelijk te lopen. Hij kent me blijkbaar door en door die lieve man van mij. Deze eer verdiend hij wel!
Sorry als ik bot reageer, dingen fout interpreteer, lach als je me iets triest vertelt, gevoelloos lijk, je kwets (vast zonder dat ik het wil), sociaal ongepast gedrag stel, ... Ik leef echt wel mee en vind dingen echt wel vreselijk voor anderen maar ik kan me niet verplaatsen in de andere persoon, maar ik kan wel goed luisteren en dat doe ik met veel plezier.
Dat ben ik en het hoort bij mij. Ik heb geleerd hoe me gepast te gedragen op sociale momenten (dat zeiden ze trouwens ook in het COS dat ik heel goed kan camoufleren) maar ik laat vaker dan ik wil steken vallen maar dat ben ik en daar werk ik aan maar weg zal dat nooit gaan.
Hoe het nu verder moet? Niet anders dan anders. Ik ben wie ik ben. Kimberley, vrouw van een geweldige man, mama van drie prachtige zonen en vooral... Ik ben gelukkig!
maandag 1 december 2014
Eerste keer bowlen
Bijna wekelijks rijden we voorbij een binnenspeeltuin waar je ook kan bowlen en sinds enkele maanden vroeg Lucas elke keer om ook eens bij de kegels te spelen. Hij kende het niet maar ja dat uithangbord sprak hem aan. Uiteindelijk zeiden we dat we voor zijn verjaardag zouden gaan. Ons idee was om dat als gezin te doen maar hij reageerde onmiddellijk met 'Ja met tante Pie en nonkel Bart en bomma en ...'. Ai... om dat met iedereen te doen zoals altijd wordt wel een dure grap. Dat zagen we echt niet zitten. Uiteindelijk besloten we het eerst met enkel mijn tante en bomma te doen maar die stelden zelf voor om zelf hun drank te betalen zodat Lucas meer mensen kon uitnodigen. Lief van hen dus zeiden we tegen Lucas dat hij 4 'koppels' mocht kiezen. Hij koos helemaal zelf waardoor het voor hem een super feestje werd met vriendjes. Hij koos immers niet enkel mijn tante, bomma en een bevriend koppel van ons maar ook een ander bevriend koppel met 4 kindjes want zo kon hij met zijn vriendje Abel spelen. Wat goed bedacht van hem en vooral wat fijn voor ons om te horen dat hij Abel als zijn vriendje ziet. 'Ah ja mama want die speelt graag met water in de tuin en dat vind ik ook leuk.' Kinderlijke logica... een zaligheid!
Zo gezegd zo gedaan. Enkele banen in de bowling gereserveerd en daar gingen we dan. Lucas stuiterde in het rond. Wachten tot iedereen er was voor we konden beginnen was een hel voor hem maar eens begonnen ging het super. Hij wachtte mooi zijn beurt af en genoot met volle teugen en dat was ook zo voor Thibeau. Nu ja niet dat we die veel gezien, daar werd goed voor gezorgd en dat was duidelijk want wat heeft die genoten!
Andere kindjes vonden het dan weer te luid en vond het misschien minder leuk op dat moment. Wij genoten vooral van Lucas die speelde en bij elke kegel die om viel luid 'Jaaaaah!!!' riep en high 5's uitdeelde. Hij wil vaker gaan bowlen!
Na het bowlen vertrokken mijn tante en bomma naar huis en gingen de vrienden nog mee tot bij ons voor jawel... taart. Als je twee jarigen te vieren hebt (ja het was ook een feestje voor Victor, maar die beleefde het vooral mee van op mijn rug in de doek en van bij bomma op schoot) moet er natuurlijk chocoladetaart zijn!!! Allemaal lekker smullen en uiteindelijk het eerste bevriende koppel uit wuiven. Bram en Sofie bleven nog gezellig om samen frietjes te eten. Een opgave... In ons keukentje 7 kindjes en 4 volwassenen krijgen, nu ja voor zolang de kindjes dan aan tafel zitten toch. Gezellig babbelen en genieten om zo de al reeds geslaagde dag nog beter af te sluiten.
Lucas en Victor zeggen nog een welgemeende dankjewel voor het fijne gezelschap en de leuke pakjes.
En zo is het alweer 1 december en start vandaag de advent die we dit jaar niet aftellen met een chocolaatjes kalender maar met een boekje dat hopelijk voor een dagelijks fijn gezinsmoment gaat zorgen.
Zo gezegd zo gedaan. Enkele banen in de bowling gereserveerd en daar gingen we dan. Lucas stuiterde in het rond. Wachten tot iedereen er was voor we konden beginnen was een hel voor hem maar eens begonnen ging het super. Hij wachtte mooi zijn beurt af en genoot met volle teugen en dat was ook zo voor Thibeau. Nu ja niet dat we die veel gezien, daar werd goed voor gezorgd en dat was duidelijk want wat heeft die genoten!
Andere kindjes vonden het dan weer te luid en vond het misschien minder leuk op dat moment. Wij genoten vooral van Lucas die speelde en bij elke kegel die om viel luid 'Jaaaaah!!!' riep en high 5's uitdeelde. Hij wil vaker gaan bowlen!
Na het bowlen vertrokken mijn tante en bomma naar huis en gingen de vrienden nog mee tot bij ons voor jawel... taart. Als je twee jarigen te vieren hebt (ja het was ook een feestje voor Victor, maar die beleefde het vooral mee van op mijn rug in de doek en van bij bomma op schoot) moet er natuurlijk chocoladetaart zijn!!! Allemaal lekker smullen en uiteindelijk het eerste bevriende koppel uit wuiven. Bram en Sofie bleven nog gezellig om samen frietjes te eten. Een opgave... In ons keukentje 7 kindjes en 4 volwassenen krijgen, nu ja voor zolang de kindjes dan aan tafel zitten toch. Gezellig babbelen en genieten om zo de al reeds geslaagde dag nog beter af te sluiten.
Lucas en Victor zeggen nog een welgemeende dankjewel voor het fijne gezelschap en de leuke pakjes.
En zo is het alweer 1 december en start vandaag de advent die we dit jaar niet aftellen met een chocolaatjes kalender maar met een boekje dat hopelijk voor een dagelijks fijn gezinsmoment gaat zorgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)