In het verleden had onze superman tussen de drie en tien dagen aanpassing nodig als er een schoolvakantie begon, echter was het deze keer anders. Hij was dolgelukkig met de vakantie en heeft er enorm van genoten. Hij had raar maar waar geen aanpassingsperiode nodig. Wel had hij natuurlijk last van de drukke dagen die er heersten rond Pasen maar al bij al mochten we niet klagen. Hij was flink, had geen buitensporig aantal crisissen, geen grote momenten van verveling, ... Ook toen papa na de eerste week vakantie terug moest gaan werken en onze superman nog een weekje vakantie had ging alles vlot. Hij mocht drie halve dagen naar het revalidatiecentrum, we gingen op bezoek bij bomma, speelden in de tuin, ... Kortom pret voor 10. Ondertussen liep ons weekschema gewoon zoals altijd door. Hij zag dus ook een week op voorhand dat de school er weer aan kwam. Ook maakten we hem er op tijd en stond attent op. Elke dag zei hij dat hij die maandag naar school en 'lela' mocht en dat ging gepaard met veel gejuich tot zondagavond. Hij smeet zich op de grond en gilde dat hij niet naar school en het revalidatie wou. Ik stelde hem gerust maar hij kon niet slapen. Hij en zijn broertje speelden nog enkele uurtjes door en uiteindelijk duurde dat nog tot 21:20. Ik wist toen al dat de volgende ochtend geen lachertje zou worden.
Zo zacht als ik kon wekte ik die maandagochtend onze superman. Normaal wordt hij uit zichzelf wakker, hij kan er immers absoluut niet tegen om wakker gemaakt te worden, dat zijn dagen waarvan we op voorhand al weten dat ze niet goed verlopen. Een fluisterend woordje, een lieve aai, ... om na 10 minuten een slag in mijn gezicht te krijgen en gekrijs dat hij nog slaapt. Ik vertel hem dat het tijd is om op te staan en hij naar school moet. Na nog eens 10 minuten strompelt hij de trap af. Ontbijten, omkleden, ... het gaat allemaal verbazingwekkend vlot gezien zijn humeur. Tot we moeten vertrekken. Hij wil alleen thuis blijven. Ik zeg hem dat hij écht naar school moet en dat hij die namiddag naar het revalidatiecentrum mag. Dat laatste overtuigde hem.
Eens op school krijg ik al snel een kus en weg rent hij. Dat ging vlot.
Die middag ga ik hem halen en breng hem naar het revalidatiecentrum en ook dat verloopt vlot. Ik dacht dat alles gekeerd was tot ik hem ging ophalen op het revalidatiecentrum.
Hij wil niet mee. Hij weigert zijn jas aan te doen, zijn boekentas te maken en hij legt zich voor de deur op de grond. Ik haal hem daar weg mits iedereen door moet kunnen en laat hem rustig doen. Ik wacht tot alle ouders en de mensen en kindjes voor de bus weg zijn. Ook wacht ik tot de helft van de therapeuten weg zijn en dan is het mijn beurt. Ik was reeds voorbereid en haal een magneetbordje en pictogrammen boven. Het helpt niet. Dan maar de jas zo meenemen en onze superman oppakken. Pfieuw wat wordt hij zwaar seg als hij zich zo laat hangen als een voddenpopje. Eens aan de wagen zet ik hem op de grond en plaats eerst kleine broer in de auto. Onze superman legt zich languit op het voetpad. Ik pak hem op en hij begint te huilen dus ik duw hem de auto in en leg hem uit dat we naar huis moeten want dat papa jarig is en dat ik papa zal bellen om vroeger naar huis te komen. Ik heb op dat moment immers al lang door dat het niet te redden valt zonder papa. Snikkend geeft onze superman op.
Ik ben nog geen 5 minuten onderweg of ik zie in mijn spiegel dat hij slaapt. Hij is helemaal uitgeput.
Eens thuis wordt hij wakker als ik hem uit de auto pak en hij smeekt om de tuin. Geen probleem! Ik ben nog niet binnen of doe de schuifraam open en ren naar de garage om fietsen, step, loopfietsen, emmers, ... boven te halen en zwier de zandbak open. Het gaat goed... hij leeft weer even op maar een kwartier later smeekt hij om terug binnen te mogen spelen. Mij goed maar hij begint te zeuren. Hij wil papa, hij wil drinken, hij wil eten, hij wil op de Ipad, hij wil terug buiten, hij wil terug binnen, hij wil... alles en liefst snel en allemaal tegelijk. Als hij door krijgt dat mama geen vleugels heeft zet hij het op een gillen, huilen, krijsen en vooral... alle met veel agressie. Hij is op.
Als papa thuis komt krijgt die een dikke knuffel, eten, omkleden, ... en uiteindelijk ook bed in.
Echter is kleine broer niet moe (denkt hij althans) en bouwt die een feestje. Daar onze kinderen sinds twee weken samen op 1 kamer slapen (hun eigen keuze) zorgt dat dus voor problemen. Na een kwartier ga ik boven kijken en zie ik onze superman met zijn hoofd onder de lakens liggen, als ik dit weg trek, merk ik dat hij zijn handen op zijn oren heeft.
Ik pak hem op en vraag hem of hij liever in het bed van mama en papa slaapt en hij knikt. Ik pak zijn knuffel en zijn knuffeldeken en stop hem in bed. Kleine broer praat nog geruime tijd door maar onze superman valt onmiddellijk in slaap nu hij alleen op een kamer ligt.
Voor hem is de dag voorbij... voor ons nog niet. Het is weer even tot rust komen, alles laten bezinken en het zindert even na... De overgang tussen school en vakantie ging vlot maar die tussen de vakantie en school...
Ook vandaag verliep het niet geweldig. We zijn thuis gekomen en hij is de zetel gaan liggen, heeft geen woord gezegd, deed alles wat ik vroeg maar als een echte robot, ... er zat geen leven in.
We weten dat dit over gaat eens hij terug wat in de routine van school zit maar wennen doet het nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten