Met bus en trein naar de dierentuin

Ik had een mijn bomma en haar partner voor gesteld samen met mij en de kindjes (papa was werken) naar de dierentuin te gaan. Dat vonden ze een goed idee. Deze mama ging nog een stapje verder...

Ik: 'Hoe willen jullie naar de dierentuin gaan!'
L.: 'Met het vliegtuig van tante Pie!' (even voor de verduidelijking nee mijn tante heeft geen vliegtuig ze is aan het leren vliegen met eentje)
Ik: 'Dat gaat niet hoor tante Pie moet eerst nog veel oefenen voor ze iemand mag meenemen.'
L. teleurgesteld.
Ik: 'Seg we gaan met bomma en C. naar de dierentuin, hoe wil je dan gaan?'
L.: 'Aaaaaah met bomma en C. dan wil ik met de trein.'
Ik: 'En hoe wil je dan naar de trein gaan?'
L.: 'Te voet?' (gek zeker dat is hier niet achter de hoek hoor)
Ik: 'Wat denk je van de bus want te voet is wel wat ver?'
L.: 'Jajajajaaaaaaa!'

T. zat er bij en keek er naar en vond het allemaal oké.

Zo gezegd zo gedaan... Alles goed voorbereid. Trein ticket online gekocht, de dag ervoor handtas gemaakt met luiers, koek, drank, draagdoek maatje 5, zakdoekjes, ... Ik ging immers echt geen buggy meenemen op de bus en trein hoor. Kledij klaar gelegd, ringsling klaar gelegd want dat leek me het meest praktische voor het geval V. moest willen drinken op de bus of trein en bedje in, ik ging mijn nachtrust nodig hebben als ik deze trip wilde overleven... Dacht ik.

We hadden om 14 uur afgesproken maar de kinderen stuiterden door het dak van de spanning dus besloot ik maar heel wat vroeger te vertrekken en zo zaten we om 11:10 al aan de bushalte. Daar kijkend op de klok. Nog zoveel minuutjes voor er een bus komt, is het dan wel de juiste bus, naar waar rijdt de bus, welke kleur auto's rijden er voorbij en even kijken op de kaart naar het traject van de bus.

De bus had maar 3 minuten vertraging en dat konden ze nog wel verteren. Recht naar de grote bank helemaal achteraan in de bus, tsjah... kinderen. Kijken naar buiten en naar andere mensen zaten ze de hele tijd rustig in de bus. Eens aan het station zien we dat we een vlotte verbinding hebben, oef! Maar 8 minuutjes wachten op de trein dus snel naar het station en daar even wachten. Ze keken daar al even mee op de gele grote papieren maar daar niet echt tijd dus om het allemaal uit te leggen. Ook hier werd gretig op de klok gekeken en minuutjes geteld en vooral ook met grote ogen gekeken naar de treinen die niet voor ons waren.

Op de trein ging alles weer als vanzelf. Hier en daar wat recht veren om iets te kunnen zien buitenaf maar dat stoorde niet, ze waren voor hun doen rustig enthousiast. L. keek ook heel lang naar een groep Duitsers die een spel kaart aan het spelen waren. Ja... kaartjes... T. daarentegen dit zat vaak rustig te genieten. Zijn passie... voertuigen, maar het is toch geen auto hoor!

 

Eens we mochten uitstappen besloot ik aangezien we nog veel te vroeg waren dat het eerst nog op het perron tijd was voor een drankje. Het is er breed genoeg dat het veilig is en de kindjes konden er rustig gaan zitten. Zo konden ze ook even bekomen van alle indrukken en nog even genieten van die grote treinen.

Als hun drankje leeg is zie ik ze naar de vuilbakken gaan. 'Mama in welk kleurtje vuilbak moet dit?' hoor ik ze beide vragen. Ahaaaaa... we zouden geen thuisonderwijs gaan geven als we daar geen leermomentje in zouden zien, dus leren we over sorteren.

Ze kwamen helemaal zelf tot de juiste conclusie dat hun brikje fristi bij de pmd moest!
Daarna lopen we voorbij die grote gele tabellen. 'Mamaaaaaa jij ging zeggen hoe dat moest!' En hopla daar gingen we weer voor het zoveelste leermoment van die dag.

 

Ze konden na een tijdje zelfs de juiste trein aanduiden! Wat ben ik trots op mijn slimme leergierige jongens!
Nog een hapje eten dat we daar kochten en hop naar de dierentuin en rarara wie daar al vele uurtjes voor ons waren... Ja hoor ook veel te vroeg!
Even V. voeden (nu ja meneertje wilde niet, veel te veel te zien) en verschonen terwijl de 2 grote verwend werden door bomma en een ritje mochten maken op de paardemolen.

Na een half uurtje ongeveer komen we al bij de speeltuin aan. Het zouden geen kinderen zijn als ze daar niet zouden willen spelen. Heel de tijd heb ik ze goed in de gaten en plots merk ik dat L. in een klein ding zit (lijkt op een grote eierdop) dat van zichzelf rond draait als er gewicht in komt. Daar mogen ze op vanaf dat ze 5 jaar zijn. Ik zie enkel zijn voeten dus ik besluit toch maar even te gaan checken, heb er zelf nare herinneringen aan uit mijn kindertijd namelijk.
En ja hoor ik zie hem er slap in hangen. Ik schrik en roep heel erg hard zijn naam. Hij schrikt 'wakker' springt er uit en verliest onmiddellijk weer het bewustzijn in zijn vlucht waardoor hij plat op zijn buik en gezicht in het zand beland. Daar lag hij en daar bleef hij liggen, niets beweging. Ik begin te rennen en ja hoor helemaal weg! Ik begin hem terug bij bewustzijn te brengen en probeer zijn benen hoog te houden maar keer op keer als hij zijn ogen open doet draaien ze weer helemaal weg en verliest hij weer elk teken van enige bewustzijn. Tientallen mensen zitten te kijken met een grijns op hun gezicht. Razend en helemaal in paniek begin ik te brullen dat ik hoop dat het hun kinderen zijn dat zo iets moeten meemaken en dat ik dan ook hoop dat niemand hen helpt en nog een hele resem scheldwoorden er achteraan! Niemand die iets deed! Iemand die wat verder stond en het niet had gezien hoorde mij en ging onmiddellijk iemand van de dierentuin zelf halen.
In tussentijd probeerde ik L. op te rapen wat niet evident was mits hij buiten bewustzijn was en V. op mijn buik in de draagdoek zat. Het lukt me toch, uiteraard lukt zo iets op zo'n moment en ik draag hem naar de tafel waar we zaten en leg hem er op. Bomma en C. schrikken natuurlijk heel erg. Ik breng L. weer bij en probeer hem enkele slokjes water te geven maar hij ziet er echt niet goed uit. Zijn ogen blijven wel open na een tijdje.
Intussen probeerde de dame van de dierentuin de ehbo post te bereiken maar dat lukte maar niet dus zei ze van met ons naar daar te wandelen. Zij zou L. wel dragen maar dat wilde C. niet. Dus droeg hij hem maar de wandeling was langer dan gedacht dus na een tijdje nam die lieve dame L. over. Die liet dat gewoon gebeuren en hing er maar slap bij. Het tempo wordt verhoogd. Bij ehbo mag hij direct op het grote ziekenhuisbed gaan liggen en daar bleef hij liggen. Af en toe een slokje water. Beetje bij beetje ging hij van paars en wit naar terug een mooi roze eigen kleur met blos op zijn kaken. Hij gaf met knikjes aan een bakje te willen om over te geven maar dat was gelukkig niet nodig.
Na een kwartier of half uur of ... geen idee daar heb ik echt niet naar de klok gekeken. Zag ik dat hij lichamelijk wel oké was maar mentaal was het heel wat minder. Ik was er 100% zeker van dat dit kwam van de grote schrik in combinatie met zijn ASS en het vele knipperen en de bewegingen met zijn vingers kwamen duidelijk vanuit zijn tourette. Ik probeerde hem dus voorzichtig te testen door te vragen of hij de aap en de ooievaar en de kikker en de ... kon aanduiden op de grote muur en dat lukte met kleine beetjes.
Toen zag ik op zijn knie een klein schaafwondje en toen ik vroeg aan de dame om dat te verzorgen wist ze onmiddellijk wat de bedoeling was. Een pijntje zou hem afleiden van zijn malende hoofdje (ze vertelde achteraf zelf een zorgenkind te hebben, dat verklaarde onmiddellijk haar super aanpak met L.). Het werkte! Hij zei geen woord maar hij ging recht zitten en uiteindelijk staan! Hij wilde terug mee naar bomma als dat mocht terwijl hij op mijn rug zat (oh ja en ik had een ijsje beloofd). Nog even vertellen aan de hand van foto's op welk speeltuigje het juist gebeurde en met enkele punten die we moesten in de gaten houden vertrok ik met V. op mijn buik en L. op mijn rug naar de speeltuin weer. Blijkbaar zat C. de hele tijd buiten aan het ehbo lokaal te wachten, dat wist ik niet.

In de speeltuin direct T. er uit geplukt en een ijsje gaan kopen 'Maar mama mijn hoofdje gaat niet genezen zijn hoor met dat ijsje daarvoor moet ik eerst slapen straks.' de arme schat!

Een ijsje later stond hij alweer een hele uitleg te doen en te springen. Dat kwam dus helemaal goed! Een namiddag vol diertjes kijken, spelen en lopen later nog even een pannenkoek eten en een cola ligt drinken en daarna bomma en C. uitwuiven.

Wij hadden nog een uurtje dierentuin voor de boeg want papa zou ons komen halen en die was nog aan het werk op dat moment. Oké een uur alleen met drie kinderen en een dierentuin... Ademen Kimberley! In en uit en in en uit en dan hop op wandel! Als vanzelf! Nu ja... op die val op het einde na dan waarbij L. direct weer naar de ehbo wilde. De dame wist zelfs zijn naam nog! Hij een grote plakker en T. een kleine (de kleine acteur) en hop naar het station, daar maar even in V. voeden en op papa wachten en dan naar huis de wilde verhalen vertellen aan papa!

Het was op het incidentje na een hele fijn dag! De dierentuin personeel deed super werk en de kinderen (en grote kindjes) hebben zich prima vermaakt! De bus en trein waren een eitje en ook het uur alleen in de dierentuin ging vanzelf! Ik zou het zo opnieuw doen! Mama's met meerdere kindjes... Het lijkt enge zo'n dingen doen met meerdere (kleine) kindjes maar gewoon doen! Het is zalig!

100 happy days

Al enkele dagen zie ik hier en daar op facebook een berichtje verschijnen met daarachter #100happydays . Nieuwsgierig van aard als ik ben ging ik is even op zoek via google en kwam op deze site uit...
http://www.100happydays.com/nl/
Leuk om is te gaan kijken.

Het concept sprak me onmiddellijk aan maar om nu via facebook te gaan meedoen met elke dag een foto... Dat zag ik niet zitten dus dacht ik... Waarom niet via de blog met hier en daar een foto er bij? Het gaat hem tenslotte om de essentie. Even stil staan bij de mooie dingen in het leven. Elke dag iets leuks er uit halen.
Dus zo begon ik op 14 mei 2014...

1. Een heerlijke knuffel krijgen van mijn twee oudste zoontjes tegelijkertijd.
2. De eerste herbruikbare luier rond Victor zijn poep.

 

3. Kindjes hun snoetje als papa thuis komt.

4. Vrienden op bezoek.

5. De vorderingen aan het speeltuig zien.

6. Het telefoontje dat Lucas eerstes staat op de wachtlijst in plaats van vierdes.

7. Dat het schooloverleg goed ging.

8. Mijn nieuwste draagdoek die ik cadeau kreeg van mijn tante die deze meebracht uit Zuid Afrika.

 9. De directeur van Lucas zijn nieuwe school die bevestigd dat Lucas op 1 september zal kunnen starten, maar officieel staat hij nog op de wachtlijst.

10. In de vroege ochtendzon en een zacht briesje de luierwas ophangen. 

11. Papa die het nieuwe speeltuig afwerkt (enkel het dak moet er nog op, maar de kindjes kunnen al fijn spelen)

12. Met Victor knuffelen in de tuin terwijl de grote broers zich uitleven.

13. Victor is alweer 5 maanden oud.

14. Lucas is officieel van de wachtlijst en we mogen op intakegesprek gaan. Hij zal 1 september kunnen starten!!! 

15. De kindjes die met hun papa bellen. 

16. Samen met het ganse gezin cake bakken en papa die met de kindjes schildert.  

17. Een gezellige dag bij een fijne vriendin. 

18. Onze buit in de kringwinkel.

19. Lucas die voor het eerst met zijn armen zwom na meer dan 20 lessen onzeker te zijn daarover.

20. De frisse groentjes op mijn bord bij het avondeten.

21. De muursticker die eindelijk af is.

22. Manlief die thuis komt met een roosje voor mij.

23. De levering van de vaderdagscadeau'tjes.

24. De twee grootste broers die heerlijk samen spelen.

25. Gezellige BBQ met de schoonbroer en zijn kindjes.

26. Ons terras dat we helemaal leeg ruimde en waar papa een mini terras aanlegde zodat de kindjes toch proper met hun huisje kunnen spelen.

27. Dat we gespaard zijn gebleven van giga hagelbollen.

28. De super spontane knuffel van Thibeau.

29. Mijn gekleurde was buiten zien hangen in het zonnetje.
30. Het ganse gezin zien genieten van de tuin en water.
31. De overheerlijke volkoren pasta salade met groentjes en tonijn die ik maakte.
32. De vooruitgang aan de poesjes hun buitenverblijf.
33. De liefde van onze kindjes voor Groentje als blijkt dat Groentje ziek is.
34. Thibeau die probeert te breakdancen.
35. Te horen krijgen dat iemand dat niet spontaan zwanger kon raken van haar eerste twee wondertjes nu toch onverwacht spontaan zwanger werd. We wensen jullie al het geluk van de wereld toe met jullie derde wondertje!
36. De liefde die er is tussen de drie broers.
37. Lucas is officieel ingeschreven in zijn nieuwe school!
38. Wandeling in het bos met het hele gezin.
39. Thibeau die in het diepe zwembad durft springen tijdens de zwemles.
40. De afscheidsgeschenkjes voor de juffen die af zijn.
41. De blije gezichten van de therapeuten op het RC toen ze hun geschenkje kregen.
42. Drie goedgeluimde gezichtjes toen ze uit bed kwamen.
43. Het emotionele afscheidsfeestje op het RC.
44. Niet naar de winkel gaan op een vrijdagavond.
45. De nieuwe schoentjes van onze kindjes.
46. Dat ik zo'n lieve echtgenoot heb.
47. De opgeruimde kasten.
48. Dat het zonnetje schijnt en ik mijn dag dus terug kan beginnen met de was ophangen.
49. Mijn drie nieuwe draagdoekjes!
50. Een complimentje van een vriendin.
51. Eerste dag zonder roepen.
52. Stiekem om half 7 al uit bed schuiven om koffiekoeken te bakken en koffie te zetten en er dan stilletjes vandoor gaan met enkel Victor terwijl de drie mannen nog slapen. Alleen naar de markt vroeg in de ochtend. Zalig!
53. Lucas die super stoer was bij het haar knippen!
54. De babbel met het ventje over het nieuws dat we die dag kregen.
55. De nieuwe kleuterdrager voor Lucas en Thibeau.
56. Het nieuws van het klasje in de nieuwe school van Lucas.
57. De knuffels van de kindjes.
58. Afgewerkte bedankjes.
59. Manlief die 1.5 uur vrijwillig nieuwe kleren koos waar ik me dan nog voor 200% kon achter zetten!
60.Victor zijn doop en onze eerste huwelijksverjaardag.

61. Dat ik nog steeds borstvoeding geef.
62. Dat mijn eerste eigen onderzoek best wel mee viel.
63. Het zwembad plaatsen.
64. Lucas die zegt tegen Thibeau dat ze beste vriendjes zijn.
65. De spontane 'Ik hou van jou' zinnetjes die Lucas en Thibeau continu tegen elkaar en ons zeggen.
66. Genieten van het zwembad, de zon, lachende kindjes in de tuin, ...
67. De kindjes zich zien uitleven op het mini blotevoetenpad.
68. Ons uitstapje naar de zoo.
69. Thibeau die super blij is met zijn zwemoordopjes.
70. De aankomst van alle nieuwe luiertjes.

71. De T-shirtjes die ik flockte voor de kindjes.
72. Lucas die Victor doet schaterlachen.
73. Mijn draagdoek die ik knalrood verfde.

74. Het zien van de nieuwe meubeltjes in mijn bomma haar nieuwe appartement.
75. Dat ook de tweede reeks onderzoeken van mezelf goed meevielen ondanks dat ze heel confronterend waren.
76. Dat ik de eerste dag na papa zijn vakantie met glans heb doorstaan met de kindjes.
77. Het wandelingetje dat ik met Thibeau en Victor maakte terwijl Lucas naar het revalidatiecentrum was.
78. Hoe de twee grootste toch best wel veel (heel veel) mooi samen spelen en heel fijne vriendjes zijn naast het broer zijn.
79. 'Mama IK wil Victor verzorgen!' het standaardzinnetje is van de twee grote broers en ze zo lief zijn voor hun kleine broertje. Alleen hiervoor al zou ik zo aan een vierde beginnen.
80. Ons uitstapje naar de dierentuin.
81. Lucas zijn eerste tandje er uit.
82. Dat mijn man zijn 'angst' voor facebook opzij zette om zo aan LLL hulp te vragen. Had hij dat niet uit zichzelf voor mij gedaan had ik nu (dag erna) nog steeds niet op mijn benen kunnen staan van de migraine.
83. Mijn allereerste wrap scraps!
84. Hoe erg kindjes uitkijken naar papa zijn thuiskomst na zijn werkdag.
85. Hoe flinke kinderen ik eigenlijk wel niet heb.
86. De ringsling die ik maakte.
87. Dat ik er kan en mag zijn voor goede vrienden in moeilijke tijden.
88. Het eerste deel van mijn tas klaar.
89. Dat de kindjes wel heel veel en mooi kleuren tegenwoordig.
90. Lucas die zelfstandig kan douchen en daarbij zingt!
91. Dat Lucas zo'n zacht kind is.
92. Dat ik de spulletjes heb om mijn tas af te maken.
93. De draagdoek die ik kreeg voor moederdag.
94. De belangrijke beslissing die we na lang wikken en wegen hebben genomen. (Later meer daarover.)
95. Een super fijne namiddag met hele goede vrienden. We deden het blotevoetenpad, een belevenis die je zeker is moet proberen maar niet aan te raden voor kleine kindjes.

 

96. Knutselen met de kindjes.
97. Dat de eerste reacties op onze beslissing nog wel meevallen.
98. Het snoezelen met Victor.
99. Dat ik zo verbaasd ben door de uitgebreide kennis van onze twee grote jongens.
100. Dat ik na 100 dagen besef dat ik heel erg gelukkig ben met wat ik heb.

Ik leerde uit deze 100 dagen dat ik best wel om veel dingen gelukkig ben. Grote maar vooral ook veel hele kleine. Ik heb vaak dagen gehad dat ik gewoon niet kon kiezen wat schrijven omdat er zoveel leuke dingen zijn. Elke dag weer die lieve knuffels en kusjes van onze kindjes. Dagelijks zeggen ze wel uit zichzelf hoeveel ze van me houden. Elke dag weer eten op mijn bord hebben en fijne mensen rondom ons. Ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben met het leven dat ik heb.

Huisonderwijs

Laten we al onmiddellijk starten met een nieuwtje... Oh ja dat is huisonderwijs ook zeker voor jullie? Nu ja daarover sevens dus meer maar eerst... Dit is een blogberichtje niet van Kimberley maar van Kimberley en Joeri. Een blogberichtje dat we samen schreven en deelden omdat het uiteindelijk een zeer belangrijk item is. Een grote beslissing die van invloed is op gans het gezin, een beslissing voor de kinderen die niet 1 van de twee ouders neemt en ondanks dat alle beslissingen hier in huis door ons beiden worden genomen wordt dat nooit zo benadrukt, nu dus even wel. Dus bij deze... Huisonderwijs.

Neem er alvast cola en chips bij en loop snel nog eerst even naar het toilet want het zal geen kort berichtje worden. 

Toen Lucas 3 jaar (AL drie jaar!!!) geleden startte in het eerste kleuterklasje zagen we het positief in. We hoorden al wel eens over thuisonderwijs maar echt geen haar op ons hoofd dat daar aan dacht. Hij startte vlot, althans dat dachten we. Als snel kregen we te horen dat het nog maar halve dagen zouden worden maar ook dat bleek geen lachertje. Op school verwezen ze ons toen al naar buitengewoon onderwijs type 3. Waar haalden ze het?! Nee hoor Lucas ging graag naar school en leek het voor ons wel goed te doen. Echter... Hij mocht niet terug komen in de tweede kleuterklas als hij geen revalidatie kreeg en niet zindelijk was. Twee dingen die wij niet konden garanderen dus zochten we een school waar hij wel welkom was.

De tweede kleuterklas startte hij met een totaal van 2.5 dagen school en 1.5 dag revalidatiecentrum. Echter duurde het niet lang of Lucas werd onhandelbaar thuis. Op school ging alles prima, geen problemen. We deden dus verder. Na kerst ging het moeilijker en moeilijker en tegen Pasen was het hopeloos. We hielden Lucas thuis op medisch voorschrift van de kinderarts. Hij zat er helemaal door. meermaals vroegen we om toch een attest te schrijven voor buitengewoon onderwijs type 7 maar deze keer was CLB (diezelfde als van de vorige school) er van overtuigd dat hij wel kon blijven in gewoon onderwijs (ja ze deed alles wat wij niet wilden... een attest als je denkt er geen nodig te hebben voor je kind en de moment dat het wel écht nodig is weigert ze). Inmiddels waren we ook verhuist dus moesten ze wel naar een andere school. Toen begon onze zoektocht rond huisonderwijs, maar ach we hadden nog niet alles geprobeerd en sociale contacten zijn wel belangrijk natuurlijk om nog maar te zwijgen over alle reacties die we zouden krijgen. Nee hoor gewoon onderwijs zou het weer zijn.

Derde kleuterklas in een nieuwe school met goed zorgbeleid. Een school die écht zijn best deed om mee te zoeken naar oplossingen. 1.5 dag school, 1.5 dag revalidatiecentrum stond er toen op de agenda elke week. Na 2 weken stortte Lucas al in en na de herfstvakantie zat hij alweer thuis. Tot begin februari op medisch voorschrift van de kinderarts en dan verder tot het einde van het jaar op voorschrift van de kinderpsychiater. Hoezo hij kon school wel aan? Met kerst werd besloten door de (godzijdank geweldige) CLB dame dat Lucas een attest buitengewoon onderwijs zou krijgen. Maar ja, die wachtlijsten... Weer zochten we wat op over huisonderwijs en hoe langer hoe meer waren we er van overtuigd dat dit het beste zou zijn voor Lucas maar weer dat gevoel... Wat met sociale contacten? Wat met al die reacties van buitenaf? Ons weer verdedigen? Dus gingen we mee met de stroom en gingen we kamperen. Na zenuwslopende maanden het verlossende telefoontje... Hij heeft plaats. Eerst euforie en dan... met de voeten op de grond. Zijn dag zou er verschrikkelijk uit zien, daarbij alle stress en gejaag en ... Maar kom we moesten dankbaar zijn en toen we dan ook hoorden dat hij met 5 kindjes zou zitten in een klas bij 2 juffen en een refter van 7 kindjes kon ons geluk niet op, maar weer maar voor even, het dubbele gevoel bleef.

We kochten een nieuwe boekentas, brooddozen, koekendozen, flessen, ... en ondertussen... ondertussen ging onze zoektocht verder naar informatie over huisonderwijs. Voordelen, nadelen, pluspunten, minpunten, ... Uren en dagen en weken hebben we gepraat. Heel ons gevoel schreeuwde dat huisonderwijs het beste zou zijn voor Lucas maar we bleven met hetzelfde zitten... Die sociale contacten en reacties...

Voordelen huisonderwijs: Aanpak op maat, rust daar waar nodig, visualisatie zo uitgebreid als dat Lucas er nood aan heeft, hij kan papa zien, plaats en ruimte voor ontspanning, meer zekerheid op diploma (in onze ogen), meer leren uit het leven, alle dagen hetzelfde (geen weekends en vakanties), geen groepsdruk, geen pestgedrag, ...
Nadelen huisonderwijs: Niet leren werken in (klas)groep, veel discipline nodig en de reacties van buitenaf.

Voordelen buitengewoon onderwijs: Zoveel mogelijk aanpak op maat, zoveel mogelijk visualisatie en werken in kleine groepjes.
Nadelen buitengewoon onderwijs: Geen zekerheid op diploma (te weinig scholen, teveel leerlingen, kamperen, wachtlijsten, ... en ons onderwijssysteem zal er niet snel op beteren, we moeten daar realistisch in blijven jammer genoeg), ellelange autoritten en busritten, papa niet meer zien 4/7 dagen, geen ruimte om spelen en te ontspannen want laat thuis is douchen, huiswerk, eten en slapen, te schoolse aanpak (een aanpak die wij niet graag hebben), groepsdruk (alle kinderen MOETEN mee op schoolreis voor een week), ...

Dus oplossingen zoeken... Waarom kiezen we wat. Uiteindelijk kozen we voor huisonderwijs.
Sociale contacten lossen we op door middel van hobby's (zwemmen, akabe scouting, ...), afspreken met andere huisonderwijzers, uitstapjes, ...
Reacties van anderen? Wel we zullen ons uiterste best doen te antwoorden op jullie vragen als die er zijn maar stel ze wel met respect.
De discipline? We zijn met twee, het is niet enkel Kimberley dat het zal moeten doen want ook Joeri kan 's avonds mee denken ten opzichte van school is het steeds Kimberley dat voor alles alleen moet opdraaien.

Waarom we buitengewoon onderwijs niet proberen? Want als we het niet proberen dan hoe kunnen we dan weten of dat niet had gewerkt? Wel om bovengenoemde nadelen. Ook kunnen we wel 99.9% zeker zijn dat hij zeer veel crisissen zou krijgen en diep zou zakken, we kennen onze zoon en wie kent onze zoon beter dan wij.

Wat met Lucas die zo graag wilde naar school gaan? Waarom denk je dat hij wilde gaan? Omdat mama en papa zeiden dat school wel leuk is! Niet omdat hij dat wil. En toen hij er achter kwam dat hij papa nog zo weinig zou zien barstte hij in tranen uit.

Doen we dan enkel huisonderwijs voor Lucas? Neen! Ook Thibeau zal thuis blijven en ja dat is op zijn vraag. Hij kreeg net als Lucas zelf de keuze en als Lucas thuis blijft zien wij niet in waarom we Thibeau zouden moeten dwingen. En Victor? Dat zien we dan wel weer...

Hoe vaak zeggen ouders niet tegen hun kind 'Jij moet niets.' als een kind zegt 'Ik MOET dat hebben!' Maar de kinderen MOETEN op tijd opstaan, MOETEN naar school, MOETEN, moeten, moeten, moeten, ... Consequent zijn noemen ze dat zeker. Met huisonderwijs neem je dat al een heel stuk weg. Ze kunnen weer wat langer slapen en mogen weer leren. Ze leren op hun tempo. Natuurlijk zijn er ook wel dingen die 'moeten'. Maar wij leren ze liever aan dat sommige dingen beter zijn dan anderen en dat ze dat zelf inzien zonder hen dat specifiek op te leggen.

Nog een laatste ding... Dit heeft niets te maken met het niet kunnen loslaten. Absoluut niet. Huisonderwijs is een manier om nog meer op maat van het kind te werken. Loslaten kan ook op andere manieren zoals ze eens laten uit logeren gaan (als ze dat ZELF willen). Dit is maar 1  voorbeeld. Loslaten doen wij liever op het tempo van onze kinderen en niet op het tempo dat de maatschappij voor ons bepaald.

Kort: Huisonderwijs sluit korter aan op onze visie over opvoeden, heeft niets te maken met loslaten, maakt van ons betere ouders (ONS hé! We zeggen hier niet dat wat anderen beslissen slechter is hé!), we volgen ons gevoel binnen de regels van de wet, dit is onze keuze waar wij ons goed bij voelen.

We wensen iedereen een fijne start van het nieuwe schooljaar ongeacht welke keuze van onderwijs.