Dankbaar om/op Victor zijn doop.

Na een dagje alle indrukken te hebben verwerkt nu een blogje over de doop van onze kleinste held.
Gisteren, 13 juli vierden we ons eerste huwelijksverjaardag en doopte we ook Victor.
Een dag waarbij we genoten hebben van familie en vrienden om ons heen maar ook van het moment zelf. Luisteren naar alles teksten en dankbaar zijn.
Heel erg dankbaar ben ik na gisteren en nee niet voor de cadeautjes (uiteraard zijn we daar blij mee maar daar draait het niet om.

Dankbaar omdat:
- Mijn tante en een super vriendin een tekstje wilden lezen.
- De twee peters het voor elkaar kregen zo'n mooie beloftes te schrijven dat ik de tranen moest weg slikken. Ben er nog steeds niet goed van.
- Dat we zagen hoe mensen helemaal zichzelf zijn en we daar nog een groot voorbeeld van kunnen nemen.
- Dat deze zelfde mensen ons cadeautjes gaven die helemaal bij hen passen en ik hier heel erg veel waarde aan hecht en deze dus ook heel erg koester.
- Omdat mensen hun drukke agenda aanpaste om er bij te kunnen zijn.
- De spontane hulp op het feestje achteraf.
- Dat de aanwezigen op het feestje ons en onze kindjes nemen zoals we zijn.
- De pastoor (waar ik behoorlijk wat discussie mee had over de teksten) het zo fijn deed en de kindjes er bij betrok.
- Dat ik zelf helemaal kon stilstaan bij wat dopen nu wel voor mij is.
- Dat ik stil sta bij het feit dat ik wel geloof maar niet in God maar gewoon geloof in wat er is. Dat je moet aanvaarden wat er op je pad komt en daar iets mee moet doen. Dat ik geloof dat mensen helpen zonder iets terug te verwachten ook gewoon mooi kan zijn. Dat ik geloof in het voorleven van onze kindjes. Dat ik geloof in mezelf en mijn prachtige gezin. Ik geloof, maar op mijn manier.
- Dat Lucas nu heel erg stil staat bij de kerk en God. Ik vind het mooi dat hij zelf zijn weg daar in kiest.
- Dat ik mijn eigen beloften en wensen voor hem kon uitspreken. Ook al is hij nog heel klein en begrijpt hij er nog niets van, hij zal het vast wel voelen.

Mijn beloften:

Lieve Victor, al heel snel stond vast dat we je wilden dopen.  In eerste instantie omdat je broers ook zijn gedoopt maar naarmate ik er meer en meer over ging nadenken is het voor mij diep vanbinnen toch wel net iets anders. Meer en meer sta ik stil bij het leven, ons leven en vooral onze kindjes. Wat wil ik hen als mama meegeven? Ik kan je hier en nu zoals men vraagt beloven dat ik voor jou altijd zal doen wat ik kan. Ik zal je aanvaarden zoals je bent. Ik zal je altijd vasthouden maar ook loslaten daar waar nodig zodat jij kan ontwikkelen naar je eigen vermogen, maar wees gerust ik zal nooit ver weg zijn om je weer vast te nemen moest je daar nood aan hebben.
Ik heb geleerd dat niets loopt zoals je het zelf wil maar zoals mijn tante me leerde… Alles gebeurd met een reden of dat nu goed of slecht is. Zo wil ik jou ook leren omgaan met tegenslagen. Ik zal mijn uiterste best doen jou zo goed mogelijk voor te leven, op elk moment, dat beloof ik je.

Mijn wensen: 
Lieve Victor

Dan sta ik hier en zou ik je mijn wensen moeten uitspreken. Natuurlijk wens ik dat je gelukkig mag zijn, gezond mag zijn en blijven, vertrouwen mag hebben in de mensen, … Maar ik leerde dat er veel meer valt te wensen.

Ik wens je een geduldig hart toe voor diegene die dat nodig hebben en dus ook af en toe voor mij.

Ik wens je de kracht en moed om pijn toe te laten en te tonen, maar ook om jezelf in deze moeilijke momenten weer bij elkaar te rapen en door te gaan. Het leven zal immers niet altijd gemakkelijk verlopen maar voel even met je hartje om je heen… Alle mensen hier aanwezig zullen steeds voor je klaar staan om je door de moeilijke momenten heen te slaan.

Echter wens ik je ook toe dat je mag genieten van alle dingen ook de allerkleinste. We zullen allemaal samen met jou mee genieten.

Echter is mijn belangrijkste wens dat je mag zijn wie je bent. Of dat nu is als Victor of wie weet, Victor met zo’n ‘etiketje’. Het maakt niet uit, wees trots op wie je bent en laat je nooit wijsmaken dat je minder bent dan iemand anders. Iedereen is uniek en speciaal op welke manier dan ook en dat ben jij dus zeker.

Een dag vol goed nieuws!!!

Het begon met vroeg opstaan deze ochtend. De kindjes hadden een korte nacht gehad wegens een teveel aan apekuren de avond ervoor, maar geen medelijden want om half 9 moesten we aan het revalidatiecentrum staan voor de uitslagen van Thibeau zijn stotteronderzoekjes.

Daar kregen we het eerste goede nieuws van de dag. Thibeau zijn stotteren is een zeer lichte vorm en de kans is groot dat het weer vanzelf over gaat!

Dan thuiskomen en zien dat de pakjesdienst nog niet was geweest! Woehoe! Een uur na thuiskomst... jawel hoor de pakjesdienst!

Nog wat later de postbode met een brief van Lucas zijn nieuwe school. Ai, geen semi-internaat voor Lucas wat nu?! Lucas kan echt niet in die grote volle refter zitten. Beetje in paniek bel ik naar de school waar ik als bij wonder de persoon aan de lijn kreeg die onze inschrijving deed. Die vertelde me dat ze er voor kozen gans Lucas zijn klasje geen semi-internaat te geven. Hij zal in een klasje van 5 zitten in een aparte afdeling waar maar een 7-tal leerlingen geen semi-internaat hebben wat maakte dat ze dus maar met een 7-tal samen refter hebben! Dit maakte ook... geen semi-internaat is gelijk aan behoud thuisbegeleiding!!! Jahaaaaa!!! Al een geluk was ik thuis want ik kreeg spontaan kippenvel en ging zonder nadenken fladderen en springen... Ja ook ik doe dat...

Daarna komt manlief thuis met onze doopkaars van Victor zodat dat toch al in orde is voor de aankomende doop.

In de namiddag komt er dan nog iemand langst voor onze bakfiets die deze ook gewoon koopt zonder teveel tralala!

Een namiddagje samen spelen met de kindjes, loom bandjes maken, met de lego spelen, gek doen, ...

En dan nog de dag afsluiten met een stevige opruimbeurt van mijn bureau, dat doet deugd zoveel extra ruimte aan mijn bureau!

Ik ga nog wat verder opruimen en nagenieten van deze fijne dag!

Oh en de regen? Niets van gemerkt want de zon scheen hier hard genoeg in huis om heel de aardbol te verlichten!

Yell less, love more

Gisteren kreeg ik van een lieve vriendin deze link doorgestuurd:
http://theorangerhino.com/
Ik opende hem snel maar keek niet direct wat het was, ik was immers aan mijn doopboekje bezig. Na enige tijd (toen ik dat doopboekje langst mijn oren er zag uitkomen) ging ik op de desbetreffende site kijken.

Yell less, Love more...
En daar zijn we dan... Ik keek omhoog en zag dit boven mijn laptop hangen...

Juist ja... Net zoals er voor de kindjes afsprakenkaartjes zijn is er ook deze voor mama en papa. Deze kwam er al een hele tijd geleden (geen idee meer wanneer maar toch al een aantal maanden geleden) toen Lucas in de fase zat van heel erg veel te liegen. Na veel trek en sleurwerk bleek dat Lucas bang was voor mama. Bang dat als hij niet zei wat mama wilde horen dat mama zou roepen en hij was bang van mama als die ging roepen. Terwijl ik dit typ springen spontaan weer de tranen in mijn ogen en komt de krop weer vast te zitten in mijn keel. Toen kwamen we op het idee dat mama een kaartje ging maken dat ze niet meer ging roepen en tegelijkertijd dan ook eentje voor Lucas dat hij niet meer ging liegen. Geruime tijd ging het goed. Ik lette heel erg op mijn roepen en kon af en toe een week zonder roepen wat er ook gebeurde. Echter... Moeilijke periodes komen, mama wordt moe, ... kortom ik herviel in mijn slechte gewoonte. Als ik schrik van iets dat ze doen, ze niet luisteren of elkaar in elkaar proberen te timmeren dan ga ik weer aan het roepen. Anders lijkt het niet te helpen. Fout van mezelf natuurlijk en dankzij deze site ging ik er weer over nadenken.

Gisterenavond de site... Deze ochtend begonnen en ik werd al direct uitvoerig getest door de kinderen (alsof ze er antennes voor hebben dat ik mezelf zo'n challenge opleg, antennes die zeggen 'test mama').
Ochtendspits... Victor huilen omdat hij honger had en een propere luier nodig had na de nacht en de twee grote hadden wel heel erg veel nodig plots.
Mama ik wil bokes! Mama chocomeeeelk!!! Mama welke tas is er nog? Mama mag ik mijn storio? Mama mijn buikje rammelt! Mama Victor huilt! Mama chocomeeeeeelk! Mamaaaaa broer pakt dat af! Mama... *mep op broer*...
Ik kan nog wel even doorgaan...
Ik gaf in alle stilte (mond open doen op dat moment leek me niet verstandig) de jongens hun boterhammen en chocomelk uit zelf gekozen tas en Victor zijn luier en mamamelk en toen? Wel ondanks dat ze nog verschillende dingen wilden verdween ik. Ik nam mijn luierwas uit de wasmachine en ging naar buiten... In die heerlijke ochtendzon tot rust komen... Ik, de zon en mijn luiers. Zalig!

Helemaal zenn weer naar binnen, de kindjes rustig verder geholpen en ze zijn nu fijn SAMEN aan het spelen zonder ruzie en Victor die ligt heerlijk naar hen te kijken en te draaien op de grond met zijn steeds weer aanstekelijke lach.

Ik hou jullie op de hoogte over hoe het me verder vergaat!

Papa heeft bijna vakantie...

'Mama papa slaapt nog boven hé.' 'Nee, jongen papa is gaan werken.'
'Mama ik mis papa.'
'Mama wanneer is papa een hele dag thuis?'
'Mama ik wil met papa spelen.'
'Mama ik hou van jou maar ik mis papa.'
'Mama papa komt na het eten thuis hé?'
'Mama Victor mits papa ook.'
...

Ja jongens mama weet het... papa werkt veel en hard, maar dat is ook nodig. Er moeten immers centjes zijn voor jullie kleertjes, eten, speelgoed, leuke uitstapjes, ... Het is nu van de paasvakantie geleden dat papa nog eens wat meer thuis was dan 1.5 dag per week (op die enkele verlengde weekends na) en dat is voor onze jongens heel erg lang geleden. Ze missen papa... Nog twee daagjes werken en dan is papa 3.5 week thuis hoewel papa dan weer zaterdag al direct een hele dag weg moet... De bomma haar nieuwe kleerkast moet in elkaar gezet worden en dat kan bomma natuurlijk niet zelf.

Die eerste week zal het ook heel erg druk worden... kinderpsychiater, tandarts, uitslagen stotteronderzoekjes van Thibeau en een doop plannen want ja hoor deze mama en papa kregen het in hun hoofd een doop te plannen op 2 weken tijd... en dan ook nog die doop zelf wat weer veel van onze jongens gaat vragen. Daarna... ontspannen, ontspannen en nog is ontspannen! Het is nodig! De laatste weken zaten weer vol gesprekjes met therapeuten, onderzoekjes en nog veel meer dingen waaronder ook een intake gesprek voor mama. Ik denk dat het de eerste keer is dat ik het op mijn blog vermeld maar ja na 1.5 jaar wachtlijst is het ook mama haar beurt voor haar onderzoeken op ASS. Ikzelf ben dus ook weer heel moe want ja ik hoor het graag 'Amai jij bent een sterke madam!' maar ook ik word wel (mentaal) moe van altijd maar weer al dat gedoe. Ik heb het voor onze kindjes over maar het is niet te onderschatten (wat velen wel doen).

Dus daarom...
Papa heeft bijna vakantie...
En daar zijn niet alleen de kindjes blij om!
Even ons gezinnetje helemaal de kans geven om uit te blazen... te ontspannen en vooral... te genieten. Hoewel we dat nu ook al doen hoor. Elke dag van de kleine dingen, maar daarover later meer.