Buik gaat 'BOEM' zeggen.

Ik stond deze ochtend boterhammen te smeren toen onze superman plots naast mij kwam staan...
L. (heel enthousiast): Jaaaaaa de baby gaat uit de buik komen.
Ik: Nu toch nog niet.
L.: Maar mama jij hebt wel een hele dikke buik.
Ik: En hoe komt dat, dat mama een dikke buik heeft?
L.: Omdat de baby heeeeeeel groot aan het worden is.
Ik: Ja maar de baby moet nog veel groter worden voor die uit de buik mag hoor.
L.: Wordt u dikke buik dan nog dik(ker)?
Ik: Ja hoor. Mama haar buik moet nog wel veel groeien net als de baby. Wil jij weten wanneer de baby uit de buik komt?
L.: Jaaaaa!!!!

Ik laat het hem zien op zijn jaarkalender waarop hij 'Mama dat is nog lang hoor dan gaat jou buik 'BOEM' zeggen.'

Ik heb hem maar gerustgesteld dat mama's buik helemaal geen 'Boem' kan zeggen en toen ging hij weer verder spelen.

Kleine broer zijn kunstwerk!

Tekenen bij kleine broer ging nog steeds van kribbel krabbel. Hij deed het graag en het stoorde ons niet dus dwongen we hem niet tot meer.
Bijna dagelijks zit er wel een tekening in zijn boekentasje van op school met grote cirkels en wat krabbels, niet meer, niet minder, niets nieuws.
Net zoals de vorige dagen haalde ik ook vandaag weer een tekening uit zijn boekentas.
Toen ik ze open rolde liet ik spontaan (gelukkig zag en hoorde niemand me) een kreet.
Een hoofd met twee oogjes en daarnaast 4 lijnen (een handje).

Wauw seg onze jongste zoon zijn eerste tekening van en kindje! Wat ben ik trots!

De tekening zelf is niet zo duidelijk vanwege de lichte kleuren van potlood maar in het echt zie je ze echt goed!

Buikbaby op komst...

Zoals de meeste, hetzij niet iedereen, het al weten is die buikbaby op komst.
Terwijl de kinderen heel erg uitkijken naar de komst van hun babybrus en maar niet genoeg kunnen krijgen van luisteren naar het hartje met de angel sound ben ik ondertussen bezig met de voorbereidingen.

Daarnet ging ik is even checken hoelang het nu effectief nog duurt tot mijn effectieve bevallingsdatum (en dus niet de uitgerekende) en ik kreeg een halve paniekaanval.
Nog maar zo weinig dagen?!?!?! Help!!!
Ik ben nu al een week ziek en sta dus achter op schema, mijn doopsuiker moest nu al wel af zijn en ik heb er nog minstens een week intensief werk aan. Dus ik kijk in mijn agenda en kwam tot het besef dat ik maar al twee weken zal uitrekken gezien alle afspraken die er in staan voor onze superman en de herfstvakantie die de week erna aankomt.

Manlief liep gisteren te mopperen dat hij niets kon doen mits ik ziek was en hij dus even intensief op de kindjes moest letten dus stelde ik hem voor het babybedje in elkaar te zetten, de kinderen konden dan op hun eigen kamer ernaast spelen. Nog niet nodig vond hij. Hij zegt het ook zelf dat hij nog niet beseft dat die baby er al bijna gaat zijn... Goed en wel maar het is al wel bijna zover...

Wat is er al klaar?
- 65% doopsuiker
- Alle babykleertjes gewassen maar we hebben nog niet voldoende van de kleinste maat
- Lakentjes, slaapzakjes, ... gewassen
- Buggy staat op zolder gewassen klaar
- Babyspeeltjes en spulletjes staan op zolder klaar

Wat moet er nog gebeuren?
- Babybed in elkaar zetten
- Matras voor babybed kopen
- Alles van zolder halen
- Nog enkele babykleertjes voorzien
- 35% doopsuiker afwerken
- Doopsuikermeubel maken
- Een plaatsje zoeken in de living voor de draagmand die we de eerste tijd zullen gebruiken als wiegje, daarna zien we nog wel over er een park komt of niet
- De bevallingsdatum aanduiden op onze jaarkalender
- Schema's maken voor onze superman voor als mama in het ziekenhuis ligt
- Voorraadje eten in de vriezer aangezien man lief geen keukenprins is, zelfs geen keukenhulp
- Pampers in babymaat kopen
- Een knuffeltje voor buikbaby kopen
- Geboortekaartjes kiezen en maken en daarna dan toch ook maar is de enveloppen schrijven
- Mutsjes flocken
- Geboorteslinger flocken
- Geboortecadeautjes maken voor de grote broers
- ...

Op zich perfect haalbaar ware het niet dat onze superman nog jarig is, een feestje krijgt, de sint nog komt, kerst er ook nog ergens voor valt, ...

Het zullen nog drukke tijden worden.

Waar is onze superman naartoe?

Nog niet zo super lang geleden sprak ik hier over hoe moeilijk ik het heb om met de medicatie te starten. Wel ondertussen zijn we dag 8 van de medicatie en het blijft een heel dubbel gevoel.
Je zal me nooit horen roepen dat je het 'moet' proberen of dat het een 'aanrader' is en van zodra ik de medicatie weer kan buiten smijten zal dat gebeuren ook maar voor nu heb ik er 'vrede' meegenomen. Hoewel... het blijft toch nog even wennen hoor.

Waar is onze superman naartoe stel ik me nu al 4 dagen de vraag? Straks ga ik nog even vergeten dat hij een diagnose ASS heeft. Oké nee dat laatste is overdreven. Hij zegt elke avond dat ik zijn dagklok niet mag vergeten en zal dat 's morgens ook als eerste ding checken. Zijn schema's blijven van het grootste belang voor hem en dat zegt hij nu ook zelf.

MAAR...
Hij kleed zich al 4 dagen elke ochtend zelf aan, is 'rustig' in die mate dat hij niet met alles smijt maar hij is wel hyperactief, hij luistert als ik iets vraag, aanvaard mijn 'nee', gaat mee in wat ik vraag, geeft toe als zijn broer iets wil spelen waar hij mee speelt, gaat conflicten met zijn broer uit de weg, hij speelt ook écht, ...

Superpapa heeft het er moeilijk mee. 'Is dit mijn zoon wel?' hoor ik hem meermaals per dag vragen. Hij herkent zijn eigen zoon niet meer en zou het liefst van al de medicatie alweer buiten zwieren. Ik begrijp hem maar ik kan er nuchterder over nadenken. JA dit is onze zoon. Onze superman is altijd van karakter een lief en zacht ventje geweest en heeft altijd voor iedereen goed willen doen ook voor zichzelf maar dat lukte maar niet. Hij kon het gewoon nooit tonen door de overdaad aan prikkels en stress. Nu pas beseffen we hoeveel we in die bijna 5 jaar dat hij er is van hem hebben gevraagd maar ik heb GEEN spijt dat we niet eerder op het aanbod van medicatie zijn ingegaan. We kunnen onszelf niet verwijten dat we niet alles hebben geprobeerd om het hem zo aangenaam mogelijk te maken maar het punt dat het niet meer ging kennen jullie al wel.

Mijn man probeert het dus een plaatsje te geven en probeert ook echt te zien dat dit inderdaad écht onze superman is maar dat hij gewoon 5 jaar kei hard heeft moeten vechten om zich staande te houden van baby tot peuter tot kleuter. Nu heeft hij rust.

Onze superman lacht, zegt zelf dat hij blij is en bedankt mij voor het leeg maken van zijn hoofdje ook al weet hij dat het aan de druppeltjes ligt. Hij is zichtbaar gelukkiger en ontspannen. Daar waar mijn man zich op dit moment een stuk voelt falen omdat hij het niet kon zonder medicatie ben ik nu opgelucht en kan ik het loslaten.

Zoals een fijne vriendin het zei... 'Een goede ouder zijn is geven dat wat je kind nodig heeft.' en in onze superman zijn geval is dat op dit moment dat kleine beetje druppeltjes.

Er heerst nog een groot taboe rond medicatie en daarom dat ik er over blog... Niet om het aan te raden verre van als het kan zonder zeker zonder blijven doen hoe hard het soms ook vechten is, maar als het niet meer lukt schaam je dan niet sommige kinderen zijn er nu éénmaal echt mee geholpen.

We hopen snel weer te kunnen afbouwen maar voor nu geniet ik van de rust en ontspan ik, geven we kleine broer tijd om te wennen aan onze 'nieuwe' gezinssituatie en luister ik naar mijn man zijn zorgen en probeer ik hem keer op keer uit te leggen waarom. Hij weet dat het het beste is hij moet er enkel nog vrede mee nemen en dat vraagt voor de ene persoon nu éénmaal meer tijd dan voor de andere.

Alles komt zoals steeds ook hier weer op zijn pootjes terecht!