Twee weken en een dag geleden werd ons derde wondertje geboren en de wereld stond niet stil.
Na een toch wel moeizaam herstel dat toch nog niet helemaal klaar is ben ik toch al weer min of meer op de been.
Onze kleinste pruts eet en slaapt en ja heel af en toe huilt hij ook wel. Dat is nieuw maar hoort er bij. Mama is er steeds om hem te troosten en te helpen. Borstvoeding... een speeltje, knuffel, tut, drinken, eten, troost, ... alles in 1... dat verkopen ze niet in een winkel hoor.
Hij doet het super en groeit als kool op mamamelk.
Grote broers doen het super met hun kleine broer.
Gisteren kwam het VVA magazine toe. Ik had er niet meer bij stil gestaan tot ik het zag liggen... Dit is HET magazine waarin ik deze keer stond met een artikel en een foto van het ganse gezin.
De foto was nog eentje van tijdens mijn zwangerschap... allemaal zelfs nog met lang haar inclusief de drie mannen maar het heeft zijn charmes. Hij geeft perfect weer zoals we zijn.
De drie pagina's tellende tekst daarna zijn door mij geschreven. Ze vroegen me een artikel te schrijven over hoe ik dacht over labeltjes en etiketje, ASS als ziekte, het ervaren van je eigen lichaam met name een zwangerschap als je ASS hebt.
Ik heb het met heel mijn hart geschreven. En ondanks dat ik het zelf soms wat warrig vind overkomen ben ik er heel erg trots op.
Dan nu het beetje minder goed nieuws... hoewel... Hij is wie hij is.
Die dag dat ik zo euforisch was over het magazine kregen we ook te horen dat onze superman een tweede diagnose kreeg. STOS... een spraak en taalstoornis of met een mooi woord gezegd ontwikkelingsdysfasie. Vandaag was dan de dag dat we op overleg mochten komen voor meer informatie, testresultaten en uitleg over de toekomst.
Ondanks dat ik het al 3 jaar wist dat het er zat aan te komen is het toch weer even schrikken om het zwart op wit te zien staan. Onze grote stoere kerel heeft het echt niet makkelijk. We zullen zoals steeds alles doen om hem te helpen en voorruit te laten gaan. Dat hij nooit zal praten zoals het moet is wel schrikken maar we zullen samen blijven vechten. Wij als ouders samen met onze superman. Zodat hij blijft vooruitgaan en leren en dat alles op zijn tempo en binnen zijn mogelijkheden.
Officieel heeft onze superman dus sinds gisteren twee diagnoses... ASS en STOS... Maar hij blijft onze superman, groot, stoer en sterk zoals hij is.
Hop door naar midden maart... de onderzoeken van onze middelste zoon op ASS. Ja bevallen zorgt er niet voor dat de wereld rondom je roze wolk stopt met draaien maar ik geniet met volle teugen van mijn roze wolk en mijn gezin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten