Nadat ik zelf even het overzicht verloor dacht ik... Laten we die to do lijst is up-to-date maken.
Met officieel nog 64 dagen te tot de uitgerekende datum wordt het tijd dat we toch is gaan kijken hoeveel verder we staan tov onze vorige checklist.
En wauw, als ik het zo op een rijtje zet kan ik zeggen dat deze mama flink haar best heeft gedaan de voorbije maand.
De twee grote broers zien het in elk geval nog helemaal zitten en zijn grote fan van het babyspeelgoed dat al beneden staat.
Wat is er al klaar?
- 90% doopsuiker
- Alle babykleertjes gewassen maar we hebben nog niet voldoende van de kleinste maat
- Lakentjes, slaapzakjes, ... gewassen
- Buggy staat op zolder gewassen klaar
- Babyspeeltjes en spulletjes staan op zolder klaar
- Babybed in elkaar zetten
- Nog enkele babykleertjes voorzien
- Doopsuikermeubel maken
- Een plaatsje zoeken in de living voor de draagmand die we de eerste
tijd zullen gebruiken als wiegje, daarna zien we nog wel over er een
park komt of niet
- Pampers in babymaat kopen
- Een knuffeltje voor buikbaby kopen
- Geboortekaartjes kiezen en maken en daarna dan toch ook maar is de enveloppen schrijven
- Mutsjes flocken
- Geboorteslinger flocken
- Geboortecadeautjes maken voor de grote broers
Wat moet er nog gebeuren?
- Matras voor babybed kopen en dan bed op de juiste hoogte zetten en opdekken
- Alles van zolder halen
- 10% doopsuiker afwerken
- De bevallingsdatum aanduiden op onze jaarkalender
- Schema's maken voor onze superman voor als mama in het ziekenhuis ligt
- Valies maken
- Overzicht maken voor de babysit
- ...
zaterdag 16 november 2013
vrijdag 8 november 2013
Update medicatie
Er is ondertussen heel wat gebeurd sinds de start van de eerste medicatie. Ik had echter weinig zin daar over te schrijven omdat het alles behalve fijn was en we het zelf een plaats moesten geven.
Ik blogte dus al eerder over de risperdal waarmee we van start gingen en dat we onze zoon niet meer herkenden. Wel een week ging het goed maar na die week ging het stelselmatig weer bergaf... Elke dag een beetje, nee, veel erger. Tot het niet meer draagbaar was voor het hele gezin en dus ook niet voor onze superman zelf. Hij reageerde compleet tegenovergesteld tov wat er had moeten gebeuren. Ik ga niet alles vertellen. Ik ken voldoende mensen die wel tevreden zijn van risperdal en de manier waarop onze superman reageerde is uitzonderlijk. Laat je dus hierdoor niet afschrikken als medicatie wordt aangeraden.
We gingen naar de neuroloog en die stelde voor te verhogen en als het na twee weken niet beter werd dan rilatine bij te geven. Zowel het verstand en hart van manlief als dat van mezelf riepen STOP. Verhogen ging echt niet helpen volgens ons en rilatine gaan bijgeven om de bijwerkingen van de risperdal op te lossen... Nee dank u! Geen haar op ons hoofd dat daar aan dacht. Een dag later informeerde ik dus al om te stoppen met de risperdal.
Hoewel de neuroloog beweerde dat wat er gebeurde geen bijwerking van de risperdal was hielden wij als ouders toch voet bij stuk en stopten we de risperdal. Drie dagen later zagen we hem terug veranderen in de superman die we hadden voor de medicatie. Oké het was ook net vakantie dus dat maakt hem sowieso al een stuk rustiger in zijn hoofd maar zelfs nu na een week school heb ik liever alle problemen van voor de medicatie dan die met de medicatie.
Gevolg is natuurlijk wel... we stonden weer bij af.
Gisteren moesten we naar de kinderpsychiater en smeten daar alles op tafel. Vooral dan al onze zorgen. Als ik mocht kiezen bleef onze superman gewoon thuis van school. Probleem opgelost want zijn gedrag komt elke keer weer als hij naar school moet. De vakanties gaan immers super. Echter denkt buiten mijn man iedereen er anders over en de kinderpsychiater stelde voor om nieuwe medicatie op te starten, andere. In een extreem lage dosis en zeer traag op te bouwen. Ja na de vorige keer staan we er natuurlijk niet op te springen maar bon we moeten het een kans geven voor onze superman.
Morgen starten we dus met abifily in zeer lage dosis. Ik ben benieuwd.
Ik blogte dus al eerder over de risperdal waarmee we van start gingen en dat we onze zoon niet meer herkenden. Wel een week ging het goed maar na die week ging het stelselmatig weer bergaf... Elke dag een beetje, nee, veel erger. Tot het niet meer draagbaar was voor het hele gezin en dus ook niet voor onze superman zelf. Hij reageerde compleet tegenovergesteld tov wat er had moeten gebeuren. Ik ga niet alles vertellen. Ik ken voldoende mensen die wel tevreden zijn van risperdal en de manier waarop onze superman reageerde is uitzonderlijk. Laat je dus hierdoor niet afschrikken als medicatie wordt aangeraden.
We gingen naar de neuroloog en die stelde voor te verhogen en als het na twee weken niet beter werd dan rilatine bij te geven. Zowel het verstand en hart van manlief als dat van mezelf riepen STOP. Verhogen ging echt niet helpen volgens ons en rilatine gaan bijgeven om de bijwerkingen van de risperdal op te lossen... Nee dank u! Geen haar op ons hoofd dat daar aan dacht. Een dag later informeerde ik dus al om te stoppen met de risperdal.
Hoewel de neuroloog beweerde dat wat er gebeurde geen bijwerking van de risperdal was hielden wij als ouders toch voet bij stuk en stopten we de risperdal. Drie dagen later zagen we hem terug veranderen in de superman die we hadden voor de medicatie. Oké het was ook net vakantie dus dat maakt hem sowieso al een stuk rustiger in zijn hoofd maar zelfs nu na een week school heb ik liever alle problemen van voor de medicatie dan die met de medicatie.
Gevolg is natuurlijk wel... we stonden weer bij af.
Gisteren moesten we naar de kinderpsychiater en smeten daar alles op tafel. Vooral dan al onze zorgen. Als ik mocht kiezen bleef onze superman gewoon thuis van school. Probleem opgelost want zijn gedrag komt elke keer weer als hij naar school moet. De vakanties gaan immers super. Echter denkt buiten mijn man iedereen er anders over en de kinderpsychiater stelde voor om nieuwe medicatie op te starten, andere. In een extreem lage dosis en zeer traag op te bouwen. Ja na de vorige keer staan we er natuurlijk niet op te springen maar bon we moeten het een kans geven voor onze superman.
Morgen starten we dus met abifily in zeer lage dosis. Ik ben benieuwd.
donderdag 7 november 2013
Het T-shirt
Een blog bericht over kleine broer.
Kleine broer (die bijna grote broer wordt) heeft nog geen diagnose. Ja jullie lezen het goed NOG niet. Binnenkort hebben we het eerste gesprek voor zijn nieuwe reeks onderzoeken.
Er zijn heel wat redenen waarom wij vinden dat hij toch wel een diagnose zou kunnen krijgen maar vandaag was er toch wel een heel uitgesproken iets wat ik toch wel het bloggen waard vind.
Het was een lange dag voor deze mama met ronde buik en ik was/ben heel erg moe. Ik kroop dus al een uurtje voor papa thuis was onder een dekentje in de zetel en keek hoe kleine broer met de duplo speelde terwijl onze superman zijn rust vond op zijn storio bij mij onder het dekentje met zijn hoofdje rustend op mijn buik.
Een uurtje later komt papa thuis en hij begint zoals steeds aan het avondritueel. Onze superman werkte voorbeeldig mee en in een mum van tijd zat hij in zijn pyjama maar dan was het aan kleine broer en zoals het de laatste tijd wel vaker is loopt dat wat stroever, maar doorgaans geen noemenswaardige problemen zoals wij ze kennen.
Vandaag had hij een rijtje gemaakt naast zijn luierkussen waar hij op lag te wriemelen en wroeten omdat hij zijn T-shirt niet wou uitdoen. Hierdoor stootte hij tegen zijn rijtje en vielen er enkele mannetjes om. Drama alom en papa zet snel alles weer 'zoals het stond'. Uiteraard was dat niet zoals het écht was volgens onze kleine vent en volgde er een crisis zoals we ze al jaren kennen van onze superman maar nu toch ook al geruime tijd van onze kleine broer. Goed en wel het rijtje kwam niet meer goed dus moesten we zo maar door. Een knuffel bij mama, troosten, uitleggen, praten, beloven, ... om elke keer weer in een crisis te eindigen omdat hij zijn T-shirt niet uit wilde doen. Bon dan maar gewoon uit en gedaan er mee. Pyjama aan en onmiddellijk bij mama op schoot, alle knuffels erbij, dekentje, ... maar hij bleef wanhopig huilen. Uiteindelijk vraag ik hem of hij zijn T-shirt wil vasthouden en dat wil hij. Papa geeft hem het T-shirt en hij komt tot rust. Hij knuffelt er onophoudelijk mee en als we dan uiteindelijk naar boven gaan wil hij het meenemen.
Oké goed dat mag mee. Hij wil onmiddellijk in zijn bed en mama kruipt erbij en leest nog een verhaaltje. Ondertussen dommelt kleine broer al wat in met zijn T-shirt strak in zijn armen en zijn Waf erbij. Even opent hij zijn oogjes en vraagt hij waar zijn T-shirt is, na hem gerust gesteld te hebben dat het nog dicht bij hem is en ik of papa het niet zullen komen halen was het goed en kon hij gaan slapen uiteraard na een dikke kus en knuffel van mama.
Kleine broer (die bijna grote broer wordt) heeft nog geen diagnose. Ja jullie lezen het goed NOG niet. Binnenkort hebben we het eerste gesprek voor zijn nieuwe reeks onderzoeken.
Er zijn heel wat redenen waarom wij vinden dat hij toch wel een diagnose zou kunnen krijgen maar vandaag was er toch wel een heel uitgesproken iets wat ik toch wel het bloggen waard vind.
Het was een lange dag voor deze mama met ronde buik en ik was/ben heel erg moe. Ik kroop dus al een uurtje voor papa thuis was onder een dekentje in de zetel en keek hoe kleine broer met de duplo speelde terwijl onze superman zijn rust vond op zijn storio bij mij onder het dekentje met zijn hoofdje rustend op mijn buik.
Een uurtje later komt papa thuis en hij begint zoals steeds aan het avondritueel. Onze superman werkte voorbeeldig mee en in een mum van tijd zat hij in zijn pyjama maar dan was het aan kleine broer en zoals het de laatste tijd wel vaker is loopt dat wat stroever, maar doorgaans geen noemenswaardige problemen zoals wij ze kennen.
Vandaag had hij een rijtje gemaakt naast zijn luierkussen waar hij op lag te wriemelen en wroeten omdat hij zijn T-shirt niet wou uitdoen. Hierdoor stootte hij tegen zijn rijtje en vielen er enkele mannetjes om. Drama alom en papa zet snel alles weer 'zoals het stond'. Uiteraard was dat niet zoals het écht was volgens onze kleine vent en volgde er een crisis zoals we ze al jaren kennen van onze superman maar nu toch ook al geruime tijd van onze kleine broer. Goed en wel het rijtje kwam niet meer goed dus moesten we zo maar door. Een knuffel bij mama, troosten, uitleggen, praten, beloven, ... om elke keer weer in een crisis te eindigen omdat hij zijn T-shirt niet uit wilde doen. Bon dan maar gewoon uit en gedaan er mee. Pyjama aan en onmiddellijk bij mama op schoot, alle knuffels erbij, dekentje, ... maar hij bleef wanhopig huilen. Uiteindelijk vraag ik hem of hij zijn T-shirt wil vasthouden en dat wil hij. Papa geeft hem het T-shirt en hij komt tot rust. Hij knuffelt er onophoudelijk mee en als we dan uiteindelijk naar boven gaan wil hij het meenemen.
Oké goed dat mag mee. Hij wil onmiddellijk in zijn bed en mama kruipt erbij en leest nog een verhaaltje. Ondertussen dommelt kleine broer al wat in met zijn T-shirt strak in zijn armen en zijn Waf erbij. Even opent hij zijn oogjes en vraagt hij waar zijn T-shirt is, na hem gerust gesteld te hebben dat het nog dicht bij hem is en ik of papa het niet zullen komen halen was het goed en kon hij gaan slapen uiteraard na een dikke kus en knuffel van mama.
woensdag 6 november 2013
Een beetje hulp
Sinds drie weken komt er (laat het ons houden op een gemiddelde) om de 2 weken een fijne dame helpen met de kindjes. Zij komt drie uurtjes op woensdag namiddag en dat tot aan de bevalling van de buikbaby.
Officieel is komt zij vanuit de thuisbegeleiding als PPO (Praktisch Pedagogische Ondersteuning)
meer info vind je hier http://www.tanderuis.be/public/index.asp?pg=38 .
In ons geval komt zij dus drie uurtjes met de kindjes spelen, gaat ze er mee naar de speeltuin, spelletjes, 4-uurtje, ...
Eerst vond ik het stom en te belastend. Iemand in huis terwijl ik er zelf ben en wie kent die kinderen nu beter dan ik maar na drie weken ben ik zo dankbaar en blij dat ze er is.
Elke keer zij er is kan ik dingen doen in het huishouden, doopsuiker maken, geboortekaartjes afwerken of gewoonweg gaan liggen en slapen. Het neemt echt een grote druk weg zodanig dat ik er de rest van de avond en week weer tegen kan. Zeker omdat het op woensdag is helpt het echt want in het weekend is papa er dus heb ik elke keer 2 dagen dat ik het van 's morgens tot 's avonds alleen moet doen.
Ik hoor jullie al denken 'Ach ik moet dat ook allemaal zelf doen.' maar de continue conflicten tussen de broers, de hoge zorgvraag van onze superman en de vele aandacht dat ze eisen met hun structuur, voorspelbaarheid en visualisatie is ook soms voor mij teveel van het goede. En nee ik ben niet (meer) te beschaamd om dat toe te geven. Ik ben een mens en geen robot. Doordat ik geen hulp had moest ik zoveel 's avonds doen dat ik het met 6 uurtjes slaap moest trekken als zwangere en doordat er nu wat hulp is kan ik meer slapen en ben ik frisser en energieker.
Zowel ik als de kinderen hebben er iets aan want de kinderen genieten op dat moment van de continue en exclusieve aandacht en achteraf krijgen ze een mama terug die meer geduld heeft.
Het klinkt misschien allemaal wat door elkaar maar ik denk dat jullie het wel begrijpen.
Ik zal ze enorm missen als ze niet meer komt na de bevalling en de kindjes zeker en vast ook! We kunnen een nieuwe krijgen dan maar deze dame is echt heel fijn.
Officieel is komt zij vanuit de thuisbegeleiding als PPO (Praktisch Pedagogische Ondersteuning)
meer info vind je hier http://www.tanderuis.be/public/index.asp?pg=38 .
In ons geval komt zij dus drie uurtjes met de kindjes spelen, gaat ze er mee naar de speeltuin, spelletjes, 4-uurtje, ...
Eerst vond ik het stom en te belastend. Iemand in huis terwijl ik er zelf ben en wie kent die kinderen nu beter dan ik maar na drie weken ben ik zo dankbaar en blij dat ze er is.
Elke keer zij er is kan ik dingen doen in het huishouden, doopsuiker maken, geboortekaartjes afwerken of gewoonweg gaan liggen en slapen. Het neemt echt een grote druk weg zodanig dat ik er de rest van de avond en week weer tegen kan. Zeker omdat het op woensdag is helpt het echt want in het weekend is papa er dus heb ik elke keer 2 dagen dat ik het van 's morgens tot 's avonds alleen moet doen.
Ik hoor jullie al denken 'Ach ik moet dat ook allemaal zelf doen.' maar de continue conflicten tussen de broers, de hoge zorgvraag van onze superman en de vele aandacht dat ze eisen met hun structuur, voorspelbaarheid en visualisatie is ook soms voor mij teveel van het goede. En nee ik ben niet (meer) te beschaamd om dat toe te geven. Ik ben een mens en geen robot. Doordat ik geen hulp had moest ik zoveel 's avonds doen dat ik het met 6 uurtjes slaap moest trekken als zwangere en doordat er nu wat hulp is kan ik meer slapen en ben ik frisser en energieker.
Zowel ik als de kinderen hebben er iets aan want de kinderen genieten op dat moment van de continue en exclusieve aandacht en achteraf krijgen ze een mama terug die meer geduld heeft.
Het klinkt misschien allemaal wat door elkaar maar ik denk dat jullie het wel begrijpen.
Ik zal ze enorm missen als ze niet meer komt na de bevalling en de kindjes zeker en vast ook! We kunnen een nieuwe krijgen dan maar deze dame is echt heel fijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)